... μες τη χιλιετή σιωπή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς ευτυχισμένος και χαμογελαστός (να τα θησαυροφυλάκια γεμάτα, να οι υπήκοοι μέσα στην ευμάρεια και την υποταγή, και ούτε ένας γείτονας σαν την Τουρκία ή τη FYROM να του σπάνε τα νεύρα), η βασιλογυναίκα του δίπλα μέσα στην ευτυχία να κεντά χρυσοκλωστές και μαντιλάκια (που τι να τα κάνει? Αφού όλοι ζούσαν μες στην ευτυχία ποιος να κλάψει, ποιος να νοιώσει αδυναμία και φυσικά ποιος να κολλήσει συνάχι), οι αυλικοί μέσα στην τιμιότητα και την καλοσύνη (πώς είναι οι δικοί μας υπηρεσιακοί παράγοντες? ε, καμία σχέση! Αυτοί γυρνούσαν με ένα δίλεπτο από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη γυρεύοντας αυτόν που ο φοροεισπράκτορας το παρακράτησε γιατί δεν του ευρίσκονταν τα ρέστα) οι κυρίες επί των τιμών η μία ωραιοτέρα, κομψοτέρα και χρυσοχεροτέρα της άλλης (και μάστα όχι αλλά Μ. Ντενίση, τρία στρώματα πηλός κι από πάνω μια στρώση τερρακότα, όοοοοχι καθόλου. Τόσο εντελώς φυσικές κι αυθεντικές που θα ‘καναν την Κάτια Ζυγούλη να σκάσει απ’ το κακό της) οι δε υπήκοοι και υπηκόες ζούσαν τέτοια άνετη ζωή, είχαν τέτοια καλή διάθεση όλη την ώρα, που στα φανάρια, οι τροχονόμοι ήταν επιφορτισμένοι να υποχρεώνουν τους εποχούμενους να ΜΗΝ παραχωρούν προτεραιότητα γιατί (ευγένεια στην ευγένεια και περάστε εσείς δεν πειράζει θα περάσω εγώ μετά από σας) δεν προχωρούσε κανείς.

Μια χώρα μέσα στην τρελή χαρά (να ξερνάς δλδ, τόση ευτυχία) κι όλα αυτά γιατί στην προηγούμενη παραμυθοαπογραφή (εκατόν πενήντα χρόνια πριν, διότι υπάρχουν και αρκετές αντικειμενικές δυσκολίες στους παραμυθοαπογράφους, ειδικά με τις απογραφές στα δρακόσπιτα όπου εκεί που μόλις ρωτήσει ο παραμυθοαπογραφοϋπάλληλος πόσα δρακοπαίδια έχετε μανδάμ δράκου? δεν προλαβαίνει η δρακοχριστιανή να απαντήσει 34 μέχρις εχθές καλέ...και να σου ο δράκος τρώει μες στη νύχτα καμιά δωδεκάδα, ανατρέποντας διαρκώς τις παραμυθοστατιστικές. Είναι κι αυτοί οι πρίγκηπες που μόλις ο παραμυθοσυγγραφέας τους βάλει ένα σπαθί στο χέρι καθαρίζουν χώρες ολόκληρες και στρατούς ατελείωτους, να σου η καθυστέρηση στην παραμυθοαπογραφή) είχε γίνει λάθος και η Νεράιδα του Γιατί δεν είχε πληροφορηθεί την ύπαρξη της χώρας....

Anyhow και να μην μακρυγορούμε, ήταν τόσο ευτυχείς ο εις με την έτερη, οι δυο μαζί με το κράτος και το κράτος με αυτούς... που όταν η βασίλισσα άρχισε να γίνεται διπλή και τρίδιπλη, να κάνει επιδρομές τη νύχτα στο ψυγείο και να ζητά από τις καλοπροαίρετες μονίμως (όχι έχει τελειώσει το ωράριό μου να πάτε μόνη σας να τον φτιάσετε τον ντάκο) υπηρέτρες σάντουιτς με ψωμί τσιαπάτα, πάστα ελιάς, κρέμα γάλακτος, σαλάμι Νάπολι, παρμεζάνα ρετζιάνο και μαρμελάδα αχλάδι, να ρωτά καλιε σεις ποιος μαγερεύει ντουλμαδάκια και μου έσπασε ο μύτος??? και γενικώς να έχει όλα εκείνα τα συμπτώματα που προοικονομούν ότι η αξιωματικά αποδεκτή πρόσθεση 1+1=2 δεν είναι απαραίτητα και αληθής σε όλες τις συνθήκες, δεν είχαν άλλη χαρά να κάνουν διότι θα πήγαιναν από αποπληξία (και θα τελείωνε εδώ το παραμύθι, τι κρίμα γι’ αυτούς τι ανακούφισή για σας).

Όταν, δε, γεννήθηκε η βασιλοκόρη, η χώρα ζούσε σε παραλήρημα χαράς για εβδομάδες, μήνες... Ξεκίνησαν τα γλέντια στη γέννηση και στα βαφτίσια ακόμα τρωγοπίνανε, χορεύαν και έριχναν κανονιοβολισμούς από τις πολεμίστρες των κάστρων. Κάναν τόση φασαρία που ξύπνησαν την (αρκετά στριφνή είναι η αλήθεια και με λόγια που τσιμπούσαν) νεράιδα του Γιατί, και ρώτησε γιατί γινόταν τόση φασαρία, γιατί αυτή δεν ήξερε την χώρα και γιατί τέλος πάντων δεν την είχαν καλέσει στη βάπτιση. Κι αφού πήρε απάντηση σε όλα τα γιατί της, αποφάσισε να πάει έστω και ακάλεστη, γιατί στο κάτω-κάτω είχε υποχρέωση να κάνει κι αυτή ένα δώρο στο βασιλομωρό, και γιατί είναι παραμυθοπαράδοση, εξ’ άλλου τα βασιλοπαίδια να έχουν νεραϊδονονές.

Φτάνει λοιπόν η καλή (αλλά παρεξηγημένη) σου στο γλέντι της βάφτισης και ζητά να αναγγελθεί στο βασιλιά ως υψηλή καλεσμένη και προχώρησε να δει το μωρό που το είχανε σε μια ροζ βασιλοκούνια, με ροζ, ροδιά, και καραμελί μωρουδιακά. Ο βασιλιάς βεβαίως διαπορών ερώτησε πώς είπατε? Ορίστε? Συγγνώμη κυρία μου ποια είστε? Κι εκεί η αγνοημένη έπαθε ΤΟ ντελίριουμ τρέμενς? Γιατί δεν με γνωρίζουτε? Γιατί δεν με καλέσατε? Γιατί δεν υπάρχει θέση με καρτελάκι με το όνομά μου στο τραπέζι? Γιατί σερβίρετε πρώτα το κόκκινο και μετά το λευκό κρασί? Γιατί βγάλατε για κύριο πιάτο τον αρνή κι όχι μοσχάρι που κάνουνε στα σικ τραπέζα? Γιατί όλοι γύρω-γύρω χαχανίζουν? Γιατί αυτό το μωρό τρώει τον δάχτυλο του ποδιού του και δεν γκλαίει όπως κάνει κάθε μωρό που σέβεται τον εαυτό του στη βάφτιση? Γιατί το έχετε, καλέ, το βρέφος μες στα ροζουλιά? Και άλλες τέτοιες απορίες που πολύ προβλημάτισαν το βασιλοζεύγος και το άφησαν ώρα ενεό, να κοιτά μια τη νεράιδα του Γιατί που ανέβαζε στροφές (και δεν καταλαβαίνανε και τι τρέχει, αφού, όπως προείπαμε, κανείς δεν εκνευριζότανε στη χώρα) και μια το κοριτσάκι που το είχε πάρει στα χέρια της η νεράιδα και όλο και άλλαζε συμπεριφορά κι από εκεί που ήταν ολογέλαστο και ροζ-ροζ γινόταν όλο και πιο νευρικό κι όλο και πιο σκοτεινό.... μάλλον γιατί το τσιμπούσαν τα λόγια της νεράιδας του Γιατί... Κι εκεί έγινε το μοιραίο λάθος. Η βασιλομάνα, άπλωσε τα χέρια να πάρει πίσω το μωρό να δει τι έπαθε καλέ το πουλάκι μου κι η νεράιδα καταπροσβεβλημένη σηκώθηκε να φύγει, αλλά θυμήθηκε (να τους έλειπε των χριστιανών, δλδ με τέτοια μούτρα που το έκανε) το δώρο που έπρεπε να φέρει και μέσα στην τσαντίλα της τους είπε πάντα τα λόγια μου, να την τσιμπούν και το τσίμπημα της ενηλικίωσης να την αποτελειώσει. Οι βασιλογονείς έμειναν άναυδοι και ρωτούσαν ο ένας τον άλλο, τι εννοούσε να την αποτελειώσει? Κάποιος πιο υποψιασμένος από γειτονική (που όσο να πεις τις τράβαγε τις περιοδικές στενοχώριες της) χώρα τους το σφύριξε και πάθανε ΤΟΝ ντουβρουτζά... Μέσα σε ένα λεπτό, ανατράπηκαν όλες οι ευτυχείς σιγουριές τους και εκφράσανε το πρώτο τους μα ΓΙΑΤΙ τους έκανε τέτοιο δώρο? Και οδηγήθηκαν στην πρώτη τους θλίψη (που αμφότεροι την πέρασαν για δυσπεψία, τόσο άσχετοι ήταν οι ευτυχείς) και στις πρώτες τους υποψιασμένες σκέψεις.

Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχουν ατελείωτες νεράιδες στα παραμύθια κι έτσι όλο και κάποια φτάνει αργοπορημένη και τη σκαπουλάρουνε οι ήρωες (και ακόμα συχνότερα οι ηρωίδες). Στην περίπτωσή μας η αργοπορημένη ήταν η συμβολαιονεράιδα, η οποία συντάσσοντας τα προγαμιαία συμβόλαια της Σταχτομπούτας είχε ξεχαστεί και θυμήθηκε τη βάφτιση μόλις κοίταξε το νεραϊδοφάιλοφαξ (τι? δεν μπορούν να είναι χάι τεκ οι νεράιδες? says who?) κι ήρθε τρέχοντας με το ταγεράκι της δουλειάς και την Κέλυ ανα χείρας (ενώ είχε κανονίσει τουαλέτα από του Οσκαρ ντε λα Ρεντα και κλάτς από του Ζούλια) κι ήταν μες στην κακή χαρά. Την ώρα, λοιπόν, που γινόταν το σκηνικό στεκόταν ακριβώς από πίσω από τη νεράιδα του Γιατί, ήταν και στις κακές της, φορούσε και η άλλη μια αηδία Βερσάτσε μες στο πλουμίδι και την παγιέτα, ήρθε και της γύρισε ο μάτης!!!! Τι μας λέτε μανδάμ? Έτσι χωρίς υπογραφή χωρίς συμβόλαιο, χωρίς δικηγορόσημο? Τι θα απογίνουμε εμείς? Απόκληραι θα καταλήξουμε παρέα με τον Καλούση και την Μπουρμπούλια και θα αλωνίζουνε αι Πελέκηδες? Και τσούκ, να σου και συντάσσει μια δικαστική πράξη ακυρώνοντας εν μέρει το πρότερον δώρο με μια διευκρινιστική ερμηνεία της τελευταίας πρότασης σε να βρει eventually το τέλος.....

Νατασσάκι, συνεχίζεται.....