περνάω φάση Εγγονόπουλου, ήρθε κι ο Άρης....

Kάποιες μέρες πριν, έλαβα ένα e-mail

">Ο πλανήτης Aρης θα είναι ο ορατός στον ουρανό νύχτας αυτό τον Αύγουστο.
>
> -Θα φανεί τόσο μεγάλος όσο η Πανσέληνος στο γυμνό μάτι.
>
> -Καλύτερη στιγμή να το παρατηρήσετε θα είναι στις 27 Αυγούστου στις
> 12.30 το βράδυ όταν ο Aρης θα έρθει σε απόσταση 34.65Μ μίλια από τη γη.
>
> -Να προσέξετε τον ουρανό στις 27 του Αυγούστου 12:30 μμ.
>
> -Θα μοιάσει σαν να έχει η γη 2 φεγγάρια.
>
> -ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΟ..... Η επόμενη φορά που ο Αρης θα έρθει τόσο κοντά
> θα είναι το 2287.
>
> -ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μοιραστείτε το με τους φίλους σας δεδομένου ότι ΚΑΝΕΝΑΣ
> ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ δέν θα ξαναδεί τέτοιο θέαμα!!!.... "

Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (δεν πρόφτασα η καημένη να χαρώ, να σκεφτώ που θα είμαι στις 27 Αυγούστου, με ποιον θα μοιραστώ την εμπειρία, ,να ζήσω την ψευδαίσθησή) πήρα τη διάψευση από τρία διαφορετικά e-mails όπου με καλούσαν να μπω στη σελίδα urban legends.

Διάβασα τα mails των Κώστα Στ. Κώστα Δρ. και του Σπύρου
«…τρεις άνθρωποι σιωπηλοί εξετάζοντας σφαίραν υδρόγειον…»
. Και οι τρεις με τη συζήτησή τους
«….μεσ’ απ τις γρίλλιες τις κλειστές….
(με) φωνές
δονούν
πρώτα
αχνά
αργά
κι ύστερα
βροντερά
……….
αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά…»
Ωραία!!! Την έσβησαν (για μένα, αλλά και για σας που διαβάζετε τώρα αυτό το ποστάκι) αυτή τη φήμη, έναν από αυτούς τους ακίνδυνους, όπως είπε ο Σπύρος «ιούς», οι οποίοι διακινούνται
«…όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι όλοφωτο, μέσ’ στη
νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,
Μ’ έναν σκοπό του ταξιδιού: προς τ’ άστρα…»
Και τι κατάλαβαν? Σκέφτομαι, λοιπόν (τώρα που είμαι αναγκασμένη να στείλω τη διάψευση, σ' όσους πρόωθησα το e-mail), αν και φοβάμαι ότι οι ορθολογιστές θα θεωρήσουν ότι

«Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα διάλεκτο της λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε ο μόνος νοσταλγός»...
Το ξέρω ότι οι φίλοι μου έχουν απόλυτο δίκιο. Ωστόσο, λυπάμαι λίγο
«…που μακριά ταξιδεύουν του βραδιού οι στερνές αναμνήσεις…»
Θα προτιμούσα
«…να προσχωρήσουμε στις μουσικές των τροπικών…»
Θα ήθελα στις 27 Αυγούστου, να είναι μια νύχτα με δυο φεγγάρια, όπου να λάμπουν
«…οι φωταψίες του έρωτα…»
Τώρα, οι 27 Αυγούστου θα είναι μια νύχτα όπου απλά
«…ελπίς και κατάρα και σώμα
συναρμολογούν το δέος του
ύπνου…»
Δε θα υπάρχει ένα δεύτερο κόκκινο φεγγάρι, ώστε μαζί με τη Σελήνη
«………….πίσω από τα δέντρα
σαν τρίλλιες πιάνου (να) μας θυμίζουν την Ελλάδα
με τα σουραύλια τα λιμάνια της τους θρύλους….»
Κι αν δεν το καταλάβατε, όλους εσάς, σας καλώ για μια φορά να ξεχάσουμε τον ορθολογισμό μας. Την περίφημη ημερομηνία ας βγούμε, ας βγείτε σε μπαλκόνια, σε βεράντες, σε αυλές, σε παραλίες
«…αλλά κυττάχτε γρήγορα
δύει το φεγγάρι…»

Στο κάτω κάτω διανύουμε το έτος Εγγονόπουλου…

1. Δέκα και τέσσερα θέματα για ζωγραφική (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
2. Οι φωνές (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
3. Μπολιβάρ 1944
4. Ο εραστής (Εν ανθηρώ ελλήνι λόγω, 1957)
5. Το έβδομο τραγούδι της αγάπης (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
6. Ελεονώρα ΙΙ (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
7. Το έβδομο τραγούδι της αγάπης (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
8. Νευμάτων διπλός έλεγχος (Η επιστροφή των πουλιών, 1946)
9. Ένα τραγούδι για το φεγγάρι (Ελεύσις, 1948)

οι λίστες των τραγουδιών / song lists

Λοιπον, η περιήγηση στα ξένα blogα, είναι ένα είδος πολύτιμης μαθητείας. Την υπάρξη της blogoσφαιρας τη γνώριζα φυσικά από εφημερίδες, από λεγόμενα άλλων και πολύ συχνά έπεφτα πάνω σε blog, βάζοντας διάφορους όρους στο γουγλοψαχτήρι, συζητούσα για την ποικιλότητα του blogoβιότοπου (τι λέξεις φτιάχνω η άθλια!!) ωστόσο ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει την αλήθεια της πολυετερότητας του χώρου. Μια πολυετερότητα που μου έγινε, όσο κι αν φανεί παράξενο, πολύ απτή από τις λίστες τραγουδιών, που αναρτήθηκαν σε διάφορα blogs, μετά από ένα παιχνίδι, που δεν γνωρίζω από ποιον άρχισε. Οι λίστες ήταν απίστευτα διαφοροποιημένες ως προς την κατάρτισή τους, αλλά και ως προς την παρουσίασή τους, καταδεικνύοντας την ετερότητα των ιστολόγων. Ταυτόχρονα, είχαν όλες κάτι οικείο και λειτουργούσαν ως μια αλυσίδα, ακριβώς με την ιδιαιτερότητα της αλυσίδας, όπου κάθε κρίκος ενώ αρχίζει και τελειώνει στο χώρο του, συνδέεται αξεδιάλυτα σε ένα σήμείο επαφής τόσο με τον προηγούμενο όσο και με τον επόμενο, παρεισφρύοντας σ' αυτό το μοναδικό σημείο στον χώρο του άλλου ενώνοντας τον με τον επόμενο διασφαλίζοντας ωστόσο την απόστασή τους.
Κι εκεί τσουπ! βρέθηκα πάλι με δυο ερωτήματα:
Ποιοι είμαστε όλοι εμεις? Ή μάλλον (πιο σημαντικό) Τι κάνουμε όλοι εμείς?
Αν και αναγιγνώσκουμε και γράφουμε τελείως διαφορετικά υπερασπιζόμαστε έναν χώρο (ένα μη-κλειστό σύστημα) ο οποίος (ερμηνεύοντας ελεύθερα τον καλό Derrida) αφήνεται στην ελευθερία του άλλου, ανοίγεται προς τον άλλο, κάνει το πρώτο βήμα, προσκαλεί.
Εχουμε δημιουργήσει μια ανοικτή, κοινότητα ετερόκλητων ατόμων (μια παραλλαγή του ηρακλείτειου «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην») η οποία αποδεχόμενη αυτό το διάλογο, την ασυνέχεια του, τις διακοπές του, τις μετατροπές του λεξιλογίου του, της επιστημολογίας του, στο βάθος διεκδικεί μια κοινή (έκ)φράση και ίσως έναν προορισμό. Ίσως σύμφωνα με τον (άγιο?) Αυγουστίνο (για να ξεφύγουμε λίγο από τους αποδομιστές και τους μεταμοντερνιστές στους οποίους είμαι επιρρεπής) "δημιουργούμε αλήθεια μέσα από την εξομολόγηση".
Αυτό βέβαια οδηγεί στο δεύτερο ερώτημά μου:
Σε τι χρησιμεύει όλη αυτή η ετερόκλητη θεματολογία? Πόσο "πολιτική" είναι η έκφρασή μας? Πόσο (μας) προάγει η θεματολογία?
Ίσως βέβαια να αποδεχτούμε ότι οι φαινομενικά ιδιαίτερα πολιτικοί λόγοι, αντικειμενικά, είναι υποταγμένοι σε προβλέψιμες πραγματικότητες και πρακτικότητες, που τους απονευρώνουν και τους α-πολιτικοποιούν ενώ αντίστροφα η βασική νομιμοποίηση του κειμένου "να λέει τα πάντα" (ξαναγυρίσαμε στους αποδομιστές, τι να γίνει?) το συνδέει με (ό,τι τέλος πάντων ονομάζουμε) αλήθεια, επιστήμη, φιλοσοφία και, κατ' επέκταση, δίκαιο και πολιτική.

Καλοκαίρι

Κάθομαι στη βεράντα. Πάνω μου ένα φεγγαράκι φέτα από δροσερό πεπόνι. Και στα πόδια μου ο Κορινθιακός μαύρος καθρέφτης....
Κι αναρωτιέμαι.... Τι κάνω μες στα blogs? Μήπως ήρθε η ώρα να ακολουθήσω τον ποιητή?

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία
Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου
ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα
μ' ένα προχώρημα της άνοιξης
δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι
Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει
σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει
κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα
όχι καρδιά μου τόση ευτυχία
(Αλέξης Ασλάνογλου: Το βράδυ)

Ανασύνταξη

Επιστρέφω μετά από ένα φριχτό δεκαπενθήμερο. Όσο χάλια και να ήμουν ωστόσο, τα σχόλια και η περιήγηση στα blog σας μου ξανάφτιαξε τη διάθεση. Και επειδή με ιντριγκάρισε τόσο το σχόλιο του Κουνουπιου στη λίστα με τα 20 τραγούδια μου όσο και το ποστ στο blog του .... λέω να του περάσω τη σκυτάλη (ελπίζω να μου το επιτρέπει) για τη λίστα. Έχω την αίσθηση ότι η λίστα του θα είναι (αν μη τι άλλο) ενδιαφέρουσα. Περιμένοντας να ξαναμαζέψω το μυαλό μου και να ξεχάσω ότι για άλλη μια φορά αντιλήφθηκα πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο έλληνας καταναλωτής, θα περιφέρομαι στα blog σας...(σας απειλώ τώρα ή μου φαίνεται?)

Τα είκοσι από τα αγαπημένα μου

Adaeus μου: Ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά γιατί με παρασέρνεις ? ? Μιλάμε, ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι η υλοποίηση της λίστας ήταν τόσο δύσκολη. Αφού σας το έχω πει: ΜΗ με βάζετε να διαλέξω.... Το παθαίνω το υπαρξιακό... Με κυνηγούν οι αγαπημένες μου ηρωίδες της όπερας, παραπονούμενες για τον παραγκωνισμό τους (και οι ήρωες αλλά αυτοί είναι πιο αξιοπρεπείς.... με κοιτάζουν σιωπηλοί και προσβεβλημένοι). Με ξυπνά το βράδυ ο Hendrix με σόλο βιολί, ενώ ο Jagger τραγουδά ηπειρωτικά μοιρολόγια δίπλα-δίπλα με τον Morisson και τον Σιδηρόπουλο, ο Γκολές με τον Καζαντζίδη και την Faithfull, ρίχνουν τις ζεϊμπεκιές τους και η Τσαλιγοπούλου παίζει ηλεκτρική κιθάρα πίσω από τη Σαββίνα Γιαννάτου, που παίζει πιάνο για τέσσερα χέρια με τον Dylan..... Μετά όλοι κάθονται ήσυχοι ήσυχοι, ακούν τη λίστα μου και την κριτικάρουν ανελέητα, παρέα με τον Ψινάκη, τον Μεταξόπουλο και την Πάνια: (έχω ελπίδα γιατρέ μου με όλους αυτούς τους εφιάλτες?)

1. Μαρέα (Ν.Καββαδίας/ Θ. Μικρούτσικος) Χρ. Θηβαίος / Γ. Κούτρας, γιατί όπως φαίνεται και από τον τίτλο στο blog ο θαλασσοταξιδεμένος, πολύ συχνά δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά μου,
2. O salutaris hostia (Pierre de laRose 1460-1518) Ian Garbarek & The Hilliard ensemble, γιατί το σαξόφωνο του Garbarek πάνω στις φωνές των χορωδών μου θυμίζει ότι η μουσική δεν έχει κανένα στεγανό,
3. Suicidio (A. Ponchiell : La Gioconda) M. Callas, γιατί με συγκλονίζουν οι ηρωίδες που τη στιγμή ακριβώς που είναι έτοιμες να σκοτώσουν, πεθαίνουν για την αγάπη,
4. Nessun dorma (G. Puccini: Turandot) L. Pavarotti, για να θυμάμαι ότι η αλαζονεία συχνά έχει θύματα τους άλλους (πάντα κλαίω όταν πεθαίνει η σκλάβα Λιου!),
5. My baby just cares for me (Kahn/Donaldson) Nina Simon, γιατί αν τα μωρά μας δε νοιάζονται τουλάχιστον ας έχουμε την ψευδαίσθηση, σωστά?
6. Mannish boy (McDaniel/Dixon) Muddy Waters, γιατί σε όλους αρέσουν τα hoochie coochie, ειδικά τραγουδισμένα απο τον θεό,
7. How blue can you get (King) B.B. King, γιατί τελικά μπορεί κάποιος/α να μελαγχολήσει πολύ... πάρα πολύ,
8. Whatever Lola wants (Ross/Adler) Sara Vaughan, γιατί πάντα απορώ: πώς τα καταφέρνει η Λόλα?
9. Βρέχει φωτιά στη στράτα μου (Παπαδόπουλος/Πλέσσας ) Στράτος Διονυσίου, για τα πικρά κύματα της ζωής μας,
10. I ‘m your man (L. Cohen: I ’m your man) L. Cohen, γιατί για ΤΟΝ ποιητή Cohen η αγάπη είναι ένα ρινγκ και καλό είναι να προσέξεις ποιος θα μπει σ' αυτό μαζί σου,
11. Penny Lane (Lennon/McCartney) Beatles, γιατί το βρίσκω πολύ κλασικό, πολύ λυρικό και εντελώς παραγνωρισμένο,
12. Πριν το τέλος (Battisti/Νικολακοπούλου) Β. Παπακωνσταντίνου, γιατί αναρωτιέμαι πώς αναγνωρίζει κανείς το τέλος,
13. Because the night (Smith/Springsteen: Easter) Patti Smith, γιατί η νύχτα δε θα μπορούσε να ανήκει παρά μόνο στους εραστές,
14. Summertime (Heyward/Gershwin) Janis Joplin, γιατί οι διασκευές μερικές φορές είναι καλύτερες απο τα πρωτότυπα,
15. I shot the sheriff (Marley) Eric Clapton, γιατί η υπέροχη εκτέλεση του Clapton με κάνει να ξεχνάω το ρατσισμό για τον οποίο έχει γραφτεί το τραγούδι,
16. The show must go on (Queen: Innuendo) Queen, για να θυμάμαι ότι δεν υπάρχει δικαιολογία αν δεν φτάσεις στο τέρμα,
17. With or without you (U2: The Joshua tree) U2, γιατί εγώ δεν μπορώ without,
18. More than this (B. Ferry: Avalon) Roxy music, γιατί, απλά, ο Δούκας δε θα μπορούσε να λείπει,
19. J’ai deux amours (J. Berthoumieux) Dee Dee Bridgewater, γιατί κι εγώ σε δυο αγάπες μοιράζω τη ζωή μου,
20. Take five (Desmond/ Brubeck) Dave Brubeck, γιατί έτσι.... Δεν είμαι καν σίγουρη ότι εμπίπτει στην κατηγορία τραγούδι αφού δεν έχει στίχους, αλλά σκασίλα μου, ήταν αδιαπραγμάτευτο...

Αδιαπραγμάτευτο το ένα, αδιαπραγμάτευτο το άλλο, γι αυτό το έπαθα το υπαρξιακό...

Και κοιτάζοντας τώρα ξανά τη λίστα μου συνειδητοποιώ δύο πράγματα...

1. Είμαι τελείως passée, ως άτομο. Ότι υπάρχει σ' αυτή τη λίστα είναι πάνω από είκοσι χρονών. Ακόμη και οι δυο αγάπες της Bridgewater... μπορεί η εκτέλεση να είναι καινούργια άλλα το τραγούδι είναι παμπάλαιο (αυτό δεν είναι καλό...)
2. Και επιπλέον δεν έχω κανέναν να του περάσω την πρόσκληση του αγαπημένου μου Adaeus (αυτό κι αν δεν είναι καλό...)

Για την Αμαλία

................

Νάχαμε να της δίναμε μια ρίζα, ένα χορτάρι,

ένα κλωνί βασιλικό τα χείλη να δροσίσει,

ή να την κοινωνούσαμε με μια τούφα χασίσι.

Θα ναρκωνόταν ο σκορπιός που μέσα της σαρτάρει

............................................................................................

Κοιμάται ονειρευάμενη κάμπους με χαμομήλια.

Ξαναγενήκαμε μεμιάς τα ρούχα που φοράμε.

Βογκάει στο πρόσω η μηχανή και τώρα ανηφοράμε

λειψοί πάνω στο σίδερο με κουρασμένα μίλια

(Nίκος Καββαδίας: Cocos islands, 1956)

Το, ας πούμε, κανονικό κείμενο για την Αμαλία το ανάρτησα στο blog μου με το που μπήκε η Παρασκευή.... Και σήμερα που ξαναμπήκα και το είδα, προσεκτικότερα, με πρωινή διαύγεια σκέψης το μετάνοιωσα και το κατέβασα...

Έτσι κι αλλιώς, χωρίς να είμαι εντελώς ενάντια στις συλλογικές κινήσεις, "δυσκολεύομαι να δονούμαι σε καταστάσεις ομοθυμίας"΄, όπως λέει και ο παππούς Derrida. Σκόπευα να βάλω το ποστ σαν κεράκι, στη μνήμη του κοριτσιού που χάθηκε κι όχι σαν συμμέτοχος στην κινητοποίηση. Βλέποντας το κείμενο ξανά σήμερα, σκέφτηκα ότι δεν είναι το κεράκι που θα ήθελα να ανάψω. Αυτό το ξύλινο κείμενο, που μοιάζει να το έχει γράψει συνδικαλιστική ή κομματική οργάνωση, δεν ήθελα να είναι το κείμενο που, αναρτημένο στο blog μου, θα θυμίζει (καλά, μια ψευδαίσθηση επιτρέπεται σε όλους/ες μας) το κορίτσι και τον αγώνα, τον γολγοθά της.

Το κεράκι μου λοιπόν για την Αμαλία ήθελα να είναι, κι ας με συγχωρήσουν όλοι/ες αυτοί/ες που σπατάλησαν κόπο και χρόνο για μια κοινή προσπάθεια, ένα απόσπασμα από τον αγαπημένο μου ποιητή, ο οποίος δανείζει τον τίτλο στο blog, τον Καββαδία κι ο οποίος θα συγχωρήσει, φαντάζομαι, την ανεπαίσθητη παρέμβαση.....

Καλό ταξίδι Αμαλία