"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

... αποχαιρέτα τη...

Κοιτάζω πολύ προσεκτικά το χθεσινό ψήφισμα των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών για την εθελοντική αποχώρηση μιας χώρας από το ευρώ χωρίς ταυτόχρονη αποχώρησή της από την Ε.Ε. (όπως αυτό παρουσιάζεται στον ελληνικό και τον διεθνή τύπο).
Φυσικά δεν είμαι οικονομολόγος κι ούτε μπορώ να εκφέρω κρίσεις γύρω από ζητήματα οικονομίας. Κοινωνιολογικές background έχω ή καημένη. Ωστόσο, έχω μια αίσθηση από χθες, η οποία σήμερα υπό το φως των εξελίξεων στα spread (αυτό πότε σταμάτησε να σημαίνει το αλειμμένο βούτυρο στο ψωμάκι μου ΔΕΝ το κατάλαβα) δανεισμού της Ιταλίας, της Ισπανίας αλλά και χωρών της Ε.Ε. με αξιολόγηση τρία άλφα (σαν τα όσπρια ένα πράγμα), με έκανε να ανησυχώ πολύ... πάρα πολύ...
Δεν νομίζω, λοιπόν αδέρφια, συμπολίτες, συνχρεωκοπημένοι και συν-συμβάλλοντες στην έξοδο της χώρας από τη στενωπό (το αδιέξοδο, το τούνελ, και οποιοδήποτε άλλο από το οποίο κατά καιρούς μας βγάζουν οι πολιτικές μας ηγεσίες).
Με το ψήφισμά τους, οι Γερμανοί, του CDU με τη γνωστή μεθοδικότητα και απαρέγκλιτη στοχοπροσήλωσή τους δεν μου φαίνεται να προετοιμάζουν την έξοδό της Ελλάδος ή οποιασδήποτε άλλης (απειλούμενης με χρεωκοπία) χώρας από το Ευρώ. Μου φαίνεται ότι προετοιμάζουν τη ΔΙΚΗ τους έξοδο.
Και μου φαίνεται ότι οι (περίφημες) αγορές το ξέρουν, ή το ψυχανεμίζονται (όσο μπορούν να ψυχανεμιστούν οι αγορές) γι αυτό έπεσαν πάνω στο ευρώ και τις χώρες τους με τέτοια λυσσαλέα επιθετικότητα προσπαθώντας να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη από τον θάνατο ενός ονείρου, που δεν αφορούσε στη νομισματική και οικονομική ένωση μεμονωμένων και ασύνδετων κρατών, αλλά την οικοδόμηση μιας κοινότητας λαών.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

...η πλατεία ήταν γεμάτη...

Στις αρχές του καλοκαιριού, όταν το φαινόμενο πλατεία και "αγανακτισμένοι"-indignados ήταν στην πλήρη άνθηση του έγραφα πως
Οι ζυμώσεις, οι ξεσηκωμοί, οι συνευρέσεις, οι (κατά Horkheimer) "διανοητικές προσπάθειες" που δεν συνδέονται με μια υλοποιήσιμη πρόταση, αλλά αυτοπεριορίζονται σε μια αφηρημένη αγανάκτηση, που δεν προωθούν μια εφαρμόσιμη πρακτική αλλά παλινωδούν μέσα στις αποχρώσεις των προσεγγίσεων του ιδίου κινήματος, δεν υπηρετούν την ιστορική εξέλιξη. Αντίθετα, αναστέλουν και αποτρέπουν την οικονομική και πολιτική πορεία προς την αλλαγή και τον κοινωνικό και πολιτισμικό μετασχηματισμό.
κι έγραφα επίσης ότι
Οι διάφοροι, πνευματικοί ταγοί περιοριζόμενοινα εξυμνούν με περισσή ευλάβεια, σχεδόν δουλικότητα, τη "δημιουργική δύναμη" του κόσμου της πλατείας, υπεκφεύγοντας στην οποιαδήποτε προοπτική αντίθεσης και κριτικής προσέγγισης, το μόνο που κάνουν είναι να καθιστούν όλον αυτόν τον κόσμο όλο και πιο αδύναμο μέσα στην κολακευμένη ημιμάθειά του, όλο και πιο εγκλωβισμένο στην αυτάρεσκη αποενοχοποίησή του, όλο και πιο αναποτελεσματικό μέσα στην αδυναμία σχηματοποίησης των ιδεών του

Σήμερα, στα τέλη του φθινοπώρου και με τον ΓΑΠ να έχει αποφασίσει (κακώς θέλετε? κακώς...) ένα δημοψήφισμα,το οποίο (σε κακή συγκυρία θέλετε? σε κακή...) μας δίνει το δικαίωμα να αποφασίσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη της απόφασής μας, όλοι αυτοί οι ανέξοδοι (πολιτικοί, μέσα, κοινωνικοί εταίροι) υποστηριχτές του πλήθους της πλατείας ανακάλυψαν τις ανεπάρκειές του. Και το πλήθος της πλατείας αμφισβητώντας την κρίσιμη στιγμή την ισχύ των διαβουλεύσεων με τις οποίες καταγινόταν, δείχνει να απεμπολεί το δικαίωμά του στην αδιαμεσολάβητη απόφαση.
Τώρα, όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της άμεσης δημοκρατίας, όλοι οι συνδράμοντες της ιερής και απαράβλεπτης αγανάκτησης του πλήθους της πλατείας, αμφισβητούν την ικανότητά του να εκφραστεί, ανησυχούν για τη δυνατότητά του να αντεπεξέλθει στα (εκβιαστικά θέλετε? εκβιαστικά...) διλήμματα. Και το αγανακτισμένο πλήθος της πλατείας μη επιθυμώντας να επωμισθεί το βάρος της επιλογής του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι, μένει εγκλωβισμένο σε ατιμώρητες εκτονώσεις με ύβρεις και προπηλακισμούς εις βάρος εκείνων που (λανθασμένα θέλετε? λανθασμένα...) επέλεγαν.
Κι από εκεί που όλοι αυτοί οι πάτρονες του κυρίαρχου λαού συζητούσαν και απαιτούσαν τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας, πρέσβευαν την καθολική έκφραση και διακήρυσσαν τον σεβασμό στην αλάνθαστη κρίση του πλήθους της πλατείας, ανακάλυψαν πώς μόνο οι εκλογές και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορούν να βρουν λύσεις για τα πολιτειακά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που προκύπτουν από τις επιλογές μιας (κακής θέλετε? κακής-κάκιστης) κυβέρνησης. Και οι indignados της πλατείας Συντάγματος, έχοντας συνηθίσει στις άνευ επιπτώσεων αντιδράσεις, δείχνουν να εκχωρούν ξανά το δικαίωμά του αποφασίζειν σε αυτούς που τόσο καιρό καταδικάζουν και καταγγέλλουν, μέσω τυποποιημένων (προεκλογικών υποσχέσεων και) εκλογικών διαδικασίων.
Ξαφνικά, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της πολιτικής ανακάλυψαν ότι μόνο η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορεί να διασφαλίσει το πολίτευμα και τη σωτηρία της χώρας, καθώς μόνοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τα προβλήματα σε όλες τους τις διαστάσεις και το βάθος υποβιβάζοντας τον κυρίαρχο λαό σε απαίδευτη και άκριτη μάζα. Και το πλήθος τρομάζοντας στην προοπτική της ευθύνης για τη μετατροπή της ζωής του, αποδέχεται τις συνθήκες κηδεμονίας τις οποίες δημιουργούν για αυτό πολιτικοί, opinion makers και ταγοί.
Κι όμως επειδή νομίζω ότι (παραφράζοντας τον Αλ Πατσίνο στο Donny Brasco) ο λαός έχει πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν έχει άδικο (γιατί τότε καλείται να πληρώσει το τίμημα), η ιδέα του δημοψηφίσματος δε μου φαίνεται τόσο κακή.
Μπορεί το δημοψήφισμα (επικίνδυνο θέλετε? επικίνδυνο...) να είναι μια ευκαιρία ενηλικίωσης και να ήρθε η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις και τα ρίσκα μας αλλά με την ευθύνη που συνεπάγονται αυτές οι αποφάσεις και τα ρίσκα.
Μπορεί το (άκαιρο θέλετε? άκαιρο...) δημοψήφισμα να είναι μια ευκαιρία ώστε αποδεικνύοντας την ικανότητά μας να κρίνουμε σωστά να απαλλαγούμε από την κηδεμονία όλων αυτών που από κυρίαρχο λαό μας υποβιβάζουν αβασάνιστα και κατά το συμφέρον τους σε πολιτική πελατεία και χειροκροτητές
Δυο χρόνια τώρα όλοι κατηγορούν/με αυτή την κυβέρνηση ως προδοτική και ανίκανη. Ας της το πούνε/με στα μούτρα χωρίς, όμως, να κρύβονται/μαστε πίσω από τις πλάτες των "εκλεγμένων" αντιπροσώπων.
Ας δείξουμε ότι αντιλαμβανόμαστε το διακύβευμα των πολιτικών προτάσεων, ότι γνωρίζουμε ότι (ακόμα και η άρνηση είναι θέση και ότι) η θέση είναι δικαίωμα μας, ότι από τις αφηρημένες αγανακτήσεις είμαστε, απόλυτα, σε θέση να αναγνωρίσουμε, να επιλέξουμε και να προωθήσουμε υλοποιήσιμες πρακτικές και τέλος ότι έχουμε τη δυνατότητα να απεγκλωβιστούμε από παλινωδίες και αυτοανατροφοδοτούμενες προσεγγίσεις και να επιβάλλουμε τον απαραίτητο πολιτικό μετασχηματισμό...
Και πιθανά έτσι να γεμίσουμε ξανά και ουσιαστικά την πλατεία...