"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Who's afraid of the big bad game????



Σε μια προσπάθεια να με εκδικηθεί, γιατί σαραντατρία χρόνια τώρα, δεν τον αφήνω ήσυχο, ο παλιοAdaeus με κάλεσε στο παιχνίδι της απόλυτης αυτοέκθεσης καθώς πρέπει να ομολογήσεις:
1ον: ότι κοτζάμ γαϊδούρα/γάιδαρος σου αρέσουν τα καρτούνς... και ΔΕΝ πηγαίνεις στο σινεμά (δήθεν) να συνοδέψεις τα ανηψάκοπαιδάκια σου, ούτε έχεις κάνει πλούσιο το Dvdάδικο της γειτονιάς σου νοικιαζοαγοράζοντας μικυμάους (ξαναδήθεν) για τα μούλικα (αν υπάρξει κανείς/μια που θεωρήσει αυτή την έκφραση ατόπημα πολιτικής ορθότητας, θα του δανείσω τη Ν. ένα Σ/Κ ... ή καλύτερα θα τον υποχρεώσω να πάρει τη θέση μου στο σχολείο για ένα διήμερο και ΤΟΤΕ θα το ξανασυζητήσουμε...) που κλαίει στο σπίτι, αλλά γιατί τα βλέπεις με τον καλό/καλή σου μεταμεσονύχτια προβολή όταν ο/η τσόγλανος (στους διαμαρτυρόμενους για την έκφραση συνιστώ να σταθούν ένα τέταρτο σε διάλειμμα έξω από τα κάγκελα παιδικού σταθμού ή να καθήσουν με την εφημερίδα τους σε παγκάκι πλατείας κυριευμένης -μιλάμε μόνο πειρατική σημαία δεν σηκώνουν- από πιτσιρίκια της ηλικιακής κατηγορίας 10-2 ετών, κατά προτίμηση με ποδήλατο και δη με βοηθητικές ρόδες με τα οποία κάνουν απίστευτες παντιές...) έχει αποκοιμηθεί και (επειδή, ευτυχώς, όπως όλα τα παιδιά που μόλις αποκοιμηθούν μετατρέπονται σε λευκά γατιά Αγκύρας -εντελώς κουφά μιλάμε...) δεν μπορεί να ακούσει και να αντιληφθεί τη γελοιότητα αυτών που (χωρίς να το ρωτήσουν) το έφεραν στον κόσμο και (σα να μην έφτανε αυτό) έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση και την προετοιμασία του για τις δυσκολίες της ζωής (με τα γνωστά επιτυχημένα αποτελέσματα που βλέπουμε γύρω μας -αν και ποτέ στο σπίτι μας...).
2ον: αφού, λοιπόν, εξευτελιστείς ανά το ιντερνετοσύμπαν, για τις διαστροφικές καρτουνοπαρακολουθοσυνήθειές σου, στη συνέχεια σου ζητούν να φτάσεις στον πάτο, αποκαλύπτωντας το παιδικό σου τραύμα, που σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον ήρωα του καρτούν σου
Για παράδειγμα
  • έχεις το σύνδρομο της υποταγμένης γυναίκας, αν σ' αρέσει η Σταχτομπούτα,
  • δεν έχεις την απαραίτητη αυτοεκτίμηση, αν σου αρέσει ο Ντόναλντ Ντάκ,
  • δεν έχεις καλλιεργήσει τις επικοινωνιακές σου ικανότητες αν σου αρέσει ο Ροζ Πάνθηρας,
  • είσαι επιθετικός αν σου αρέσει ο κακός κογιότε ή έχεις σύνδρομο καταδίωξης αν σου αρέσει ο Road Runner,
  • έχεις το σύνδρομο του υπεραλτρουισμού, αν σου αρέσει ο Σούπερμαν
  • κι είσαι απλά ηλίθιος, αν σου αρέσουν τα Πόκεμον....
Λοιπόν, ιντερνετοψυχανάλυτές πιάστε δουλειά... εμένα το αγαπημένο μου είναι η Φαντασία (του 1940 όχι η πρόσφατη του 2000) του Ντίσνευ, και μάλιστα (χωρίς να περιφρονώ τα υπόλοιπα -αισιόδοξα και χιουμοριστικα-μέρη της), το εφιαλτικό προτελευταίο κομμάτι, όπου εικονογραφείται (νομίζω τέλεια) "Η νύχτα στο φαλακρό βουνό" του Μουσόργκσκι.
Κι επειδή οι περισσότεροι από εσάς παθαίνετε ένα nervus collapsus, όταν η κλασική μουσική είναι σε υπερβολική δόση, επαναφέρω τις ισορροπίες σας, με ένα βιντεάκι, όπου η σκηνή παίζεται με μουσική υπόκρουση το Children of the grave των Black Sabbath

Φυσικά, όπως όλα τα blogoπαίχνιδα, δεν τελειώνει παρά όταν βρεθούν οι ατυχείς που παίρνουν την πάσσα για να το συνεχίσουν.... Εγώ νομίζω ότι έχω ενοχλήσει αρκετούς (ήδη η Μετεωρίτης, ούτε που μπαίνει στο blog μου, από φόβο μην της έρθει καμιά πάσα για blogoπαίχνιδο στο κεφάλι, -actually ούτε στο δικό της μπαίνει- αλλά τι κατάλαβε? γλίτωσε από τα παιχνίδια κι έπεσε στα σκληρά... αφού παντρεύεται!!), αλλά δε μου πάει καρδιά να το σταματήσω... κι έτσι θα προσκαλέσω το νατασσάκι και την tzotza (σκεπτόμενη ότι αφού έχουν παιδάκια θα τα χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι και δε θα παραεκτεθούν) να πιάσουν την πάσα και να συνεχίσουν το παιχνιδάκι:
Ποίο είναι το αγαπημένο μου καρτούν?

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

...ωχ......

Με βρήκατε στην υποχρεωτική χιονοαργία και με εκμεταλλεύεστε... Αλλά χαλάλι σας/σου Sandman (για να γίνομαι πιο σαφής και για να ξέρουν όλοι ότι η δική σου πρόσκληση είναι η αιτία που ταλαιπωρούνται...)

Λοιπόν βήμα πρώτον: Απλώνω το χέρι μου ακριβώς δίπλα μου και πάνω στο πολυμηχάνημα (το οποίο παρεμπιπτόντως αρνείται να επικοινωνήσει με τον υπολογιστή και έτσι ο μόνος ρόλος του πια -τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο συνήθης σωτήρας μου ο Γ.- είναι του ραφιού/βιβλιοαποθήκης) βρίσκω το πάνω πάνω βιβλίο....

Βήμα δεύτερον: Το ανοίγω στη σελίδα 123 (τι χαρά καινούργιο κεφάλαιο το 11, ζευγάρια του άσσου, με εντελώς ύπουλο τίτλο: la douceur des peines... Τι σημαίνει? Ας πούμε η ηδύτης των ποινών...)

Βήμα τρίτον: πάω στην πέμπτη πρόταση.... και την περιφρονώ, τη χρησιμοποιώ ως σημείο για να ορίσω τις επόμενες τρεις (η μοίρα του ενδιαμέσου: χωρίς αυτόν δε γίνεται τίποτα, αλλά στο τέλος κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί ποιος ακριβώς ήταν)

Βήμα τέταρτον: αντιγράφω τις τρεις επόμενες (έκτη, έβδομη και όγδοη) προτάσεις (Ξύνω το κεφάλι μου... Ο όρος του παιχνιδιού λέει από τελεία σε τελεία. Ναι... Αλλά αν ενδιάμεσα υπάρχουν άνω και κάτω τελείες, οπως εδώ? αν υπάρχουν αποσιωπητικά? αν υπάρχει πρόταση σε εισαγωγικά? Προκρίνω τη λύση που με βολεύει. Η πρόταση με τις άνω τελείες αφού δεν έχει κεφαλαίο ΔΕΝ θεωρείται πρόταση, αυτή όμως μέσα στα εισαγωγικά μετράει ως πρόταση - αφού κοιτώντας την επομενη διαπιστώνω ότι είναι από τις αγαπημένες του συγγραφέα... Τεράστια, με άπειρα κόμματα και άνω τελείες, παρεκβάσεις και παρενθέσεις... α πα πα πα!)

Trouver pour un crime le châtiment qui convient, c’est trouver le désavantage dont l’idée soit telle qu’elle rende définitivement sans attrait l’idée d’un méfait. Art des énergies qui se combattent, art des images qui s’associent, fabrication de liaisons stables qui défient le temps : il s’agit de constituer des couples de représentation à valeurs opposées, d’instaurer des différences quantitatives entre les forces en présence d’ établir un jeu de signes-obstacles qui puissent soumettre le mouvement des forces à un rapport de pouvoir. « Que l’idée de supplice soit toujours présente au cœur de l’homme faible et domine le sentiment qui le pousse au crime »

Ωραίαααααα! Άντε και το αντέγραψα... Τι λέει? Να το αφήσω αμετάφραστο? θα με πουν ψώνιο, που νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται την γαλλικήν... Να το μεταφράσω? θα με πούν επιδειξία γνώσεων... Μιλάμε για εντελώς lose lose κατάσταση... αποφασίζω να αποδεχτώ το δεύτερο σκώμμα και το μεταφράζω ή μάλλον το αποδίδω (διότι θυμηθείτε: η μετάφραση είναι σαν τη γυναίκα. Όσο ωραιότερη τόσο λιγότερο πιστή -να βρε! γι αυτό εγώ είμαι πιστή, ως Πηνελόπη μη σου πω...)

Το να βρεθεί για ένα έγκλημα η αρμόζουσα τιμωρία, έγκειται στο να βρεθεί εκείνο το μειονέκτημα του οποίου η ιδέα είναι τέτοια ώστε να αποστερεί οριστικά από την ιδέα του αδικήματος τα θέλγητρα της. Είναι μια τέχνη αλληλοσυγκρουόμενων ενεργειών, τέχνη συνδεόμενων εικόνων, δόμηση σταθερών συνδέσμων που να περιφρονούν το χρόνο: συνίσταται στη δημιουργία αναπαραστατικών εικόνων με αντιτιθέμενες αξίες, στην καθιέρωση ποσοτικών διαφορών ανάμεσα στις υπάρχουσες δυνάμεις, στην εγκατάσταση ενός παιχνιδιού σημείων-εμποδίων που μπορούν να υποβάλουν την κίνηση των δυνάμεων στον συσχετισμό της εξουσίας. «Ότι η ιδέα της τιμωρίας είναι πάντα παρούσα στην καρδιά του αδύναμου ανθρώπου εξουσιάζοντας το συναίσθημα που τον ωθεί στο έγκλημα»

Άντε και το μετέφρασα... Τι θέλει όμως να πει ο ποιητής? Η αρχική μου σκέψη είναι να σας κάνω μια ανάλυση περί τιμωρίας, επιτήρησης και εξουσίας, για να το σκεφτεί πολυυυυυυυ καλά ο Sandman (ή οποίος άλλος θελήσει) πριν να με ξανακαλέσει σε blogoπαίχνιδο, αλλά λυπάμαι τους αποδέλοιπους. Έτσι θα προσπαθήσω να το νοηματοδοτήσω ώστε να μην παραμείνει ένα ακατανόητο, άρα απωθητικό κείμενο στο blog μου, αλλά πολύ συνοπτικά ώστε να μην προσθέσω και μια ακατανόητη ανάλυση επιπλέον...

Μη νομίζετε, δε, ότι ξέχασα τον τίτλο του βιβλίου... απλώς σας τον κρατούσα για το τέλος... για να μη μου τρομάξετε από την αρχή.... Ειναι το Surveiller et Punir (από τους Φουκούς μου, που λέει και η αγαπημένη μου Α. όταν με πειράζει επειδή, πραγματικά, όπου και να απλώσεις το χέρι σου σ' αυτό το σπίτι σε έναν ρημαδο Foucault θα πέσεις, όχι τόσο γιατί είναι πολλοί -οι Φουκοί- αλλά επειδή εγώ είμαι τσαπατσούλα....) τι σημαίνει? ας πούμε... επιτήρηση και τιμωρία... και πραγματεύεται ακριβώς αυτό το πολύπλοκο (που εμείς θεωρούμε αυτονόητο, χωρίς να είναι) ερώτημα: τι είναι έγκλημα? και πώς τιμωρείται?

Ο καλός παππούς Foucault, σ' αυτό το κεφάλαιο και μ' αυτές τις σειρές, ανοίγει το ζήτημα της εξουσίας που υφίσταται στον ορισμό του τι είναι έγκλημα και του ποια είναι η δέουσα ποινή Πρεσβεύει ότι το πρώτο βήμα ορισμού και αντιστοίχισης είναι να αφαιρεθεί από την πράξη η ιδεολογία που της επιτρέπει να τελείται και παράλληλα η συνέπεια να είναι τέτοια ώστε η παραβατικότητα να καθίσταται ασύμφορη. Η εξουσία (είτε με τη μορφή του κράτους, είτε με τη μορφή των θεσμών και των μηχανισμών) επιτυγχάνει τον ορισμό του σύστήματος έγκλημα-τιμωρία μέσα από τη δημιουργία ενός συστήματος αλληλοσυγκρουόμενων εικόνων (καλό-κακό, σωστό-λάθος), διαφοροποιήσεων ανάμεσα στις δυνάμεις (το θετικό είναι ισχυρότερη δύναμη, το αρνητικό λιγότερο ισχυρή, το αίσθημα ηθικότητας είναι εντονότερο-η ανηθικότητα είναι υποτασσόμενη δύναμη) και της κινητοποίησής τους ανάλογα με τις επιθυμίες της (καθώς αυθαίρετα ορίζει αυτό το κακό και το καλό, το σωστό και το λάθος το θετικό και το αρνητικό). Η βασική δε νομιμοποίηση της εγκαθίδρυσης του συστήματος πρόερχεται από την επιβολή της θρησκειοψυχαναλυτικής προσέγγισης ότι ο φόβος και η γνώση της τιμωρίας είναι εμπεδωμένα στο άτομο ώστε να τον καθοδηγούν στο να αποφύγει ή να αποπειραθεί (και συνήθως να αποκρύψει) το έγκλημα.

Σταματώ εδώ, γιατί ξαφνικά έχω την αίσθηση ότι αυτό που έγραψα εγώ είναι πιο δυσνόητο ακόμα κι από αυτό που έγραψε ο σοφός μακαρίτης διανοητής και κρίμα είναι... Και περνώ στο πέμπτο και αγαπημένο μου βήμα... Αν και ο Sandman με πρόλαβε και έδωσε πάσα στη ritsmas (η οποία κάθολου δε με απογοήτευσε, δε θα μπορούσε να διαβάζει κάτι άλλο) υπάρχουν ένα σωρό άλλοι για τις αναγνωστικές συνήθειες των οποίων είμαι περίεργη κι έτσι οι πέντε πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό (ο αγαπημένος μου adaeus, που τη γλίτωσε στο προηγούμενο παιχνίδι, η απρόσμενη single mamma, η χειμαρρώδης just me, o σκωπτικός Alexis B και ο νεοφερμένος menteur) δεν είναι δύσκολη επιλογή (το αν θα ανταποκριθούν, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία -και γι αυτούς και για μένα!)


Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

...ωραίος καιρός για ποίηση...

Fresco
Ο Fra Giovani σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα
το αγγελικό σου πρόσωπο χυμένο στη σπουδή
Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα
έτριβε τ' αγια χρώματα σε πέτρινο γουδί

Όργανο σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα,
που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς?
Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας.
Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς

Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο.
Χρυσόβουλη βαστάω γραφή κι ένα πουγγί φλουριά.
Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο,
γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά.

Άσχημος είμαι, Αμαρτωλός, σε φρέσκο του Ανωνύμου
χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
τ' αυτί κομμένο κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
στη ναυμαχία του Μισιριού.

Κι αυτός ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria!
το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή.
Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια,
πέφτει το ράσο του ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί

Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο.
Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω?
Κοστάρω κι όλο με τραβά μακριά το καραντί.

Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά.
Μα τάπιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες
και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.
(Ν.Καββαδίας Τραβέρσο 1975)

Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ όταν ο Sandman με κάλεσε στο blogoπαίχνιδο: γράψε το αγαπημένο σου ποίημα. Μπορεί να περιπλανήθηκα στα blog όσων έπαιξαν πριν από μένα, να συνάντησα από αθώα τρίστιχα ως σαγηνευτικές και επίμοχθες στιχοπλοκές, μπορεί να ζήλεψα κάποιους/ες, όχι τόσο για τις επιλογές τους, όσο γιατί είχαν τέτοια πανέμορφα ποίηματα (που εγώ πρώτη φορά άκουγα όπως το ποίημα του Gaiman που ανάρτησε το Elafini ως αφιέρωση στον Sandman) και μπορούσαν να ονειρευτούν, μπορεί κατά καιρούς να περνάω διάφορες ποιητικές φάσεις (καθ' ότι καταναλώνω την ποίηση με ρυθμούς φαστ φουντ, και επιστρέφοντας σχεδόν ψυχαναγκαστικά σε πράγματα που έχω ξαναδιαβάσει και μου φαίνεται ότι κάπου τα θυμήθηκα), αλλά ούτε στιγμή δεν αμφιταλαντεύτηκα... Το fresco είναι το αγαπημένο μου ποίημα ...
(αυτό το γράφω Κυριακή βράδυ, αφού ξέχασα,μεσ' στη φούρια μου ν' ανεβάσω το ποστάκι και να φύγω για τας εξοχάς, ότι πρέπει (άσε που θέλω κι όλας...) να προσκαλέσω κάποιον στο blogoπαίχνιδο. Θα ήθελα λοιπόν να προσκαλέσω στο παιχνίδι τη Μετεωρίτη - καθυστερημένο δώρο για τα γενέθλιά της, τον Navigator -που μόλις επέστρεψε για να μου θυμίσει ότι λατρεύω τη δική του ποίηση- τον Άκη, για να τον προκαλέσω να ξαραχνιάσει το blog του και την Afrodiet, γιατί εμείς οι γάβροι-τι τα θέτε- είμαστε σέχτα....)

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

...Et de la musique avant toute chose...

Η κάτοχος του παρόντος blogoϊστολογίου αισθάνεται την ανάγκη να εξομολογηθεί ότι, μικρή σχέση έχει με τη μουσική (σε μια πόλη/χώρα ΡουβάδοΚελεκιδοΜαρτάκηδων τι ακριβώς σημαίνει αυτό πρέπει να μελετηθεί), πέρα από το ότι της αρέσει πολύ να ακούει καινούργια (ή και λιγότερο) πράγματα κι έχει μια τρελλή (μέχρι δακρύων) συμπάθεια στην όπερα, για αδιευκρίνιστους λόγους. Πιθανόν γιατί η δεκαετία του 80 ήταν τόσο απερίγραπτη μουσικά, που η αναζήτηση καταφυγίου την οδήγησε εκεί (κάτι ήξεραν οι Queen, που λίγα χρόνια νωρίτερα συστήναν "Α night at the Opera"). Έτσι μου κάνει φοβερή (καλά, όχι και τόσο) εντύπωση που δείχνω να έχω αποκτήσει (μέσα απο το μουσικοτεχνοπολιτικοκοινωνικοϊστολόγιοτου Ίνδικτου) τόσους φίλους μουσικοbloggers (καλά, τι θα γνώριζα στο blog του Ίνδικτου? κοπτοραπτούδες -χωρίς κανέναν υποτιμητικό υπαινιγμό για τη συμπαθή τάξη εργαζομένων).
Αυτοί/ες λοιπόν οι μουσικοblogerοπαράξενοι, οι οποίοι/ες μου προκύπτουν ο εις καλύτερος της ετέρας, με περισσότερες μουσικές γνώσεις η μία του ετέρου, με παρασύρουν από τη μια μουσικοπεριπέτεια στην άλλη και σε μουσικά ταξίδια με προορισμούς, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα μου περνούσε από το μυαλό να εξερευνήσω. Κι έτσι, μετά από ποστάκια των Sandman, Ίνδικτου του Ελαφινιού (και άλλων, που βρήκα από λινκ των προαναφερθέντων), βρέθηκα να βγαίνω από την Πολιτεία με το Muzine, το μουσικοπεριοδικό με το κόκκινο και το λευκό cd, στα χέρια να αναρωτιέμαι τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις και φτάνοντας σπίτι να βάζω δειλά το κόκκινο cd στο cd-player. Στην αρχή είπα: θα το βγάλω, μετά δίστασα: γιατί να το βγάλω, μετά ξανασκέφτηκα: δε βαριέσαι, μετά απόρησα: βρε για δες, μετά αποφάνθηκα: δεν είναι κακό, μετά ομολόγησα: είναι καλό, πολύ καλό, μετά ξαφνιάστηκα: μπα? τελείωσε, μάλλον θα το ξαναβάλω, αλλά ας ακούσω και το λευκό... για να καταλήξω να αναρωτιέμαι: πότε θα βγεί το επόμενο Muzine? Το επόμενο βγήκε πρίν από 15 περίπου μέρες και οι παραγωγοί του έκαναν μια πολύ όμορφη παρουσίαση-πάρτυ στον Ιανό, όπου με οδήγησαν τα ποστ των προαναφερθέντων/εισών ιστολογομουσικοπολιτισμικων μεντόρων μου και φυσικά η περιέργειά μου, παρέα με τον (αρχικά απορών και απρόθυμο) καλό μου, ο οποίος ωστόσο, το έχει πάρει απόφαση, ότι πάλι κάπου θα τον κουβαλάει η τρελλή, οπότε λίγο διαμαρτύρεται και (άσχετα αν μετά η κριτική του γίνεται Γεωργουσοπολοδανικική και άντε βγάλε άκρη...) επιπλέον περνά καλά...
Δηλώνω, παρεμπιπτόντως, ότι ναι μεν θεωρώ ότι η περιέργεια σκότωσε τη γατούλα, αλλά κι αν ο πρώτος homo-κάτι δεν είχε την περιέργεια να δει πώς είναι να στέκεσαι στα δυο σου πόδια, εγώ θα γύρναγα από κλαδί σε κλαδί με το καμάρι μου κρεμασμένο στην πλάτη μου (και είναι και κοτζάμ κοπέλλα, η άτιμη). Έτσι, παρασύρομαι εύκολα σε τέτοιου είδους παρουσιασοεκδηλώσεις (όπου μπορεί να περάσεις πληκτικά, ανεκτά, ενδιαφέροντα, όμορφα, τέλεια) και σ' αυτή ήμουν και πιο δεκτική γιατί θα συναντούσα κάποιους από τους bloggers (όπως ο Sandman και το Elafini) των οποίων η πεφιλημένη ιδιωτικότητα έχει εγκαταλείψει τον μάταιο τούτον ιστολογοκόσμο εδώ και καιρό (άρα δεν παραβίαζα κανένα προσωπικό δεδομένο και η αδιακρισία και περιέργειά μου δεν ήταν Τριανταφυλοπουλοευαγελατική). Τελικά, κατέληξα με κάποιες νέες γνωριμίες (Η προσωπική επαφή με τους/τις μουσικοbloggers, όπως και η συνάντηση, δυο μέρες μετά την παρουσίαση του Muzine, σε άλλο πολιτισμοπανηγυράκι -γιατί σε αυτή την πόλη πολλά γίνονται φτάνει να έχεις τα μάτια σου κα τα αυτιά σου ανοιχτά- με άλλους -και κυρίως άλλες- bloggers, αποδείχτηκε εμπειρία, αλλά δεδομένης της καχυποψίας που ταλανίζει όσους διαβάζουν καλά λόγια από blogers για ιστολόγους και τούμπαλιν, λέω -προς το παρόν- να την κρατήσω για τον έαυτό μου) και σε ένα πολύ ευχάριστο βράδυ, με μουσική που ΔΕΝ συνηθίζω να ακούω, αλλά που τελικά βρήκα θαυμάσια.
Με αυτό στο μυαλό άπόκτησα τη συνήθεια μιας ενδελεχέστερης ανάγνωσης των ιστολογίων των μουσικόφιλων κι έτσι, δυο μέρες αφότου γλύτωσα το ξύλο και την εξορία από το ιστολόγιο του Ελαφινίου, μετά την επίθεση μου στον μικρό Πρίγκηπα του μεγάλου αστού Exupery (αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή αντιπάθεια και κάποτε πρέπει να την αναπτύξω, αλήθεια τι έλεγα? Α! ναι...) έμαθα ότι το Cabaret Voltaire, βαρέθηκε την Dadaική παρακμή , την τάξη την οργάνωση και την πεισιθανάτια ατμόσφαιρα της Ζυρίχης (όπου εγώ είμαι βέβαιη, ότι εκεί που περπατάς, κάποιος/α θα πέσει ξερός/η μπροστά σου από πλήξη και ανία) και μεταφέρθηκε στην αναρχία, τη φασαρία και τη βρώμα του Μεταξουργείου (καλά, μιλάμε, όλα τα συνεργεία αυτής και των γύρω περιοχών, το ένα μετά το άλλο μετατρέπονται σε διασκεδαστήρια, αποδεικνύοντας ότι η πρωτογενής παραγωγή, δεν έχει πια καμιά ελπίδα στην Ελλάδα), ώστε έστω και οριακά να συμβαδίζει με το μανιφέστο των Ντανταϊστών που συνέταξε ο Ball, ακριβώς σε αυτό το Ελβετικό καφωδείον (αν είναι δυνατό να εμπνευστείς το μανιφέστο της αναρχικής και άσκοπης τέχνης στην πόλη των ρολογιών και των καλορυθμισμένων θεσμών...). Έμαθα επιπλέον ότι θα υλοποιόταν εκεί μια μουσική παράσταση (να το πω?), παρουσίαση (να το πω?) εκδήλωση (να το πω? Ότι και να το πω θα το αδικήσω, απ' ότι φάνηκε στη συνέχεια) με μουσική που ο Kurt Weil και άλλοι συνθέτες έγραψαν για μιούζικαλ και μπρεχτικές παραστάσεις. Στο πιάνο θα ήταν το Elafini μας και θα τραγουδούσε ένα κορίτσάκι (όπως αποδείχτηκε) το οποίο (κακώς) αγνοούσα... Καθώς έχω ομολογήσει το σακατιλίκι μας για τα παραξενοκουλτουριάρικα (εμένα που με βλέπετε, ή μάλλον με διαβάζετε, έχω βρεθεί στο Χαμάμ να ακούω την Γιώτα Βέη να τραγουδά ντουέτο με τη Λάμια Μπιεντιούι τραγούδια του Ζορζ Μουστακί και το Rien de rien της Edith Piaf, τι άλλο να πω για να καταλάβετε το μέγεθος της διαστροφής?), και καθώς το Ελαφίνι θα καθόταν στο πιάνο ήταν προφανές πώς θα πηγαίναμε (εδώ δε φοβηθήκαμε την μουσικοπαρουσίαση του Muzine που μας ήταν άσχετη, θα περιφρονούσαμε μια παράσταση με τραγούδια τόσο κοντά σε ύφος, αν όχι σε στυλ, με την όπερα που έχουμε και μια σχέση? Αδύνατο). Και πήγαμεεεεεεε!
Εδώ ήρθε η στιγμή να παραδεχτώ ότι δυστυχώς έχω γεννηθεί πολύ νωρίς για μια πολύ προχωρημένη τεχνολογικά εποχή κι έτσι όσο και να προσπαθεί το γέρικο (λέμε τώρα) βήμα μου να συμβαδίσει, μονίμως η τεχνολογία μου αποδεικνύει το αυτονόητο: Είμαι καθυστερημένη (με παραπάνω από έναν τρόπους....). Έτσι, η απόπειρά μου να πάρω ένα βίντεο από την παράσταση, ήταν μια θλιβερή αποτυχία, αφού κατόρθωσα να κρατώ το κινητό λάθος, με αποτέλεσμα όλο το βίντεο να είναι παρμένο πλάγια, η κοπελιά που τραγουδούσε να φαίνεται σα να τραγουδά ξαπλωμένη ενώ το Ελαφίνι παίζει πιάνο στηριγμένο στο αριστερό του χέρι. Το κεφάλι του κυρίου, που μου κόβει τη θέα, δείχνει σαν το κεφάλι του Ντάρκο (τι πάει να πει ποιου Ντάρκο? δε θέλω τέτοιες ερωτήσεις στο τιμημένο αυτό γαβροblog κι έρχεται και η Chelsea οσονούπω....) την ώρα που χώνει το γκολάκι του στο αντίπαλο τέρμα, οι καρέκλες του μπαρ, ως σεισμόπληκτοι της Χαλανδρίτσας και με λίγα λόγια (εκτός κι αν κάποιος ξέρει να μου πει πώς θα γυρίσω το γμοβίντεο στα όρθιά του) το βίντεο ΔΕΝ βλέπεται και είναι κρίμα...
Παρ' όλα αυτά, και αν και ειλικρινά δεν ξέρω (ξέρω, αγαπητή Ritsmas, το απέδειξα μερικές γραμμές πιο πάνω μιλώντας για τη Ζυρίχη αλλά κάνω το κορόιδο, χεχε) για το πώς κυκλοφόρησε η φήμη ότι είμαι δηκτική και πικρόχολη, θα σας πώ για την παράσταση αφού είμαι πάντα πρόθυμη να πω τα καλύτερότερα για όλους (εξ' άλλου το ξανάγραψα στο blog της ritsmas, ακολουθώ τη συμβουλή της μαμάς μου, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις μη λές τίποτα). Απλά αυτοί οι όλοι δεν μου δίνουν την ευκαιρία, όπως μου την έδωσε το Elafini την Κυριακή το βράδυ, παίζοντας τεχνικά άψογα και ταυτόχρονα αισθαντικά και με τρυφερότητα τα κομμάτια που η (φαντάζομαι με λυρική παιδεία) δεσποσύνη απέδωσε, είκοσι βήματα πίσω από το μικρόφωνο (κι όχι μασώντας το, όπως συνηθίζουν οι γνωστοί αοι(η)δοί και α(οι)ηδές), γιατί αν το πλησίαζε η (μελωδική, φαντάζομαι, κολορατούρα) φωνή της θα μπούκωνε τα ηχεία!
Το διφυές ερώτημα που τίθεται τώρα, και με δεδομένο ότι συντρέχουν όλες οι παραπάνω δηλώσεις, παραδοχές, εξομολογήσεις και απορίες, είναι:
----Πώς, ενώ καμιά σχέση δεν έχω με την κριτική, ενώ θεωρώ ότι οι (ταξινομικές) αξιολογήσεις είναι ηθικά μεμπτές, καθώς ασκούν μια υπόρρητη εξουσία και επιβολή, και ενώ απορρίπτω κάθε κριτική που δημιουργεί έναν μηχανισμό ιεράρχισης και μεροληψίας, πώς, όλο και συχνότερα, μου δίνονται (η μάλλον καταχρώμαι αυθαίρετα και μη σου πω κι ανέκκλητα) ευκαιρίες να δίνω την (εν πολλοίς αστήρικτη και ατεκμηρίωτη) γνώμη μου για γεγονότα για τα οποία καμία κατάρτιση δεν έχω? Και αφού αποδέχομαι την ασχετοσύνη μου, αφού απεκδύομαι της εξουσίας που μου δίνει η δυνατότητα της ρυθμιστικής παρέμβασης ενός κριτικού λόγου, γιατί υποκύπτω στον πειρασμό να δημοσιοποιήσω μια άποψη (που πρωταρχικά ίσως θα έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα πόσο συνιστά κριτική, ει μη και τι εστί κριτική) που επιπλέον είναι (στην ουσία της) ανώνυμη, άρα επιλήψιμη, ενώ θα έπρεπε να περνώ καλά (η λιγότερο καλά), εκεί που πηγαίνω και απλώς να το βουλώνω??????

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Εγώ η γυναίκα, η εργαζόμενη, η σύντροφος, η μάνα....

Το γραπτό που ακολουθεί είναι (απ' ότι μου είπαν) ΕΝΤΕΛΩΣ αυθεντικό (αλλά και se non e vero, e ben trovato), από επιτήρηση και μόλις μου το έστειλαν... Απολαύστε το!!!!!!!!!