"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

...πάει πέρα...

Μετά την επιβεβαίωση των τρομερών ικανοτήτων του κρατικού μηχανισμού όταν βρίσκεται σε ετοιμότητα

η κακοκαιρία σκιάχτηκε και αποφάσισε να παρακάμψει την ελληνική επικράτεια

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

... ανεμοστρόβιλος...

Σε συνεχή ετοιμότητα ο κρατικός μηχανισμός για την αντιμετώπιση των προβλημάτων από την (αναμενόμενη -σ.σ.) κακοκαιρία


ωχ

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

... είχες πάντα κάτι ξεχάσει....

Αγαπητέ κ. Σπηλιωτόπουλε,
πληροφορήθηκα, με χαρά, ότι (όπως όοοοοολοι οι προκάτοχοί σας, έτσι κι εσείς) ξεκινήσατε τις προσπάθειες για να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας μας, τα οποία συνοψίζονται στην εξής δομικής σημασίας φράση:
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναρωτιόμουν, ωστόσο, μήπως πριν λύσετε το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα που σας απασχολεί, λέω μήπως (αντίθετα από τους προκατόχους σας), θα ήτο δυνατό, να ασχοληθείτε, ή έστω να βάζατε κάποιον από τους υφυπουργούς σας (δεκτοί και Γενικοί, Ειδικοί και Ιδιαίτεροι Γραμματείς -που πάντα είχα την απορία ποια είναι η ιδιαιτερότητά τους) να ασχοληθεί με κάτι τετριμμένα και ασήμαντα ζητηματάκια που μάλλον καθορίζουν την
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Και αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης στην άθληση. Για παράδειγμα, το σχολείο μου (ένα μέσο κτιριακά αθηναϊκό σχολείο) ΔΕΝ διαθέτει γυμναστήριο. Στα σχέδια βέβαια, πρέπει να διέθετε, αλλά υποπτεύομαι ότι ο χώρος που προοριζόταν για γυμναστήριο είναι αυτός που αργότερα βαπτίστηκε αίθουσα εκδηλώσεων και ο οποίος πολύ σύντομα μας άφησε χρόνους (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε), στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν δυο παραπανίσιες αίθουσες (που τελικά δεν έφταναν), ώστε τα δυο σχολεία που συστεγάζονταν σε δυο βάρδιες να συστεγαστούν σε μία.
Έτσι, γυμναστές και παιδιά (θεωρούμενοι επί πλέον και τυχεροί) ξενιτεύονται σ' ένα γηπεδάκι του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στο σχολείο, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ρέμα -μάνα μου δεν είναι ψέμα - αφού, μη γελιέστε, όλη η περιοχή κάτω από την Κατεχάκη ένα μπαζωμένο ρέμα ήτο (και παραμένει), αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι όταν έχει νοτιά, διδάσκουμε κωπηλασία, όταν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα διδάσκουμε καταδύσεις κι όταν βρέχει την ίδια μέρα διδάσκουμε κάνιονινγκ (ξέρετε, αυτό που δένονται ο εις με την έτερη κι όλοι μαζί διασχίζουν καταρράκτες, κρημνούς και φουσκωμένα ποτάμια) ελπίζοντας ότι δε θα μας δούμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:
ΝΕΟΣ ΛΟΥΣΙΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΙ ΜΑΘΗΤΕΣ... ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.

Και ξανααναρωτιέμαι, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των παιδιών στην ξεκούραση. Για παράδειγμα, υπουργέ μου, ακόμη χειρότερα από το μέσο κτιριακά σχολείο, το σχολείο μου ΔΕΝ διαθέτει ούτε αυλή, αφού τη θυσίασε και αυτή στο βωμό της μονής βάρδιας, κλείνοντας υπόστεγα, ανοίγματα (και διαδρόμους μη σε πω,) στο κυνήγι της απαραίτητης διδακτικής αίθουσας.
Έτσι τα (δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα, δεκαπεντάχρονα, πάνω στην τρέλα τους) παιδάκια μας, αντί να τρέχουν, να παίζουν, ακόμα και να τσακώνονται έχουν κάνει το σχολείο μας άντρο των Μπούκις... Περνούν την ώρα τους στοιχηματίζοντας με απόδοση 4,8 αν χρειάζονται περισσότερα βήματα για να διασχίσουν την απόσταση σκαλιά-μάντρα ή την απόσταση μάντρα-παγκάκι, με απόδοση 21,2 το πόσοι συμμαθητές τους θα πέσουν πάνω τους στην προσπάθεια να διασχίσουν την απόσταση κυλικείο-βρύσες και με απόδοση 1, 1 πόσοι μαθητές θα ποδοπατήσουν τον επιβλέποντα καθηγητή (μεγάλο σουξέ αυτό το στοίχημα, αλλά με μικρές αποδόσεις διότι ΟΛΑ προσπαθούν να τον πατήσουν, βγάζοντας το άχτι τους απάνω του). Σε περίπτωση, δε, βροχής, τα στοιχήματα και οι αποδόσεις εκτινάσσονται στα ύψη, για το πόσα παιδιά, χωρίς ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, χωράνε οι διαδρόμοι αν δεν αναπνέουν και πόσα όταν αναπνέουν....

Και ξαναματααναρωτιέμαι καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των εκπαιδευτικών σε ένα αξιοπρεπές γραφείο. Για παράδειγμα, στο σχολείο μου, για εικοσιδύο άτομα σύλλογο, υπάρχουν τέσσερα γραφεία, (σύνολο 12 συρτάρια) έξι ράφια και πέντε ντουλάπια (όλα δουλειά μαραγκού της γειτονιάς) για τα βιβλία όοοοοολων των συναδέλφων, τα γραπτά και τις εργασίες όοοοοολων των μαθητών, συν τις μακέτες της τεχνολογίας συν τις μπάλες, τις σκυτάλες και τους κώνους των γυμναστών συν τα εικαστικά έργα των μαθητών στα καλλιτεχνικά, συν τα κασετόφωνα των μουσικών, συν την υποτιθέμενη βιβλιοθήκη με βιβλία του μαθητή και του καθηγητή, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ότι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί άμεσης χρήσης σχολικό βοήθημα.
Έτσι, για ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι δίνεται μάχη σώμα με σώμα (φήμες κυκλοφορούν ότι φιλόλογος για να εξασφαλίσει συρτάρι για τα γραπτά της, κρατούσε δεμένη έτερη φιλόλογο τέσσερις μέρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί κατ' επανάληψη την εκπομπή της Παναγιωταρέα με καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη και θέμα τον διάλογο για την Παιδεία, μέχρι που η άλλη δεν άντεξε το φριχτό βασανιστήριο και υπέγραψε παραχωρητήριο!), γίνονται ύποπτες συναλλαγές (εγώ για το συρτάρι μου πλήρωσα τέσσερα κρουασάν και δυο τυρόπιτες, ενώ έχω έγκυρες πληροφορίες ότι η γυμνάστρια για το ντουλάπι που βάζει τις μπάλες έδωσε ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια για τον Λαζόπουλο, ένα CD του Μητροπάνου και βάζει τη μαμά της να φτιάχνει τσουρέκια για τον συνάδελφο που της το παραχώρησε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα) και καταφεύγουμε σε αναίσχυντους εκβιασμούς (η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών απείλησε να ανεβάσει στο γιουτούμπι φωτογραφίες του καθηγητή της τεχνολογίας να χρησιμοποιεί την πένσα για να καρφώσει μια πρόκα αντί για σφυρί, προκειμένου να του πάρει το ντουλάπι με τις μακέτες για να βάλει τα δικά της έργα, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει όταν αυτός ανακάλυψε και απείλησε να δώσει στη δημοσιότητα επιστολή σε φίλη της, όπου αμφισβητούσε την αξία του ζωγράφου Νέλου Πινέλου).


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
ειλικρινά σας εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο, για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών της Γ' τάξης του Λυκείου (αν φυσικά επιζούν παιδιά ως την Γ' τάξη του Λυκείου, έτσι όπως τα φορτώνουμε καθηγητές και γονείς, με μαθήματα, φροντιστήρια, ξενόγλωσσα και μουσικές) στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα προτιμούσα, βέβαια πρώτα να βρεθεί, ο τρόπος, ώστε το κοριτσάκι με σπαστική τετραπληγία που φοιτά στο σχολείο μου, να έχει ελεύθερη πρόσβαση στο εργαστήριο των υπολογιστών στον πρώτο όροφο.
Γιατί εδώ, κ. Υπουργέ, τελειώνει το αστείο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χιούμορ καθώς εσείς, οι συνυπουργοί και οι υφυπουργοί σας (με τη βοήθεια όοοοολων των προκατόχων σας), παρ΄ όλες τις χαρωπές σας διαφημίσεις ότι "Όλα είναι θέμα Παιδείας" και παρ' όλες τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις σας, παραβιάζετε ρητά και κατ' εξακολούθηση το Σύνταγμα.
Τόσο το περίφημο άρθρο 16:
Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της...
Όσο και το άρθρο 21:
Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας....

... είχες πάντα κάτι ξεχάσει...

Αγαπητέ κ. Σπηλιωτόπουλε,
πληροφορήθηκα, με χαρά, ότι (όπως όοοοοολοι οι προκάτοχοί σας, έτσι κι εσείς) ξεκινήσατε τις προσπάθειες για να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας μας, τα οποία συνοψίζονται στην εξής δομικής σημασίας φράση:
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναρωτιόμουν, ωστόσο, μήπως πριν λύσετε το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα που σας απασχολεί, λέω μήπως (αντίθετα από τους προκατόχους σας), θα ήτο δυνατό, να ασχοληθείτε, ή έστω να βάζατε κάποιον από τους υφυπουργούς σας (δεκτοί και Γενικοί, Ειδικοί και Ιδιαίτεροι Γραμματείς -που πάντα είχα την απορία ποια είναι η ιδιαιτερότητά τους) να ασχοληθεί με κάτι τετριμμένα και ασήμαντα ζητηματάκια που μάλλον καθορίζουν την
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Και αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης στην άθληση. Για παράδειγμα, το σχολείο μου (ένα μέσο κτιριακά αθηναϊκό σχολείο) ΔΕΝ διαθέτει γυμναστήριο. Στα σχέδια βέβαια, πρέπει να διέθετε, αλλά υποπτεύομαι ότι ο χώρος που προοριζόταν για γυμναστήριο είναι αυτός που αργότερα βαπτίστηκε αίθουσα εκδηλώσεων και ο οποίος πολύ σύντομα μας άφησε χρόνους (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε), στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν δυο παραπανίσιες αίθουσες (που τελικά δεν έφταναν), ώστε τα δυο σχολεία που συστεγάζονταν σε δυο βάρδιες να συστεγαστούν σε μία.
Έτσι, γυμναστές και παιδιά (θεωρούμενοι επί πλέον και τυχεροί) ξενιτεύονται σ' ένα γηπεδάκι του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στο σχολείο, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ρέμα -μάνα μου δεν είναι ψέμα - αφού, μη γελιέστε, όλη η περιοχή κάτω από την Κατεχάκη ένα μπαζωμένο ρέμα ήτο (και παραμένει), αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι όταν έχει νοτιά, διδάσκουμε κωπηλασία, όταν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα διδάσκουμε καταδύσεις κι όταν βρέχει την ίδια μέρα διδάσκουμε κάνιονινγκ (ξέρετε, αυτό που δένονται ο εις με την έτερη κι όλοι μαζί διασχίζουν καταρράκτες, κρημνούς και φουσκωμένα ποτάμια) ελπίζοντας ότι δε θα μας δούμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:
ΝΕΟΣ ΛΟΥΣΙΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΙ ΜΑΘΗΤΕΣ... ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.

Και ξανααναρωτιέμαι, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των παιδιών στην ξεκούραση. Για παράδειγμα, υπουργέ μου, ακόμη χειρότερα από το μέσο κτιριακά σχολείο, το σχολείο μου ΔΕΝ διαθέτει ούτε αυλή, αφού τη θυσίασε και αυτή στο βωμό της μονής βάρδιας, κλείνοντας υπόστεγα, ανοίγματα (και διαδρόμους μη σε πω,) στο κυνήγι της απαραίτητης διδακτικής αίθουσας.
Έτσι τα (δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα, δεκαπεντάχρονα, πάνω στην τρέλα τους) παιδάκια μας, αντί να τρέχουν, να παίζουν, ακόμα και να τσακώνονται έχουν κάνει το σχολείο μας άντρο των Μπούκις... Περνούν την ώρα τους στοιχηματίζοντας με απόδοση 4,8 αν χρειάζονται περισσότερα βήματα για να διασχίσουν την απόσταση σκαλιά-μάντρα ή την απόσταση μάντρα-παγκάκι, με απόδοση 21,2 το πόσοι συμμαθητές τους θα πέσουν πάνω τους στην προσπάθεια να διασχίσουν την απόσταση κυλικείο-βρύσες και με απόδοση 1, 1 πόσοι μαθητές θα ποδοπατήσουν τον επιβλέποντα καθηγητή (μεγάλο σουξέ αυτό το στοίχημα, αλλά με μικρές αποδόσεις διότι ΟΛΑ προσπαθούν να τον πατήσουν, βγάζοντας το άχτι τους απάνω του). Σε περίπτωση, δε, βροχής, τα στοιχήματα και οι αποδόσεις εκτινάσσονται στα ύψη, για το πόσα παιδιά, χωρίς ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, χωράνε οι διαδρόμοι αν δεν αναπνέουν και πόσα όταν αναπνέουν....

Και ξαναματααναρωτιέμαι καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των εκπαιδευτικών σε ένα αξιοπρεπές γραφείο. Για παράδειγμα, στο σχολείο μου, για εικοσιδύο άτομα σύλλογο, υπάρχουν τέσσερα γραφεία, (σύνολο 12 συρτάρια) έξι ράφια και πέντε ντουλάπια (όλα δουλειά μαραγκού της γειτονιάς) για τα βιβλία όοοοοολων των συναδέλφων, τα γραπτά και τις εργασίες όοοοοολων των μαθητών, συν τις μακέτες της τεχνολογίας συν τις μπάλες, τις σκυτάλες και τους κώνους των γυμναστών συν τα εικαστικά έργα των μαθητών στα καλλιτεχνικά, συν τα κασετόφωνα των μουσικών, συν την υποτιθέμενη βιβλιοθήκη με βιβλία του μαθητή και του καθηγητή, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ότι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί άμεσης χρήσης σχολικό βοήθημα.
Έτσι, για ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι δίνεται μάχη σώμα με σώμα (φήμες κυκλοφορούν ότι φιλόλογος για να εξασφαλίσει συρτάρι για τα γραπτά της, κρατούσε δεμένη έτερη φιλόλογο τέσσερις μέρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί κατ' επανάληψη την εκπομπή της Παναγιωταρέα με καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη και θέμα τον διάλογο για την Παιδεία, μέχρι που η άλλη δεν άντεξε το φριχτό βασανιστήριο και υπέγραψε παραχωρητήριο!), γίνονται ύποπτες συναλλαγές (εγώ για το συρτάρι μου πλήρωσα τέσσερα κρουασάν και δυο τυρόπιτες, ενώ έχω έγκυρες πληροφορίες ότι η γυμνάστρια για το ντουλάπι που βάζει τις μπάλες έδωσε ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια για τον Λαζόπουλο, ένα CD του Μητροπάνου και βάζει τη μαμά της να φτιάχνει τσουρέκια για τον συνάδελφο που της το παραχώρησε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα) και καταφεύγουμε σε αναίσχυντους εκβιασμούς (η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών απείλησε να ανεβάσει στο γιουτούμπι φωτογραφίες του καθηγητή της τεχνολογίας να χρησιμοποιεί την πένσα για να καρφώσει μια πρόκα αντί για σφυρί, προκειμένου να του πάρει το ντουλάπι με τις μακέτες για να βάλει τα δικά της έργα, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει όταν αυτός ανακάλυψε και απείλησε να δώσει στη δημοσιότητα επιστολή σε φίλη της, όπου αμφισβητούσε την αξία του ζωγράφου Νέλου Πινέλου).


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
ειλικρινά σας εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο, για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών της Γ' τάξης του Λυκείου (αν φυσικά επιζούν παιδιά ως την Γ' τάξη του Λυκείου, έτσι όπως τα φορτώνουμε καθηγητές και γονείς, με μαθήματα, φροντιστήρια, ξενόγλωσσα και μουσικές) στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα προτιμούσα, βέβαια πρώτα να βρεθεί, ο τρόπος, ώστε το κοριτσάκι με σπαστική τετραπληγία που φοιτά στο σχολείο μου, να έχει ελεύθερη πρόσβαση στο εργαστήριο των υπολογιστών στον πρώτο όροφο.
Γιατί εδώ, κ. Υπουργέ, τελειώνει το αστείο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χιούμορ καθώς εσείς, οι συνυπουργοί και οι υφυπουργοί σας (με τη βοήθεια όοοοολων των προκατόχων σας), παρ΄ όλες τις χαρωπές σας διαφημίσεις ότι "Όλα είναι θέμα Παιδείας" και παρ' όλες τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις σας, παραβιάζετε ρητά και κατ' εξακολούθηση το Σύνταγμα.
Τόσο το περίφημο άρθρο 16:
Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της...
Όσο και το άρθρο 21:
Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας....

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

... το κορμί σου...

Αρκετά! Πόσο Greys anatomy, πια ν’ αντέξω η γυναίκα, χωρίς να διαμαρτυρηθώ? Πόσο E.R. να φάω στο κεφάλι και να μην αγαναχτήσω? Πόσο Nip/Tuck να ανεχτώ χωρίς ν’ αρρωστήσω? Πόσο Extreme Make Over να λουστώ, χωρίς να με πιάσει απελπισία? Πόσα Next Top Models να ποδοπατήσουν την ΤουΒούλα μου πριν βγάλω κάλους στο μυαλό? Πόση αγένεια του m.d.House πρέπει να θεωρήσω ως ιδιομορφία πριν αρχίσω να συχτηρίζω γενικώς και ειδικότερα??????? Πόσες υγειινιτζούδες και διατροφιτζήδες θα παρελάσουν από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα πριν αναφωνήσω:

Φτάνει, enough, assez, basta, bastantes (και θα το έγραφα και γερμανικά αν το ήξερα!!!).... ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!!!!

Είμαστε απροστάτευτοι αδέρφια από όλες αυτές τις απεικονίσεις σώματος που ξεπηδούν από σήριαλ, ριάλιτι και ψευτοενημερωτικοεκπομπές,: Το απειλούμενο σώμα, το μεταβαλλόμενο σώμα, το πάσχον σώμα, το γηράσκον σώμα, το ακρωτηριαζόμενο σώμα, το θνήσκον σώμα. Κι ανάμεσα, διαφημίσεις με σώματα που καταναλώνουν ακατάσχετα προϊόντα άσκησης, αισθητικής και δίαιτας.

Εμείς γινόμαστε τα σώματά μας και τα σώματά μας γίνονται το project μας.

Άπειρα σώματα, καθοδηγημένα από σεναριογράφους ιατρικών σειρών, σκηνοθέτες ριαλιτοπαίχνιδων πλαστικής ανακατασκευής και αρχισυντάκτες κοινωνικοσκουπιδοεκπομπών, πλημμυρίζουν τις οθόνες του μυαλού μας με στόχο την ανάδειξη του βασιλιά. Σώματα που απειλούνται, γυμνώνονται και αναπλάθονται, ανακηρύσσουν, υπόρρητα, το απισχνασμένο, νεαρό και σεξουαλικό σώμα στο απόλυτο σύμβολο επιτυχίας και προσωπικής ολοκλήρωσης ανάγοντας, συνεκδοχικά, όλους εμάς (που δεν το κατέχουμε) σε αδύνατους κρίκους ενός συστήματος, όπου είτε πρέπει να ρυθμιζόμαστε ώστε να χωράμε στο size zero είτε να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την απόρριψή μας.

Από όλους τους πόρους του μηντιακού συστήματος αναβλύζει η ιδεολογία του σώματος /μηχανή, του σώματος/προϊόν, το οποίο αφ’ ενός ρυθμίζεται, φροντίζεται και αναδομείται εξωτερικά μέσα από δίαιτες γυμναστήρια, ενδύσεις και πλαστικές, αφ’ ετέρου αποκαθίσταται, βελτιώνεται, συμπληρώνεται, εσωτερικά μέσω ιατρικών επεμβάσεων, μεταμοσχεύσεων και in vitro γονιμοποιήσεων ενώ τέλος ανακυκλώνεται για το καλό του ανθρώπινου είδους.

Munch: towards the light

Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι μηντιοκατασκευές φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν ότι είναι γεμάτο από τις απειλές του ατυχήματος, των γηρατειών, της σεξουαλικής παρακμής της ασθένειας και του θανάτου, σ’ ένα περιβάλλον διαρκών μεταβολών εργασίας, κατοικίας, κοινωνικής τάξης, οικογενειακών συνθηκών, το σώμα μας ανάγεται στη μόνη σταθερή εγγραφή της ταυτότητάς μας. Ταυτιζόμαστε αρνητικά ή θετικά με το σώμα μας, ενώ όλη αυτή η εικονογράφηση διατηρεί το άγχη και τους φόβους μας, ότι το σώμα μας θα μας εγκαταλείψει αν σταματήσουμε να το ελέγχουμε (πόσο να ακούσει κανείς ότι οι προληπτικές εξετάσεις βοηθούν στην έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία θανατηφόρων ασθενειών, χωρίς να τρέξει να κάνει τη μαστογραφία του) και να το ρυθμίζουμε αδιάλειπτα (ποιος άλλος να σου διαβεβαίωσει ότι η σωστή διατροφή προστατεύει από διαβήτη και υπέρταση, ότι η τακτική άσκηση προστατεύει από καρδιαγγειακές παθήσεις, πριν αρχίσει να τρέχεις με τις ώρες πάνω σε έναν διάδρομο που δεν οδηγεί πουθενά?), αν δεν επιτρέψουμε σε όλους τους οιονεί ειδικούς (υγιεινολόγους, διατροφολόγους, διαγνωστικολόγους) να το ελέγξουν και να το ρυθμίσουν.

Καθώς στις μετανεωτερικές κοινωνίες, το δικαίωμα και η απόδειξη του άρχειν της πολιτείας έχει μετατεθεί από την επιβολή του θανάτου στο μανατζάρισμα της ζωής, όλες αυτές οι τηλεσυλλήψεις, εργαλεία και αποτελέσματα της εξουσίας, το μόνο που επιθυμούν να επιβεβαιώσουν είναι ότι η τέχνη του ζειν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την καταστροφή της ατομικότητας, ότι η φροντίδα/μέριμνα του εαυτού, πρέπει να καταλήγει στην αυτόεξουθένωση, στο θόλωμα της περιχάραξης του υποκειμένου.

Όλα αυτά τα ιατρικά και παραϊατρικά τηλεθεάματα επιβεβαιώνουν την ιατρικοποίηση των μηχανισμών της εξουσίας την εμπέδωση των βιολογικών πρακτικών στην πολιτική, τη μεταβολή της εξουσίας σε βιοεξουσία, στην οποία ανήκει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη φυσιολογικοποίηση των ατόμων (μέσα από την ολική απαγόρευση του καπνίσματος –την χολέρα του 20ου αι. ή μέσα από τις τεράστιου εύρους καμπάνιες για την παχυσαρκία –την πανούκλα του 21ου αι.) ώστε να τους παραχωρείται το δικαίωμα του ζειν. Κι όπως λέει και ο Negri (που όσο να πεις τη βλέπει, εδώ και χρόνια, την ανάλογη τηλεορασούλα του στη φίλη και γείτονα Ιταλία), η βιοεξουσία ρυθμίζει/διευθύνει την ζωή από το εσωτερικό της, παρακολουθώντας την, μεταφράζοντάς την, ομογενοποιώντας την και επαναμορφοποιώντας την για να επιτύχει την παρέμβαση της στο σύνολο του πληθυσμού. Ενός πληθυσμού όπου τα άτομα έχουν απωλέσει τα όρια τους, το σώμα τους εντάσσεται, ταυτίζεται και εμπλέκεται με το σώμα του ετέρου, βρίσκει τη συνέχεια του ανασυντάσσεται και αναγεννάται στη συνάντησή του με την τεχνολογία, και πιστοποιεί την υλικότητά του σε μια υπερβατολογική και ταυτόχρονα φοβική αλληλεπίδραση με το επέκεινα....

Κι έτσι το μόνο που μπορώ να κραυγάσω (και ΔΕΝ αναρωτιέμαι σήμερις, για άλλη μια φορά....) είναι αρκετά πια με όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα, όπου θολώνονται τα όρια του σώματος και της τεχνολογίας, αρκετά πια με όλη αυτή τη διαφημιστική μυθολογία, όπου απορρυθμίζονται οι εσωτερικές και εξωτερικές σταθερές και ασάφειες του σώματος, του δικού μου και του άλλου αρκετά πια με όλη αυτή τη μιντιακή απεικόνιση όπου συσκοτίζονται τα όρια ζωής και θανάτου......

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

... έγκατα...

-Γιατί παιδί μου τρως τα νύχια σου?

-..............................................

-Πόσες φορές σου έχω πει να μην τρως τα νύχια σου?

-.......................................................

-Τι θες, παιδάκι μου, να πάθεις μόλυνση?

-...........................................

-Παιδί μου ΜΙΛΑΩ...

-Κι εγώ, ΑΚΟΥΩ...Από μωρό...
αλλά δεν κάνω κάθε τόσο ανακοίνωση!!!!!!!!






Υ.Γ. Καλό μήνα απανταχού γονείς