"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Το βράδυ ετούτο κάρφωσε μ’ επιμονή το νου μου...

Μετά από πρόσκληση του Adaeus σε blogoπαίχνιδο σας παρουσιάζω
Το αλφαβητάρι του σωστού εμμονικού
Αποδεχόμαστε την εμμονή μας και, χαμογελώντας σαν την κουκουβάγια, καμαρώνουμε το ωραιότερο, εξυπνότερο, ευαισθητότερο, χαριτωμενότερο και καλυτερότερο παιδί του κόσμου, το δικό μου!!!!
Βιαζόμαστε να κρύψουμε (από όσους αντιμετωπίζουν με συγκαταβατικότητα τις εμμόνες) το 10ο sms, 12ο τηλέφωνο και 4ο e-mail της ημέρας σε (και από) αυτόν που αξεδιάλυτα (αν και αγνοώντας σε τι περιπέτεια έμπαινε) έδεσε τη ζωή του μαζί μου για πάντα...
Γελάμε με τις εμμονές μας (και καλά αυτοσαρκαζόμενοι) μπροστά στους άλλους και, μόλις στρίψουν την πλάτη τους, τρέχουμε να ξαναβάλουμε το βιβλίο που ακούμπησαν στη σωστή (και με βιβλιοθηκονομική λογική και επιμέλεια επιλεγμένη) θέση του (κατά ήπειρο – χώρα – θέμα – συγγραφέα) για να ξέρω πού (κι ας μη χρειάστηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια) να ψάξω...
Διαχωρίζουμε την εμμονή από την (ωφέλιμη) συνήθεια και έτσι συνεχίζουμε να κουβαλάμε πάντα στην τσάντα μας ένα βιβλίο (τώρα πια και γυαλιά πρεσβυωπίας) το οποίο ανοίγω, όπου ξέρω ότι θα παραμείνω πάνω από πέντε λεπτά, χωρίς να κατηγορηθώ για εμμονική....
Εμμονή χωρίς φοβία δε νοείται και γι αυτό είναι νομιμοποιημένο να κλείνω όλες τις σίτες όταν οι μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές, ώστε να μην εισβάλλει στο σπίτι κανένα φτερωτό μεγέθους μεγαλυτέρου του κουνουπιού, καλώ τους γείτονες σε βοήθεια επί τη εμφανίσει μιας νυχτοπεταλούδας (όχι ότι οι άλλες τυγχάνουν καλύτερης υποδοχής), τηλεφωνώ στον Μ. μες στη νύχτα να αντιμετωπίσει (πιθανά με ξόρκια, γιατί η φυσική του παρέμβαση είναι προφανώς αδύνατη) τον κατσαριδοεισβολέα και εκκενώνουμε το σπίτι στα Σ. με την αρωγή της Πυροσβεστική κατά την ανακάλυψη σκορπιού (μπρρρρρρ!)...
Ζηλεύουμε τους ανθρώπους που (χρησιμοποιώντας είκοσι χρόνια τον ίδιο χαρτοκόπτη, πέφτοντας από την ίδια πλευρά στο κρεβάτι τους) δεν έχουν εμμονές...
Ηθικότροπες προτροπές γύρω από τις εμμονές δε γίνονται δεκτές ως επιχειρήματα και δε δημιουργούν ηθικά ή οντολογικά εμπόδια στο να χτενίζω τον Θέμο κάθε φορά που βρίσκω μια τούφα του στο χαλί...
Θεσπίζουμε ένα θεωρητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο να μπορεί να ευσταθεί ως έλλογη ερμηνεία η αναγκαιότητα ενημέρωσης, που με ωθεί να διαβάζω όλα τα ειδησεογραφικά sites να αγοράζω μια συντηρητική και μια (λέμε τώρα) προοδευτική εφημερίδα κάθε μέρα και τρεις (ενίοτε τέσσερις) εφημερίδες κάθε Σάββατοκύριακο (που φυσικά δεν προλαβαίνουμε να διαβάσουμε ολοκληρωμένα)...
Ίσως (λέω ίσως) να είναι αλήθεια εμμονή το ακριβώς παραπάνω και «διαβάζω ολοκληρωμένα» την εφημερίδα δεν σημαίνει διαβάζω ως και τα εφημερεύοντα φαρμακεία, τις ανακοινώσεις των νικητών των διαφημιστικών διαγωνισμών ακόμα και το νούμερο των σελίδων...
Καταγράφουμε ενδελεχώς και με ειλικρίνεια όλα αυτά, που αργότερα θα καταπολεμήσουμε ως εμμονές, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το συγκεκριμένο ροζ μπικ μηχανικό μολυβάκι (το οποίο κράτησα ως αναμνηστικό από σετ των τριών) που αγόρασα στη Ν. όταν πρωτοπήγε στην Α΄ Δημοτικού και παθαίνω κρίσεις υστερίας όταν δεν βρίσκω...
Λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψη μας τις ψυχοθεραπευτικές διαστάσεις των εμμονών, παραβλέπουμε το οικολογικό έγκλημα και δικαιολογούμε το ότι αφήνω το νερό στο βραδινό ντους να τρέχει επάνω μου μέχρι να αδειάσει ο ηλιακός, διώχνοντας όλη την ένταση της ημέρας, αλλιώς είναι αδύνατο να κοιμηθώ...
Μαντεύουμε πάντα το κακόβουλο σχόλιο, που θα κάνουν όσοι ταυτίζουν την εμμονή με το συναισθηματικό δέσιμο, οπότε τους απαγορεύω να σχολιάζουν και να μιλούν απαξιωτικά για τις παπακομηχανικές επιδόσεις του Ριχάρδου και την άρνησή μου να τον αποσύρω από την κυκλοφορία...
Νομίζω ότι έχω φτάσει στη μέση, άρα πρέπει απαραιτήτως να επανελέγξω ώστε να διορθώσω ότι έχω γράψει ως τώρα, που θα το ξαναελέγξω στο τέλος ώστε να κάνω τις λειτουργικά απαραίτητες μετατροπές, και (φυσικά) θα το ξανακοιτάξω αφού το αναρτήσω ώστε να εντοπίσω τις ατέλειες και τα προβληματικά σημεία του κειμένου ώστε να μπω στην επεξεργασία και να τα βελτιώσω, ενώ σε μια δεύτερη και τρίτη ανάγνωση της διορθωμένης ανάρτησης θα ανακαλύψω πόσα λινκ ξέχασα ώστε να επιστρέψω στην επεξεργασία και να τα προσθέσω...
Ξεχνάμε (κατ' εξαίρεση) την εμμονή μας για χάρη ενός ανώτερου στόχου και αγοράζουμε μια μετάφραση/απόδοση, έστω και αν δεν υπάρχει το πρωτότυπο στην αριστερή σελίδα, ώστε να ακούσω το Λόρκα μέσα από το στόμα του Γκάτσου να λέει:
«... Καιγόμουνα, ήμουν γιομάτη πληγές και απομέσα κι απόξω, κι ο γιος σού ήτανε μια σταλιά νερό κι εγώ από κείνη τη σταλιά τα καρτέραγα όλα, γή, χώμα, παιδιά, ευτυχία. Αλλά ό άλλος ήταν ένα ποτάμι σκοτεινό γιομάτο κλαριά, που ερχόταν κοντά μου βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστά ανάμεσα στα καλάμια...»

Ορκιζόμαστε σε κάθε ευκαιρία ότι θα ξεπεράσουμε τις εμμονές, αλλά μην ονομάζουμε και εμμονές τα πάντα, ακόμη και τη σωστή σειρά των κουκλομαξιλαριών στο κρεβάτι της Ν., που μονίμως βάζει λάθος ο Μ., αναγκάζοντάς με μετά να διορθώνω τη σειρά μεγέθους και σχήματος με τελευταίο το φίδι και το καβούρι...
Προσεταιρίζομαστε άτομα με ίδιες ή παρεμφερείς απόψεις και έτσι δημιουργούμε ένα πεδίο όπου είναι απόλυτα φυσιολογικό και καθόλου εμμονικό το ότι είναι αδύνατο να καπνίσω όταν κάθομαι στον υπολογιστή κι έτσι κάνω άνα εικοσάλεπτο, τέταρτο, δεκάλεπτο διάλειμμα για να στρίψω τσιγάρο...
Ρισκάρουμε ακόμη και την αντιπάθεια όλων προσπαθώντας να υπερασπιστούμε τις εμμονές μας όταν αυτές εμπλέκονται με τα κοινωνικά πρότυπα και επιμένω να επιβάλω την παρουσία μου σε αντροπαρέες που βλέπουν ποδόσφαιροβολλεϋομπασκετοααγώνες, να έχω άποψη και να κάνω και σχόλια...
Σύμβουλεύουμε τους νεώτερους να αποφεύγουν την εμμονική ενασχόληση 24 ώρες το 24ώρο με τη γραφή και τον σχολιασμό στα μπλόγκα φίλων και εχθρών αφού στο κάτω, κάτω βρε αδερφέ δεν είναι και απαραίτητο να απαντώ και στην παραμικρότερη αιτίαση ή να υπερασπίζομαι μέχρι τέλους τη θέση μου σε δικά, φίλια και εχθρικά βλόγα....
Τονίζουμε ότι άλλο εμμονή και άλλο θρησκευτική προσήλωση στα ιερά και όσια, δίνοντας τους να καταλάβουν ότι ο Θρύλος ΔΕΝ είναι εμμονή, είναι ΘΡΗΣΚΕΙΑ...
Υποψιαζόμαστε ότι όλοι έχουν αντιληφθεί την εμμονή μας και επιτήδες αφήνουν ένα ντουλάπι ανοιχτό για να γελάνε όταν (αφού ζητήσω επανειλημμένα από τον κοντινότερο, που κάνει ότι δεν ακούει, να το κλείσει) σηκώνομαι και το κλείνω μόνη μου σειχτηρίζοντας...
Φανταζόμαστε ότι χωρίς εμμονές η ζωή μας θα ήταν τόσο ανούσια σα να μην ακούγεται συνέχεια η μουσική το σπίτι μου, σαν να μην μπορώ να ακούσω κάθε μέρα όπερα, και για να συνέλθω από το σοκ βάζω να ξανακούσω για άλλη μια φορά το Abdelazar suite...
Χτίζουμε με προσοχή το προφίλ του εμμονικού αφήνοντας να διαφανούν μόνο οι εμμονές που είναι κοινωνικά αποδεκτές, ενώ επιμελώς αποκρύπτουμε ότι αδυνατώ να φτιάξω φαγητό με κρέμα γάλακτος χωρίς να πιω τη μισή από το κουτί, κερδίζοντας κιλά, χάνοντας χρήματα και κάνοντας τον Μ. να απορεί πόσο πολύ εξατμίζεται η κρέμα γάλακτος κατά το μαγείρεμα....
Ψάχνουμε έναν τρόπο να υπερβούμε τις εμμονές που βλάπτουν, και κάποια στιγμή ξεπερνώντας την απέχθειά μου για την πρακτική (ειδικά με τους κλασικούς Έλληνες συγγραφείς) της ΕΣΤΙΑΣ και άλλων εκδοτικών οίκων, να εκδίδουν (χωρίς να υπάρχει θεματολογικός –τριλογία ή οντολογικός –όγκος) σε δυο ή τρεις τόμους βιβλία και να διαβάσω τους δυο τόμους του Γιούγκερμαν ή τους έξι τόμους της τριλογίας των Πανθέων (δλδ, αν είχε τα δικαιώματα, σε πόσους τόμους θα εξέδιδε τον Οδυσσέα του Joyce??) ή οποιοδήποτε άλλο έργο (σε παραπάνω από έναν τόμο) που τόσα χρόνια ΔΕΝ έχω διαβάσει...
Ώρες είναι να ισχυριστείτε πως έχω υπερβολικά πολλές εμμονές η χειρότερη εκ των οποίων είναι τα μακροσκελή κείμενα κι έτσι ο sandman και η gatti αρνηθούν να ανταποκριθούν στην πρόσκλησή μου...

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή...


Κάποια στιγμή μέσα στην αδιάλειπτη επαναληπτικότητα του χρόνου γεννήθηκαν 25 μιλιταριστικά παιχνίδια προκαθορισμένα μορφικά και υλικά (αφού ενουσιώθηκαν από το ίδιο παλιό μολυβένιο κουτάλι). Η πρώτη οντογενετική εμπειρία τους, που δομήθηκε με το άνοιγμα του κουτιού που υποκαθιστούσε το στρατοκρατικής έμπνευση κατάλυμα τους, ήταν η μη-συνωμοσιολογική έκπληξη (ενθουσιασμός θα μπορούσαμε να πούμε) ενός παιδιού. Καθώς θέτονταν εν παρατάξει, διαπιστώθηκε ότι η μορφική ομοιοστασία τους διαταρασσόταν από το τελευταίο (που μπήκε στο καλούπι) στρατιωτάκι που ίστατο (κατά ένα πόδι) ελλιπές υλικά, ωστόσο χωρίς καμιά διαταραχή της συναισθηματικής (μηδέ της σωματικής) του ισορροπίας.

Στο πεδίο τοποθέτησής τους, παρατήρησαν ένα απαρτισμό παιχνιδο-υποκειμενικοτήτων με εξέχουσα παρουσία έναν πύργο χάρτινο, στη θύρα του οποίου στέκονταν μια υπερβατικού κάλλους μπαλαρίνα. Ο ΑΜΕΑ μολυβένιος στρατιώτης, μην εντοπίζοντας το δεύτερο (σηκωμένο en arabesque attitude) πόδι της χορεύτριας νόμισε ότι διέκρινε σε αυτή μια ασυμμετρική αμοιβαιότητα, που δημιουργούσε μια ανεπίγνωστη δυνατότητα συμβιωτικής ταύτισης και ελλοχεύοντας πίσω από μια ταμπακέρα επικέντρωσε την προσοχή του σε αυτή.

Με το επερχόμενο της νύχτας, δημιουργήθηκε στο πεδίο των παιχνιδιών ένας ενεργός αλλοτροπισμός, όπου όλα τα παιχνιδο-όντα με μια παμμορφιστική αντίδραση στον ιθυφαλλισμό της εξουσίας των ανθρώπων, άρχισαν να διασκεδάζουν. Οι μόνοι που διατήρησαν ένα principium individuationis ήταν ο στρατιώτης, που δεν άφηνε την χορεύτρια από το οπτικό του πεδίο και εκείνη που παρέμενε σε μια αναστοχαστική παθητικότητα.

Κατά τη σημειολογικά χρονική εμπέδωση της αλλαγής της μέρας, με μια ιρασιοναλιστική κίνηση (που ανέτρεπε τη φαινομενολογικά χρηστική υπόστασή της), από την ταμπακέρα πετάχτηκε ένα τρολ το οποίο με χαρακτηριστικό βατταρισμό, επιδόθηκε στον φρονηματισμό του ΑΜΕΑ στρατιώτη απαγορεύοντάς του να επικεντρώνεται στην μπαλαρίνα, επισείοντας ρεβανσιστικές απειλές.

Την επόμενη ημέρα, ο άνεμος, επιδεικνύοντας έναν ασυγχώρητο (και εν πολλοίς αδικαιολόγητο) φαβοριτισμό προς το τρολ, παρέσυρε τον στρατιώτη από το ανοιχτό παράθυρο. Ο στρατιώτης βρέθηκε με έντονο αλλοκεντρικό πρόβλημα, αφού η ξιφολόγχη σφηνώθηκε στα πλακάκια και το μοναδικό πόδι βρέθηκε στον αέρα.

Το αγοράκι και η ταξικού προκαθορισμού προλετάρια που υπηρετούσε στο σπίτι κατέβηκαν να το αναζητήσουν, αλλά καθώς ο (μενσεβικικά οριοθετημένος) στρατιώτης (εμφορούμενος από έναν λανθάνοντα, στρατιωτικό γκομπινισμό) δεν τους κάλεσε, τον προσπέρασαν, με αποτέλεσμα να παραμείνει επί μακρώ (και εν μέσω βροχής) σε μια διαιρετότητα του μη αποφασιστού....

Όταν, ωστόσο, κόπασε η καταιγίδα, δυο σταχανοβιτικής προέλευσης ανήλικοι τον εντόπισαν και (σε μια προδήλως λανθασμένη εμπειριοκριτική ερμηνεία της στολής του) τον μπάρκαραν σε μια χάρτινη βάρκα. Ο στρατιώτης διατηρώντας τον ναρκισσιστικά κατευναστικό ιντιβιντουαλισμό του (άρα χωρίς επικλήσεις βοηθείας), αποδέχτηκε το γεμάτο κλυδωνισμούς ταξίδι μέσα στο ρεύμα που είχε δημιουργήσει η βροχή διατηρώντας πάντα την επικέντρωσή του μπροστά και σφίγγοντας (με λιβιδινική σχεδόν εμμονή) το όπλο του.

Η βάρκα σύντομα μπήκε στο άνοιγμα μιας πλάκας τοσούτως σκοτεινής ώστε ο στρατιώτης ανασύνθεσε κατηγορητικά τον αμοραλισμό του τρολ και σε μια σενσουαλιστική ανάμνηση της μπαλαρίνας, ευχήθηκε να ήταν μαζί του. Με συγγνωστή αδιαφορία και πίστη στις αρχές του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης, προσπέρασε τον οριοθετικό εθνικισμό του αρουραίου, που (αυτοπροσδιοριζόμενος ως υπονομοφύλακας) τον κατεδίωξε ζητώντας του διαβατήρια και διόδια και συνέχισε να ακολουθεί το ρεύμα ωσότου αντιμετώπισε τον (συγκριτικά προς το μέγεθός του) καταρράχτη, όπου το ρυάκι ενώθηκε με τον υπόνομο.

Η βάρκα διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη και ο στρατιώτης (παράλληλα με την οντολογική πραγματικότητα) βυθίστηκε σε μια ρελατιβιστικά ανώτατη θλίψη για την απώλεια της μπαλαρίνας. Εκείνη την στιγμή η ποσιβιτιστική μεταφυσικότητα των παραμυθιών, του πρόσφερε καταφύγιο στο στομάχι ενός ψαριού.

Η ασυνεχής τονικότητα των κινήσεων του ψαριού (που δημιουργούσε έντονο πρόβλημα ναυτίας στον στρατιώτη) κάποια στιγμή διεκόπη και ο ιντετερμινισμός του σκοταδιού αντικαταστάθηκε από την περφεξιονιστική υλικότητα του φωτός. Η μαγείρισσα, που άνοιξε την κοιλιά του ψαριού, με μια επανιδιοποιητική κίνηση τον μετέφερε στην αίθουσα των παιχνιδιών ώστε να επιδειχθεί η επιτελεστικά γόνιμη γενναιότητά του. Αυτό δημιούργησε ρηγματώσεις στη μετριόφρονη υποκειμενικότητα του στρατιώτη κάνοντάς τον να παρατηρεί αμήχανα τον περιβάλλοντα χώρο, όπου διαπίστωσε ότι είχε επιστρέψει στο γνωστό δωμάτιο, ενώ μπροστά του βρισκόταν το αντικείμενο του πόθου του, η μπαλαρίνα.

Ωστόσο το ευτυχές τέλος παρακάμφθηκε καθώς, σε μια αιφνιδιαστικά αφιλότεχνη πράξη, ένα από τα αγόρια τον έριξε στη φωτιά αποδομώντας την φυσική και πνευματική υπόστασή του. Ο στρατιώτης, εγκλωβισμένος σε μια αμφιθυμικότητα, αδυνατούσε να προσδιορίσει αν η θέρμη που τον κατέτρωγε προερχόταν από την πυρά ή τον έρωτα.

Η διατάραξη της διπολικότητας αποκαταστάθηκε καθώς η χορεύτρια, εξ’ αιτίας της παρεμβατικότητας του αέρα (που αντελήφθη την ενδογενή απελπισία της), βρέθηκε φλεγόμενη δίπλα του.

Την επαύριο του συμβάντος, στο τζάκι ο υπερπροσδιορισμός της εμμένειας του έρωτά τους είχε σχηματίσει μια μολυβένια καρδιά με μια πούλια στο κέντρο της...

(Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου, ακριβώς στα γεννέθλια του μεγάλου παραμυθά Άντερσεν και είπα να κάνω μια αποδομιστική μεταφορά του γνωστού παραμυθιού. Έτσι, τώρα, όλοι ξέρουμε γιατί ο Βέλτσος γράφει ποίηση, ο Derrida φιλοσοφία, η Πάνια παρουσιάζει τα παρατράγουδα, ο Νικ Κέηβ γυρίζει δίσκους, εγώ έχω μπλογκ κι ο Άντερσεν συνοδεύει τα όνειρα όλων των παιδιών του κόσμου)