..and a happy New Year...

Η χαρά και το πνεύμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς αυτοπροσώπως !!!!

...γιατί μπερδεύω...

.... Έτσι κι η αγάπη, είναι πολύ βαρειά για τη ζωή των ανθρώπων. Είναι μια υπερφόρτωση. Τίποτα πιο εξουθενωτικό από τα αστάθμητα. Η καρδιά είναι μολύβδινο όργανο. Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συναντώνται, σταθμίζουν ο ένας τον άλλο πολύ περισσότερο απ' όσο αλληλοεξετάζονται. Ξέρουν πώς μια μέρα ο ένας απ' τους δύο θα φορτωθεί στους ώμους του τον άλλον. Διότι ένα ζευγάρι δεν είναι μια παράταξη οριζόντια, αλλά ένα κάθετο σύμπλεγμα....

Είναι από το βιβλίο του Μοράν "Ο Βιαστικός" που διαβάζω αυτή τη στιγμή (χωρίς να βιάζομαι, αφού το διαβάζω κάνα δεκαπενθήμερο τώρα) και έχοντας στο νου μου να το συνδυάσω με το "Ένας αργός άνθρωπος" του Κούτσι. Σκέφτομαι να συγκρίνω δυο διαφορετικές εποχές (τώρα που το συνειδητοποιώ και αιώνες), δυο διαφορετικές χώρες (πάλι λάθος, μάλλον δυο διαφορετικούς κόσμους), δυο διαφορετικές πολιτικές θέσεις και πώς κάνουν δυο αντίθετα (μάλλον) κοινωνικά σχόλια...

Αυτό σημαίνει δυο πράγματα, το πρώτο ότι άρχισα να έχω πάλι ένα (σχετικό και χαλαρό) ενδιαφέρον για το διάβασμα. Το δεύτερο, ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, αφού αντί να επικεντρωθώ στην απόλαυση (λέμε τώρα) της ανάγνωσης (ανάβω το πορτατίφ, πιάνω το βιβλίο στο χέρι, βάζω το γυαλί κι όταν τελειώνω το βιβλίο είτε το θυμάμαι γιατί ήταν καλό είτε το διαγράφω απ' τη μνήμη μου γιατί ήταν μάπα), προσπαθώ να ψευτοκοινωνικοαναλύσω (έλα Χριστέ και μπούκωνε, που λέγαμε και στα μακρινά έιτις!!).

... αποχαιρέτα τη...

Κοιτάζω πολύ προσεκτικά το χθεσινό ψήφισμα των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών για την εθελοντική αποχώρηση μιας χώρας από το ευρώ χωρίς ταυτόχρονη αποχώρησή της από την Ε.Ε. (όπως αυτό παρουσιάζεται στον ελληνικό και τον διεθνή τύπο).

Φυσικά δεν είμαι οικονομολόγος κι ούτε μπορώ να εκφέρω κρίσεις γύρω από ζητήματα οικονομίας. Κοινωνιολογικές background έχω ή καημένη. Ωστόσο, έχω μια αίσθηση από χθες, η οποία σήμερα υπό το φως των εξελίξεων στα spread (αυτό πότε σταμάτησε να σημαίνει το αλειμμένο βούτυρο στο ψωμάκι μου ΔΕΝ το κατάλαβα) δανεισμού της Ιταλίας, της Ισπανίας αλλά και χωρών της Ε.Ε. με αξιολόγηση τρία άλφα (σαν τα όσπρια ένα πράγμα), με έκανε να ανησυχώ πολύ... πάρα πολύ...

Δεν νομίζω, λοιπόν αδέρφια, συμπολίτες, συνχρεωκοπημένοι και συν-συμβάλλοντες στην έξοδο της χώρας από τη στενωπό (το αδιέξοδο, το τούνελ, και οποιοδήποτε άλλο από το οποίο κατά καιρούς μας βγάζουν οι πολιτικές μας ηγεσίες).

Με το ψήφισμά τους, οι Γερμανοί, του CDU με τη γνωστή μεθοδικότητα και απαρέγκλιτη στοχοπροσήλωσή τους δεν μου φαίνεται να προετοιμάζουν την έξοδό της Ελλάδος ή οποιασδήποτε άλλης (απειλούμενης με χρεωκοπία) χώρας από το Ευρώ. Μου φαίνεται ότι προετοιμάζουν τη ΔΙΚΗ τους έξοδο.

Και μου φαίνεται ότι οι (περίφημες) αγορές το ξέρουν, ή το ψυχανεμίζονται (όσο μπορούν να ψυχανεμιστούν οι αγορές) γι αυτό έπεσαν πάνω στο ευρώ και τις χώρες τους με τέτοια λυσσαλέα επιθετικότητα προσπαθώντας να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη από τον θάνατο ενός ονείρου, που δεν αφορούσε στη νομισματική και οικονομική ένωση μεμονωμένων και ασύνδετων κρατών, αλλά την οικοδόμηση μιας κοινότητας λαών.

...η πλατεία ήταν γεμάτη...

Στις αρχές του καλοκαιριού, όταν το φαινόμενο πλατεία και "αγανακτισμένοι"-indignados ήταν στην πλήρη άνθηση του έγραφα πως

Οι ζυμώσεις, οι ξεσηκωμοί, οι συνευρέσεις, οι (κατά Horkheimer) "διανοητικές προσπάθειες" που δεν συνδέονται με μια υλοποιήσιμη πρόταση, αλλά αυτοπεριορίζονται σε μια αφηρημένη αγανάκτηση, που δεν προωθούν μια εφαρμόσιμη πρακτική αλλά παλινωδούν μέσα στις αποχρώσεις των προσεγγίσεων του ιδίου κινήματος, δεν υπηρετούν την ιστορική εξέλιξη. Αντίθετα, αναστέλουν και αποτρέπουν την οικονομική και πολιτική πορεία προς την αλλαγή και τον κοινωνικό και πολιτισμικό μετασχηματισμό.

κι έγραφα επίσης ότι

Οι διάφοροι, πνευματικοί ταγοί περιοριζόμενοινα εξυμνούν με περισσή ευλάβεια, σχεδόν δουλικότητα, τη "δημιουργική δύναμη" του κόσμου της πλατείας, υπεκφεύγοντας στην οποιαδήποτε προοπτική αντίθεσης και κριτικής προσέγγισης, το μόνο που κάνουν είναι να καθιστούν όλον αυτόν τον κόσμο όλο και πιο αδύναμο μέσα στην κολακευμένη ημιμάθειά του, όλο και πιο εγκλωβισμένο στην αυτάρεσκη αποενοχοποίησή του, όλο και πιο αναποτελεσματικό μέσα στην αδυναμία σχηματοποίησης των ιδεών του

Σήμερα, στα τέλη του φθινοπώρου και με τον ΓΑΠ να έχει αποφασίσει (κακώς θέλετε? κακώς...) ένα δημοψήφισμα,το οποίο (σε κακή συγκυρία θέλετε? σε κακή...) μας δίνει το δικαίωμα να αποφασίσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη της απόφασής μας, όλοι αυτοί οι ανέξοδοι (πολιτικοί, μέσα, κοινωνικοί εταίροι) υποστηριχτές του πλήθους της πλατείας ανακάλυψαν τις ανεπάρκειές του. Και το πλήθος της πλατείας αμφισβητώντας την κρίσιμη στιγμή την ισχύ των διαβουλεύσεων με τις οποίες καταγινόταν, δείχνει να απεμπολεί το δικαίωμά του στην αδιαμεσολάβητη απόφαση.

Τώρα, όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της άμεσης δημοκρατίας, όλοι οι συνδράμοντες της ιερής και απαράβλεπτης αγανάκτησης του πλήθους της πλατείας, αμφισβητούν την ικανότητά του να εκφραστεί, ανησυχούν για τη δυνατότητά του να αντεπεξέλθει στα (εκβιαστικά θέλετε? εκβιαστικά...) διλήμματα. Και το αγανακτισμένο πλήθος της πλατείας μη επιθυμώντας να επωμισθεί το βάρος της επιλογής του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι, μένει εγκλωβισμένο σε ατιμώρητες εκτονώσεις με ύβρεις και προπηλακισμούς εις βάρος εκείνων που (λανθασμένα θέλετε? λανθασμένα...) επέλεγαν.

Κι από εκεί που όλοι αυτοί οι πάτρονες του κυρίαρχου λαού συζητούσαν και απαιτούσαν τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας, πρέσβευαν την καθολική έκφραση και διακήρυσσαν τον σεβασμό στην αλάνθαστη κρίση του πλήθους της πλατείας, ανακάλυψαν πώς μόνο οι εκλογές και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορούν να βρουν λύσεις για τα πολιτειακά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που προκύπτουν από τις επιλογές μιας (κακής θέλετε? κακής-κάκιστης) κυβέρνησης. Και οι indignados της πλατείας Συντάγματος, έχοντας συνηθίσει στις άνευ επιπτώσεων αντιδράσεις, δείχνουν να εκχωρούν ξανά το δικαίωμά του αποφασίζειν σε αυτούς που τόσο καιρό καταδικάζουν και καταγγέλλουν, μέσω τυποποιημένων (προεκλογικών υποσχέσεων και) εκλογικών διαδικασίων.

Ξαφνικά, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της πολιτικής ανακάλυψαν ότι μόνο η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορεί να διασφαλίσει το πολίτευμα και τη σωτηρία της χώρας, καθώς μόνοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τα προβλήματα σε όλες τους τις διαστάσεις και το βάθος υποβιβάζοντας τον κυρίαρχο λαό σε απαίδευτη και άκριτη μάζα. Και το πλήθος τρομάζοντας στην προοπτική της ευθύνης για τη μετατροπή της ζωής του, αποδέχεται τις συνθήκες κηδεμονίας τις οποίες δημιουργούν για αυτό πολιτικοί, opinion makers και ταγοί.

Κι όμως επειδή νομίζω ότι (παραφράζοντας τον Αλ Πατσίνο στο Donny Brasco) ο λαός έχει πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν έχει άδικο (γιατί τότε καλείται να πληρώσει το τίμημα), η ιδέα του δημοψηφίσματος δε μου φαίνεται τόσο κακή.

Μπορεί το δημοψήφισμα (επικίνδυνο θέλετε? επικίνδυνο...) να είναι μια ευκαιρία ενηλικίωσης και να ήρθε η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις και τα ρίσκα μας αλλά με την ευθύνη που συνεπάγονται αυτές οι αποφάσεις και τα ρίσκα.

Μπορεί το (άκαιρο θέλετε? άκαιρο...) δημοψήφισμα να είναι μια ευκαιρία ώστε αποδεικνύοντας την ικανότητά μας να κρίνουμε σωστά να απαλλαγούμε από την κηδεμονία όλων αυτών που από κυρίαρχο λαό μας υποβιβάζουν αβασάνιστα και κατά το συμφέρον τους σε πολιτική πελατεία και χειροκροτητές

Δυο χρόνια τώρα όλοι κατηγορούν/με αυτή την κυβέρνηση ως προδοτική και ανίκανη. Ας της το πούνε/με στα μούτρα χωρίς, όμως, να κρύβονται/μαστε πίσω από τις πλάτες των "εκλεγμένων" αντιπροσώπων.

Ας δείξουμε ότι αντιλαμβανόμαστε το διακύβευμα των πολιτικών προτάσεων, ότι γνωρίζουμε ότι (ακόμα και η άρνηση είναι θέση και ότι) η θέση είναι δικαίωμα μας, ότι από τις αφηρημένες αγανακτήσεις είμαστε, απόλυτα, σε θέση να αναγνωρίσουμε, να επιλέξουμε και να προωθήσουμε υλοποιήσιμες πρακτικές και τέλος ότι έχουμε τη δυνατότητα να απεγκλωβιστούμε από παλινωδίες και αυτοανατροφοδοτούμενες προσεγγίσεις και να επιβάλλουμε τον απαραίτητο πολιτικό μετασχηματισμό...

Και πιθανά έτσι να γεμίσουμε ξανά και ουσιαστικά την πλατεία...

...αλωνίζουνε τα γήπεδα...

Η αδερφή μου: Κερδίζουμε στο ύψος

Ο πατέρας μου: Ναι? Πού?

Η κόρη μου: Δεν το δείχνει, τώρα παππού.

Ο πατέρας μου: Εμ, βέβαια, δείχνει τους τρεχαντήρηδες (sic) τους μαύρους, ο άχρηστος, δεν ξέρει να δείξει εμάς!!

Η αδερφή μου: Ρε, μπαμπά, σταμάτα! Έχεις γίνεις ρατσιστής!

Η κόρη μου: Ρατσιστής, ξερατσιστής ο παππούς και τους μαύρους δείχνει και όλο αυτοί κερδίζουν...

Τελικά, δεν σταματάς ποτέ να είσαι γονιός, έτσι? Καλό μήνα!!!

..ένα κενό...

Η εξουσία δεν έχει σώμα.

Όπως οι παλιοί βασιλιάδες, που δεν ήταν παρά κεφάλια σε νομίσματα, προφίλ σε μετάλλια και παράσημα, έτσι και τώρα η εξουσία δεν είναι παρά ασώματα κεφάλια πολιτικών και δημοσιογράφων σε παράθυρα ειδήσεων, μπούστα σε τραπέζια talk-show και κοινοβουλευτικά έδρανα.

Κάθε περαιτέρω εμφάνιση των μετεχόντων στους δυο πόλους (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) της εξουσίας ως σωματοποιημένων υπάρξεων, δεν γίνεται παρά στα πλαίσια μιας τελετής. Το σώμα τους σφιγμένο σε κοστούμια και ταγέρ δεν συνιστά παρά το συμπλήρωμα μιας τελετουργίας, υπάρχει στο χώρο και στο χρόνο ως το εφέ μιας πολιτικής μαγείας, μέχρι τη θραύση από την τυχαιότητα. Το απρόσμενο, με τη μορφή της Πετρούλας, μ’ ένα μικρόφωνο σε κατακόκκινα νύχια να καταδιώκει τους manager της Τρόικας ωρυόμενη και ταυτόχρονα ακκιζόμενη, αποκεφαλίζει την εξουσία…

Το ζουμερό στήθος της τηλεπερσόνας, γκροτέσκα διογκωμένο, διαλύει την πολιτική μυθολογία που θεμελιώνεται στα τελετουργικά σώματα των τροϊκανών και των συνήθως ερωτώντων, ακυρώνοντας τα σημάδια της εξουσίας που εκπέμπουν, παρασύροντάς τα ως τους πυθμένες της γελοιοποίησής της.

Το χυδαία ημίγυμνο σώμα της trashοδημοσιογράφου, καταδεικνύει τη διαφορετική ύλη του από το λειψό γραβατωμένο σώμα της πολιτικής εξουσίας που καταδιώκει, ενώ η προκλητικά προβαλλόμενη σφιχτή σάρκα της ξανθιάς έρχεται σε αντίστιξη με την επιμελώς καμουφλαρισμένη πλαδαρότητα της σοβαρότητας των ειδησεοπαρουσιαστών και παρουσιαστριών των οκτώ. Ως καρικατούρα δημοσιογράφου και πολιτικού όντος παρασύρει και τους δυο πόλους της εξουσίας ως τον πάτο της ανυποληψίας της.

Οι κινήσεις, ο λόγος, το απρόσμενο πλαίσιο των ερωτήσεων της δημοσιογραφικής γελοιογραφικής εικόνας της Πετρούλας αδειάζουν το πολιτικό γεγονός της οικονομικής κρίσης από το νόημά του, τού αποστερούν τις ιδιότητές του, αλλοιώνουν τη σημειολογία του ως τη μη αναγνωρισιμότητα.

Το κραυγαλέα ερωτικό σώμα της ημιάσημης – ασήμαντης παγιδεύει την εξ-ουσία με την εξωτερικότητά του ως προς αυτήν, την τραβά έξω από τον εαυτό της και τη μετατρέπει σε α-νόητη παράσταση. Η φανταχτερή ομορφιά της μοντελοδημοσιογράφας και η άχρωμη φιγούρα των δημοσιογραφοπολιτικοεξουσιαστών δεν αλληλοαποκλείονται. Διασταυρώνονται και εναλλάσσονται μπροστά στα νυσταγμένα μάτια του κοινού μετατρεπόμενα σε φιγούρες ενός εφιαλτικού θεάτρου σκιών, όπου η ρηχότητα της μιας αποκαλύπτει και συμπληρώνει την επιφανειακότητα των άλλων.

Οι εκπομπές τύπου Ράδιο-Αρβύλα και Αλ-Τσαντίρ, επιχειρώντας την περαιτέρω γελοιοποίηση της νεαρής που οικειοποιείται έναν ρόλο τον οποίο, θεωρητικά (σε αντίθεση με τους ίδιους), δεν μπορεί να ενδυθεί, αφού δεν μπορεί να περιορίσει το σώμα της στις διαστάσεις του, στην ουσία αυτοακυρώνονται, απομυθοποιούν την πολιτική.

Το σε κοινή θέα ντεκολτέ της Πετρούλας εισβάλλει στο τελετουργικά καλυμμένο σώμα της εξουσίας και διαστελλόμενο την παραμορφώνει ως την τελική διάρρηξη, αποκαλύπτοντας όλα τα κρυμμένα μυστικά της άσκησής της: την ανομιμοποίητη βία, την οικονομική δυσπραγία χωρίς τη μυθολογία της μελλοντικής ευμάρειας, τον καταναγκασμό αποστερημένο από την υπόσχεση της προστασίας από την παραβατικότητα, την πολιτισμική ηγεμονία ανίκανη να απομακρύνει την απειλή της ετερότητας.

...η πλατεία ήτανε άδεια...

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα άτομα, ως θεατές των ειδήσεων των οκτώ, δεν είναι παρά απλοί παρατηρητές ενός παντοδύναμου γίγνεσθαι, το οποίο είναι προβλεπόμενο, περιγραφόμενο, ενίοτε κατακριτέο, αλλά πάντα μη κυριαρχούμενο και, φυσικά, αναπόδραστο. Το άτομο δείχνει να έχει απολέσει την ικανότητα της σκέψης. Γίνεται οπαδός μιας μαζικής πίστης όχι απαραίτητα επειδή αποδέχεται ειλικρινά την αλήθεια της αλλά επειδή κάποια αόριστα εξειδικευμένα στοιχεία της, προσαρμοσμένα στις δικές του πραγματικότητες, ικανοποιούν ανάγκες του. Φυσικά, γι αυτή την επιλογή του πληρώνει το τίμημα της μετατροπής της ζωής του σε απλό γρανάζι του οικονομικού μηχανισμού.

Καθώς, όμως, οι συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού γίνονται όλο και σκληρότερες, καθώς στενεύει ο κύκλος αυτών που νέμονται την εξουσία, καθώς ο κορπορατιστικός-μονοπωλιακός καπιταλισμός έχει οδηγήσει σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από βιομηχανικά και οικονομικά τραστ, καθώς ο έλεγχος πάνω στον εργαζόμενο και τα παραγωγικά μέσα γίνεται το διακύβευμα της διαμάχης ανάμεσα σε ισοδύναμα ισχυρές κοινωνικές και οικονομικές ομάδες τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς αγοράς, το άτομο γίνεται μάρτυρας αυτού που ο Horkheimer ονομάζει "υπαρξιακή κρίση επί του υπάρχοντος". Το ελληνικό οικονομικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών, μετά από μια περίοδο συνεχούς καταναλωτικής ανάπτυξης χωρίς θεμέλια παραγωγής απέδειξε ότι δεν λειτουργήσε παρά ανασταλτικά και οδήγησε την κοινωνία προς την κατά Καστοριάδη βαρβαρότητα. Η οριακή κατάσταση έκανε απαραίτητη τη μετάβαση σε μια διαφοροποιημένη κονωνική, οικονομική και πολιτική οργάνωση η οποία, ωστόσο, μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν η ίδια κοινωνία διαμορφωθεί σε συνειδητοποιημένο υποκείμενο, ικανή να καθορίσει ενεργητικά τις δικές της μορφές δράσης και βίου.

Ο αγώνας για ένα οικονομικό, κοινωνικό, και πολιτικό γίγνεσθαι δεν μπορεί πλέον να υλοποιηθεί, στηριζόμενος στις βάσεις των καθιερωμένων πρακτικών και των στερεότυπων μέσων πάλης. Έτσι, οι ατομικιστικές πρακτικές του διαδικτύου, οι απομονωτικές στη σύλληψή τους εικονικές κοινότητες, έγιναν το πεδίο μιας όλο και περισσότερο εξαπλούμενης διαβούλευσης, ανεξάρτητης από τα υποκείμενα και γι αυτό δυνάμενης να επιβιώσει μεταφέροντας την αλήθεια της. Μέσα από τις δομές της διαδικτυακής κοινότητας η διακίνηση ιδεών οδήγησε σε ζυμώσεις της κοινωνίας με την πολιτική, της οικονομίας με τη φιλοσοφία, ακόμη και του πολιτισμού με το υπερβατολογικό. Κι επειδή αυτές οι ζυμώσεις από ένα σημείο και πέρα, για να πραγματωθούν απαιτούν ένα σώμα, απαιτούν τη φυσική παρουσία του άλλου, την κίνησή του, το άγγιγμά του μπράτσου του, τις χειρονομίες του, τη φωνή του και το βλέμμα του, οι άνθρωποι βγήκαν στην πλατεία.

Βγήκαν στην πλατεία αναζητώντας να μετατρέψουν τις κυρίαρχες σήμερα έννοιες στο ακριβώς αντίθετό τους. Να αποκαλύψουν το δίκαιο της οικονομικής συναλλαγής ως βαθύτατη κοινωνική αδικία, να καταδείξουν την περίφημη ελεύθερη αγορά ως την απόλυτη κυριαρχία των μονοπωλίων, να προσδώσουν στη σημερινή κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη το αληθινό της πρόσωπο της εξαχρείωσης και αποκλεισμού ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων, να καταγγείλουν την εξάπλωση της επιστήμης, της γνώσης και του πολιτισμού ως την επικράτηση της ημιμάθειας, την εμπέδωση των προκαταλήψεων και την έλλειψη αισθητικής.

Οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν στην πλατεία ήρθαν να αμφισβητήσουν το αναλλοίωτο της ζωής τους, να αρνηθούν την τυφλή υποχρεωτικότητα των επιλογών τους, να προαναγγείλουν το τέλος μιας εποχής και να δηλώσουν πώς υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για τον καθένα μας από την προσαρμογή στο υπάρχον.

Το πρόβλημα της πλατείας ξεκινά από τη στιγμή που αυτή η συνεχής εξάπλωση της κρίσιμης μάζας της, με τη συνεχή κατάτμηση (μέχρι το σημείο εξάχνωσης) της πολιτικής θεωρίας που λειτούργησε ως συνεκτικός ιστός κατά την αρχική κινητοποίηση, έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της φυσιογνωμίας της συνάθροισης και τον μετασχηματισμό της σε κάτι αδύνατο να αυτοκαθορισθεί. Η άκριτη διακίνηση και συχνά υιοθέτηση αντιφατικών και συνήθως αντικρουόμενων θέσεων με θραυσματικές θεωρητικές βάσεις, οδηγούν στην επικράτηση στοιχείων αποπροσανατολισμού και στην παρείσφρυση επαγγελματιών δημαγωγών, ξεχασμένων πολιτικών, ανεύθυνων διανοούμενων και ακραίων στοιχείων, τα οποία κινούνται στις παρυφές του πολιτικού συστήματος. Αυτή η συμμαχία, με τη βοήθεια της προπαγάνδας και των συμβατικών ΜΜΕ, καθοδηγεί την πλατεία στον μετασχηματισμό της, την αποκαθάρει από αυτούς που πρωτοστάτησαν στη διαβούλευση, φέρνει στο προσκήνιο μια μικροαστική τάξη διαμαρτυρόμενη για βιωτικές και ευδαιμονικές απώλειες κι έτσι επικρατεί ο λαϊκισμός που μπορεί να βοηθήσει κάθε μονάδα αυτής της συμμαχίας ξεχωριστά και όλους μαζί σε σύνολο, να σφετεριστούν ένα κομάτι μικροεξουσίας.

Οι διάφοροι, δε, πνευματικοί ταγοί περιοριζόμενοι τις τελευταίες μέρες να εξυμνούν με περισσή ευλάβεια, σχεδόν δουλικότητα, τη "δημιουργική δύναμη" του κόσμου της πλατείας, υπεκφεύγοντας στην οποιαδήποτε προοπτική αντίθεσης και κριτικής προσέγγισης, το μόνο που κάνουν είναι να καθιστούν όλον αυτόν τον κόσμο όλο και πιο αδύναμο μέσα στην κολακευμένη ημιμάθειά του, όλο και πιο εγκλωβισμένο στην αυτάρεσκη αποενοχοποίησή του, όλο και πιο αναποτελεσματικό μέσα στην αδυναμία σχηματοποίησης των ιδεών του.

Οι ζυμώσεις, οι ξεσηκωμοί, οι συνευρέσεις, οι (κατά Horkheimer) "διανοητικές προσπάθειες" που δεν συνδέονται με μια υλοποιήσιμη πρόταση, αλλά αυτοπεριορίζονται σε μια αφηρημένη αγανάκτηση, που δεν προωθούν μια εφαρμόσιμη πρακτική αλλά παλινωδούν μέσα στις αποχρώσεις των προσεγγίσεων του ιδίου κινήματος, δεν υπηρετούν την ιστορική εξέλιξη. Αντίθετα, αναστέλουν και αποτρέπουν την οικονομική και πολιτική πορεία προς την αλλαγή και τον κοινωνικό και πολιτισμικό μετασχηματισμό.
Κι έτσι φοβάμαι ότι όσος κόσμος και να υπάρχει την Κυριακή, η πλατεία θα είναι άδεια...

...μην είναι οι κάμποι?

Παρακολουθώ το νησί με τον σχετικό φανατισμό και προσήλωση με την οποία το παρακολουθούν οι 7 στους 10 έλληνες. Κλαίω και συγκινούμαι εξ ίσου με όλους τους τηλεθεατές. Και επιπλέον μορφώνομαι...
Ιδού λοιπόν τα πέντε πράγματα που έμαθα για την Κρήτη παρακολουθώντας το διάσημο και πολυεπαινούμενον σήριαλ:

1. Η Κρήτη βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη Βρετανία την Σκανδιναβία και την Ισλανδία (όσο αυτό είναι εφικτό γεωγραφικά), γι αυτό έχει δώδεκα μήνες το χρόνο συνεφιά, το Πάσχα (καταμεσίςτου Απρίλη λέμε!) οι γυναίκες φορούν σάλια και οι άντρες επενδύτες και συμβουλεύουν ο εις την έτερην και τούμπαλιν: ρίξε κάτι πάνω σου θα κρυώσεις!!!
   
2. Στην Κρήτη δώδεκα μήνες τον χρόνο μαζεύουν ελιές και δεν έχουν καμιά άλλη καλλιέργεια πράγμα που με οδηγεί στο εξής ένα συμπέρασμα: Η τσικουδιά γίνεται από ελιές.
   
3. Οι κρητικοί έχουν όλοι μούσι και μπορώ με ασφάλεια να ισχυριστώ ότι φήμες πως το χαρακτηριστικό τους είναι το μουστάκι, διαδίδονται από ξένους πράκτορες όπως ο Ανδρουλάκης.
   
4. Οι κρητικές κάνουν όλες μποτοξ, ή είναι λοβοτομημένες αλλιώς δεν εξηγείται ότι θλίψη, χαρά, θυμός απελπισία όλες εκφράζονταν με το ίδιο απλανές βλέμα και ακίνητο μέτωπο, Βέβαια έτσι εξηγείναι το ότι ο Θεοτοκόπουλος πήγε αλλού να κάνει τις ζωγραφιές του να έχουν και λίγη ζωντάνια βρε αδερφέ.
5. Τα κρητικά νοικοκυριά δεν έχουν κανενός είδους οικόσιτο. Μήτε ένα σκύλο, μια κατσικούλα, ένα γαϊδουράκι, μια γάτα βρε αδερφέ, μια κότα να φάνε τα παιδάκια τους ένα φρέσκο αυγό. Η κρητική διατροφή δεν υπάρχει, πράγμα που εξηγεί γιατί θερίζει η λέπρα και σ' ένα χωριό πεντακοσίων, άντε εξακοσίων κατοίκων υπάρχουν έξι νοσούντες.

Κι επειδή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αναρωτιέμαι αν γι αυτές τις γνώσεις πρέπει να ευχαριστήσω τη συγγραφέα, τη σεναριογράφο, τον σκηνοθέτη, ή όλους μαζί και ταυτοχρόνως?????

...Χρειάζεται μια πιο γερή φωνή....

επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς, δεν την πάμε τη μεμψιμοιρία...
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν θεωρούμε ότι τα φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο (
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν πειθόμαστε ότι οι αμοιβές μας έριξαν έξω το κράτος...
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν πιστεύουμε επ' ουδενί ότι οι μισθοί μας κατέστρεφαν την ανταγωνιστικότητα της χώρας...
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν έχουμε καμία τύψη που το (απλά ανθρώπινο) επίπεδο ζωής μας στερούσε από τους εργοδότες το 0,000001% των κερδών τους....
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν ανεχόμαστε να μας τη λένε για βολεμένους και προνομιούχους, ενώ δουλεύουμε απ το πρωί ως το βράδυ...
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν γουστάρουμε να φορτωθουμε όλα τα βάρη, ειδικά αφού δεν καρπωνόμαστε ούτε το ελάχιστο από τα προνόμια....
επειδή εμείς ως οικογένεια γενικώς δεν διανοούμαστε να διδάξουμε στους επιγόνους μας την υποταγή....

Απεργούμε γενικώς....

Υ.Γ. από την άλλη εβδομάδα που αρχίζουν και οι απεργίες των εκπαιδευτικών, κάποια στα Γιάννένα θα περάσει ζόρικα (εμείς της Αθήνας είμαστε μαθημένοι...)

...ανάποδος χορός νυφών...

της Ν.

Dega? ποιος Dega?

...Κάθε δέντρο υποδέχεται διαφορετικά....

και κάπως έτσι (μη σας πω κι ακόμη πιο γελοία...)
εδώ και δεκαπέντε μέρες κυκλοφορώ με ένα σπασμένο χέρι!!!!!!!!!!!

...Ω, έλατο! Ω, έλατο.....

Σιχαίνομαι το τέλος των γιορτών.
Όχι ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τις ίδιες τις γιορτές, αλλά εκεί στα τελειώματά τους με πιάνει ο διάολός μου.
Κατ' αρχάς, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι η γιορτή τέλειωσε (καλή κακή, βρε αδερφέ, η γιορτή έχει ένα τζέρτζελο, έχει μια ανακατωσούρα έχει μια προσμονή) και επιστρέφεις στα καθημερινά.
Κατα δεύτερον, οι γιορτές σε αναγκάζουν να κάνεις έναν απολογισμό και να μπεις σε μια διαδικασία σχεδιασμού και αποφάσεων που γίνονται δυσβάσταχτες αμά το τέλος της εορτής και καταλήγουν (νομοτελειακά) στη λήθη, αφού σε έχουν φορτώσει ένα κάρο ενοχές για το αδύναμον του χαρακτήρος σου.
Και ως κερασάκι στην τούρτα (διότι που να έμπει το κερασάκι στο μελομακάρονο) το τέλος συνεπάγεται και το πρακτικόν του συμμαζέματος....
Διαβιώ, λοιπόν, στην εορταστική και μεθεόρτια ταυτόχρονα κατάθλιψη, επιστρέφω από τη δουλειά ενώ, παράλληλα, προσπαθώ να ενθυμηθώ τη θέση κουτιών καλωδίων και στολιδιών στο πατάρι, συλλογίζομαι το έλατο και όλες τις ελατοβελόνες που θα μας τσιμπήσουν, θα γεμίσουν τα πατώματα και θα φρακάρουν την ηλεκτρική σκούπα και βάζω το κλειδί στην πόρτα....
Ανοίγω την πόρτα και ω του θαύματος!!! Δεν υπάρχει δέντρο, δεν υπάρχουν στολίδια, δεν υπάρχουν φωτάκια και πουθενά βελόνες....
Είμαι ευτυχισμένη, ευγνώμονούσα που ο καλός μου είναι ο καλός μου (τι thoughtful!!!) κάθομαι στον καναπέ και ετοιμάζομαι να τον πάρω τηλέφωνο να ψάλλω τα εγκώμιά του....
Το μάτι μου πέφτει στο μπαλκόνι...
Ανάμεσα στα γιούκα τις σεφλέρες και τους μπεντζαμίνους ένα έλατο
Σας ορκίζομαι με κοιτά ειρωνικά....