Την επόμενη ανακάλυψη την έκανα εγώ και με συγκλόνισε for life… ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΧΩΡΊΖΟΝΤΑΝ ΣΕ ΑΓΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΑ και guess what... τα αγορίστικα ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΑ !!!!!! Ξεπερνώ την τραυματική εμπειρία του κοριτσίστικου KYNAST με μόνο τρεις (αν είναι δυνατό) ταχύτητες, καλαθάκι και ροζ (μπλιεξ) φουντάκια στο τιμόνι, που μου πήραν δώρο στην τρίτη γυμνασίου για να το αλλάξουν την ακριβώς επομένη μ’ ένα δεκατάχυτο mercier (ώστε να γλυτώσουν το κοριτσάκι τους από την κατατονία) και αντιπαρέρχομαι τα σχόλια των αγοριών: δε θα το φτάνεις, δε θα μας φτάνεις (δεν μας έφταναν τρία μπουκάλια μολυβόνερο για να φύγουν οι μελανιές, μετά τον καυγά) για να φτάσω στο επόμενο στάδιο.
Το επόμενο στάδιο, φυσικά, ήταν το μηχανάκι. Η έλξη των δύο τροχών (αυτή τη φορά μηχανοκινούμενων) με μια κλαϊνική διαδικασία μεταβίβασης (γίνεται αντιληπτό ότι ουχί, ήτο αδύνατο να αποκτήσω ένα) πέρασε στου αναβάτες τους. Έτσι ο πρώτος μου γκόμενος είχε ένα Zachs 175, ο επόμενος ήταν ιδιοκτήτης ενός Harley (θα σας γελάσω ποιο μοντέλο, γιατί όλα μου φαίνονται ίδια, αλλά μπορώ να καταθέσω με βεβαιότητα, άβολο, συνblogίτες, συνblogίτισες, άβολο και εξαρετικά θορυβώδες...) ακολούθησε ένα ΡΕ250 και ένα ΚΑΤΑΝΑ επτάμισυ (έτσι λεγονται αυτά, όχι επτακόσια πενηντα, όοοχι!!! Μεθ’ επιμονής επτάμισυ, ούτε και εικοσιπέντε ούτε παρα εικοσιπέντε, ακριβώς). Η τόσο συχνή αλλαγή γκόμενων (ομού και μηχανών) οφείλετο στο ότι καλές οι μηχανές, αλλά οι κάτοχοί τους (ειδικά τη δεκαετία του 80, όπου η κατοχή της μηχανής σήμαινε πραγματικές θυσίες, αγνόηση της γνώμης των νοικοκύρηδων και συνεπές στυλ ζωής, που τους έδιναν αυτόματα τον τίτλο του μηχανόβιου) μπορούσαν να δομήσουν το λεξιλόγιό τους σχεδόν αποκλειστικά με τους ήχους της μηχανής τους: βρρρρ – γκρρρ – αγκχχχ – ίιιινχ, γεγονός που περιόριζε εξαιρετικά τις δυνατότητες επικοινωνίας, ενώ το εύρος των εννοιών που αντιλαμβάνονταν κυμαινόταν από το μπουζί στον εκκεντροφόρο και από το κουζινέτο στον στροφαλοφόρο (γεγονός που έκανε αδύνατη την οποιαδήποτε αλληλεπίδραση).
Και μετά ήρθε το Πανεπιστήμιο, όπου στη φάση γενικότερης αναζήτησης (ποια είμαι, που πάω, τι είναι κοινωνία, τι είναι πολιτική, πόσα θα χώσουμε στους βάζελους την Κυριακή), μας τελείωσαν οι γκόμενοι και μας ξημέρωσαν οι μόνο φίλοι. Πλήν όμως (και κατά διαβολική σύμπτωση) όλοι αυτοί οι συμφοιτητοσυναναρωτώμενοι είχαν μηχανάκι, κατά κανόνα παπί, καθώς, σχεδόν, κανείς δεν είχε μηχανή από αρρώστια και μεράκι αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους. Αυτό παρουσίαζε την εξής ιδιαιτερότητα: ενώ το εύρος των εννοιών, που αντιλαμβάνονταν, κυμαινόταν από τον Μαρξ στον Μάρκες και από τους The Smiths στον Adam Smith και παρ’ ότι το λεξιλόγιό τους εδομείτο από λέξεις τόσο πολύπλοκες ηχητικά όσο ο δομοκεντρισμός και ο μεταντανταϊσμός.... οι οδηγητικές τους ικανότητες ήταν αντιστρόφως ανάλογες και φθίνουσες... δε φαντάζεσθε πόσο φθίνουσες (κάθε τρεις και λίγο απιστομιώνταν που λέει και ο Αχαιός – και εξαίρετος οδηγός – καλός μου....).
Οπότε, αναγκάστηκε (για άλλη μια φορά και παρά τη θέλησή του) να παρέμβει ο σοφός (και τότε απέλπις, αλλά όχι τόσο) γερο-πατέρας μου. Μετά την τρίτη φορά που με μάζεψε από τα εφημερεύοντα με (ευτυχώς μόνο) ράματα και μώλωπες, αποφάσισε ότι αφού είναι αδύνατο να με κατεβάσει από τη μηχανή, τουλάχιστον ας με προφύλασσε από τους ηλίθιους, μεταφέροντάς με από την πίσω θέση (του συνεπιβάτη) στην μπροστινή. Οπότε, εν έτει 1984 (όχι το οργουελικό, αλλά το εντελώς παλαιομοδίτικο ελληνικό, όπου οι γυναίκες οδηγοί μηχανών ήταν όσοι και οι ψηφοφόροι του ΚΟΔΗΣΟ – του ποιου??) απέκτησα δίπλωμα για μηχανή και ήρθα για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με τη φριχτή πραγματικότητα του έμφυλου διαχωρισμού και των μηχανοκίνητων διτρόχων, αφού ο κύριος της αντιπροσωπείας έκανε κάνα δεκάλεπτο να αντιληφθεί ότι το μηχανάκι προοριζόταν για ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ. Αφού το αντελήφθη, και ξαναβρήκε την επικοινωνία του με το περιβάλλον, πρότεινε ένα παπί, που μόλις του είχε έρθει και – φανταζόταν ότι μπορούσε να το οδηγήσει και μια γυναίκα (και δη μικροκαμωμένη όπως εγώ....)
Κι έτσι απέκτησα τον Ριχάρδο τον Αλφο (αυτό είναι της Ακρίτα) τον Λεοντόκαρδο, σύμφωνά με τον Π. συμφοιτητή μου και ακόμα (περιέργως) από τους καλύτερούς μου φίλους, ο οποίος με άγνοια κινδύνου (έζησε να το μετανοιώσει) τόλμησε να εκφράσει ότι οι άλλοι (οι σιγά τους οδηγούς, δλδ, κάθε τρεις και λίγο ανάσκελα στο οδόστρωμα βρίσκονταν!!!) σκέπτονταν, αλλά η αριστερότητα και ο προοδευτισμός τους, τούς απαγόρευε να ξεστομίσουν, ότι δλδ είχε μεγάλο κουράγιο αφού τον οδηγούσε μια γυναίκα....
Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν το ήξερα, αλλά μόλις είχα αποκτήσει τον πιο μακροχρόνιο δεσμό της ζωής μου.
Είκοσι-τρία χρόνια, τώρα, ο Ριχάρδος έχει πηγαινοφέρει συμφοιτητές/τριες, φίλους/ες συναδέλφους, τον καλό μου και το πιο πολύτιμο φορτίο: την κόρη μου (με φοβερό κράνος, ανάμεσα στα πόδια μου στην αρχή και με τα χεράκια της ίσα να φτάνουν το τιμόνι, στην πίσω θέση πια, με το κράνος της – πάντα – πολύ πάνω από το δικό μου και τα γόνατά της να περισσεύουν δεξιά κι αριστερά).
Είκοσι-τρία χρόνια τώρα ο Ριχάρδος έχει περάσει από άπειρα χέρια, τον έχουν δανειστεί φίλοι και γνωστοί, και έχει μεταφέρει από ψώνια σουπερμάρκετ, μέχρι χάλι σε μετακόμιση συμφοιτητή (αλήθεια! αυτός, δε, που κράταγε το χαλί πίσω ισχυρίστηκε ότι χρησιμεύει και για αερόφρενο και να το καθιερώσουμε).
Στα είκοσι-τρία αυτά χρόνια, ο Ριχάρδος έχει ΚΑΙ κλαπεί (τη δεκαετία του 1990 - τη δεκαετία των αγριεμένων, ανέστιων και γι’ αυτό επίβουλων ανατολικομεταναστών), έχει ξαναβρεθεί σε επιχείρηση σκούπα της Ασφάλειας Ανατολικής Αττικής στο Μαρκόπουλο και έχει επιστρέψει (καρμικά, πιστεύω εγώ) σε μένα, μόνο και μόνο επειδή ο ένας μπάτσος δε χώραγε στο περιπολικό (τίγκα στους αλβανομετανάστες, συν δύο στο πορτ-μπαγκάζ), κοίταξε γύρω του, είδε το μηχανάκι, το οποίο (φυσικά ως αντάξιο του ονόματός του) όταν πάτησε τη μανιβέλα πήρε αμέσως μπροστά. Έτσι ο μπάτσος έφτασε στο αστυνομικό τμήμα και ο Ριχάρδος (μετά από απίστευτη γραφειοκρατική ταλαιπωρία) ξανά σε μένα.
Είκοσι-τρία χρόνια τώρα, ο |Ριχάρδος έχει ανέβει τις ανηφοριές των Κυκλάδων, έχει κατέβει τις κατηφοριές της Αθήνας, έχει πάει από το Μέγαρο Μουσικής ως το πάρτι του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη, έχει αποφύγει τζιπάτους με το bluetooth στο αυτί, έχει περάσει ξυστά ανάμεσα σε πεζοδρόμια και ταρίφες εις άγραν πελατών, έχει φρενάρει στο φτερό μπεμβεδοξανθών, με τη βλεφαρίδα κάγκελο, έχει χειρουργηθεί άπειρες φορές από τον (και μηχανικίζοντα) καλό μου και δεν έχει πέσει ούτε μια φορά... Κύριος ο Ριχάρδος!!!
Ο Ριχάρδος πριν τρεις μήνες συνταξιοδοτήθηκε και αποσύρθηκε στην εξοχή. Δεν του ομολογήσαμε ποτέ ότι τη δουλειά του ανέλαβε άλλο μηχανάκι (καινούργιο βεσπάκι, 125 κυβικά με όλα τα τεχνολογικά καλούδια, αλλά τόσο απρόσωπο) για να μην καταρρεύσει. Του είπαμε ότι τον χρειαζόμαστε στην εξοχή γιατί δεν μπορούμε να ανεβοκατεβαίνουμε στην παραλία πια με το αυτοκίνητο. Του είπαμε ότι έτσι κι αλλιώς εγώ κουράστηκα να κυκλοφορώ με μηχανή. Του εξηγήσαμε ότι όλο παντελόνι – παντελόνι (διότι, περιττό να πω ότι και ο καλός μου – για να γίνει καλός μου έπρεπε να πληροί τις τρεις βασικές προδιαγραφές, οπαδός του θρύλου (αδιαπραγμάτευτο), ο σουρεαλισμός είναι ρεύμα όχι νεύρωση - the underground is NOT the subway - και φυσικά οδηγούμε (και κατέχουμε προαιρετικά) μηχανή) τα πόδια μου έχουν να συναντηθούν είκοσι-τρία χρόνια. Αφού όταν φοράω (σπανιότατα) φόρεμα ή φούστα, διότι (ακόμη σπανιότερα) χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο, τα μπούτια μου ξανασυστήνονται....Του είπαμε ότι το καυσαέριο καταστρέφει τον κινητήρα του και τον παρακαλέσαμε να κρατάει παρέα και να προσέχει τη Λαίδη μας που γερνά και χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα και τον αφήσαμε κλειδωμένο στο γκαράζ, αλλά δίπλα στο παράθυρο για να μπορεί να βλέπει τη θάλασσα...
Παρατράβηξε αυτό το ποστ και θα λέτε πού είναι το ερώτημα...
Το ποστ, κατ’ αρχάς, είναι ένα αφιέρωμα στον πιο πιστό σύντροφο της νιότης και της ωριμότητάς μου, αλλά όταν κοιτάζω το καινούργιο μηχανάκι, αστραφτερό, γρήγορο, πανέμορφο αναρωτιέμαι:
Τι είναι αυτό που μας κάνει όλους σε κάποια φάση της ζωής μας να εξαρτηθούμε συναισθηματικά από ένα αντικείμενο? Τι είναι αυτό που δίνει όνομα, ψυχή, σε κάποια αντικείμενα που τους μιλάμε και τους συμπεριφερόμαστε σα μέλη της οικογενείας μας και που όταν έρθει η (αναβλημένη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...) ώρα της αντικατάστασής τους, στην ψυχή μας μένει ένα κενό, που ο αντικαταστάτης ποτέ δεν γεμίζει???
53 σχόλια:
Πολύ, πολύ εξομολογητικό ποστ. Κι οπως επιμένω, θέλει θάρρος και ανοικτό μυαλό για να εκθέτεις τα σωψυχα σου χωρις φόβο, αλλά με πάθος.
Ναι, ο άνθρωπος δενεται με τα αντικείμενα - κατα καιρούς διαφορετικά - γιατί είναι το γήινο που τον συγκινεί, τον προκαλεί και του δίνει τη σιγουριά της συνέχειας, αν όχι της αιωνιότητας.
καλημερα, μου ηρεσε που λενε
ριτς
Υπέροχο ποστ... ναι, όντως δενόμαστε με άψυχα, για χρόνια, πολλές φορές άχρηστα τελείως (τουλάχιστον ο Ριχάρδος δούλεψε και με το παραπάνω!), ίσως γιατί καλύπτουν κάποια κενά, ίσως γιατί μας κάνουν να νομίζουμε ότι έχουμε κάποιου είδους εξουσία, ίσως γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο σίγουροι όπως ανέφερε και η ritsmas πιο πάνω...
- Γιατί συνδέονται με γεγονότα
- " μας ήταν χρήσιμα
- " ακόμη και ο θόρυβος (μηχανές)άρεσε, (λένε ότι κάποιες εταιρίες τον έχουν ακόμη και κατοχυρώσει).
- Γιατί η αίσθηση της ταχύτητας και της "αφής" από το καλοκαιρινό αεράκι δεν περιγράφονται.
...
...
...
Με έκανες - πάλι! - να βάλω τα κλάματα....
Άλλα δεν σου το λέω....Και εσύ ξέρεις γιατί ΔΕΝ σου το λέω!!!! :)
Πολλά φιλιά! Καλή σου νύχτα και μόλις ξαναπάς στην εξοχή δώσε και από μένα την συναισθηματική ένα φιλί στον Ριχάρδο!
Το συναισθηματικό δέσιμο με αντικείμενα είναι θέμα κατόχου (χρήστη, λάτρη, κλπ)
γιατί αυτός δίνει ψυχή σ'αυτά.
Το συμμερίζομαι απόλυτα. Μέχρι δακρύων!
Αλήθεια πόσες σκέψεις έχεις κάνει πάνω του, πόση φαντασία του έχεις βάλει, πόσες συναισθηματικές διακυμάνσεις σου ή διαθέσεις σου έχει απορροφήσει...
"...Δεν του ομολογήσαμε ποτέ ότι τη δουλειά του ανέλαβε άλλο μηχανάκι..."
Τα έγραψες πολύ ωραία, τι να προσθέσει κανείς;
ΕΠΙΣΗΣ συμμερίζομαι τις τρεις προδιαγραφές στην επιλογή του καλού σου:
οπαδός του θρύλου (αδιαπραγμάτευτο),
ο σουρεαλισμός είναι ρεύμα όχι νεύρωση - the underground is NOT the subway - και
φυσικά οδηγούμε (και κατέχουμε προαιρετικά) μηχανή) τα πόδια μου έχουν να συναντηθούν είκοσι-τρία χρόνια...
ΤΕΛΕΙΟ!
Καλή εβδομάδα!!!
:)
Με εκανες να θυμηθω την πρωτη φορα που βρεθηκα εποχουμενος σε κανονικο δικο μου ποδηλατο και ενοιωσα αυτοκρατορας πασων των διαδρομων εκτως πολης .Τελος παντων αξεχαστες στιγμες με κατι που λατρευαμε τοτε .Αξεχαστη θα μου μεινει και μια μεγαλοπρεπη βουτια με το ποδηλατο σε ενα υπογειο, στην γειτονια μου,ενεκα του οτι οταν μας εβλεπαν τα κοριτσακια επρεπε σαν αγορακια και εμεις να κανουμε και την παπαρια μας προς αγραν εντυπωσεων..
Είμαι όσο άσχετος με δίτροχα μπορεί να είναι κάποιος...
αλλά πρέπει να σου πω ότι τόσα ώρα που διαβάζω σήμερα το βράδυ blogs με κανένα post δεν πέρασα καλύτερα...
πολύ καλό...
@ritsmas, ναι κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω, το δέσιμο είναι ένα εξορκισμός του εφήμερου και φθαρτού που εκπροσωπεί το υλικό
@sandman, καλη σου μέρα, εσύ που ασχολείσαι συνέχεια με την αισθητική και τη λειτουργικότητα αντικειμένων είναι σίγουρο ότι έχεις εμβαθύνει σε τέτοιες σχέσεις
@τάσο, όχι δεν περιγράφεται
@jo, είσαι κλαψιάρα... αλλά είσαι η φίλη μου...
@afrodiet, χαίρομαι που συμφωνούμε στις προδιαγραφές, είναι οι καλύτερες...
@habilis, πραγματικά νομίζω ότι η χαρά ή μάλλον η ηδονή του πρώτου δικού μας ποδηλάτου είναι ένα από τα ανεπανάληπτα συναισθήματα που έχουμε να θυμόμαστε
@the navigator, κρίμα, χάνεις αυτή την αίσθηση ελευθερίας που αναφέρει ο τάσος στο σχόλιό του, αλλά φαντάζομαι την αντικαθιστάς εξ' ίσου καλά με κάτι αντίστοιχο, στη μουσική... την ποίηση...
Καλή μέρα σε όλους... Είμαι μια απεργός σήμερα και ετοιμάζομαι να κατέβω στο πανεκπαιδευτικό!!
Καλημέρα!
Τι να πρωτοσχολιάσω από το post;!
Έλα ντε!!
Καταρχήν είναι από τα καλύτερά σου (με αυτό το post σε γνωρίσαμε καλύτερα!).
Κι εγώ το Ραφήνα-Λούτσα με ποδήλατο και οι γονείς μου να τηλεφωνούν στα νοσοκομεία ανήσυχοι γιατί "εξαφανίστηκε το παιδί με το ποδήλατο"...
Το δικό μου ποδήλατο δεν έγινε ποτέ μηχανάκι -ή μηχανή- γιατί, όπως δήλωσε η μαμά, αν ποτέ δήλωνα ότι ήθελα δίτροχο θα έπεφτε από το μπαλκόνι (η μαμά), θα μου το έκαιγε... ήταν μια απειλή "ή αυτό ή εγώ".
Γενικά, εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να οδηγήσω. Είμαι αφηρημένη και συνεχώς ταξιδεύω αλλού, με το μυαλό μου, όχι με το αυτοκίνητο...
Οδήγησα μία φορά μηχανάκι στην Ανδρο και πάτησα (λέμε τώρα, το μπατζάκι τού τσαλάκωσα) έναν λιμενικό.
Το αμάξι το έχω πάρει 10 φορές και το έχω στουκάρει ελαφρά ευτυχώς 2 φορές. Όταν έχεις 20% ποσοστό, ε, όπως καταλαβαίνεις, λες, άστο το ρημάδι, θα με πάει ο γιάννης!
Ο οποίος έχει ΚΑΙ αυτοκίνητο και Μηχανή και είμαστε ζάχαρη!
Με έκανες να γελάσω,
αλλά και να νοστοαλγήσω τα παιδικά μου χρόνια...
Βάζαμε τσιμεντόλιθους και με ξύλινες σανίδες φτιάχναμε.. αυτό που ανηφορίζεις με το ποδήλατο με φόρα και εκτοξεύσεσαι στο κενό και σκας κάτω..!
Η μετεωρίτισσα ήταν η καλύτερη! Εννοείται είχα φάει τα γόνατά μου αλλά δεν το άβαζα κάτω.
Είχα κόψει το πίσω μέτος του ποδηλάτου (κάτι σαν προφυλακτικό της ρόδας) για να μην "βρίσκει" και να μπορώ να κάνω αυτό που σου περιέγραψα!
Θα σου ξαναγράψω,
τα έβγαλε τα λεφτά του ο ριχάρδος-και τον πήγατε και σε καλά μέρη!!
Καλημέρα meniek !!
@μετεωρίτη μου,
Είδες που σου είπα ότι είναι τρομακτικές οι μαμάδες... μπρρρρ! όσο για τις οδηγητικές σου ικανότητες... μου φαίνεται κακώς οδηγούσες ΚΑΙ το ποδήλατο
:)))))
προσέχε τη Γιάννη!! ούτε να το βγάζει απο το πάρκινγκ...
λοιπόν,
σε πληροφορώ ότι με το ποδήλατο ήμουν άπιαστη!!
Καταρχήν, έχω ρεκόρ ψυχραιμίας. Διότι καθώς η φίλη σου η μετεωρίτισσα -οδηγούσε ιλιγγιωδώς σε λεωφόρο-, μπλέχτηκε το κορδόνι μου στο ποδήλατο... και ήμουνα στη μέση του δρόμου και βρήκα την ψυχραιμία-έτσι για να δεις ότι δεν είμαι κανένα πεπόνι-και αντέδρασα ΣΩΣΤΑ.
Βαριέμαι πεισματικά να οδηγήσω. Περπατάω μίλια (δεν κάνω πλάκα), μπαίνω σε μετρό, σε τραμ, σε λεωφορεία, σε τρόλει, πάντως το αμάξι μου (Νισάν Πίκρα) ΔΕΝ το παίρνω.
Αν και ο Γιάννης δεν ξυπνάει το μητρικό μου-δεν τον βλέπω σαν παιδί μου!!-μου βγάζει μία απίστευτα έντονη φοβο-φοβία για το ότι ΦΟΒΑΜΑΙ!
Καλά, όχι ότι δεν ανεβαίνω στη μηχανή αλλά έχω τα 4 μου μάτια ανοιχτά, τα πόδια μου ανοιχτά (κατάλαβες τι εννοώ) και φοράω ένα κράνος που με σφίγγει και μου χαλάει την αφάνα!!
Πάντως, θα σου πω κάτι: γύρισα σπίτι και διαβάσαμε μαζί με τον Γιάννη το post. Γελούσε συνέχεια και σχολίαζε τα ποδήλατα!! Γενικά, ρίξαμε απίστευτο γέλιο -τόσο με τις ατάκες όσο και με τις περιγραφές..
Για την ιστορία, εγώ ήμουν φοβερά δεμένη με το πρώτο μου κασετόφωνο. Όταν χάλασε, πέθανε κάτι μέσα μου!
Καλησπέρα!
Έγραφες πολύ ώρα αλλά άξιζε τον κόπο ε; Ας το έκλεινες και χωρίς ερώτημα, δεν ήταν απαραίτητο.......Αλλά μια που ρωτάς να σου πω τη σκέψη μου: ό,τι δεν μας απαντάει έχει τη δυνατότητα να γίνει αναντικατάστατο υποκατάστατο στις μαύρες μας...κι όταν γίνει με επιτυχία μια δυο φορές....ε, μετά είναι δοκιμασμένη συνταγή....κι έτσι ξεκινά η εξάρτηση.
Ενώνω τη φωνή μου με τον Μετεωρίτη για τους φόβους περί την πάσης φύσεως οδήγηση (και σ΄αυτό μοιάζουμε, ξαδελφούλα).
Και με σένα για τις προσκολλήσεις σε πράγματα... μα είναι όντως στα ίδια τα πράγματα ή στην επένδυση αναμνήσεων και... αιωνιότητας που έχουμε κάνει πάνω τους;
[Ξέρεις τι μ' άρεσε περισσότερο στο σημερινό σου εξαιρετικά οικείο και αυθόρμητο ποστ; Που δεν χρειάστηκες τη συνηγορία κανενός... Φουκό ή Βίτγκεστάιν (λέμε τώρα) για να μιλήσεις για τα τόσο ζεστά συναισθήματά σου!]
:))))
Τι είναι αυτό που με κάνει να δίνω ονόματα στα πράγματα μου; (ρωτάω τώρα εγώ)
Δε ξέρω (απαντάω πάλι εγώ. Ίσως πάλι να φταίει το "μου"
Καλή σας μέρα
Υ.Γ. Για τη δική μας μηχανή είχε πει το αμίμητο ένα γνωστός που δεν ήξερε το χούι μας, αυτό των ονομάτων ντε:"πηγαίνετε εσείς με τη μηχανή και θα πάρω εγώ τη Λίτσα μαζί μου με το αυτοκίνητο" (όπου Λίτσα η μηχανή μας)
Είναι ίσως η κλαϊνική μεταβίβαση της ρόδας, της τσάντας και της κοπάνας... Σμαααατς!
Κάθε παλιό πράγμα έχει νά μάς θυμίζει στιγμές ευτυχίας, δυστιχείας, χαμόγελα, λύπες, αισθήματα, που πάντα, κατα παράδοξο τρόπο, όταν φεύγει τά παίρνει μαζί του.
Διαβάζοντας αυτό τό post είμαι σίγουρος, οτι τά δάχτυλά σου την ώρα που τό έγραφες, ήταν συνδεδεμένα, μέ την καρδιά σου και όχι με το μυαλό σου, γιαυτό είναι και τόσο καλό.
Καλημέρα
και τωρα τι; μου θυμισες παλιες εποχες...
Eξαιρετικό... παρόλο που έχει αναφορές στο πρόσωπό μου. (Εγώ έμεινα στα ποδήλατα και από κει στα τετρά(και βάλε)τροχα. Χαζοχαμογελούσα καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης και απαντώ πάραυτα στο ερώτημα: Δεν είναι το πράγμα εκείνο που μας δένει είναι οι εικόνες όσων το άγγιξαν, οι μυρωδιές τους, οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί και πολλά πολλά άλλα...
Σμουτςςςςςς...
ΧΤΕΣ
μου κάναν τη ζωή ποδήλατο αλλά σηκώθηκα όρθια, ίσιωσα τις ακτίνες, έδεσα τα κορδόνια, σκούπισα τα γόνατα και η ζωή τραβάει την ανηφόρα!
Εχουμε κι αγώνα σήμερα εμείς!!!!
Κατ' αρχάς η βλογόσφαιρα με εχθρεύεται :( Χτες είχα απαντήσει σε όλους σας, αλλά ο blogger είχε άλλη άποψη και το εξαφάνισε... Ξαναρχίζω λοιπόν από
τη
@μετεωρίτη, στην οποία έδινα συλλυπητήρια για το κασετοφωνάκι της και τη διαβεβαίωνα ότι συμπάσχω, παρ' ότι γελάει εις βάρος μου με τον καλό της...
στον
@renegade, έλεγα ότι δυστυχώς πάντα μιλάω πολύ και γράφω ακόμα περισσότερο και του ευχόμουν καλώς μας ήρθε...
στην
@just me μου, έγραφα ότι κάπου στο ποστ ξεμύτισε μια Μέλανι Κλάιν, αλλά φροντίσα να τη μαζέψω άμεσα,
στη
@Νερίνα έγραφα ότι ο φίλος τους έπρεπε να προσέξει που θα βάλει τη Λίτσα να καθήσει γιατί τα πισω καθίσματα είναι ζαλιστικά
στον
@farinelli, απαντούσα ότι προσκυνώ την ικανότητά του να δίνει σε όλα σινεφίλ προεκτάσεις
και τέλος τον
@alexis b, τον προειδοποιούσα μετά το καλωσόρισμα ότι σπάνια τα δαχτυλά μου συνδέονται με το μυαλό μου
τώρα τι να πώ? ελπίζω ότι αυτή τη φορά το σχόλιο θα ανέβει, αλλιώς θα πειστώ ότι ο blogger διαφωνεί με τα λεγόμενά μου και τα λογοκρίνει :(((
καλή μου @παράλογο αν είχα απαντήσει αυτό το ερώτημα αλλού θα είμην....
@adaeus μου, σματς σμουτς σμουτς... και τι δε θα δινα για μια βόλτα ξανά, εγώ με το πρώτο εκείνο ποδήλατο που κληρονόμησα από σένα (θυμάσαι? το είχαμε βάψει πράσινο κυπάρισσι) με κόντρα αντί για φρένα και την Αραπίτσα να τρέχει πίσω μας :)
@μετεωρίτη μου αφιερωμένο (αλλά με απώτερο αποδέκτη, όπως θα δεις) σε σένα που είμαι σίγουρη ότι ΠΑΝΤΑ (αλλά πάντα) θα σκουπίζεις τα γονατά σου και θα συνεχίζεις:
Bicycle Poem
by Noelle Kocot
There were cathedrals falling out of your eyes
And your arms were the handlebars
I held in an abbreviated dream of crushed petals
Strewn across the limpid avenues.
I said, “I have poems for you”
But my words were lost in the wind.
I said, “I love you”
And you drifted into sleep.
And so I said nothing and rode you in and out of the rooms
Where we had stretched the boundaries of the soul
Like an endless sheet
And I felt you waking up between my legs.
το δημοσίευσε στη Village Voice το 1999, δεν είναι υπέροχο
(και, ναι, σου επιτρέπω να το αφιερώσεις με πρώτη ευκαιρία στον καλό σου που είναι πάντα εκεί όταν ξανανεβαίνεις στο ποδήλατο)?
μου 'ρθε ξαφνικά...
@μετεωρίτη, δεν πιστεύω να προτιμούσες το bicycle των Queen?
χα, χα!
Καλησπέρα, είμαι άρρωστη (αλλά δεν πάω από δω κι από κει να κλαφτώ, ήρθα σε σένα που θα με περιποιηθείς, να σχολιάσουμε και το χθεσινό παιχνίδι...!
Αν και άρρωστη νιώθω ξεκάθαρα την αλλαγή. Το ρεύμα που με χτυπάει στην πλάτη. Είμαστε Ευρωπαίοι, αρχίσαμε να φέρνουμε επιτέλους διπλά εκτός έδρας!
Αν δεν είχα πυρετό ακόμα θα χοροπηδούσα!!
Θα τα πούμε πολύ σύντομα λοιπόν γιατί νιώθω ότι δεν παρουσιάζω κανένα ενδιαφέρον ως σχολιάστρια...
Καληνύχτα!
περιμένω τον καλό μου να γυρίσει
θα του δείξω την αφιέρωση
σε ευχαριστώ Meniek
σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Kαλησπέρα,
Διαβάζω εδώ και καιρό το blog σας και μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες.
Αγαπητή meniek, τα κείμενά σου είναι άριστα δείγματα ναρκισιστικού λόγου. Αυτό που εγώ διαβάζω πίσω από τις γραμμές είναι ένας άκρατος αυτοθαυμασμός κι ένα υφέρπον, πλην σαφές, σύμπλεγμα ανωτερότητας.
Δεν αισθάνομαι ότι "μοιράζεσαι" τις σκέψεις σου, μάλλον ότι τις "ανακοινώνεις".
Όσο για το πόσοι "αμφι"-βάλλουν, μα εγώ δεν είδα κανεναν απολύτως να μπαίνει σε αυτή την διαδικασία.
Εξετάζοντας εξίσου προσεχτικά τις απαντήσεις βλέπω απλά ενθουσιώδεις χειροκροτητές που μονίμως συμφωνούν με την προλαλήσασα.
Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται αυτόματα; Η επικοινωνία είναι μονόδρομος; Γιατί εγώ είχα την εσφαλμένη εντύπωση ότι μιλάμε για αμφίδρομη διαδικασία;
Δεύτερο ερώτημα; Όλη αυτή η ανάλωση σε δημόσιες σχέσεις, αγαπούλες και αγκαλίτσες για να παραμείνει πιστή η "πελατεία" δεν είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία;
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...
Πολύ καλησπέρα σας!
αγαπητή/ε άγνωστη/ε θ' αρχίσω από το τέλος προς την αρχή, απατώντας πρωταρχικά στα ερωτήματά σας...
κατ' αρχάς, αν πελατεία εννοείτε τους φίλους μου σας παρακαλώ να μην ανησυχείτε. Σας διαβεβαιώ ότι όχι η διαδικασία ΔΕΝ είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ψυχοφθόρα, μια χαρά περνάμε, αλλά αν εσάς σας κουράζει υπάρχουν άλλα 25.000 ελληνόφωνα (κι επειδή σας κόβω για επιστημονικά καταρτισμένο άτομο, εκατομμύρια ξενόφωνα) όπου μπορείτε να βρείτε καλύτερες και πιο ξεκούραστες συνθήκες...
η επικοινωνία φυσικά γίνεται αμφίδρομα και (αν και αμφίδρομη επικοινωνία ΔΕΝ σημαίνει διαφωνία) σας διαβεβαιώ ότι υπάρχουν πολλές διαφωνίες σε σχολιασμούς (και αφού όπως λέτε μπαίνετε συχνά στον κόπο να μας επισκέπτεσθε, απορώ πώς δεν τις έχετε εντοπίσει). Βέβαια εμείς ΔΕΝ φωνασκούμε, και ΔΕΝ μπινελικώνουμε (υπάρχει αυτή η λέξη, ή εκτίθεμαι???) διότι όπως λέει και η Μετεωρίτης, η καλή μας διάθεση χάνεται μόνο αν ο κακός μας ο καιρός της ανοίξει την πόρτα...
Αφού απάντησα (με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, αδιάφορο) στα ερωτήματά σας, να σχολιάσω (διότι δεν τίθεται θέμα απάντησης) και τα υπόλοιπα σημεία του σχολίου σας, αυτή τη φορά λίγο πιο άναρχα...
Συνεχίζω λοιπόν υποδεικνύοντάς σας (μη αντιστεκόμενη στον ναρκισισμό και τον δασκαλισμό μου) ότι ΔΕΝ είμαι η προλαλήσασα άλλα ή προγράψασα και όταν κάποιος -βάλλει, ενίοτε, το γκόοοοοολ (σαν τα δύο που παρεμπιπτόντως χώσαμε στη Λάτσιο χθες) μπαίνει κι από σπόντα...
Στο υποσέλιδο του κάθε ποστ λέει "αναρωτήθηκε η Meniek" και ουχί "μοιράστηκε η Meniek". Σας διαβεβαιώ, δε,(με την καθόλου υφέρπουσα - σιχαίνομαι τα έρποντα από κατσαρίδες μέχρι όλα τα μαμούνια που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά τους - αλλά φανερότατη αυταρέσκεια, αυτάρκεια, και ανωτερότητά μου -τρία σ' ένα - για την οποία έχω μάρτυρες άπαντες τους επισκέπτες τούτου του ιστολογίου, μη σας πω και των κατόχων άλλων ιστολογίων που επισκέπτομαι) ότι αρχικά αναρωτιόμουν χωρίς να υπάρχει κανείς να "μοιραστεί" το ερώτημα ή να (αμφι)βάλλει. Το ότι απέκτησα (ίσως όχι πολλούς αλλά πάντως αρκετούς) e-φίλους (και μερικούς real) από τις αναρωτήσεις μου, είναι το παράπλευρο κέρδος που κατέληξε το πολύτιμότερο κτήμα μου.
Τέλος, καλή/ε (εδώ περνώ στον ενικό ακολουθώντας το δικό σου παράδειγμα, αμφίθυμης αντιμετώπισης) μου, αφού σου πω ότι, ενίοτε, καλό θα ήταν ν' αφήνουμε τη διεπιφάνεια όπου είναι γραμμένο ένα κείμενο στην ησυχία της και να διαβάζουμε το ίδιο το κείμενο (διότι μπορεί αναζητώντας το απόκρυφο να χάνουμε το προφανές), θα σου δώσω μια συμβουλή, ώς υποθέτω πολύ γεροντότερη (εδώ παίζω και το χαρτί της ηλικίας, μιλάμε ο ναρκισισμός μου είναι εκτός ελέγχου σήμερα!): Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε πράγματα που ΔΕΝ μας αρέσουν... Αφού βιώνεις τέτοια αρνητικά αισθήματα, εξαιτίας του παρόντος ιστολογίου, νομίζω ότι το σοφό θα ήταν να ΜΗΝ το παρακολουθείς - αν και ειλικρινά, είσαι ευπρόσδεκτη/ος, όπως και κάθε άλλη επώνυμή ή (έστω) και ανώνυμη φωνή και άποψη. Αρκεί να αντέχει το βάρος της γνώμης της (η φωνή εννοώ, δεν σου αποδίδω φύλο) και να μην κρύβει πίσω από την ανωνυμία της ένα γενικό κριτικισμό και μια απόρριψη η οποία να αφορά (προσωπικά) στην κάτοχο και όχι στα γραφόμενα του ιστολογίου.
@μετεωρίτη μου, οντως ήρθες στο κατάλληλο μπλογκ για να σε περιποιηθούμε. Ως μάνα (που 'χει φάει τους πυρετούς, από το καμάρι της με το κουτάλι), ξέρω πια ότι το καλύτερο γιατρικό είναι ένα τσάι κι ένα καλό βιβλίο (καλά στην περίπτωσή μας ποίημα) ;)
Περαστικά σου (φαντάζομαι ο Γιάννης συμπαραστέκεται) και, όντως, μην ανησυχείς θα τη βρούμε την άκρη :)))
Ήρθα - μα δεν είχα το χρόνο να τα διαβάσω όλα..
(εμένα δεν με εχθρεύεται η bloggoσφαιρα, αλλά ο πάροχος του νετ-χειρότερα δλδ)
Θα επανέλθω - ελπίζω, αργότερα.
Καλημέρα.
Αυτός ο ανώνυμος τί ηθελε να πει ; Δεν το κατάλαβα και πολύ καλά. Αν δεν του αρέσει ενα ποστ, ας παει στο επόμενο ή στο επόμενο μπλογκ. Γι αυτό ειμαστε και πολλοί για να υπάρχει ποικιλία και να καταπολεμάται η ομοιομορφία και η πλήξη φυσικά.
Καλημερα meniek.Ας τον κόσμο να λεει, να λεει...
Εγώ άμα δεν χώσω τη μυτούλα μου....θα σκάσω!!! :)
Γι' αυτή μου τη συνήθεια, η μανούλα μου με αποκαλούσε πάντα: "ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ"!!!
Μeniek μη κρυφογελάς....σε βλέπω!!!! :))
Λοιπόν επειδή ως γνωστών δεν είμαι καλή στην υπεράσπιση....με τα λόγια (παρά τα όσα ισχυρίζεται ο/η ανώνυμος για το αντίθετο), μου επιτρέπεις φίλη μου Μeniek να περάσω στις πράξεις?????
Α, μην ρωτάς τι και πως!!! Θα δεις!
Υ.Γ. Και όποιον έχει απορίες: Ναι η Μeniek με προσέλαβε για προσωπικό της μπράβο/υπερασπιστή, διότι δεν μπορεί να το κάνει μόνη της!!!!
Kαλημέρα σε όλες και σε όλους,
Θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ πριν ο/η jo "περάσει στις πράξεις" ως αυτόκλητος - θέλω να ελπίζω - μπράβος/υπερασπιστής της Meniek. (Περίμενα να αντιμετωπιστώ με επιθετικότητα. Το αντίθετο θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Αλλά οι απειλές ήταν όντως αναπάντεχες.)
Όι προλάβω, λοιπόν, πριν...εξοντωθώ.
1.) Δεν είμαι troll (αν και καμιά φορά το φιδάκι σε έναν Παράδεισο είναι άκρως γοητευτικό). Είμαι μια εργαζόμενη μητέρα που δουλεύει, μαγειρεύει, βοηθάει το παιδί της στο διάβασμα κι αγαπά το θέατρο. Απλά πράγματα.
2.) Επέλεξα την option ο/η ανώνυμος. Από την στιγμή που δίνεται ως μια από τις επιλογές του ιστολογίου, δεν βλέπω τι το μεμπτον. Θα μπορούσα να αυτοαποκληθώ "Στέλλα Βιολάντη", "Μίνι Μάους", "Κόμης Μοντεχρήστος" ή "Πίτσα Παπαδοπούλου". Αυτό το καταθέτω, επειδή εισέπραξα ένα κλίμα του τύπου "ανώνυμος=ύποπτος". Θα έλεγα ότι είναι μια έντιμη επιλογή, κάνω λάθος;
3.) Απευθύνθηκα στον ενικό γιατί αυτό επιτάσσει το savoir vivre του διαδικτύου. Επειδή όμως και ο πληθυντικός περιλαμβάνεται στο ρεπερτόριο μου, ευχαρίστως να εξυπηρετήσω.
4.) Γνωρίζω άριστα - και εν μέρει το ασπάζομαι - το επιχείρημα πως στα blogs σου δίνεται μια δυνατότητα έκφρασης που, δυστυχώς, συμπιέζεται βάναυσα στην κοινωνία που ζούμε. Όμως, θα μου επιτρέψετε, αγαπητή Meniek, να εμμείνω στην άποψη μου: Μοιραζόμαστε απόψεις, δεν μονολογούμε. Ξέρουμε να γράφουμε, αλλά ξέρουμε και να διαβάζουμε. Δίνουμε τροφή για σκέψη - παίρνουμε τροφή για σκέψη. Κι απ' αυτή την αλληλεπίδραση, γινόμαστε πλουσιότεροι.
Εσείς, Meniek, δεν νιώθετε την ανάγκη να "μοιραστείτε"; Κι αν όχι, (αναφαίρετο το δικαίωμα σας)τί την ποινικοποιείτε αυτή την ανάγκη στους άλλους;
5.) Προσωπική, ταπεινή (και ενδεχομένως εσφαλμένη) άποψη είναι ότι τα κείμενα εκπέμπουν μια εγωπάθεια. Και εγώ, αντιμοναρχική ούσα, αντιπαθώ οτιδήποτε με παραπέμπει σε βασιλείς και υπηκόους. Αυτό "ανέγνωσα", αυτό καταθέτω.
ΚΙ επειδή αναφέρατε το ρήμα "μπινελικώνουμε" να σας ρωτήσω ευθέως. Στη δική μου απάντηση υπάρχει έστω και ένα ψήγμα, ένα δείγμα, μια τάση για "μπινελίκωμα"; Τοποθετήθηκα κόσμια και με ευπρέπεια. Εκτός εαν κάνω και σε αυτό λάθος. Μπορεί.Το σφάλλειν ανθρώπινον.
6.) Με προτρέπετε να βρω "καλύτερες και πιο ξεκούραστες συνθήκες". Μα ακριβώς το αντίθετο επιζητώ, δεν ήταν σαφές απο τα γραφόμενά μου; Ένα υψηλό πήχυ δυσκολιών κι όχι μια ομοιομορφία απόψεων.
7.) "Αμφίθυμη αντιμετώπιση". Θεωρώ ότι η τοποθέτησή μου κάθε άλλο παρά αμφίθυμη ήταν (γι' αυτό απειλήθηκα από μια/έναν εκ των e-φίλων ή real φίλων σας.
8.) Λέτε "μια απόρριψη που αφορά στην κάτοχο (προσωπικά) κι όχι στα γραφόμενα του ιστολογίου".
Πρώτον, δεν βλέπω να προκύπτει αυτό πουθενά, αλλά πουθενά όμως από το κείμενο μου.
Δεύτερον, επειδή και εσείς και εγώ είμαστε γυναίκες, δεν νομίζω να κάναμε μαζί φαντάροι.
Και δεν κατανοοώ την οργή σας: Όποιος έχει μια μη αρεστή άποψη για το ιστολόγιο σας είναι ο κακός οχτρός που έχει προσωπικά μαζί σας; Αυτή την μανία καταδίωξης θα σας συνιστούσα να την προσέξετε λίγο.
Και ολοκληρώνοντας...
Ειλικρινά λυπάμαι αν σας αναστάτωσα, αν προκάλεσα ένταση, εκνευρισμό ή το παραμικρό πρόβλημα. Κι ακριβώς επειδή δεν είμαι ένα troll που καλύπτεται από την ανωνυμία του διαδικτύου, ζητώ συγγνώμη για μια ενόχληση που, σας διαβεβαιώ, δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
Σας εύχομαι καλή συνέχεια!
Κοίτα να δεις που πάλι έτυχε να περνάω απ'έξω!!!! Και πάλι θα χώσω τη μύτη μου!
Αγαπητή ανώνυμη, κάνετε μεγάλο λάθος!!! Δεν απειληθήκατε διόλου - από μένα προσωπικά τουλάχιστον! Αυτό μάλλον είναι το συμπέρασμα που βγάλατε εσείς από την ανάγνωση του δικού μου σχολίου.... Και βέβαια δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς....Όπως εξ'αρχής δικό σας αποκλειστικά συμπέρασμα και αίσθηση ήταν αυτό που εισπράξατε από το ανάγνωσμα του ποστ της Μeniek.
Επιτρέψτε όμως στους υπόλοιπους που διαβάζουν και σχολιάζουν εδώ μέσα να έχουν και μία άλλη άποψη πέρα από τη δική σας. Και για να μην μακρηγορώ, αφηστέ μας να έχουμε την άποψη που εμείς θέλουμε.... Αφήστε μας πίσω από αυτές τις λέξεις που εσείς κρίνατε ως " κείμενά άριστα δείγματα ναρκισιστικού λόγου", εμάς να μας λένε και κάτι παραπάνω.... Αφήστε αυτή την "Όλη αυτή η ανάλωση σε δημόσιες σχέσεις, αγαπούλες και αγκαλίτσες για να παραμείνει πιστή η "πελατεία" δεν είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία", να φθείρει εμάς και μην σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο σας.... Αφήστε αυτό που εσείς θεωρήσατε ως "απειλή", να το δούνε οι φίλοι μου ως το γνώριμο, κρύο χιούμορ μου...
Αλλά επειδή δεν είμαι καλή στο γραπτό λόγο, ήδη έχω πει πολλά....
Meniek σου επιτρέπω καλή μου να σβήσεις το σχόλιο μου, αν σου πιάνει χώρο.
Και μην ξεχνιόμαστε: "Γράφεις υπέροχα χρυσή μου!!!!! Συνέχισε"
Πάντως να πούμε του στραβού το δίκιο, όταν διαβάζει κάποιος κάτι στο δίκτυο, είτε είναι post σε blog, είτε σχόλιο είτε κουβέντα σε chat, πολλές φορές παρεξηγείται η διάθεση με τν οποία αυτό γράφεται/λέγεται. Και μάλλον έτσι ξεκίνησε και αυτό με την ανώνυμη σχολιάστρια imho. Βέβαια τα περί ναρκισσισμού είναι περιττά, στο κα΄τω κάτω ο καθείς στο μπλογκ του γράφει ότι θέλει πρωτίστως για τον εαυτό του και τα ενδιαφέροντά του. Αν τυχαίνει να αρέσει και σε κάποιους άλλους, τόσο το καλυτερο - έτσι ξεκινάνε γνωριμίες, φιλιές φοβερές και αναπάντεχες. Και είναι τόσο γοητευτικό αυτό!
Αγαπήτή άγνωστη (όλα τα πιθανά ψευδώνυμα ήταν χαριτωμένα, αλλά έχετε δίκιο το άγνωστη είναι το πιο -σημειολογικά- σωστό)
ξαναδιαβάζω με προσοχή την απάντησή μου και ειλικρινά δε διακρίνω καμιά επιθετικότητα. (Η Τζο όντως είναι παρορμητική και μερικές φορές με ατυχείς αντιδράσεις, αλλά επειδή ΔΕΝ σβήνω σχόλια δε θα σβήσω ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο).
Σε γενικές γραμμές, κυρία μου, παρότι οι αιτιάσεις ΔΕΝ με αφορούν, (έφτασα στα σαρανταδύο/μπαίνω στα σαραντατρία μου με μότο το σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε) θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω να διευκρινήσετε κάποια σημεία.
Το αμφίθυμη στάση πήγαινε στην εναλλαγή ενικού (φιλικότητα) και πληθυντικού (τυπικότητα) που υπήρχε στο σχόλιό σας και φυσικά όχι σε κάποια πιθανή συνυπηρέτησή μας (είναι προφανές ότι ΔΕΝ κάναμε μαζί φαντάροι, καθότι εγώ δεν στρατεύομαι και δεν νομιμοποιούμαι από σημαίες όπως η δουλειά μου, η μητρότητά μου, οι ικανότητες ή οι εμμονές μου).
Η λέξη μπινελίκωμα (ωραιότατη, παρεμπιπτόντως) πήγαινε στις μεταξύ εμού και των φίλων μου αντιπαραθέσεις. Έγραφα (όχι πίσω από τις γραμμές - γι' αυτό σας παρακάλεσα να ασχολείστε και λίγο με το κείμενο κι όχι μόνο με το παρεισφρύον) ότι ΔΕΝ υπάρχουν μπινελικώματα (καλέ, θαυμάσια λέξη) κι ίσως γιαυτό να μην μπορέσατε να διακρίνετε τις διαφωνίες...
Όσον αφορά στην αδυναμία σας να διακρίνετε στο σχόλιο σας κάποια απόρριψη της κατόχου (και των φίλων της), φαντάζομαι ότι μάλλον διαβάζετε πίσω απ' τις γραμμές και το δικό σας σχόλιο. Οι εκφράσεις "άκρατος αυτοθαυμασμός" και "υφέρπον, πλην σαφές, σύμπλεγμα ανωτερότητας" όπως και η λέξη "εγωπάθεια" στο δεύτερο σχόλιό σας, αφορούν σε άτομα (και συγκεκριμένα στο πρόσωπό μου) ενώ και οι λέξεις "χειροκροτητές" και "πελατεία" αφορούν επίσης σε άτομα (αυτή τη φορά σε φίλους μου), αλλιώς ομολογώ ότι πολλά δεδομένα γύρω από τις γνώσεις μου στη χρήση της ελληνικής γλώσσας κλονίζονται.
Όσο για το αν είστε ευπρόσδεκτη εσείς και η διαφορετική σας άποψη, είναι νομίζω προφανές από τις τελευταίες γραμμές τις απάντησής μου ότι ΦΥΣΙΚΑ και είστε ευπρόσδεκτη, αρκεί να αντέχετε ότι για κάθε σας αιτίαση/διαφωνία/κριτική θα υπάρχει αντίλογος και να ΜΗΝ το θεωρείτε αυτό επιθετικότητα, ή έκφραση μανίας καταδίωξης (εξ' άλλου δήλωσα τις φοβίες μου: τα έρποντα και τα έντομα, α! και το κοτόπουλο όπως και να είναι μαγειρεμένο). Απλά, αφού αναζητείτε την υψηλή ποιότητα και εδώ δεν την βρίσκετε παρά βρίσκετε μια ομοιομορφία και έναν ναρκισισμό, απορώ (ξανά) γιατί χάνεται το χρόνο σας και δεν συνεχίζετε τις αναζητήσεις αλλού...
Τέλος, έχετε απόλυτο δίκιο να θεωρείτε ότι τα τρολ είναι χρήσιμα (χωρίς το Γκόλουμ, θα κατόρθωνε ο Φρόντο να πετάξει το δαχτυλίδι στη φωτιά? δεν νομίζω). Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είχαν αρχίσει να εξαντλούνται οι εμπνεύσεις μου για την προσέγγιση νέας πελατείας και τη διατήρηση της παλιάς, οπότε μια ατραξιόν τέτοιου τύπου (εννοώ την αντιπαράθεση και επ ουδενί εσάς, μην παρεξηγηθώ) με βοήθησε να τους ξαναμαζέψω στο μαντρί...
καλή σας συνέχεια, επίσης...
@sandman, εσύ είσαι πελάτης που θέλει και καφέ ή βολεύεσαι και μόνο με το θέαμα?
Ο δολοφόνος επανήλθε στον τόπο του εγκλήματος...
@jo
To τι θα "αφήσω" και το τι θα "κρατήσω" επιτρέψτε να παραμείνει στην δική μου διακριτική ευχέρεια. Όσο για τους κώδικες του χιούμορ, είναι σαφές πως οι δικοί σας διαφοροποιούνται από τους δικούς μου.
@sanndman_gr
Αναφαίρετο δικαίωμα σας η όποια συμφωνία/ταύτιση. Αναφαίρετο δικαίωμά μου ή όποια διαφωνία/απόκκλιση; Σε οποιονδήποτε ιστοχώρο ΕΠΙΛΕΓΩ;
@meniek
Να, λοιπόν, που συμπίπτουμε σε 3 σημεία:
1.) Είμαστε συνομήλικες (επιεικώς για... μένα, μια που ήδη έκλεισα τα 43.)
2.) Τα trolls έχουν όντως μια ιδιάζουσα γοητεία.
3.) ΤΟ "μπινελίκωμα" είναι θεϊκή λέξη.
Γιατί επανήλθα;
Θα μπορούσα να πω διάφορα σοβαροφανή του τύπου "ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω", αλλά η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή:
"Εξω βρέχει πολύ
κι είν' η μέρα θολή
λες και βρέχει παντού στον πλανήτη...
Που θα πάμε και πως
και ποιος θα 'ναι σκοπός
πιο καλά ας καθίσουμε σπίτι.
Να χτενίζω μαλλιά
να κατέβω σκαλιά
δεν αξίζει, στ' αλήθεια ο κόπος,
ας καθίσουμε εδώ
να με δεις να σε δω
κι ας περάσει η βραδιά όπως - όπως...
(Το τραγουδούσε η μανούλα μου, όταν οι μυρωδιές από τα σουτζουκάκια στην κουζίνα σπάγανε εφηβικές μυτούλες...)
Εγώ απλά να πώ ότι μου κάνει εντύπωση, που το σχόλιο της φίλης ανώνυμης ήρθε στο συγκεκριμένο ποστ, το μοναδικό ίσως (μαζί με αυτό της Αθήνας ΣΟΥ) που έχεις ανεβάσει δίχως παραπομπές, δίχως την ανάγκη να έχει κάποιος το Φιλοσοφικό Λεξικό δίπλα του και που βγάζει τόσο μα τόσο γέλιο.
Έχω και εγώ την απορία του γιατί κάποιος να χάσει τον χρόνο του για να διαβάσει και να ασχοληθεί όχι με κάτι που διαφωνεί αλλά με κάτι που δεν του αρέσει.
Θα καταλάβαινα ας πούμε να έλεγε "διαφωνώ που οδηγάς μηχανή ή που είσαι Θρύλος ή ο σουρεαλισμός είναι τελικά νεύρωση και όχι ρεύμα"
Δεν μπορώ να καταλάβω όμως την λογική του "διαφωνώ που τά γράφεις"
Για μένα είναι σαν να λέει κάποιος "διαφωνώ που υπάρχεις"
@ανώνυμη - κανείς δεν αμφισβήτησε το δικαίωμά σας να διαφωνείτε/αποκκλίνετε! Αντιθέτως διακρίνω μια τάση να αμφισβητήσετε εσείς το δικαίωμά μας να γράφουμε ό,τι θέλουμε στα μπλογκ μας.
Πω πω τι έχω χάσει καλέ;
Συγνώμη κιόλας, αλλά πραγματικά έδωσε μεγάλο ενδιαφέρον στο post για το Ριχάρδο!!! αυτή η παρεμβολή.
Και πληθαίνουν τα σχόλια και οι ... πελάτες.
Μια ερώτηση όμως στην ανώνυμη (που εντάξει δεν είναι κακιά, καλός άνθρωπας φαίνεται, εεε διαβάζεται!)
Ποιος μπλόγκερ δεν έχει αυταρέσκεια; Ποιος ο λόγος να δημοσιοποιείς τις σκέψεις σου στο μοναδικό ελεύθερο πλέον βήμα που έχουμε όλοι οι ανώνυμοι (κι ας υπογράφουμε κάπως). Κοινό δεν ψάχνουμε όλοι;
Δεν είμαστε δημοσιογράφοι ή ρεπόρτερς που πρέπει αντικειμενικά να μεταφέρουμε ειδήσεις.
Όχι, μην μπερδεύεσαι!
Αυτοθαυμασμό έχουμε όλοι όσοι πιστεύουμε ότι αυτά που σκεφτόμαστε αξίζουν να τα γράψουμε και να τα δημιοσιοποιήσουμε.
Τι δηλαδή; Σκέφτομαι απανωτές κοτσάνες, ευκαιρία να κάνω μπλογκ;
Ή ας επικοινωνήσω με αγνώστους που δεν ξέρω τι κοινά μπορεί να έχω μαζί τους, αλλά στο όνομα της επικοινωνίας ας μπω στη διαδικασία να ψαχτώ; Αυτό γίνεται στα chat.
Εντάξει τώρα παραδέξου το. Σ' έπιασε αυτή η καταραμένη γυναικεία ζήλεια.
Εμένα δε μ' αρέσει να γλείφω, ούτε είμαι πελάτης κανενός. Αλλά το blog της meniek γενικά μ' αρέσει όπως και το γράψιμό της και οι σκέψεις της. Κι αν δε συμφωνώ μαζί της απλά δεν αφήνω σχόλιο και πάω σε άλλες πολιτείες.
Αμάν ζόρι αδερφάκι μου!
εσύ @ίνδικτέ μου, για δεύτερη φορά, μέσα σε δυο μέρες μου τη λες...Άκου, χρειάζεσαι λεξικό για τα ποστ μου!!! (ευτυχώς δλδ που μου τη λες να μη λέει και η άγνωστη ότι όλοι συμφωνείτε εδώ μέσα με τις ασημαντότητες που γράφω για να περνάει η ώρα ΌΛΩΝ μας)
@sandman, τελικά θα σου βγάλω και καφέ και κουλουράκι...
@afrodiet, πάντως επειδή εμένα (και ΔΕΝ κατάλαβα τι συμφορά μας βρήκε, ξαφνικά, να νομιμοποιούμε τις φράσεις μας απέναντι σε μια παράλογη αιτίαση ότι αλληλοθαυμαζόμαστε) μου αρέσει να σε διαβάζω, μου αρέσουν τα σχόλια σου (κι εδώ και στο αφρόμπλογκόσπιτό σου) και θέλω και τις διαφωνίες σου...
αγαπητή @άγνωστη,
επειδή (παρ' όλη την αυταρέσκεια μου) δεν διεκδικώ εύσημα τάλαντου (και γι αυτό προτιμώ να κάνω παραπομπές σε κάποιους διανοητές, ώστε κανείς να μη θεωρήσει ότι διεκδικώ κάποια πρωτοτυπία λόγων) κι επειδή εμένα η μαμά μου ούτε σουτζουκάκια έψηνε ούτε μου τραγουδούσε τέτοια τραγούδια... Μπείτε μέσα να γλυτώσετε τη βροχή και παρεμπιπτόντως να σας προσφέρουμε ως νέα πελάτισα ένα απόσπασμα από ένα σχετικο ποίημα του Paul Celan:
Κοιμήσου τώρα και το μάτι μου θα ξαγρυπνά.
Η βροχή γέμισε τη στάμνα, την αδειάσαμε.
Η νύχτα φυτεύει μια καρδιά, η καρδιά ένα κλωνάρι -
αλλά είναι πολύ αργά για να θερίσεις θερίστρια
Άνεμε της νύχτας, τα μαλλιά σου είναι λευκά σαν το χιόνι!
Λεύκό ό,τι μου μένει, λευκό αυτό που χάνω!
Μέτρα τις ώρες κι εγώ μετρώ τα χρόνια.
Πίναμε βροχή, βροχή πίναμε...
(είναι προφανές ότι ούτε η μετάφραση είναι δική μου)
Δέν σου την λέω καλέ.
:-)
Ίσα ίσα που ΜΕ αρέσει να σε διαβάζω.
Και χαίρομαι που υπάρχουν τουλάχιστον μερικά άτομα που ξεφεύγουν από την γενική σαχλαμπούχλα που κυκλοφορεί στην μπλογκ-ο-σφαιρα.
(άσε που το Φιλοσοφικό Λεξικό μου είναι του Ρόζενταλ. Ξέρεις, εντελωωωωώς αντικειμενικό)
Καλησπέρα - και πριν πω τη γνώμη μου για το ποστ (και αφού γυρίσω να διαβάσω από την αρχή όοολα τα καινούρια σχόλια,τώρα που δεν έχω νετ όλη μέρα βρήκατε να γράφετε σεντόνια;) να πω ότι έχω την ίδια απορία με τον Ίνδικτο: γιατί κάποιος/α που δεν του αρέσει ένα ιστολόγιο να σπαταλάει το χρόνο του διαβάζοντας, σχολιάζοντας και απαντώντας σ' αυτό.
(επανέρχομαι σε λίγο)
Εγώ πάλι, που ήμουν αυτή που κατά κύριο λόγο είμαι το πνεύμα αντιλογίας (εδώ μέσα αλλά και γενικώς!) και αυτό το.....όπλο είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω (αλλά είπαμε το χιούμορ δεν μου βγαίνει πάντα...) τι θα κάνω τώρα που απέκτησα ανταγωνιστή???? Τον Ίντι εννοώ καλέ!!! :)
Α, ωραία! Θα είμαστε 2 που θα διαφωνούμε εδώ μέσα!!! Οπότε καλύψαμε και την ανώνυμη!
Αγαπητή @ανώνυμη,
μάλλον έχουμε γενικώς άλλους κώδικες περιπλάνησης στο διαδίκτυο....
αααααααααα
δεν πάμε καθόλου
καλά.......
τώρα βρήκα τον χρόνο
και μαζί με τον Γιάννη διαβάσαμε τα σεντόνια και ομολογουμένως:
τα καταλάβαμε όλα, meniek.
Μας έπιασες πελάτες. Μας μάγεψε το... εκκρεμές του Φουκό, μας υπνώτισε, μπαίνουμε σε αυτό το ναρκισσιστικό blog και σου κρατάμε τον καθρέφτη!
Ανώνυμη,
κράτα τα παιδιά σου μακριά από το blog της Meniek. Είναι πολύ εγωκεντρικό!! Προστάτεψέ τα!!
ας ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ τώρα, ναι;
Χαιρέτησε την κυρία και πάμε, έτσι μπράβοο!!
Είχα κι εγώ. Κάπως έτσι. Για πολλά χρόνια. Με ένα αντίστοιχο όνομα (Κάρολος). Με πήγε και μ'εφερε σε πολλά μέρη, πεσαμε κάτω μαζί, πάθαμε τις ζημιές μας μαζί και άλλα πολλά, πάρα πολλά μαζί. Με βοηθούσε, τον έπλενα, με κουβαλούσε, τον γιάτρευα, μου έσωζε το τομάρι, τον τάιζα.
"Τι είναι αυτό που μας κάνει όλους σε κάποια φάση της ζωής μας να εξαρτηθούμε συναισθηματικά από ένα αντικείμενο"
Στη ζωή μου δεν έχω καβαλήσει τίποτα και κανέναν περισσότερο από τον Κάρολο!
Για μένα η απάντηση είναι η σωματική επαφή με ένα αντικείμενο και ότι αυτή συνεπάγεται, ένα αντικείμενο που μετά από χρόνια το θεωρείς προέκτασή σου
εγώ πέρασα να πω ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ για να κρατήσω την πελάτισσά μου (γεια σου ΜΕΝΙΕΚ!!) "ζεστή" μπας και με ξεχάσει και δεν με επισκεφτεί...
Σόρρι για την ειρωνία αλλά εγώ δεν ψήνομαι εύκολα.
Γιατί να κάτσει κάποιος να γράψει ένα τέτοιο σεντόνι κρίνοντας το πόσο γλυκιά στην τελική θέλω να είμαι εγώ με τους bloggers;
Η αλήθεια είναι πως έτσι είμαι εγώ και μάλλον και οι άλλοι στη ζωή μας! Κοινώς, αν γνώριζα εκτός blog την Μένιεκ, είμαι σίγουρη ότι μαζί της θα ήμουν το ίδιο γλυκιά, θα την άκουγα να μιλά μα ενδιαφέρον και ναι, θα την θαύμαζα γιατί χειρίζεται άψογα τον λόγο, φτιάχνει όμορφα παιχνίδια με αυτόν, αλλά κυρίως έχει ένα μοναδικό στιλ που επαγγελματίες ΛΕΩ, ε-παγγελ-ματίες θα ζήλευαν.
Διέκρινα μία μικρή ζήλια πίσω από το σχόλιο της ανώνυμης σχολιάστριας. Στην τελική, άμα θέλεις να κάνεις κριτική, κάντην στο κείμενο! Παρατήρησες κάποια αισθητική ή συντακτική παραφωνία; Κάποια αλαζονική τοποθέτηση των λέξεων; Μήπως έπεσαν μαζεμένες τόσες έννοιες αγαπημένες όπως "ανάμνηση" "διακοπές" και ζηλέψαμε;
Λέω εγώ τώρα...
Γιατί θα το πω ξανά και ξανά, εμένα με συγκινεί ο τρόπος που ο καθένας ξετυλίγει τον εαυτό του και κυρίως, ο αυθορμητιμός μας, δηλαδή:
γράφουμε όπως γράφουμε.
Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.
Ναι, γινόμαστε ίσως λίγο "κλειστή" παρέα, αλλά στην παρέα μας μιλάμε ειλικρινά και αισθανόμαστε ότι κάπου εκεί έξω δεν είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων...
Θα πω κι άλλα και θα "φορτώσω",
κρατιέμαι,
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΝΙΕΚ!
Το στιλ σου δημιουργεί έχθρες!
Κάποιος κάπου σε διαβάζει και νιώθει ένα μικρό τσιμπηματάκι.
Αλλη εξήγηση ΔΕΝ βρίσκω...
Ο ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ ΕΙΜΑΙ!!!!!!
ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕ Η ΡΥΘΜΙΣΗ
(ΨΕΜΜΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΚΑΝΑ...)
Μόλις σε ανακάλυψα και από δω και έπειτα δηλώνω φανατικός αναγνώστης σου!
αληθινά σας ευχαριστώ όλους, με κάνατε να αισθάνομαι ανάμεσα σε (πολλλλλλύ) φίλους :)
Καλό μας μήνα και φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να ξαναασχοληθεί κανείς και καμιά μας με αυτή την ιστορία..
@κερασιά μου, σοφή επιλογή για αυτό που η σωματική επαφή (απόλυτο δίκιο) κάνει τόσο οικείο και που δεσπόζει στη ζωή μας (Κάρολος είναι όσο να πεις αυτοκρατορικό όνομα) :)
@σπιτόγατε, καλώς ήρθες. Βέβαια το σεμνόν τούτον βλόγιον δεν αναρτά και πολυ συχνά ποστάκια, αλλά είμαστε καλή παρέα :)
Τι ωραίος διάλογος!
@τάσο, μόνο εσύ θα μπορούσες οοοοόλο αυτό να το ονομάσεις "ωραίο διάλογο"... Για άλλη μια φορά με ξαφνιάζεις (ευχάριστα, πάντως)!!!
ήθελα, δε, να ζητήσω συγγνώμη απο το Νατασάκι, και τη ritsmas, που δεν απάντησα στα σχόλια τους αμέσως μετά την είσοδο της άγνωστης, αλλά παρασύρθηκα από τον "ωραίο διάλογο" (τάσο, έγραψες λέμε!!!) αντί να ακολουθήσω τη συμβουλή της ritsmas και ν' αφήσω τον κόσμο να λέει, να λέει....
Δημοσίευση σχολίου