"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Το κοριτσάκι με τους S.T. Dupont


Μια (διότι αυτά δεν συμβαίνουν δεύτερη) φορά και έναν (απίστευτα κρύο βρωμό)καιρο, ένα κοριτσάκι με σκισμένο μαύρο τζιν, μαύρο μπουφάν και χωρίς σκούφο (διότι δεν χωρούσε το ξασμένο, πίσω μαλλί) προχωρούσε (καταθλιπτικά) αργά προς το Σύνταγμα.

Ήταν από τις σπάνιες φορές που στην Αθήνα είχε χιονίσει με αποτέλεσμα το κράτος να έχει παραλύσει (και γι’ αυτό το είχαν σε ένα κρεβάτι στην εντατική, δίπλα στον δε-με-ξέρει-κανεις-από-την-κυβέρνηση-Ζαχόπουλο). Το χιόνι παράσερνε τα σκουπίδια (που ο Νικήτας σκόπευε να μαζέψει, αλλά, βρε αδερφέ, ως γιατρός, ένοιωθε καθήκον του να είναι στην εντατική, παρακολουθώντας την εξέλιξη του κράτους –διότι τον εγώ-ήμουν-σε-άλλο-υπουργείο-Ζαχόπουλο ούτε να τον χ..ει) και μαζί του μια μπαλαρίνα του κοριτσακίου, το οποίο (λόγω της φράντζας που κάλυπτε το ένα μάτι και της μυωπίας που στράβωνε το άλλο) έπεσε με φόρα σ’ ένα κολλημένο στο χιόνι γιωταχί, που οι επιβάτες του περίμεναν να ανανήψει το κράτος στην εντατική και να έρθει να τους απεγκλωβίσει (διότι σιγά ο έλλην –που ξεσπαθώνει ξεσπαθώνει, μην ξεκινήσει από την οικία του με χιοναλλυσίδες Βαϊσενφέλε-ένα βουνό ευρά από την Ωτοπλούς!!) και πάααααει η μπαλαρίνα.... Στην πορεία έχασε και την άλλη μπαλαρίνα, την οποία (καθώς την κρατούσε και καταθλιβόταν για τη μοίρα της προηγούμενης) την άρπαξε ένας κάγκουρας (μακρινός απόγονος του καγκουρό, που έμεινε έναν βήμα πίσω στην εξελικτική πορεία του είδους...), ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πεσιμιστική διάθεση που είχε το κοριτσάκι και οι ομοϊδεάτες της ακόμα και σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, αλλά και με στόχο να τους βαράει (με σημειολογικό απώτατο την αυτοπάθεια) στα ντου που έκαναν τις αποδέλοιπες μέρες....

Το κοριτσάκι με γυμνά (όπως γυμνή ήταν η ψυχή των ανθρώπων) πόδια, νηστικό (διότι η ευφορία της τροφής είναι ένα κόλπο προσυλητισμού της μικροαστικής κοινωνίας) και μελανιασμένο (όπως το μαύρο τέλος που αναμένει αυτόν τον αποτυχημένο κόσμο) από το κρύο, κρατούσε στα χέρια του ένα πακέτο με αναπτήρες S.T. Dupont, (αυτούς με τη μαύρη λάκα για να είναι ασορτί με τη σκοτάδι που περιτριγύριζε τα ανυποψίαστα ανθρώπινα όντα) με σκοπό να τους δωρίσει στους φίλους της. Έτσι θα μπορούσαν όλοι μαζί να ανάβουν (έναν εστέτ χειροποίητο αναπτήρα κι όχι φτηνατζαρίες Bic από τον Χόντο, αφού πέρα από το είναι σημασία έχει και το φαίνεσθαι, μη σου πω μεγαλύτερη σημασία έχει το φαίνεσθαι) και να καίγονται αντί να χαρακώνονται, το οποίο και τόσο yesterday ήταν, και επιπλέον απαιτούσε μια σωματική προσπάθεια μεγαλύτερη με πιθανό αποτέλεσμα το ίδρωμα και (χριστέ μου τι φρίκη!) το κάθισμα του μαλλιού.....

Ωστόσο καθώς δυσκολεύτηκε να φτάσει από τα Β.Π που έμενε (λόγω των κακόμοιρων που έβγαιναν στους δρόμους για να γιορτάσουν, την γέννηση του Χριστού, αγνοώντας ότι κάθε γέννηση απλά επιβαρύνει τον πλανήτη, φέρνοντας το αδόκητο τέλος όλο και κοντύτερα, όλο και κοντύτερα, όλο και κοντύτερα...), οι φίλοι της είχαν φύγει μην αντέχοντας (κάποιοι δεν είχαν αποτολμήσει να βγουν καθόλου από το σπίτι τους, φοβούμενοι) όλη αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα και την ευωχία και τα χαρούμενα παιδιά και κάτι χαμογελαστούς γέροντες με κόκκινα που κυκλοφορούσαν με τάρανδους... α πα πα πα!!!

Κουλουριάστηκε σε μια γωνιά δίπλα στον τοίχο του μετρό, προσπαθώντας να προστατευτεί από τα vibes χαράς που εκλύονταν από το εξάλλως καταναλώνον (edit μετά από παρέμβαση του πιο γλυκού ξαδέρφου στον κόσμο) πλήθος γύρω της (και να ζεστάνει λίγο τα πόδια της που είχαν παγώσει καλά θα ήταν). Σπίτι δεν μπορούσε να γυρίσει διότι είχε γίνει μαλλιά κουβάρια (τώρα αυτό κάπως κυριολεκτικό της ακουγόταν, αλλά δεν έδωσε σημασία) με τον πατέρα της, ο οποίος όχι μόνο την ειρωνεύτηκε όταν την είδε να βγαίνει σχολιάζοντας

-Πάλι σαν τη Νίτσα Μαρούδα στο «Δεσποινις διευθυντής (edit, γιατί γλυκός γλυκός, βαράει κι όλας) » θα βγεις έξω??

αλλά όταν ήρθε αντιμέτωπος με το περιφρονητικοσυγκαταβατικοθλιμένο ύφος της την έβρισε λέγοντάς της:

-Τέλος πάντων, παραμονιάτικα... Άντε καλά να περάσεις...

(Άκου, καλά να περάσεις!!!!!)

Αποφάσισε ν’ ανάψει τον αναπτήρα της να κάψει λίγο τα χέρια της (άσε που είχε παγώσει κιόλας) μπας και ξορκίσει όλα αυτά τα γέλια που έστελναν κατευθείαν πάνω της παρέες που έβγαιναν για ρεβεγιόν, χωρίς να υποπτεύονται τη ματαιότητα όσων ζούσαν (μην αναφέρω και την κακοδιαθεσία που θα τους έφερνε στο τέλος ο λογαριασμός: 130 ευρά το άτομο table-d-hotte και το κρασί χώρια, άει συχτήρ, δλδ!).

Με το που άναψε όμως η φλόγα –τι παράξενο! της φάνηκε ότι άκουσε μουσική και βρέθηκε σε μια σοφίτα όπου έκαιγε ένα μαγκάλι, και ένας καλλιτέχνης ρακένδυτος αλλά με κασκόλ στο λαιμό (άσχετο, αλλά αυτή είναι μια σκηνοθετική προσέγγιση που πάντα τη μισώ –καλά όλη την όπερα μισώ, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας- αφού πουλάει και το σακάκι του για τη Μιμή, το γ..μενο το κασκόλ, γιατί δεν το βγάζει??) κρατάει το χέρι της πτωχής μποέμ μοδίστρας που πεθαίνει (δυο πράξεις τώρα πεθαίνει και τον απέθαντο έχει, μιλάμε πιάστηκε το χέρι του του χριστιανού...). Κι εκεί που περίμενε να δει το τέλος να καταθλιβεί με την ησυχία της... τελείωσε το αέριο του αναπτήρα (καλά εδώ τελειώνει η υπομονή θεατών και θεατών στα λυρικά θέατρα όλου του κόσμου, ο αναπτήρας θα γλίτωνε??) ....

Αμέσως πήρε έναν από αυτούς που προόριζε για δώρο προσπαθώντας να επιστρέψει στο πεισιθανάτιο όραμα, αλλά αυτή τη φορά, βρέθηκε μες στην υπόγεια την ταβέρνα μες σε καπνούς και σε βρισίες, σε ένα τραπέζι γεμάτο ποτήρια με αψέντι (ξέρετε αυτό που στο τρίτο ποτήρι συνομιλείς με τον Επίκουρο αυτοπροσώπως, στο τέταρτο σε καταδιώκει ο Διογένης ο Κυνικός και στο πέμπτο ακολουθείς πειθήνια την Σαπφώ στην πτώση της από τους βράχους της Λευκάδας). Δίπλα της ο Καραβάτζιο μειδιούσε φριχτά μαστουρωμένος στον Βαν Γκόγκ, ο οποίος έδειχνε το κομμένο του αυτί στον Λωτρέκ, που προσπαθούσε να επιδείξει την αναπηρία του στον Τζάκσον Πόλοκ που τραβούσε γραμμές στο τραπέζι που είχε ανεβεί επάνω η οκτώ μηνών έγκυος Hebuterne δείχνοντας πώς αυτοκτόνησε μετά το θάνατο του Μοντιλιάνι. Κι εκεί που το κοριτσάκι προσπαθούσε μέσα από τα έργα τους να μετρήσει τη δυστυχία των εικαστικοκαταθλιμένων και να προστατευθεί από τις μικροδονήσεις του εορταστικού πνεύματος των Χριστουγέννων... τελείωσε ξανά το άεριο!

Έβγαλε γρήγορα και τρίτο αναπτήρα ελπίζοντας να μη χαθούν οι καταραμένοι της, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε στο (προ ανακαινήσεως) Ζόναρς, όπου σε φθαρμένους δερματινοκαναπέδες μπροστά από έναν ελληνικό ή έναν γαλλικό καφέ της 1,5 δραχμής (και ουχί φρέντο των 5 ευρώ, που έφτασε να πουλάει ο μουράτος ανακαινισμένος Ζόναρς, το Μετοχικό Ταμείο μου μέσα...), ο Καρυωτάκης έδειχνε την τρύπα από τη σφαίρα στο στήθος του στον Ζολά που έδειχνε τα μαυρισμένα από το γκάζι πνευμόνια του στον Ρεμπό που έδειχνε το πιστοποιητικό θανάτου του (ετών 36) στη Σύλβια Πλάθ, η οποία προσπαθούσε να πείσει τον Κερουάκ ότι ο φούρνος της κουζίνας είναι το τέλειο μέσο αυτοκτονίας και όχι όπως επέμενε αυτός τα ναρκωτικά και (το Αids, που μπορούν να σου κολλήσουν) οι περιστασιακές σχέσεις. Κι εκεί που η χαρά από τα πιτσιρίκια με τα πακέτα κόντευε να εξανεμιστεί και να μην απειλεί πια την αύρα της... τέλειωσε ο αναπτήρας, ξανά, ρίχνοντας τη σε μια μοιρολατρική διάθεση, του τίποτα καλό δεν κρατά!!!!

Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε πόσο γρήγορα έβγαλε τον επόμενο αναπτήρα, ούτε πόσο γρήγορα τον άναψε περιμένοντας να ακούσει περισσότερα πριν αποφασίσει ποιο ήταν το καλύτερο τέλος, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε σε ένα υπόγειο κακοφωτισμένο βερολινέζικο μπαρ, όπου στη σκηνή έβγαιναν τραγουδώντας ο ένας πάνω στην μουσική και τους (έτσι κι αλλιώς παρόμοια απαισιόδοξομελαγχολικοπεισιθανάτιους) στίχους του άλλου, πάντα με τα (δε θέλω να σε βλέπω σκληρέ κόσμε) κλειστά μάτια, ταλαντευόμενοι (εδώ θα καταρρεύσω από την απελπισία, εκεί θα καταρρεύσω από την απελπισία) μπρος πίσω ενώ το (είμαι τόσο αποστασιοποιημένος από το σώμα μου που κάθε εξαρθρωμένο μέλος έχει άλλη πορεία) κεφάλι κινιέται αριστερά δεξιά, όλοι οι μαυροκατίμαυροι τραγουδοποιοί/ες. Από την Φλέρυ εχω-εντελώς-ξεφύγει-μανούλα-μου-Νταντωνάκη, τον Ορφέα δε-βρίσκω-μαχαίρι-να-κόψω-τις-φλεβες-μου-Περίδη ως τον Leonard η-τρέλλα-μου-πάει-πολύ-Cohen, τους κανεις-δε-με-καταλαβαίνει-Cure, την όλα-είναι-μάταια-Siouxsie (χωρίς τους Banshees, που όση ματαιότητα ήταν να ζήσουν την έζησαν, κονόμησαν και την έκαναν), τον Nick σε-λίγο-πιάνουμε-πάτο-Cave και τους –όπου-ναναι-αποχωρώ-από-τον-μάταιο-τούτο-κόσμο-Funeral Dinner. Μέχρι να πουν τις μπαλάντες τους (16 λεπτά η μία, μιλάμε... έλεος παιδιά! ο Albinoni έχει γράψει συντομότερα πλήρη κονσέρτα!!) φυσικά τελειώσε και το αέριο του τέταρτου αναπτήρα...

Όμως -τι παράξενο και πάλι!!!!

Οι φωνές και οι μουσικές δε χάθηκαν, συνέχισαν να ακούγονται, επικαλύπτοντας η μία την άλλη σαν να σκαρφάλωναν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας.... Άναψε γρήγορα τον τελευταίο αναπτήρα...

Και ξαφνικά μπροστά της εμφανίστηκε ο Johnny Depp ως Ψαλιδοχέρης να την κοιτά μελαγχολικά ενώ τα ψαλιδόχερά του έκοβαν τα κλαδιά του δέντρου ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά και κάνοντας της νόημα δακρυσμένος να τον ακολουθήσει (μεταξύ μας κι εγώ θα τον ακολουθούσα, ακόμα και δακρυσμένο...). Σηκώθηκε και σκαρφάλωσε στο πρώτο κλαδί (αν και φοβόταν ότι θα καθόταν η κουρούπα και κρίμα τόσος κόπος και ξάσιμο...), το δεύτερο, το τρίτο, παρακαλώντας τον να μην την αφήσει μόνη της εκεί….

Την άλλη μέρα οι φίλοι της τη βρήκαν στο ίδιο εκείνο σημείο περιτριγυρισμένη από τους S.T. Dupont... Την κοίταξαν γεμάτοι φρίκη και κάποιος είπε:

-Την σκότωσε όλη αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, σας το είπα εγώ να μη βγούμε από τα δωμάτια μας...

Οι υπόλοιποι κούνησαν καταφατικά το κεφάλι, οι πιο ενεργητικοί κάναν ουαου.. και όλοι μαζί αποφάσισαν ότι επιτέλους βρήκε το μαύρο τέλος που ονειρευόταν....

Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι το κοριτσάκι φτάνοντας στην κορφή, είδε δίπλα στον Depp τον Άντερσεν αυτοπροσώπως και ενθουσιάστηκε καθώς η μεγάλη αλήθεια της παρουσιάστηκε περίλαμπρη εκεί πάνω στο συλλημένο δέντρο...

Ο πρώτος emo όλων των εποχών, ή μάλλον ο θεωρητικός των emo ήτo ο Δανός παραμυθάς...

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

... ο φόβος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι...

«Αθλητισμός είναι η θεληματική και συνήθης καλλιέργεια της εντατικής μυϊκής προσπάθειας, η οποία στηρίζεται στην επιθυμία της προόδου και που ημπορεί να φθάσει μέχρι τον κίνδυνο» (Βαρώνος -σιγά-τη-μούρη-de Coubertin)
«Αθλητισμός είναι ένας επαναλαμβανόμενος, ρυθμιζόμενος, φυσικός ανταγωνισμός που παράγει έναν αδιαμφισβήτητο νικητή» (Bell, 1987)

Διαπνέεται ο αθλητισμός από ανιδιοτέλεια? Υπάρχει το αθλητικό ιδεώδες (υγεία, άμιλλα, καλή φυσική κατάσταση και σωματική βελτίωση, προσωπική ικανοποίηση)? Ποιος έδωσε αυτόν τον ορισμό του αθλητικού ιδεώδους???

Δίνω μόνο δυο ορισμούς του αθλητισμού όπως δημοσιοποιούνται στο Αθλητικό Μανιφέστο, μόνο για λόγους οικονομίας χώρου και όχι γιατί με βολεύουν. Όσους και να αναφέρω θα συγκλίνουν στην άποψη πως ο αθλητισμός πρώτα απ’ όλα είναι ένας ανταγωνισμός. (εξ’ άλλου άθλον σημαίνει βραβείο, άρα αθλητής αυτό που αγωνίζεται για το βραβείο). Ο αθλητισμός, είτε είναι μαζικός και λαϊκός, είτε είναι μαθητικός (να δείτε γονείς να ωρύονται για (και μαζί με) τα καμάρια τους σε σχολικούς αγώνες.... να σας φύγει το κεφάλι!) ταυτίζεται με τον «αγώνα», δεν έχει νόημα χωρίς τη νίκη και την επιβράβευση. Κι αυτό ΔΕΝ είναι απαραίτητα κακό...
Οι ανθρωπολογικές και ιστορικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα αθλητικά γεγονότα, κατά κύριο λόγο, ξεκίνησαν ως αναπαραστάσεις συγκρούσεων και συνδέονταν με θρησκευτικές τελετές σε όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες. Η ερμηνεία που δίνεται συνήθως, είναι ότι η αθλητική δραστηριότητα είχε θεραπευτικές ιδιότητες εκτόνωσης από την ένταση και την (μη γελιόμαστε εξ' άλλου, εγγενή στην ανθρώπινη φύση) επιθετικότητα ειδικά κατά τα πρώτα στάδια της κοινωνικοποίησης του ανθρώπου. Με λίγα λόγια οι αθλητικές εκδηλώσεις δεν ήταν παρα η μετεξέλιξη των φυσικών συγκρούσεων σε συμβολικές αντιπαραθέσεις και του φυσικού θανάτου του αντιπάλου στον συμβολικό θάνατο του ηττημένου. Στο δίλημμα, αθλητισμός ή πόλεμος οι άνθρωποι προτιμησαν τον πρώτο, φυσικά διαποτισμένο με τα χαρακτηριστικά του δεύτερου και ουχί με τις άμιλες και κατοπινές (συνήθως αστικές και θεολογικά προερχόμενες) σαχλαμάρες. Και μη μου πεί κανείς ότι από τότε εκπολιτιστήκαμε, γιατί θα τον παραπέμψω στον William Golding (και το πολλλλλυαγαπημένο μου, αριστουργηματικό "Lord of the flies") αλλά και στον διανοητή George Steiner οι οποίοι καταδεικνύουν ότι ο πολιτισμός δεν είναι παρα μια πολύυυυυυυ λεπτή φλύδα, που με το παραμικρό σκίζεται και φανερώνει την άγρια υφή της ζωώδους φύσης μας, μια πολύ λεπτή κρούστα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου, που με το ζόρι συγκρατεί μια λάβα βαρβαρότητας...

Περιορίζεται η φυσική συμμετοχή των πολιτών εξαιτίας της παρακολούθησης των αγώνων?
Μετατρέπονται οι πολίτες σε παθητικούς δέκτες?

Η κάθαρση φυσικά που παρέχει ο αθλητισμός δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση, δεν αφορά μόνο τους εμπλεκόμενους, αφορά σε όλους τους συμμετέχοντες στην κοινωνική ομάδα. Γίνεται για χάρη και μπροστά σε κάποιον θεατή, ο οποίος όχι μόνο δεν περιορίζεται σε παθητική παρακολούθηση αλλά στην ουσία συμβάλλει ενεργά στην απόφαση του αθλητή για άθληση και στη συμμετοχή του σε (αντ)αγωνίσματα σύμφωνα με τον Σταμίρη. Έτσι, προτού βιαστούμε να αναγάγουμε τον θεατή σε παθητικό δέκτη, ας σκεφτούμε ότι οι φίλαθλοι, από τις πρωτόγονες κοινωνίες ως σήμερα, δημιουργούν και μοιράζονται με τους συμμετέχοντες τον αγώνα, το illusio του αγώνα και βιώνουν την εμπειρία του αθλητισμού μέσω του σώματος του αθλητή. Παίζουν το παιχνίδι μέσα από τη δραστηριότητα του αθλητή και υποτάσσονται στους κανόνες μέσω της πειθάρχησης του αθλητή στους κανόνες του παιχνιδιού που αποδέχονται αμφότεροι. Σύμφωνα με τη θεωρία του Bourdieu, βλέποντας τον «άλλο» να πράττει ή ακούγοντας την ιστορία της πράξης του – στη μετάδοση ένός αθλητικού γεγονότος από τα Μ.Μ.Ε. – ο «εαυτός» ζει δια αντιπροσώπου την εμπειρία κάνοντας τον άλλο ένα μέρος του σε μια στιγμή ταυτοποίησης που μετατρέπει το εγώ στην εικονική δομή του. Το αθλητικό θέαμα συνδέει το σώμα του θεατή με το σώμα του αθλητή, επανασυνδέει το θεατή με τον αθλητισμό, αναδεικνύοντας τη συμβολή του στην πολιτισμική διαδικασία.

Και τα έκτροπα? ο χουλιγκανισμός? η χυδαιολογία?

Η ταύτιση του οπαδού με τον παίκτη οδηγεί σε αυξημένο συμβολικό ανταγωνιστικό λόγο. Ο παίκτης προστατεύει τα συμφέροντα του οπαδού μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και ο οπαδός όμως προστατεύει τα συμφέροντα της ομάδας του στις κερκίδες κάνοντας τη σύγκρουση και εκτός αγωνιστικού χώρου αναπόφευκτη, γιατί ενώ το σώμα του αθλητή αποτινάσει την εξουσία (της πειθάρχησης στους κανόνες και στη (δια)μόρφωση του σώματος από την προπόνηση) που εγκαθίσταται πάνω του μέσα από τη συμμετοχή στο παιχνίδι, το σώμα του φιλάθλου δε βρίσκει τρόπους να απαλλαγεί από αυτή την εξουσία. Ένας αγώνας είναι εκδήλωση μιας μεγάλης φυσικής και ψυχικής ενέργειας. Η δημιουργία της εικόνας είναι πολύ ισχυρή. Δημιουργείται έτσι η αντίφαση με το ότι ο θεατής πρέπει να μείνει μόνο θεατής. Η άσκηση στο έπακρο των δυνατοτήτων του σώματος των αθλητών, δημιουργεί στους θεατές-φιλάθλους την αίσθηση ότι τους αφαιρείται κάτι από το σώμα τους. Έτσι οι φίλαθλοι (στην πλειοψηφία τους νέοι στα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησης του σώματός του) το διεκδικούν πίσω με την άσκηση βίας. Μια βία που δεν είναι εγγενής στον αθλητισμό αλλά αποτελεί συνήθως
  • έκφραση τοπικιστικών, εθνοτικών ή θρησκευτικών διαφορών (Στις 8 και 23 Ιουνίου του 1969 δυο ποδοσφαιρικοί αγώνες για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ, κατέληξαν σε ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στις δυο χώρες τον επόμενο μήνα για συνοριακές διαφορές. Η σύρραξη αυτή έμελλε να μείνει στην ιστορία ως «ο πόλεμος του ποδοσφαίρου». Το 1971, στη Σκοτία, οι οπαδοί της καθολικής Celtic και της προτεσταντικής Rangers συγκρούστηκαν μετά τη λήξη του μεταξύ τους αγώνα με αποτέλεσμα 66 νεκρούς),
  • αντίδραση οπαδών που ανήκουν σε ομάδες πληθυσμού με υψηλά ποσοστά ανεργίας και αλκοολισμού, (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι οπαδοί των βρετανικών ομάδων), όπου η ταύτιση με την επιβολή μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι η εξωτερίκευση συσσωρευμένης εχθρότητας, η άρνηση της περιθωριοποίησης, η ύστατη προσπάθεια επιβολής στο κοινωνικό περιβάλλον. Τα επεισόδια είναι συνήθως ίδιας έκτασης στην ήττα, όπου αισθάνονται ότι, μέσα στον αγωνιστικό χώρο αυτή τη φορά, κάποιος τους αποστέρησε την ευκαιρία για μια διέξοδο και στη νίκη όπου με τη διεξαγωγή επεισοδίων δηλώνουν ότι ήταν συμμέτοχοι στην κατακυρίευση και κατίσχυση επί του αντιπάλου, την οποία συνεχίζουν και επεκτείνουν εκτός του γηπέδου.
  • διέξοδο των ιδιαίτερα φτωχών κοινωνικών ομάδων και χώρων, με υψηλά επίπεδα αναλφαβητισμού, ιδιαίτερα πληττόμενοι από την περιθωριοποίηση. Για αυτούς η νίκη είναι αυτό που θα τους κάνει υπερήφανους, θα τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους άλλους, θα καταγράψει την επιβολή τους πάνω στον ισχυρότερο και πλουσιότερο αντίπαλο. Η ήττα είναι άλλη μια απόδειξη της συμπαιγνίας των κέντρων διαφθοράς εναντίον τους, η απόδειξη ότι ο θεός απόστρεψε τα μάτια του από πάνω τους.
Το ποδόσφαιρο εμπεριέχει (συμπτωματικά και όχι εγγενώς) τη βία, όπως και κάθε άθλημα ανταγωνιστικής μορφής. Οι αθλητικές συναντήσεις είναι η ευκαιρία για τις μάζες να διακηρύξουν τη συλλογική τους ταυτότητα και την απόρριψη του διαφορετικού, επιτρέποντας (αλλά όχι δημιουργώντας) την εμφάνιση λανθανόντων φαινομένων ξενοφοβίας, ρατσισμού, σεξισμού, των κοινωνιών. Ο αθλητικός αγώνας ανάγεται στο συμβολικό επίπεδο της υπεράσπισης της υπόστασης του οπαδού. Η ήττα φέρνει ξεσπάσματα λύπης ή εμπάθειας, δημιουργεί εχθρούς στο χώρο του φαντασιακού. Πάντα υπήρχε η βία. Η συμβολική απόσταση του πετροπόλεμου της γειτονιάς, των φωτιών στα γήπεδα των αντιπάλων, από τα σημερινά θύματα είναι πολύ μικρή.

Και οι δυνατότητες για ξέπλυμα χρήματος? για χρήση αναβολικών? η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εταιρειών και των καπιταλιστών?

Ο αθλητισμός με όλες τις μορφές και εκδηλώσεις του, είναι τμήμα της κοινωνίας, είναι ένα από τα συστατικά της στοιχεία. Είναι απεικόνιση των δομών της, εμπεριέχει στο πλαίσιό του όλα τα χαρακτηριστικά της και φροντίζει ώστε, με την υποταγή τους στο illusio του παιχνιδιού, παίκτες και οπαδοί να τα ενσωματώνουν, να τα ενστερνίζονται. Ο φίλαθλος ενσωματώνει μέσα από την εικόνα και το λόγο το μήνυμα που μεταδίδει ο αθλητής και το οποίο σήμερα δεν είναι παρά το μήνυμα της καπιταλιστικής λογικής. Δεν συμβαίνουν ούτε μεγαλύτερα ούτε μικρότερα οικονομικά σκάνδαλα στον αθλητισμό απ' ότι αλλου. Ξεπλένεται πολύ λιγότερο χρήμα στον αθλητισμό απ' ότι ας πούμε στο χρηματιστήριο. Δεν κυκλοφορούν περισσότερες ουσίες (φυσικά ούτε λιγότερες) απ' ότι σε άλλους χώρους υποχρεωτικής αριστείας (Στο Χάρβαρντ μόνο σε μια χρονιά, το 2002, οι φοιτητές που παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν σε ουσίες για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ξεπερνούσε το 22%!!!). Ο αθλητισμός είναι ένα μέσο συμβολικής αναπαράστασης και όπως οι περισσότερες κοινωνικές δραστηριότητες δεν αποβλέπει σε κάποια ριζοσπαστική αλλαγή. Αντίθετα επενεργεί θετικά στην παγίωση των κοινωνικών δομών.

Αυτό είναι το ποστ που θα μισήσει ο Ίνδικτος και η Just me, καθώς είναι γεμάτο αναφορές και παραπομπές, αλλά παραδεχτείτε ότι εγώ δεν έφταιγα... Ένα πανηγυρικό ποστ για την ομάδα μου πήγα να βάλω (η οποία παρεμπιπτόντως ξανανίκησε -όχι παίζουμε!!) και βρέθηκα να αθλητικοκοινωνιολογώ (τραβάτε με κι ας κλαίω...) και πλησιάζουν κι οι γιορτές και μ' αυτά κι μ' αυτά δε μ' αφήνετε να πάθω την χριστουγενοεορτοκαταναλωτική καταθλιψή μου...

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

.... Πήρα κόκκινα γυαλιάαααααα


Πήρα κόκκινα γυαλιά, κι όλα Ολυμπιακάαααα τα βλέπω

κι έτσι ξέρω πως εγώ, μόνο ΘΡΥΛΟ αγαπώ

και τους άλλους παραβλέπω


Πήρα κόκκινο στυλό και τραβάω γιαλό-γιαλό και γράφω,

τραγουδάκια της φωτιάς, της φωτιάς της πυρκαγιάς

για τον ΘΡΥΛΟ αντιγράφω


Πως μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος, πως μ’ αρέσει αυτός ο Θρύλος

πως μ’ αρέσει το πρωί

κι ήταν μια χαρά της Βέρντερ, κι ήταν μια χαρά της Βέρντερ

η μεγάλη συντριβή....


Πως μ’ αρέσει που οι άλλοι, ΑΕΚ Βάζελοι και ΠΑΟΚ

τώρα μένουν στη σιωπή...

και κρατάνε το φανάρι και κρατάνε το φανάρι

μες στου ΘΡΥΛΟΥ τη γιορτή


Πήρα κόκκινη καρδιά κι ολυμπιακό κασκόλ φοράω

και ρωτάω να μου πουν όσοι μπάλλα αγαπούν

Πατσα Λουά ή Ντραγκο χρωστάω


Πήρα κόκκινα φτερά και περνάω μια χαρά, γελάω

πιάνω σώμα του χιονιού και ουρά χελιδονιού

για τον ΘΡΥΛΟ τραγουδάωωωωωωωω...

(δεν είμαστε με τα καλά μας.... σοβαρή γυναίκα....)

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

...Για τις Άννες του Adaeus...


Κανείς δεν καταλάβαινε πως έφευγες.
Ενσωματώθηκες σε ξένη,
συμπαρασύρουσα αναχώρηση,
του θέρους.
Έκανες ότι έκανε ο καιρός:
μίκραινες όσο μίκραινε η μέρα
κι αποχρωματιζόσουν στων δέντρων
τον αποχρωματισμό.
Αθέατη, τοπίων καραβάνια ακολουθούσες,
που κύλαγαν αργά προς άλλην όψη.
Και λέγαμε φεύγει η ωραία εποχή.
...................................................................

....Υφή συνεπάκολουθου
είχε η άφιξή σου,
άλλης συμπαρασύρουσας αφίξεως,
του θέρους.
Τόλμας ότι τολμά το φως,
μεγαλώνεις με το μεγάλωμα της μέρας,
και με τους κόπους του ήλιου
απόκτησες ολόκληρη τροχιά.
Όσο για τη φωνή που έχεις,
για κείνα τα τραγούδια που ανεβάζεις
στης νύχτας τα ψηλά υπνοδωμάτια,
δεν είναι λόγος: έτσι τραγούδαγε κι ο Αύγουστος
Ακούγαμε και λέγαμε ήρθε η ωραία εποχή.
................................................................
Έλαχιστα προσαρμοσμένο το ποίημα της Κ. Δημουλά (είμαι σίγουρη πώς δεν θα την πείραζε κι αν το ήξερε) αφιερωμένο στις δυο πιο λατρεμένες γυναίκες του Adaeus (κι από τις πιο αγαπημένες μου κι εμένα).
Γι αυτή που έφυγε νωρίς, αιφνίδια και τόσο ήσυχα και γι αυτήν που ανέλαβε ανθίζοντας να φωτίζει και να γλυκαίνει τη ζωή του (και να βοηθά και εμάς να τον ανεχόμαστε.....)

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

...Περί Logoτυπων....

Εδώ και μερικές μέρες ο Sandman με κάλεσε σε ένα παιχνίδι:
Που θα ήθελες να δεις το Logo σου?
Όσο κι αν η ερώτηση φαίνεται αθώα, κρύβει (αμέσως μετά από το τελευταίο γραμματάκι της) μια τεράστια χαράδρα αναρωτήσεων στην οποία κινδυνεύεις να πέσεις....
Τι είναι το Logo (όχι στη φυσική του αλλά στην μετα-διάστασή του)?
Μήπως "θέλω να δω", σημαίνει θέλω να κάνω μια δήλωση για εμένα στους άλλους?
Το παιχνίδι αυτό πόσο αφορά στα όρια που ονειρευόμαστε να ξεπεράσουμε αλλά φοβούμενοι τις πληγές τις δικές μας (ίσως και των άλλων) παραμένουμε να κοιτάζουμε διστακτικά???
Η λογοτυπική αυτή έκθεση αφορά όχι μόνο στους φίλους μου κι εμένα αλλά και σε όλους όσους έχουν πρόσβαση στον blogoχώρο μου... Θέλω όλα αυτά τα (αδιάκριτα) μάτια, να κοιτούν το ξεγύμνωμα ενός (έστω και ελάχιστου) κομματιού από την ψυχή μου?
Αυτή η λογοτυπική αλυσίδα, χρησιμεύει στο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο ή απλώς όλοι θα αναζητήσουμε έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τους άλλους σε πρωτότυπες ιδέες και άψογη εκτέλεση?
Κι εκεί που τα ερωτήματα με κατακλύζαν και αγχωνόμουν γιατί περνούσε κι ο καιρός (αν σε καλούν για καφέ δεν πας για after), ξέσπασε μια απρόσμενη διαφωνία στο προηγούμενο post για τον Ριχάρδο και είδα το φως το αληθινό....
Τα ερωτήματά μου δεν ήταν παρά εκφράσεις του Ναρκισισμού μου.... Στην πραγματικότητα απλώς κωλυσιεργούσα γιατί είμαι μια αδέξια με τα υπολογιστικά προγράμματα γενικώς και με τα προγράμματα επεξεργασίας εικόνας ακόμα περισσότερο. Αρνιόμουν να ανεβάσω ποστάκι γιατί ήξερα ότι δε θα μπορούσα να συναγωνιστώ ούτε την τεχνική αρτιότητα των Sandman και Ίνδικτου, ούτε την πρωτοτυπία των θεμάτων που συνάντησα στα περισσότερα blogα που συμμετείχαν στο παιχνίδι και με μαζοχιστική ικανοποίηση επισκεπτόμουν...
Κι έτσι για άλλη μια φορά η ζωή έδωσε τη λύση στα διλήμματα και τα ερωτήματα: Δεν ήταν ζήτημα που ΗΘΕΛΑ να δω το logo μου, ήταν που ΕΠΡΕΠΕ να το δω....
στην προσωπογραφία μου, δια χειρός Νταλί...

Υ.Γ. Καθώς ετοιμαζόμουν να κλείσω αυτό το ποστ και έβαλα την προεπισκόπηση για να δω τι έχω γράψει και τι λινκ θα βάλω, διαπίστωσα οτι (προς χαρά μεγάλη του Ίνδικτου και της Just me) δεν υπάρχει καμια αναφορά σε κανέναν φιλοσοφοκοινωνιολογοδιανοούμενο και μου ΄ρθε στο μυαλό ένα σχόλιο του Ίνδικτου, για ένα βιβλίο που θα έπρεπε να έχει το logo μου, όπου άφηνε για μένα υπονοούμενα (δλδ, όχι και τόσο υπονοούμενα, ξεκάθαρα το έλεγε ο -υποθέτω- χριστιανός) ότι κοιμάμαι με τον Foucault στο μαξιλάρι μου και ξυπνώ με τον Bergson στο μυαλό μου.... Επειδή όμως, στην (απλή και καθόλου σκληρή) πραγματικότητα μου... κοιμάμαι (συνήθως) με τον καλό μου και ξυπνάω (από τις φωνές του καμαριού μου) με την ουρά του Θέμου στο πρόσωπό μου, το μοναδικό βιβλίο όπου θα ήθελα να δω το logo μου είναι αυτό:
όπου θεωρώ ότι οι ήρωες ζουν τον απόλυτο έρωτα...

Υ.Γ. 2 Τώρα τι μου ΄ρθε στο μυαλό? Ότι κανένας (μυθιστορηματικός ή μη) έρωτας δεν είναι απόλυτος αν δεν υπάρξει η κρίση της παρέκκλισης, του παιχνιδιού, της αμαρτωλής φαντασίωσης και (ευκταία) υλοποίησης. Οπότε, καλό θα ήταν να έβαζα το logo μου ΚΑΙ εδώ:
διότι αν είναι να αμαρτήσεις ε... να αξίζει τον κόπο...

Υ.Γ.3 Όπως κάθε φορά που τελειώνει ο ρόλος μου σε κάποιο παιχνίδι, προβληματίζομαι για το σε ποιον/α (που θα έχει διάθεση και δε θα αισθανθεί άβολα) συνblogίτη/ίσα θα περάσω τη μπάλλα. Ειδικά αυτά τα παιχνίδια-πυραμίδες (με πολλαπλούς παραλήπτες) παρουσιάζουν την ειδική δυσκολία ότι δεν ξέρεις αν αυτός που θέλεις να καλέσεις έχει ήδη δεχτεί πρόσκληση. Εγώ πάντως δεν μπορώ παρά να απευθύνω την πρόσκληση στον (σύνηθες θύμα των ιδιοτροπιών μου) Adaeus, στην (πρώτη που με κάλεσε σε παιχνίδι) Νερίνα, στον (συνοπερόφιλο) Farinelli στην (αμφίθυμη απέναντι στο επερχόμενο εορταστικό πνεύμα) Just me και στην (συν-γαβρίνα) Afrodiet

Υ.Γ.4 όποιος/α έχει λάβει και απ' άλλού πρόσληση παρακαλώ να πιστέψει στην καλή μου πρόθεση και την καλοπροαίρετη άγνοιά μου...