"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

... ταβέρνα...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Θανατηφόρο ζεϊμπέκικο από τον Island δίπλα σε μισοάδεια τραπέζια με χθεσινά ντολμαδάκια....

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Το γέλιο του νατασσακίου ψηφιοποιημένο για το ΥouTube δίπλα σε ποτήρια με μεσαίο κρασί που ο καταστηματάρχης θεωρεί (όπως αποδείχτηκε) Veuve Cliquot τουλάχιστον....

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Ο αστερΆκης με τα βαθιά μάτια του αγωνίζεται να συνεννοηθεί με το αεροπορικής λογικής σκαλοπίνι του (το οποίο το ανακάλυψε τυχαία κάτω από έναν από αυτούς τους κατεψυγμένους αρακάδες -ή μήπως ήταν καρότο?)...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Τα κόκκινα μαλλιά της Coco σε τρελλό χασαποσέρβικο πάνω στην πίστα δίπλα σε τραπέζια, όπου στις σαλατιέρες τα μαρούλια είχαν αποχωριστεί τα πάτρια εδάφη τη δεκαετία του 90 (τουλάχιστον)...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Οι διαπραγματεύσεις της mamma για τη Μύκονο σιγαλές μην τύχει και μας πάρουν χαμπάρι τα (κατά τ' άλλα συμπαθέστατα) ΚΑΠΗ Ανω Κορακότρυπας (και αρχίσουν τους εξορκισμούς) με τα οποία μοιραζόμασταν το μαγαζί...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Αστική εκδοχή του ρεμπέτικου με κοντραμπάσο και πιάνο στην ορχήστρα οι πολλλλλλλύ καλοί Τζώρτζης και Μαριώ και το Ρουλιώ με τον επιβεβαιωμένο απ' όλους μας (ακόμη και από την πρεσβυωπική εμένα) λογαριασμό των 600 Ευρώ στο χέρι, στέκεται μπροστά στον παπιονάτο maître dhôtel που μόλις έχεις επαληθεύσει τον λογαριασμό..
---Δε μου λέτε, ξέρετε το ανέκδοτο με τον Κοζανίτη?
---Όχι
---Μπαίνει ένας Κοζανίτης σ' ένα άδειο σκυλάδικο έξω απ' τη Θεσ/νικη, πίνει, ρίχνει και τις βόλτες του και κάποια στιγμή ζητά τον λογαριασμό, ο οποίος έρχεται υπέρογκος
"Δε μου λές, ρε μάστορα, -λέει στον τύπο - εμένα βρήκες να γμσεις???
"Γιατί, -του λέει αυτός- βλέπεις κάναν άλλο????

---Δε συμβαίνει αυτό σε μας, κυρία μου....
---Ακριβώς, όμως!

Με τις υγείες μας.... Μόνο μην ξανακούσω ότι τα μαγαζιά πλήττονται γιατί θα κάνω φόνο!!!!!

Υ.Γ. Εμείς, ωστόσο, περάσαμε θαύμα, διότι είμαστε όλοι μαζί (και θα περνούσαμε θαύμα και στον πεζόδρομο με μπύρες και εμένα να τραγουδώ παράφωνα -καλά ίσως εκεί να υπήρχε ένα πρόβλημα) Και, mamma, θα πάμε Μύκονο κι ας τον κύριο στο Περιβόλι να πίνει μόνος του τον Σκούρα (και τον ανοιχτόχρωμο από κοντά!!)

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

... ηλιοτρόπια...

Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!
Αν παραβλέψεις ότι ο Μάρτης (που είναι γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης) μας μούλιασε εφέτος και δε μας αφήνει να φορέσουμε το ολοκαίνουργιο πουκάμισο μεσ' στο λέλουδο και την κλάρα (άσχετο: όταν περάσει τούτη η μόδα κι επιστρέψουμε στα γνωστά καλά καφέ και μαύρα μας, όλ' αυτά τα χρωματουλιά ΜΕ λέτε τι θα τα κάμουμε? Τες παν! επιστρέφω στην άνοιξη)...
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!
Αν ξεπεράσεις την απαισιοδοξία που διασπείρει ο ισχυρισμός του Τ.S. Eliott ότι ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, αφού τι ξέρει αυτός από μεσογειακή άνοιξη? Σε μια έρημη χώρα διαβιούσε....
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!
Αν λησμονήσεις ότι ο Μάης (που μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ) αντί να είναι ο μήνας των λουλουδιών γίνεται ο μήνας των μεγάλων σφαγών σε Γυμνάσια και Λύκεια κι όπου αντί να πλέκουμε στεφάνια, συλλέγουμε τα μαργαριτάρια ανεπαρκών μαθητών ανέτοιμων καθηγητών...
Κι αφού τεκμηριώσαμε το ευωχές της άνοιξης ερχόμαστε στο δια ταύτα:
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα! πλην όμως είναι και η εποχή της (ωχ!) κηπουρικής...
Και καλά όταν έχεις κήπο. Καλείς τον επαγγελματία, τον σουλουπώνει, κουρεύει και τους καλλωπιστικοί θάμνοι (καθότι καλλιτέχνης) στρόγγυλους και μένεις εσύ να αναρωτιέσαι πότε φύτρωσε το γλειφιτζούρι στη μέση του γκαζόντος (το γκαζόν του γκαζόντος -κλίνεται κατά το παρόν) και τέλος πάντων ζείς εσύ καλά και ο επαγγελματίας καλύτερα (και πλουσιότερα). Αν όμως έχεις βεραντούλα με γλάστρες? Ποιον να καλέσεις χωρίς να ρεζιλευτείς σε φίλους γνωστούς (και φυσικά τον επαγγελματία)???
Αρχικά επιστρατεύεις τον καλόνε σου... Μια - δυο - τρεις... ε, στο 19 ήρθε κι έγκωσε ο χριστιανός. Τα στήλωσε και έκαμε τη μεγάλη εξέγερση
-Αν θες γλάστρες μόνη σου....
Στην αρχή το παίρνεις αψήφιστα (έλα, μωρέ, θα του περάσει -ΑΜ, ΔΕ!!)
Μετά το παίρνεις γαλύφικα (έλα, γλυκέ μου, δες πόσα άλλα κάνω εγώ στο σπίτι -ΤΙΠΟΤΑ)
Μετά το παίρνεις πατριωτικά (έλα, καλέ μου, αφού ο Κακλαμάνης βραβεύει τα πράσινα μπαλκόνια -Μένουμε ΧΑΛΑΝΔΡΙ κι επιπλέον ΔΕΝ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ)
Μετά το παίρνεις παρακλητικά (έλα, μωρό μου, καν' το για το χατήρι μου και θα δεις εγώ -Γιατί τόσα χρόνια για ποιανού το χατήρι το κάνει? Και ΤΙ ακριβώς είδε???)
Και τέλος το παίρνεις πεισματικά (θα το κάνω μόνη μου και ΔΕΝ θα σου ξανμιλήσω ΠΟΤΕ -Αμήν και πότε!!)
Κι έτσι εμπλέκεσαι στη χαρωπή διαδικασία κηπουρική βεράντας, για να καταλάβεις από το πρώτο βήμα, που είναι η επίσκεψη στο φυτώριο, πόσο ανεπαρκής είσαι γι αυτό που ανέλαβες...
Μπαίνεις, λοιπόν, στο φυτώριο και βρίσκεσαι να περνάς ανάκριση πρώτου (μη σε πω και δεύτερου και τρίτου) βαθμού, από τον φυτωριοϊδιοκτήτη για το αν στο μπαλκόνι σου έχει ήλιο, πού έχει ήλιο, πότε έχει ήλιο, πού το πιάνει ο αγέρας, πότε το πιάνει ο αγέρας, πού είναι ο βοριάς, αν πιάνει πάγος, πότε πιάνει πάγος, αν το βράδυ πέφτει υγρασία, πόση υγρασία, πού έχει περισσότερη υγρασία, πόσα τετραγωνικά είναι το μπαλκόνι, πόσες παλιές γλάστρες έχεις, ώστε να υπολογίσει πόσες ακόμα πρέπει να προστεθούν για να είναι κατανεμημένα τα φυτά σωστά σε ζαρντινιέρες, μεγάλες γλάστρες, μεσαίες γλάστρες και μικρά γλαστράκια που θα μπουν σε πολλαπλά σταντ, στο τραπέζι και σε σημεία που δε φανταζόσουν ότι πηγαίναν γλάστρες... Σε περίπτωση, δε, που αποτολμήσεις να διακόψεις την ανάκριση -καλέ, εγώ τρεις τέσσερις γλαστρούλες ήθελα να βάλω- το βλέμα απαξίωσης του φυτωριούχου θα σε πείσει ότι αφού δεν έχεις εμπεδώσει από τη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Κηπουρικής το κεφάλαιο περί αστικής κηπουρικής, κακώς κάκιστα τρώς το χρόνο του...
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι ανταπεξήλθες ηρωικά στην ανάκριση και ο καλός φυτοεπαγγελματίας αποφάσισε ότι ΔΕΝ είσαι χαμένη υπόθεση και συνεχίζει να ασχολείται μαζί σου... Τα δυσκολότερα έρχονται.
Ο αξιολογότατος ανθοπωλητής θεωρεί ότι για να φτιάξεις τις γλαστρούλες σου πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τη φοβερή gryllotalpa-vulgaris (την ποια?), που είναι έντομο από την calceolaria herbeohybrida (ορίστε?) που είναι φυτό και φοβερή λιχουδιά για την πρώτη. Πρέπει να μπορείς να τον παρακολουθήσεις να αραδιάζει
φυτά που είναι φυλλώδη και φυτά που είναι ανθοφόρα,
φυτά που θέλουν ίσκιο, φυτά που θέλουν ήλιο και φυτά που θέλουν ίσκιο επτά με οχτώ και ήλιο έντεκα με μία (τη νύχτα, νομίζω),
φυτά που θέλουν κρύο, φυτά που θέλουν ζέστη και φυτά που θέλουν κρύο Ιούνιο και Ιούλιο και Δεκέμβριο πρέπει να τα έχεις σε θερμοκρασία 36 βαθμών Κελσίου,
φυτά που θέλουν απάγκιο και φυτά που κάνουν απάγκιο στα άλλα φυτά (οι εθελοντές των φυτών ένα πράγμα),
φυτά που θέλουν παρέα και φυτά που είναι παντελώς αντικοινωνικά (ΣΕ λέει η αφελάνδρα με την πεπερόμια, οι καλύτερες φίλες, αντίθετα η καλαγχόη με τη γλωξίνια ούτε κουβέντα δεν αλλάζουν)
φυτά που θέλουν πολύ νερό και φυτά που θέλουν σπάνιο πότισμα και φυτά που πίνουν το νερό τους τρεις με πέντε από πηγή Αθαμανικών Ορέων με 14 άλατα και 22 ιχνοστοιχεία αλλιώς μουτρώνουν και δε βλέπεις άνθος ούτε για δείγμα.
Οι διαμαρτυρίες σου - καλιέ, εγώ δυο μαργαρίτες και δυο ζουμπούλια ήθελα να βάλω η χριστιανή- αντιμετωπίζονται με το υποτιμητικό βλέμα του ανθοεπιστήμονα, ο οποίος έχει ήδη σχεδιάσει τη βεράντα σου και είναι απολύτως πεπεισμένος ότι είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια η διαφωνία σου.
Κι έφτασε η αποφράς ώρα που θεωρείς ότι έληξες τα ζητήματα... Η προηγούμενη κακή στιγμή έχει περάσει, ο φυτοεπαγγελματίας σε έχει συγχωρήσει που τόλμησες να φτάσεις στο μαγαζί του χωρίς να είσαι συνδρομήτρια στο "Urban gardening for Total Idiots" (για τουλάχιστον 36 τεύχη) και το εντόπιο "Μπαλκόνι Φυτά και ο Άσχετος Κηπουρός" και θεωρεί ότι έχει καλύψει τα γνωστκά σου κενά. Έχεις περάσει και από το ταμείο, όπου κοιτώντας την απόδειξη στα χέρια σου αναρωτιέσαι μην τυχόν και αγόρασες μετοχές στο φυτώριο (και στην Mosanto, μη σε πω) και τώρα πρέπει να φορτώσεις τις αγορές οι οποίες πέρα από τα φυτά, περιλαμβάνουν:
  • Αρκετό χώμα για να ξεκινήσεις δική σου χωματουργική επιχείρηση "Μπαζώνονται ρέματα Ο Μήτσος"
  • Γλάστρες, πιατάκια, ζαρντινιέρες και σταντ ικανά να αναζωογονήσουν τις παρακμάζουσες κεραμοποιείες του Αμαρουσίου και τέλος
  • Τόσα υγρά, στερεά και αέρια λιπάσματα και εντομοκτόνα και με τόσες οδηγίες (μία κουταλιά του γλυκού μπλε λίπασμα τρεις με πέντε το απόγευμα και μισή κουταλιά της σούπας πράσινο λίπασμα δώδεκα με μία το βράδυ, μισό ψέκασμα από το κόκκινο εντομοκτόνο το πρωί, πρό ποτίσματος και εν τέταρτο του ψεκάσματος από το άσπρο εντομοκτόνο το απόγευμα μετά το πότισμα) που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ η ογδοντάχρονη γιαγιά σου βάζει στο χέρι της στη σακούλα του σουπερμάρκετ που περιέχει τα εκατοντάδες φάρμακά της και πιάνει το σωστό φάρμακο στη σωστή ώρα και παίρνει τη σωστή δόση.
Η φόρτωση, λοιπόν, είναι απλή αν έχεις φορτηγό, έστω ένα αγροτικό. Είναι όμως εξαιρετικά πολύπλοκη αν έχεις ένα απλό Ι.Χ. Εγώ κοίτα να δεις έχω Ι(ιιιι).Χ(χχχχ). ... μικρό.... ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ... Στο δεύτερο σακί χώμα απλά ΔΕΝ υπήρχε πορτμπαγκάζ (ελληνιστί σκευοφόρος). Για καλή μου τύχη, βέβαια, είναι σχεδόν συναρμολογούμενο. Οπότε, όσοι από εσάς είδατε ένα κίτρινο Πούντο (εκεί!) κάμπριο να περνά ανθισμένο και καταπράσινο στους δρόμους του Χαλανδρίου, μπορείτε να ησυχάσετε, δεν μετατρέπει η κρίση τα αμάξια σε κινούμενες γλάστρες. Εγώ το μετέτρεψα σε "Μεταφοραί Φυτών ο Χρηστάρας" και αυτό για μια και μόνη φορά (του χρόνου θα πάω με νταλίκα στο φυτώριο, να 'χω και την αξιοπρέπειά μου).
Και τώρα στέκομαι στο μπαλκόνι, με εκατοντάδες γλάστρες, γλαστράκια, φυτά και φυτάκια, λιπάσματα και εντομοκτονάκια και αναρωτιέμαι ποιον ψυχολογικό εκβιασμό να χρησιμοποιήσω για να επανέλθουμε στην τάξη και να φυτέψει τα φυτά ο (που νογά) καλός μου, αλλιώς τα βλέπω να θνήσκουν εντός δεκαημέρου από τη φύτευση....


Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

... καταπατήσανε...

Σήμερα είναι η μέρα κατά του ρατσισμού (και η μέρα της ποίησης και η πρώτη μέρα της άνοιξης, αλλά γι αυτά ΔΕΝ είμαι αρμόδια...Ούτε για τα υπόλοιπα, βέβαια, είμαι αρμόδια, αλλά χρειάζονται λιγότερο θράσος) βοήθεια μας και με χαρά να τη γιορτάσουμε.

Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα τι στην οργή χρειάζονται αυτές οι επετειακές ημέρες πέρα από το να μας δίνουν άλλοθι, για να ζούμε τις υπόλοιπες 364 μέρες με όλες τις ιδεοληπτικές μας προκαταλήψεις, όλα τα ετεροφοβικά μας στερεότυπα και να μπορούμε να βγαίνουμε αυτή τη μία μέρα και να διαδηλώσουμε την απέχθειά μας για το φαινόμενο – που εμείς έχουμε διατρανώσει.

Κι έπειτα, γιατί ακριβώς επετειαζόμαστε σήμερα? Ποιον ακριβώς ρατσισμό απορρίπτουμε? Ποιος είναι αυτός ο άλλος, που ανατρέποντας κατεστημένες κατηγορίες απειλώντας μας με το άγνωστο, μας οδηγεί στο να τον παραμερίζουμε εν φόβω και τρόμω (που λέει και ο καλός Kearney).

Ποιος είναι αυτός ο ξένος που επετειακά δηλώνουμε ότι ΔΕΝ εχθρευόμαστε και δεσμευόμαστε να μην ορίζουμε την ταυτότητα μας έναντι και εναντίον του? Είναι ο Βάρβαρος των Ελλήνων? Ο Ετρούσκος των Ρωμαίων? Ο Εβραίος των κεντροευρωπαίων Προτεσταντών του μεσαίωνα? Ο Άγριος των W.A.S.P. του 16ου αιώνα? Ο Μαύρος των Αμερικανών βαμβακοφυτοϊδιοκτητών του 18ου και 19ου ? Ο Μουσουλμάνος της μετανεωτερικής πολυπολιτισμικότητας?

Αναρωτιέμαι, καθώς στεκόμαστε στο μέσο μιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης με σακατεμένες ταυτότητες και ελλειμματικές προσωπικές διαδρομές, μήπως απασχολημένοι/ες να αντιτιθέμεθα επετειακά σε, εν πολλοίς, ξεπερασμένους (ούτε ο Άδωνις -τι παει να πει ποιος Άδωνις?- δεν παραδέχεται ότι τρέφει ρατσιστικά αισθήματα για κανένα από τους ανωτέρω) ρατσισμούς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι η πόλωση ανάμεσα στο εμείς και το αυτοί μετατίθεται σε όλο και κοντινότερες κατηγορίες?

Αναρωτιέμαι μήπως προσπαθώντας ν’ απλοποιήσουμε την ύπαρξή μας, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι πια πολύ πιο καθημερινός? Μήπως από τον υπερβατολογικά μακρινό έτερο (που η απόσταση κάνει απλή την αποκήρυξη κάθε ρατσιστικής αντιμετώπιση του), περάσαμε σ’ ένα δίχτυ δυσδιάκριτων ρατσισμών που αφορούν στον ένσαρκο και πολύ απτό διπλανό αλλότριο?

Μήπως ενώ όλοι με ζέση και ειλικρίνεια καταδικάζουμε όλες τις εκδοχές σύγχρονου φονταμενταλισμού αφήνουμε να παρεισφρέουν εκατοντάδες καθημερινοί ρατσισμοί? Μήπως επιτρέπουμε την ενεργοποίηση δεκάδων ανεπαίσθητων στερεοτυπικών ιδεοληψιών γύρω από μια (μεταφυσική σχεδόν) έννοια καθαρότητας, ομοιογένειας και συμμόρφωσης των πληθυσμών προς κάποια (αυθαιρέτως επιβαλλόμενα αλλά καθολικά ισχύοντα) κανονιστικά και ομαλοποιητικά κριτήρια που ευνοούν την απόρριψη και τον αποκλεισμό?

Μήπως ο ρατσισμός σήμερα δεν αφορά στην άλλη φυλή, την εχθρική φυλή από άλλο τόπο που προσπαθεί να παρεισφρύσει στην κρατική οντότητα και να την αλλοιώσει? Μήπως ο ρατσισμός σήμερα αφορά στη διαίρεση μιας και μοναδικής φυλής σε ανώτερη και κατώτερη?

Μήπως σήμερα ζούμε έναν κοινωνικό ρατσισμό που (κατά τον παππού Foucault) είναι ένας ρατσισμός της κοινωνίας ενάντια στον ίδιο της τον εαυτό? Μήπως ζούμε έναν εσωτερικό ρατσισμό που αφορά στη διαρκή κάθαρση του (φαντασιακά ομογενούς) κοινωνικού σώματος από τους παραεκκλίνοντες από τη νόρμα, από τους δυσ(α)προσάρμοστους στην κοινωνική τυποποίηση?

Μήπως οι εθνο-βιολογικοί ρατσιστικοί λόγοι, οι οποίοι, στην ουσία, νομιμοποιούσαν τους φυλετικούς αποικιοκρατικούς πολέμους του 18ου και 19ου αιώνα που επέτρεπαν την επιβολή στυγνών εξουσιών και κυνικών οικονομικών εκμεταλλεύσεων της (δήθεν) κατώτερης –πολιτισμικά αλλά κυρίως βιολογικά– φυλής από την (ξαναδήθεν) ανώτερη, έχουν δώσει τη θέση τους σ’ έναν κοινωνικοβιολογικό ρατσισμό?

Από τη θεματική των δυαδικών φυλετικών διαχωρισμών, της επιβολής της (με ψευδοδαρβινικά κριτήρια) ισχυρότερης βιολογικά φυλής, αυτής με τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα... από τη θεματική της προστασίας της καθαρότητας μιας φυλής από τα παρεισφρύοντα εκφυλιστικά στοιχεία που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση, την ευημερία και την εξέλιξη της (ακραία έκφανση του οποίου ήταν οι ναζιστικές θηριωδίες) μήπως περάσαμε στον ρατσισμό της εσωτερικής καθαρότητας?

Μήπως ο φυλετικός εχθρός της μετανεωτερικότητας, το θύμα του ρατσισμού είναι ο διαφορετικός άλλος? Μήπως (λέω μήπως), είναι ο γηράσκων, ο άρρωστος, ο πνευματικά διαταραγμένος, ο εξαρτημένος από τις ουσίες και όλο και εντονότερα ο παχύσαρκος και ο καπνιστής, τα δύο σώματα τα κατ’ εξοχήν αρνούμενα να συμμορφωθούν στο κοινωνικά προκαθορισμένο σωματικό ήθος, στον ηθικά ρυθμιστικό σωματικό κώδικά?

Μήπως η προϊούσα ιατρικοποίηση της κοινωνίας ανάγει το (παρεκκλίνον από τον -αυθαίρετα οριζόμενο ως- φυσιολογικό Δείκτη Μάζα Σώματος) παχύσαρκο σώμα, το (αποκλίνον από τη νεανικότητα) γηράσκον σώμα, το (παραμορφωμένο) σώμα που νοσεί, την (αγνοούσα τις υγιεινολογικές προειδοποιήσεις) συμπεριφορά του εθισμένου, του καπνιστή, σε κοινωνικές ανωμαλίες που πρέπει να διορθωθούν, να ρυθμιστούν, να επανενταχτούν συμμορφούμενες στο πρότυπο και τον κανόνα, αλλιώς να εκλείψουν?

Μήπως ο σημερινός (διαρκώς εξαπλούμενος) ρατσισμός είναι το αποτέλεσμα μιας βιο-ηθικής, όπου η παχυσαρκία, η εξάρτηση, η νόσος, το γήρας, το κάπνισμα, γίνονται οι αποδείξεις των θανάσιμων αμαρτημάτων της λαιμαργίας, της οκνηρίας, της λαγνείας, της ακηδίας, της οργής? Μήπως το ζήτημα δεν είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ο εθισμός, η πνευματική νόσος per se, αλλά το ότι αυτά τα άτομα χαρακτηρίζονται ως ανίκανα να εγκολπωθούν μια (τεχνητά εκλογικευμένη) βιοηθική, ανίκανα να αυτοπειθαρχηθούν και, σε τελική ανάλυση, ανίκανα να λειτουργήσουν με υπευθυνότητα απέναντι στο σύνολο, αφού (θεωρητικά) με τις πράξεις τους το θέτουν σε κίνδυνο τόσο βραχυπρόθεσμο (οι κίνδυνοι του παθητικού καπνίσματος) όσο και μακροπρόθεσμο (ο φόβος εκφυλισμού της ράτσας από τον παχύσαρκο, τον εθισμένο ή τον πνευματικά και σωματικά νοσούντα)?

Κι έτσι, ο βιολογικά ενάρετος και κοινωνικά υπεύθυνος παγκόσμιος βιο-πολίτης (κατά τον σύννου ερευνητή Evans), που ρυθμίζει τη ζωή του οραματιζόμενος μια δημόσια ευμάρεια οριζόμενη από την ευταξία, την ευπείθεια στις βιοϊατρικές επιταγές και, εν τέλει, την βιολογική ομογένεια του κοινωνικού συνόλου, με την αρωγή της (εξαντλούσας τις υποχρεώσεις της σε μια ρητορική ορθής βιο-διαχείρισης) πολιτείας, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό (στανικές) σταυροφορίες για την εξάλειψη των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις βιολογικές παραβατικότητες. Διεξάγει με θρησκευτική ευλάβεια και άκαμπτη προσήλωση εκστρατείες ενημέρωσης και παρέμβασης υπέρ του γενικότερου καλού, όπου ο καπνιστής, ο παχύσαρκος, ο γέρων (διότι γριές ΔΕΝ υπάρχουν) ο εξαρτημένος πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να εκλείψει, μέσα από τη συμμόρφωσή του, ή στη χειρότερη να κρυφτεί μέσα στην ντροπή, το όνειδος και την ενοχή...

Αναρωτιέμαι (η καπνίστρια, ήδη καταδιωκόμενη και μελλοντικά υπό εξόντωση) μήπως ο σημερινός ρατσισμός αφορά στις νομιμοποιημένες (από νομοθετικές παρεμβάσεις και κανονιστικές απαγορεύσεις) ρητορικές επιθέσεις, τον στιγματισμό και στη (θεσμοθετημένη οσονούπω) κοινωνική απομόνωση των (οριζόμενων ως) αποκλινόντων, εξαρτημένων, νοσούντων, παχυσάρκων και καπνιστών?

Αναρωτιέμαι μήπως, (παραβλέποντας ότι, όπως λένε θεωρητικοί της έρευνας, η επιστήμη ΔΕΝ παρέχει βεβαιότητες και ότι πρέπει να δυσπιστούμε σε οιονδήποτε ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη επιστημονική αλήθεια) η ιεροποίηση (ΟΚ δεν υπάρχει η λέξη, αλλά έτσι καταλάβατε, το point) επιστημονικών ευρημάτων και δεδομένων (μέσα από την αναπλαισίωσή τους από τα Μ.Μ.Ε. και τη λαϊκή κουλτούρα) και η παρουσίασή τους ως απόλυτη γνώση, ως το σωστό πρακτέο, όχι μόνο για το άτομο αλλά κυρίως για να προστατευτεί και να μη βλαφτεί το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούνται από τη μια άτομα/ενσώματες υπάρξεις υψηλού στάτους, άξια μέλη του κοινωνικού γίγνεσθαι και από την άλλη, υποκείμενα άνευ αξίας που τους αξίζει ο αποκλεισμός, η πειθάρχηση μέσω της επιβολής και της απαγόρευσης και σε ακραίες περιπτώσεις η ποινή ακόμα και ο εγκλεισμός????

Και (επειδή ήδη φαντάζομαι πόσοι -ορθώς- αντικαπνιστές, πόσοι -σωστά- οπαδοί της υγιεινής ζωής, πόσοι -απολύτως δικαιολογημένοι- σταυροφόροι κατά των ουσιών, πόσοι -καλοπροαίρετοι- πρέσβεις των φαρμακευτικών ρυθμίσεων των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών παρεκκλίσεων θα ανατριχιάζουν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές), αφού δηλώσω ότι το ερώτημα είναι οντολογικό και όχι πραγματολογικό (δλδ σε περίπτωση που το σωστό και το πρακτέο θεωρούνταν το κάπνισμα και υπήρχε νομοθεσία, που μας ανάγκαζε να γίνουμε όλοι καπνιστές, ή σε περίπτωση που το φυσιολογικό θεωρούνταν το παχύσαρκο και το υπέρβαρο και οι διαφημίσεις μας υποχρέωναν -υπόρρητα- να γίνουμε αφράτες/οι ως πίνακες του Ρούμπενς, ή σε περίπτωση που η πνευματική ηγεμονία ανήκε στους καταθλιπτικούς και οι κρατούσα ιατρική με τις φαρμακευτικές της παρεμβάσεις μάς επέβαλε να κυκλοφορούμε κάτι σαν τους Tokio Hotel, θα χρησιμοποιούσα τα ίδια επιχειρήματα) έρχομαι να θέσω το τελευταίο μου ερώτημα:

Μήπως (λέω μήπως), εν κατακλείδι, όλοι αυτοί οι δυσδιάκριτοι ρατσισμοί δεν είναι παρά ακόμα ένα όπλο της αστικής κοινωνίας, η οποία δεν υπερισχύει (καταγάγοντας νίκη λαμπρή επί) των προλεταριακών τάξεων με τη συσώρευση του πλούτου και των διοικητικών πόρων, αλλά επειδή κατέχει την ικανότητα να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ηθική, έναν ομογενοποιημένο τρόπο ζωής και μια υποταγμένη σ' αυτά (τα σωστά και comme il faut) βούληση???

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

... τα πρόωρα μέτρα...


Εδώ βλέπετε μια πρόταση (είμεθα ανοικτοί και σε εναλλακτικές) για το καινούργιο μου άβαταρ, καθώς με μισθό ΜΙΚΤΑ 1.8οο και κάτι ψιλά ευρώ (μετά από ΕΙΚΟΣΙ χρόνια στην εκπαίδευση) η κυβέρνηση και οι λακέδες της με ανακήρυξαν τη δημόσια, ΡΕΤΙΡΕ....

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

... όταν σε συλλογίζομαι...



Ας όψεται το νατασσάκι και οι σταυροφορίες που μονίμως υιοθετεί... Ας όψεται και η αδυναμία μου στους (μεγάλους λησμονημένους της μουσικής) Χατζιδάκι και Φλέρυ Νταντωνάκη...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

... ψήνονταν στον πυρετό...

Είναι απίστευτο, ότι 60 - 80 εκατομμύρια φιλικά (για τον άνθρωπο) μικρόβια ζουν σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό του δέρματός μας. Δυστυχώς, κάποιο από αυτά αποφάσισε να αυτονομηθεί, να αφήσει τις φιλικότητες και τις αηδίες και να περάσει σε εχθροπραξίες κατακυριεύοντας πολύ περισσότερο ζωτικό χώρο, απ' ότι του αναλογεί. Και καθώς με βρήκε απροετοίμαστη, με κατατρόπωσε το άθλιο....
Το καλό με τις ιώσεις είναι ότι σε βάζουν σε μια διαδικασία γνωριμίας με το σώμα σου... Το κακό είναι ότι το κάνουν με επώδυνο τρόπο.
Εγώ, για παράδειγμα, εξ' αιτίας της ίωσής μου, έμαθα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ένας εξαιρετικά πολύπλοκος μηχανισμός στον οποίο βρίσκονται 206 οστά, 600 μυς και περισσότερες από 1200 μυοσκελετικές ενώσεις. Το κακό είναι ότι το έμαθα διότι πονούσαν όλα αυτά τα κόκαλα από το πιο μικρό που (δεν θυμάμαι πώς στην οργή λέγεται και ΔΕΝ είμαι το νατασσάκι για να τρέχω στους Γούγληδες αλλά ξέρω ότι σίγουρα) βρίσκεται στο αυτί μας, ως το μηριαίο που είναι το πιο μεγάλο. Βεβαιώθηκα, επίσης, τόσο για τον αριθμό των μυών, καθώς από τον μικροσκοπικό stapedius (κάνω την έξυπνη τώρα) στο κέντρο του αυτιού ως τον μέγα ραχιαίο, που είναι ο μεγαλύτερος, ήταν όλοι απολύτως (και ανεπανόρθωτα) πιασμένοι, όσο και για τον αριθμό των ενώσεων, αφού όλες έκαναν αυτόν τον ήχο σκουριασμένης πόρτας σε κάθε μου (επώδυνη) κίνηση.
Βέβαια, αυτή η ίδια ίωση με έβαλε και σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των πληροφοριών που συλλέγεις. Για παράδειγμα έμαθα ότι (πάντα σύμφωνα με τους επιστημόνους) κατά μέσο όρο ο άνθρωπος ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του μέσα σε μια μέρα 9365 φορές. Ωστόσο, έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτή η πληροφορία είναι λαθεμένη, καθώς τις τελευταίες μέρες αυτή η λειτουργία είναι πρακτικά αδύνατη. Τα βλέφαρά μου, τα οποία ζυγίζουν πάνω από 100 κιλά (κι ας έρθουν οι ανατόμοι να με διαψεύσουν) το καθένα, παραμένουν πεισματικά στο κλειστό (ρίψατε σημείωμα στη χαραμάδα και θα επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί σας).
Ταυτόχρονα, μέσω της ίωσης, διαπιστώνεις ότι οι μετατροπές των συνθηκών λειτουργίας, αυτού του εξαιρετικού μηχανισμού, δημιουργεί αρκετές απρόσμενες βλάβες. Με τη θερμοκρασία μου, για παράδειγμα, να πηγαινοέρχεται στους 39ο C, είναι σίγουρο ότι έκαιγα πολύ περισσότερο από τους 100.000 νευρώνες, που υποτίθεται ότι χάνονται κατά μέσον όρο καθημερινά από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό σημαίνει ότι από τους 100.000.000 νευρώνες, που (σύμφωνα με έγκυρες έρευνες) περιέχει ο ανθρώπινος (λέμε τώρα) εγκέφαλός μου, πρέπει να έχω ένα σοβαρό έλλειμμα, το οποίο εξηγεί το ακίνητο και απλανές βλέμμα της αγελάδας, με το οποίο κοιτώ τους γύρω μου, και τον απίστευτο πονοκέφαλο, που κάνει αδύνατη την παρακολούθηση οποιασδήποτε συζήτησης περιέχει συλλήψεις συνθετότερες της (υπερβατολογικά απόλυτης) έννοιας του ΘΡΥΛΟΥ.
Αυτή η απώλεια νευρώνων πρέπει να φταίει για τις αδιανόητες εμμονές, που με κατακυριεύουν, όπως το να προσπαθώ να επιβεβαιώσω κατά πόσο το ανθρώπινο σώμα έχει 45 μίλια νεύρα. Ακόμη, βέβαια, δεν έχω κατορθώσει να τα μετρήσω, καθώς είναι ένα κουβάρι στα πάτωμα, μπροστά στον καναπέ μου όπου τα διάφορα μέλη του σώματός μου τα αναζητούν και προσπαθούν να τα ξεμπερδέψουν, μπας και κατορθώσουν να υλοποιήσουν έστω κάποιες απλές κινήσεις, όπως να σηκώθεί το χέρι μου και να απαντήσει στο τηλέφωνο που (χειροτερεύοντας τον πονοκέφαλό μου) χτυπά δαιμονισμένα ή να κατορθώσουν τα πόδια μου να φτάσουν στο νεροχύτη, ώστε τα χέρια μου να γεμίσουν ένα ποτήρι νερό από τη βρύση και να καταπιώ (προσπαθώντας να καταπολεμήσω τον πονοκέφαλό μου) ένα παυσίπονο.
Η ίωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσεις πόσο σημαντικές είναι ικανότητες του ανθρώπινου οργανισμού που συνήθως θεωρείς αυτονόητες. Για παράδειγμα από τις 50.000 διαφορετικές μυρωδιές, που υποτίθεται ότι αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη μύτη εγώ αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνομαι... καμία...! Τσιγάρο, ποτό, τα αθλητικά της Ν., η άμμος της γάτας, τα σουβλάκια που τρώνε αυτοί οι σπαστικοί (και παντελώς απρόθυμοι να μου συμπαρασταθούν, ως οικογένεια) δίπλα μου, η (παντελώς αηδία, παρ' όλες τις καλές προθέσεις της μαμάς μου) κοτόσουπα που τρώω εγώ, ε! όλα μια μυρωδιά... Τη μυρωδιά της αρρώστιας.
Μια ιώση χρησιμεύει επίσης για να αποκτήσεις εμπειρίες άλλων μορφών ζωής. Για παράδειγμα από τα 5-8 λίτρα αέρα που (πάντα σύμφωνα με έγκυρους επιστημονικούς κύκλους) ένας άνθρωπος εισπνέει κάθε λεπτό, είναι ζήτημα αν εγώ κατορθώνω να προσλάβω τα μισά. Γεγονός που με κάνει να ακούγομαι σαν τη Λάση μετά από πολύωρο κυνήγι γάτας.
Η ίωση, παρεμπιπτόντως, μπορεί να κάνει τους γύρω σου ευτυχισμένους για απροσδόκητους λόγους. Για παράδειγμα, καθώς οι μύες που χρησιμοποιεί ο άνθρωπός για να προφέρει μια και μόνο λέξη είναι 72 και επειδή (το εμπεδώσαμε) οι δικοί μου πονάνε φριχτά, περιορίζομαι (προς μεγάλη ικανοποίηση τόσο της Ν. όσο και του Μ. ) σε ήχους όπως μμμμμ! γκγκγκγκγ! που, όσο να πεις, παραπάνω από άντε πέντε, άντε δέκα μύες δε θα χρειάζονται. Αυτό περιορίζει σημαντικά την επικοινωνία μέσ στο σπίτι, αλλά αυξάνει την ηρεμία και τη δυνατότητα να εκλείψουν διάφορες παρεξηγήσεις.
Άσχετα από την ίωση πάντως, το συκώτι του μέσου ανθρώπου ζυγίζει περίπου δύο κιλά, αλλά το δικό σας πρέπει να είναι αρκετά βαρύτερο, τόση ώρα που σας το πρήζω. Γι αυτό λέω να την κάνω σιγά σιγά, με περιμένουν θερμόμετρα, ασπιρίνες και μια αρκετά θυμωμένη Ν. καθώς δεν ευοδώνονται οι προσπάθειές της να κολλήσει και να γλυτώσει κανα δυο μέρες σχολείο...


Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

... Σου το 'πα...


--Πάλι άργησες.... Αν ξαναργήσεις, θα πάρω το πρώτο κοριτσάκι που θα περάσει μπροστά από το αυτοκίνητο και θα φύγω!! Στο λόγο μου! Έτσι κι αλλιώς, όλα ίδια είσαστε...

--Μα είσαι μάνα τώρα εσύ???? Όχι πες μου είσαι μάνα??? Δεν είσαι μάνα... Τι σόι μάνα δε βλέπει πόσο μοναδικό είναι το παιδί της?????

-- Καλά παιδάκι μου μη φωνάζεις.... Μοναδική είσαι, σε πειράζω. Κι ούτε για μια στιγμή στη ζωή μου δε θέλησα ένα άλλο παιδί....

--Μεταξύ μας, κι εσύ καλή είσαι. Κι από μικρή νόμιζα ότι είσαι η πιο έξυπνη απ' τις μαμάδες κι οι ιδέες σου είναι... έτη φωτός μπροστά!

--Τσάμπα, με καλοπιάνεις... ! Λες και δεν ξέρω ότι Ο ΘΕΟΣ είναι ο πατέρας σου!!!!

-- Κοίτα.... Έχεις όλα τα προσόντα για τη δουλειά, αλλά, δυστυχώς, τη θέση τη δώσαμε σε άλλον...

Υ.Γ. Καλόν μήνα απανταχού γονείς
. Α! και καλή Σαρακοστή


Ο χαρταετός δανεικός από το Νόστιμον ήμαρ