Όλα ξεκίνησαν όταν η φίλη μου ήρθε αποφασισμένη να πάμε θέατρο για να δούμε την Ευτυχία με την Μεντή. Παρότι δεν είχε κατορθώσει να επικοινωνήσει με το θέατρο δεν αντιλήφθηκε (και εμείς μαζί της) ότι κάτι τέτοιο δεν προμηνούσε τίποτα καλό, και παράτολμα αποφάσισε (παρασέρνοντάς μας) να κατέβουμε ούτως ή άλλως (αυτή με το μετρό κι εμείς –οι μικροί ανόητοι ονειροπόλοι– με το αυτοκίνητο) στο Βασιλάκου για να βρούμε (οι αφελείς) εισιτήρια. Στον πηγαιμό για το θέατρο είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το χριστουγεννιάτικο δώρο του παιδιού μας, τον ΝΑΒΙΓΚΑΤΟΡΑ....
Το να βρεις τη διεύθυνση είναι ένα ζήτημα, αλλά, εντάξει! μετά από κανα-δυο δύσκολες και χρονοβόρες προσπάθειες, το κατέχουμε.... Το να σε εντοπίσει ο ναβιγκάτορας είναι ένα δεύτερο. Διότι ο δορυφόρος, ΔΕΝ θέλει ψηλά κτίρια, ΔΕΝ θέλει στέγαστρα (και που να σταθώ στην Αθήνα ρε φίλε?) και αντιπαθεί (ο αντιοικολόγος) τα δέντρα,. Τέλος πάντων, το βάλαμε το Βασιλάκου, μας βρήκε και ο δορυφόρος και ξεκίνησε η καλή κυρία Ναβιγκάτορα τις εντολές:
--Σε ενάμισι χιλιόμετρο κάντε δεξιά....σε ένα χιλιόμετρο κάντε δεξιά... σε πεντακόσια μέτρα κάντε δεξιά.... (αμάν, καλή μου, το καταλάβαμε ΘΑ ΣΤΡΙΨΟΥΜΕ ΔΕΞΙΑ, έλεος πια)
--Για τετρακόσια μέτρα συνεχίστε ευθεία
--Σε διακόσια μέτρα στρίψτε αριστερά... κ.λ.π., κλπ..
Όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι τη μοιραία εντολή
--Σε εκατό μέτρα κινηθείτε κυκλικά στην πλατεία και βγείτε στην πρώτη έξοδο....
Μπαίνοντας από τη Μάρνης στην πλατεία Μεταξουργείου, η πρώτη έξοδος είναι (όπως πολύ σωστά έγραψε και ο ναβιγκάτορ) η Δηλιγιάννη. Έλα όμως που του καλού μου (που, ως γνήσιος έλλην, αμφισβητεί την ικανότητα του δορυφόρου, του σχεδιαστή του χάρτη, του προγραμματιστή της εφαρμογής ΚΑΙ την ορθότητα των εντολών του ναβιγκάτορα –τώρα που το σκέφτομαι ένα ελαφάκι έπρεπε να φέρει ο αη-Βασίλης και πολύ ήταν) του φάνηκε ότι η Δηλιγιάννη τον βγάζει πολύ δεξιά σε σχέση με τον Κεραμεικό και αποφάσισε να βγει στην επόμενη έξοδο.
ΟΥΠΣ! Η ευγενέστατη μαντάμ Ναβιγκατόρ, χωρίς ίχνος εκνευρισμού μ’ επιμονή και υπομονή τον ανάγκασε να ακολουθήσει τις επόμενες εντολές κι έτσι βρεθήκαμε στη Λένορμαν... στην Ιωαννίνων.... στην Κωνσταντινουπόλεως... στην Ιερά Οδό.. Και εκεί με αυστηρό πλέον ύφος τον διέταξε να στρίψει δεξιά.
Και ιδού το δίλημμα... δεξιά ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ τις γραμμές? Του Μ. του φάνηκε ποιο λογικό το ΜΕΤΑ τις γραμμές (επιχειρηματολογία: ο δρόμος ήταν μεγαλύτερος!). ΚΑΚΩΣ, πολύ ΚΑΚΩΣ. Διότι τι να δει κι ο δορυφόρος? Πόσο μικρή απόκλιση να έχει (ούτε είκοσι μέτρα δεν είναι το φάρδος των γραμμών του τρένου)? Σε βλέπει και πηγαίνεις κατά που σού ‘πε, οπότε είναι ήσυχος και κάποια στιγμή βάζει την σενιόρα Ναβιγκάτουρ να σε ορμηνέψει
--Στρίψτε δεξιά
Αυτό, στο συγκεκριμένο σημείο και δεδομένων των τοιχίων των γραμμών, ενέχει κάποιες δυσκολίες ακόμη και για ένα 4Χ4 όπως το δικό μας. Οπότε προχωράς, προς μεγάλη απορία της Φράου Ναβιγκάτορ ευθεία. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα που χρειάζεται για να χωνέψει την απείθεια, και να σε εντοπίσει (όχι που θα τη γλίτωνες) δίνει την εντολή που θα σε ξαναβάλει στον ίσιο δρόμο:
--Σε ενενήντα μέτρα στρίψτε δεξιά.
Κι επειδή ανησυχεί ότι θα ξαναπαρακούσεις το επαναλαμβάνει
--ΣΤΡΙΨΤΕ ΔΕΞΙΑ
Μπροστά σε τέτοια επιβολή τι να κάνεις? Υπακούς! Και στρίβεις δεξιά... και στρίβεις αριστερά.... και πας ευθεία... και ξαφνικά (αλληλούια!!) ακούς το πολυπόθητο:
--Σε τριακόσια μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας
--Σε διακόσια μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας
--Σε εκατό μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας
Και σου δημιουργείται Η αμφιβολία, Η αμφισβήτηση και Η αναρώτηση. Διότι, άντε όχι στα τριακόσια, άντε ούτε στα διακόσια, αλλά στα εκατό μέτρα πια θεωρείς ότι θα έχεις και οπτική επαφή με τον προορισμό σου.... Αμ, δε! Κι εκεί στο πουθενά, έρχεται η ανακοίνωση που σε ρίχνει στα τάρταρα της απελπισίας:
--Φτάσατε στον προορισμό σας
Ποιον προορισμό καλή μου? Πού είναι το θέατρο? Ή έστω κάτι που να μοιάζει με θέατρο? Ή έστω κάτι που να μοιάζει με ταμπέλα δρόμου να ελέγξεις αν είσαι τουλάχιστον στον δρόμο του θεάτρου?
Κι επειδή, όσο να πεις, το ‘χεις το γονίδιο πρώτα-αμφισβητώ-μετά-αναπνέω, ξαναβάζεις τη διεύθυνση αναγκάζοντας την απορημένη σινιόρα Ναβιγκατόρου να σε διαβεβαιώσει ότι ΝΑΙ
--Είστε στον προορισμό σας
Οπότε (αρχίζοντας να βρίζεις τη ΝΑΣΑ, τους δορυφόρους της Κοντολίζας, το διαστημικό πρόγραμμα του 
Ρέηγκαν, τις καρφίτσες της Ολμπράιτ, την εκτόξευση το Απόλλο1, τον Άρμστρονγκ (όχι τον Λούις, τον άλλο) τον Στίγκλιτς, τον καπιταλισμό, τους Λουδίτες και τη βιομηχανική επανάσταση, τον Λούθηρο και την προτεσταντική ηθική, τον Κολόμβο και φυσικά τις Νέες Τεχνολογίες), επιστρατεύεις τον έντυπο οδηγό της Αθήνας και αναζητείς με τον παραδοσιακό (βλαστημώντας και ψάχνοντας τα γυαλιά της πρεσβυωπίας) τρόπο τη διεύθυνση. Πού είσαι όμως? Αναγκαστικά κατεβαίνεις για να αναζητήσεις μια τόση δα ταμπελίτσα να σου λέει που σκ... είσαι και.....
Ω! του θαύματος...ΝΑΙ!! ΝΑΙ!!! Παραλήρημα χαράς. Τριάντα μέτρα από τη γωνία διακρίνεις το (λέμε τώρα) θέατρο και δίπλα τη στημένη εδώ και άπειρες ώρες φίλη σου.... Η καλή κυρία έχει δίκιο! Έχεις φτάσει στον προορισμό σου!!!
Ο ναβιγκάτορας έχει υπερπηδήσει το εμπόδιο της αμφισβήτησής σου, την αισχρή και ελλιπέστατη σηματοδότηση των αθηναϊκών οδών, την τάση των ελληνικών θεάτρων να κρύβονται σε πρώην αποθήκες και γκαράζ (τα οποία, ως γνωστόν, έχουν εξαίρετη ακουστική και ορατότητα και φυσικά επαρκή θέρμανση και αξιοπρεπή καθίσματα) και σε έχει φέρει στον προορισμό σου...
Υ.Γ. Τελικά ΔΕΝ αποζημιωθήκαμε. Εισιτήρια ΔΕΝ υπήρχαν, μόνο τελευταία σειρά σε πλιάν καρεκλίτσες. Κι επειδή, την τελευταία φορά που αποδεχτήκαμε μια τέτοια διευθέτηση, γίναμε μάρτυρες της σκληρής τιμωρίας μιας άμυαλης κυρίας η οποία –έχοντας τολμήσει να φάει για μεσημέρι, ενώ σκόπευε να πάει θέατρο– βρέθηκε κάτω με σπασμένη την καρέκλα, αρνηθήκαμε. Η απόπειρά μας, δε, να κλείσουμε εισιτήρια για την επόμενη Δευτέρα ή Τρίτη, αντιμετωπίστηκε από την, κατά τα άλλα, συμπαθέστατη νεαρή ταμία σχεδόν καγχαστικά... Πρώτη ημερομηνία διαθέσιμη για να «μας βολέψει» (σα ρουσφέτι στα εξωτερικά του ΙΚΑ) ήταν στις ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ Φεβρουαρίου. Κι επειδή εμείς, όσο να πεις, ΔΕΝ είμαστε του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού... ΔΕΝ ξέρουμε τι θα (θέλουμε ή θα μπορούμε να) κάνουμε, αν θα ‘μαστε καλά, αν θα ‘μαστε ακόμη παντρεμένοι, ούτε καν αν θα ζούμε (καλά γι αυτό και γι αύριο έχουμε αμφιβολίες) στις 4/2, μάλλον ούτε φέτος θα δούμε (βρούμε) την Ευτυχία και θα καταφύγουμε σε υποκατάστατα....
