"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

..ένα κενό...


Η εξουσία δεν έχει σώμα.

Όπως οι παλιοί βασιλιάδες, που δεν ήταν παρά κεφάλια σε νομίσματα, προφίλ σε μετάλλια και παράσημα, έτσι και τώρα η εξουσία δεν είναι παρά ασώματα κεφάλια πολιτικών και δημοσιογράφων σε παράθυρα ειδήσεων, μπούστα σε τραπέζια talk-show και κοινοβουλευτικά έδρανα.

Κάθε περαιτέρω εμφάνιση των μετεχόντων στους δυο πόλους (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) της εξουσίας ως σωματοποιημένων υπάρξεων, δεν γίνεται παρά στα πλαίσια μιας τελετής. Το σώμα τους σφιγμένο σε κοστούμια και ταγέρ δεν συνιστά παρά το συμπλήρωμα μιας τελετουργίας, υπάρχει στο χώρο και στο χρόνο ως το εφέ μιας πολιτικής μαγείας, μέχρι τη θραύση από την τυχαιότητα. Το απρόσμενο, με τη μορφή της Πετρούλας, μ’ ένα μικρόφωνο σε κατακόκκινα νύχια να καταδιώκει τους manager της Τρόικας ωρυόμενη και ταυτόχρονα ακκιζόμενη, αποκεφαλίζει την εξουσία…

Το ζουμερό στήθος της τηλεπερσόνας, γκροτέσκα διογκωμένο, διαλύει την πολιτική μυθολογία που θεμελιώνεται στα τελετουργικά σώματα των τροϊκανών και των συνήθως ερωτώντων, ακυρώνοντας τα σημάδια της εξουσίας που εκπέμπουν, παρασύροντάς τα ως τους πυθμένες της γελοιοποίησής της.

Το χυδαία ημίγυμνο σώμα της trashοδημοσιογράφου, καταδεικνύει τη διαφορετική ύλη του από το λειψό γραβατωμένο σώμα της πολιτικής εξουσίας που καταδιώκει, ενώ η προκλητικά προβαλλόμενη σφιχτή σάρκα της ξανθιάς έρχεται σε αντίστιξη με την επιμελώς καμουφλαρισμένη πλαδαρότητα της σοβαρότητας των ειδησεοπαρουσιαστών και παρουσιαστριών των οκτώ. Ως καρικατούρα δημοσιογράφου και πολιτικού όντος παρασύρει και τους δυο πόλους της εξουσίας ως τον πάτο της ανυποληψίας της.



Οι κινήσεις, ο λόγος, το απρόσμενο πλαίσιο των ερωτήσεων της δημοσιογραφικής γελοιογραφικής εικόνας της Πετρούλας αδειάζουν το πολιτικό γεγονός της οικονομικής κρίσης από το νόημά του, τού αποστερούν τις ιδιότητές του, αλλοιώνουν τη σημειολογία του ως τη μη αναγνωρισιμότητα.

Το κραυγαλέα ερωτικό σώμα της ημιάσημης – ασήμαντης παγιδεύει την εξ-ουσία με την εξωτερικότητά του ως προς αυτήν, την τραβά έξω από τον εαυτό της και τη μετατρέπει σε α-νόητη παράσταση. Η φανταχτερή ομορφιά της μοντελοδημοσιογράφας και η άχρωμη φιγούρα των δημοσιογραφοπολιτικοεξουσιαστών δεν αλληλοαποκλείονται. Διασταυρώνονται και εναλλάσσονται μπροστά στα νυσταγμένα μάτια του κοινού μετατρεπόμενα σε φιγούρες ενός εφιαλτικού θεάτρου σκιών, όπου η ρηχότητα της μιας αποκαλύπτει και συμπληρώνει την επιφανειακότητα των άλλων.

Οι εκπομπές τύπου Ράδιο-Αρβύλα και Αλ-Τσαντίρ, επιχειρώντας την περαιτέρω γελοιοποίηση της νεαρής που οικειοποιείται έναν ρόλο τον οποίο, θεωρητικά (σε αντίθεση με τους ίδιους), δεν μπορεί να ενδυθεί, αφού δεν μπορεί να περιορίσει το σώμα της στις διαστάσεις του, στην ουσία αυτοακυρώνονται, απομυθοποιούν την πολιτική.

Το σε κοινή θέα ντεκολτέ της Πετρούλας εισβάλλει στο τελετουργικά καλυμμένο σώμα της εξουσίας και διαστελλόμενο την παραμορφώνει ως την τελική διάρρηξη, αποκαλύπτοντας όλα τα κρυμμένα μυστικά της άσκησής της: την ανομιμοποίητη βία, την οικονομική δυσπραγία χωρίς τη μυθολογία της μελλοντικής ευμάρειας, τον καταναγκασμό αποστερημένο από την υπόσχεση της προστασίας από την παραβατικότητα, την πολιτισμική ηγεμονία ανίκανη να απομακρύνει την απειλή της ετερότητας.