"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

...Τα φευγαλέα ανθίστανται στον χρόνο...


Δεν έχει κάτι εξαιρετικό η μέρα? Δεν έχει μια φωτεινότητα? Ένα αλλιώτικο χρώμα? Μια μουσικότητα από το ξημέρωμά της? Όχι? Τι όχι? Για κοιτάξτε καλύτερα, δεν μπορεί... Σήμερα η Marea γίνεται ενός χρόνου, αφού.... Σαν σήμερα ενεφανίσθη νέος αστήρ στο blogoστερέωμα ΜΟΙ .... Και λέω να γιορτάσω την επέτειο που (όπως κάθε αναμνηστικό...) δημιουργεί μια ά-χρονη επαναληπτικότητα, ένα αδιατάραχτα επιστρέφον (παρελθόν) παρόν (μέλλον) με τ’ ασημένια δευτερόλεπτα που κατρακυλούν να επιστρέφουν εδώ που είμαι πάλι, (σύμφωνα με τον Γιώργο Βέη -ελαφρά προσαρμοσμένο), με ένα γραπτό που να ενώνει το χώρο με τον χρόνο σε ένα ανεξάντλητο παρόν...

Δε θα αναφερθώ στα προηγούμενα πόστ (και ειδικά στο ποστ που εγκαινίασε το σπίτι -έγινε το σπίτι) για να το εορτάσω, για δυο λόγους.... Ο πρώτος (και πραγματικός) είναι ότι συνήθως τα παλιά τα ποστ μου φαίνονται (ήταν) χάλια... Φυσικά δεν τα σβήνω αφού κάθε ποστ είναι ένα ίχνος -ένα ομοίωμα του εαυτού, υποκείμενο στο χρόνο, μια αίσθηση της συγκεκριμένης στιγμής που περνά, συνεχίζει την πορεία της, ενώ το κείμενο μένει ακίνητο -άχρονο πια- σαν κάθε πράγμα που έγινε χειροπιαστό αλλά λησμονήθηκε πια (αποσαθρώνοντας έτσι τον άξονα του χρόνου στον οποίο δημιουργήθηκε) και απολαμβάνει το δικαίωμα σε έναν (εγ)καιρο θάνατο. Άρα το σβήσιμο δεν θα κάνει τίποτα παραπάνω από να διαταράξει (πιστοποιώντας) έναν ήδη υλοποιημένο θάνατο...

Ο δεύτερος (που τον χρησιμοποιούμε για να νομιμοποιήσουμε την πράξη και να δώσουμε ένα θεωρητικό υπόβαθρο στην ήδη ληφθείσα απόφαση) είναι ότι επειδή, νομίζω πώς, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε το εκεί που ζήσαμε, στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνο τον χρόνο που ζήσαμε εκεί... (ο χρόνος μας ξεγελά φορώντας τη μάσκα του χώρου), λέω ότι οι επέτειοι πρέπει να μας πηγαίνουν στο αύριο ώστε «να επινοήσουμε / από την αρχή / την πραγματικότητα αυτού του κόσμου» (κατά τον Οκτάβιο Πας, για άλλη μια φορά παραφρασμένο).... Έναν κόσμο υπό δόμηση, ποστάκι, ποστάκι (κατά το πετραδάκι πετραδάκι), έναν blogoχώρο, χώρο εικονικής διαβίωσης (και πραγματικής επιμέλειας) ο οποίος (αναγνωρίζοντας την κατωτερότητά του απέναντι στο χρόνο και τη νοσταλγία του) να ανταπαντήσει στον χρόνο με (το μόνο όπλο που διαθέτει απέναντί του) την ομορφιά...

Τώρα που το σκέπτομαι υπάρχει κι ένας τρίτος λόγος: Οι τρίτοι... Στην πραγματικότητα αυτό που θέλω να γιορτάσω (αυτό που κυρίως αποκόμισα) είναι η κάθε συνάντηση μέσα στο blogoχωριό, η οποία ήταν (είναι) ένα παρόν... Ένα παρόν που (διατηρώντας τη δυνατότητά του για τα πάντα) αγνοεί το μέλλον, και δεν κατέχει πια (αν και το βαραίνει η πραγματικότητα της απώλειας) το παρελθόν, όπως λέει και ο σοφός παππούς Πεσόα (επίσης θύμα παράφρασης...)

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ, και λέω (συμφωνώντας με τον Γ. Βέη για άλλη μια φορά) να συνεχίσω να

Γράφω και (να) μένω εδώ

παρόν

ανεξάντλητο...

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

σήμερα γά- σήμερα γάμος γίνεταιαιαιαιαιαι....

Μετεωρίτες μας, να ζήσετε

(εγώ ως συνήθως αλλου 'ντ' αλλού!)
(sorry Jo!)

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

...περνά ο στρατός της Ελλάδος φρουρός....

"Κάθε παρέλαση είναι ένα δημόσια εκτεθειμένο ψέμα" είπεν ο σοφός παππούς Έκο. Ένα σωματικά δομημένο ψέμα, έμφορτο με εθνικιστικές συμπαραδηλώσεις επιθετικότητας και απόλυτα συνδεδεμένο με ιδεολογίες σωματικής πειθάρχησης, πνευματικής υποταγής και στρατιωτικής ετοιμότητας.
Το θυμήθηκα αφού ήρθε πάλι ο καιρός της παρελάσεως (ο εφιάλτης στο δρόμο με τα δίευρα...) και η εμμονή σε αυτήν της ελληνικής (ομού μετά τινών ανατολικασιαστικών δικτατοριών) πολιτείας και κοινωνίας (ειδικά στις μαθητικές). Άλλη μια απόδειξη (για μένα) της υλικής πραγματικότητας που συνιστούν η πολιτική και η ιδεολογία και (καθώς, εδώ και πολλά χρόνια μάς έχει τελειώσει η παραδοσιακή καρτεσιανή διχοτομική προσέγγιση πνεύματος/σώματος) της αποδοχή; της σωματικοποιημένης έννοιας του ανθρώπινου όντος, ότι δλδ το άτομο είναι τα βιολογικά όρια του σώματος του, αφού (πολύ σχηματικά) χωρίς αυτό δεν υπάρχει (η σκέψη) το έξω από αυτό. {Ο εγκεφαλικός θάνατος -θάνατος της (έδρας της) σκέψης επέρχεται πριν ακόμα και τον καρδιακό θάνατο, ενώ το ζήτημα της (ύπαρξης ή ανυπαρξίας της αθάνατης) ψυχής άπτεται του πεδίου της παραψυχολογίας (ει μη και της θρησκειολογίας, ετέρου παράγοντα του μεταφυσικού) οπότε δεν αναιρεί το παραπάνω. (μιλάμε έχω αρχίσει να βάζω παρενθέσεις στις παρενθέσεις... Η κατάστασή μου επιδεινώνεται....)}. Άρα οι λειτουργίες (και οι χρήσεις) του σώματος (όπως η παρέλαση) σε ένα κοινωνικά δομημένο περιβάλλον, καταδεικνύουν τη σημασία του, ως παράγοντα στις λειτουργίες της αμοιβαιότητας και της ανταλλαγής ανάμεσα στα άτομα, και αποκαλύπτουν τις διασυνδέσεις ανάμεσα στη διαμόρφωση του σώματος και τη δόμηση του κράτους, στη νοηματοδότηση του σώματος και τις ιδεολογίες της εξουσίας (στις θεσμικά ιεραρχημένες αλλά και στις οριζόντια διαχεόμενες μορφές της).
Οι πρώτες διαφοροποιημένες από το καρτεσιανό μοντέλο αναφορές στην έννοια του σώματος παρατηρούνται στη νεωτερική κοινωνία στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αι. Την περίοδο που μεταβάλλεται ο γεωπολιτικός και κοινωνικός χάρτη της Ευρώπης, λόγω των ναπολεόντειων πολέμων και της βιομηχανικής επανάστασης. Η οικονομική σημασία του σώματος, στην αλυσίδα παραγωγής, αλλά και η χρησιμότητα του για την κυριάρχηση πάνω σε άλλες πληθυσμιακές και εθνικές ομάδες, οδήγησε στην ανάπτυξη ενός διαφοροποιημένου λόγου (διάβαζε ιδεολογία) σώματος, πνευματικής και σωματικής υγείας, και φυσικής άσκησης. Έτσι, ανατίθεται (ή αναλαμβάνει, η σχέση δεν είναι τόσο ντετερμινιστική όσο ακούγεται, αλλά φυσικά ούτε τόσο συμπτωματική και αθώα...) η διάδοση του αθλητισμού και της Φ.Α., στη δημόσια εκπαίδευση, έναν από τους θεσμούς που συνέβαλε και στην εγκαθίδρυση των εθνικών κρατών.
Σε ένα παράλληλο χρονικά (και νοηματικά) επίπεδο, αν διαβάσουμε προσεκτικά τους λόγους του Κουμπερτέν (εις την αλλοδαπήν), του Βικέλα (εις τα καθ' ημάς) ή των τεχνοκρατών του αθλητισμού (σήμερα), θα διακρίνουμε το υπονοούμενο (και λιγότερο υπονοούμενο) ότι κάθε αθλητικό (σωματικό) επίτευγμα είναι απόδειξη πως έχει προοδεύσει η ίδια η ανθρωπότητα, τόσο ως προς τη σωματική κατάσταση συνολικά των ατόμων, αλλά, κυρίως (πέφτοντας στην ύπουλη παγίδα ότι αφού κάθε επιτυχία, επιτυγχάνεται μέσω της θεϊκής επιθυμιάς τότε η νίκη αποκτά μια ηθική πλευρά- εφόσον -ελέω- δεν μπορεί να αποδοθεί στους αήθεις), ως προς το ήθος (να μην ξαναναφέρω ως χαρακτηριστική την αντιμετώπιση των ατόμων με "προβλήματα βάρους", ως παρεκκλίνοντων όχι απλά του σωματικά φυσιολογικού, αλλά του πνευματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά "κανονικού"). Ένα ήθος που αξίζει την επιβράβευση (μετάλιο), αλλά και υποχρεούται στην επίδειξη (παρέλαση πριν την έναρξη των αγώνων, και μετά από αυτούς) επιβεβαίωση της ανωτερότητας του έθνους (αφού γέννησε τον) νικητή.
Έτσι, λοιπόν ήταν (είναι) επόμενη η σύνδεση της προόδου του έθνους, έμμεσα (ή λιγότερο έμμεσα), με την καλή φυσική κατάσταση, την υγεία και τη δύναμη των πολιτών και από εκεί (ο εκφυλισμός) σε αυτό που ο σεβάσμιος αθλοερευνητής ο Alter ονομάζει σωματικό εθνικισμό. Συνεπαγωγικά, λοιπόν (μιλάμε μέσα στον ντετερμινισμό είμαι σήμερα) τα μέσα του 19ου αι. δημιουργούν της κατάλληλες συνθήκες ένταξης της Φυσικής Αγωγής (τότε Γυμναστικής ή Σωματικής Αγωγής) στην εκπαίδευση (για τη δημιουργία του ικανού προς εργασιακή απόδοση και επίτευξη των ιμπεριαλιστικών στόχων ατόμου, μέσω του ελέγχου και την πειθάρχηση του σώματος) με συστήματα μαζικής γύμνασης με μιλιταριστικό σχεδιασμό, όπως το γερμανικό, το οποίο συνίστατο στην άσκηση σε πυκνές παρατάξεις, με δοσμένες ομαδικές εντολές, με απόλυτο συγχρονισμό, τη χρήση πολεμικών οργάνων, ακόμη και την εξάσκηση σε πρακτικές πολέμου. Είναι επίσης η εποχή όπου προκύπτουν οι πρώτες (στρατιωτικές) παρελάσεις ως εκφοβιστικές εκ(και συμπαρά- μη σου πω)δηλώσεις αποφασιστικότητας και (εργασιακής και μιλιταριστικά ερμηνευμένης) επιθετικότητας, επίγονοι των ρωμαϊκών θριάμβων, όπου ο νικητής τροπαιοφόρος στρατηγός παρήλαυνε με το στρατό του στους δρόμους της πόλης (πιστοποιώντας την κατοχή της από αυτόν, άρα και την υποχρέωση των κατοίκων της να του προσφέρουν τις προσόδους τους) περιφέροντας μαζί σιδηροδέσμιους τους ηττημένους (πιστοποιώντας έτσι την κατωτερότητά τους άρα και τον λόγο για τον οποίο έχασαν -τη δυνατότητα- της ελευθερίας και των προσόδων τους...).
Αλλά εκεί που η παρέλαση (και το περίφημο βάδισμα της χήνας) βρήκε τη χαρά της ήταν η επιβολή των φασιστικών (όλων των χρωμάτων, καθότι μόλις μου ήρθε στο νου και η Κόκκινη Πλατεία με τους κομμισάριους της να περνούν καμαρωτοί με γόνατο τεντωμένο και κουντεπιέ στητό, μπροστά από τον Στάλιν, στον Χρουτσόφ, τον Μπρέζνιεφ κ.ο.κ...) και εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων στην Ευρώπη που απέβλεπαν στη δημιουργία του πνευματικά, σωματικά και ηθικά «χαλύβδινου ανθρώπου», στην υπηρεσία του αρχηγού και του κράτους, και πρέσβευαν τη διαμόρφωση του πολεμικά πρόθυμου υποκειμένου, του στρατιωτικά έτοιμου σώματος...
Στην Έλλάδα, η διδασκαλία της Φυσικής Αγωγής (η μάνα της παρέλασης, ενώ και η παρέλαση σε μια κυκλικά ανατροφοδοτούμενη σχέση παράγει τη Φυσική Αγωγή) ανατίθεται αρχικά σε στρατιωτικούς (καθηγητές εκπαιδεύονται πολύ αργότερα και πάντα η εκπαίδευσή τους γίνεται μέσα σε μιλιταριστικά πλαίσια και συμφραζόμενα) και μάλιστα εκτός του σχολικού ωραρίου. Αποκτά έτσι μια λειτουργία επέκτασης του σχολικού χρόνου, σε μια γενικευμένη προσπάθεια υπόρρητου ελέγχου των σωμάτων των μαθητών, τονίζοντας τη συμπληρωματική προς την εκπαίδευση (η οποία -στη θεσμική της έκφραση το σχολείο- με μια σειρά μηχανισμών χώρου -όπως η στενότητα των διαδρόμων στην τάξη, η τοποθέτηση της έδρας ψηλότερα από τα θρανία, οργάνων -όπως τα θρανία, ειδικά τα παλαιότερα, ένα μέγεθος από την πρώτη μέχρι την τελευταία τάξη του σχολείου που υποχρεώνει τα παιδιά σε μια αφύσικα καμπουριασμένη ή τεντωμένη στάση, μεθόδους και τεχνικές -όπως η Φ.Α., η σωματική τιμωρία, ή η παρέλαση- τυποποιεί και κανονικοποιεί τα παιδιά διασφαλίζοντας την υποταγή των σωμάτων και των δυνάμεών τους) λειτουργία της, όσον αφορά στην πειθάρχηση των μαθητών αλλά και στην ελεγχόμενη ανάπτυξη της επιθετικότητάς τους (όπως λέει και ο σοφός αθλοκοινωνιολόγοθεωρητικός Dunning), ώστε μελλοντικά να λειτουργήσουν ως υπερασπιστές του κράτους. Κι εκεί στη δεκαετία του τριάντα, με την άνοδο του Μεταξά στην εξουσία... η Σωματική Αγωγή γεννά την μαθητική παρέλαση ώς απόδειξη αυτής της υπερασπιστικής δεινότητας, αυτής της πολεμικής ετοιμότητας, αυτής της ομόθυμης υποταγής στον άριστο. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν τη διατήρησαν αποζητώντας την ιδεολογική και κοινωνική ενσωμάτωση μιας μαθητικής νεότητας που προερχόταν από τα παιδιά του πολέμου και της εμφύλιας σύγκρουσης, η χούντα των συνταγματαρχών τη διατράνωσε και τη συμπλήρωσε με γιορτές τύπου "Ελληνική αρετή".... και δε γλιτώσαμε από δαύτη ποτέ....
72 χρόνια αργότερα εξακολουθούμε να επιδεικνύουμε (μέσα από) τη σωματική ρώμη των παιδιών μας την πνευματική τους ενάργεια, να αποδεικνύουμε (μέσα από) τον συγχρονισμό στο βήμα τους την πειθάρχησή τους στον φορέα της αλήθειας, να αναδεικνύουμε (μέσα από) την τιμητική περιφορά των λαβάρων την ετοιμότητά τους να πολεμήσουν κάθε (πραγματικό και προπάντων) φαντασιακό εχθρό.
Ωστόσο, αναρωτιέμαι....
Είναι σκόπιμο να συζητιούνται θέσεις για την κατάργηση των παρελάσεων, όταν ακόμα μέσα από συλλαλητήρια (με εθνοκεντρικές ομιλίες και πολιτειοφοβικές αγορεύσεις) για το όνομα της όμορης χώρας, που είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει σε 15 χρόνια, μέσα από προσκυνήματα εικόνων ειδικά φερμένων (για την ενίσχυση του θρησκευτικού αισθήματος του λαού) από ιερά βουνά και λαγκάδια αποδεικνύουμε ότι ο χρόνος μας παραμένει παγιδευμένος σε μια προνεωτερικότητα?
Μήπως γίνονται γραφικοί όσοι θεωρούν ότι ήρθε ο καιρός διαφοροποίησης των πανηγυρισμών για την εθνική παλιγγενεσία, όταν ακόμα μέσα από σταυροφορίες (με ανοικείες επιθέσεις και αμφισβητήσεις της ιθαγένειάς τους και λοιδώρησης) για την απόσυρση (ει μη και καύση) ενός βιβλίου, όταν με την περιφορά ιερών λαβάρων (ώστε η εθνεγερσία -σοφά αποκομμένη από την κοινωνική της διάσταση- να εγείρει συνδέσεις και συνειρμούς) για την εμπέδωση του δικαιώματος της θρησκείας να παρεμβαίνει στη λειτουργία της πολιτείας (όσον αφορά ατον καθορισμό της ταυτοτήτας των πολιτών) καταδεικνύεται ο προ-αστικός χαρακτήρας της ελληνικής πολιτείας?
Μήπως είναι ανοησία να αμφισβητείται η συμβολή των παρελάσεων στην υγιή ανάπτυξη των προσωπικοτήτων των μαθητών/τριών, όταν μέσα από τα καναλοπαράθυρα (που βρίσκουν θέμα στις χαλεπές -ειδησεογραφικά- μέρες των αργιών), για τις φουστίτσες των μαθητριών και τα αθλητικά των μαθητών, όταν μέσα από τους καυγάδες (των ίδιων εκείνων ελλήνων γονιών, που βρήκαν τον Πικάσσο τολμηρό και το "Λεωφορείον ο πόθος" ανήθικο) για την ελληνικότητα των σημαιοφόρων αναδεικνύεται η υπόρρητη συντηρητικότητα και η ξενοφοβία της ελληνικής κοινωνίας?
Βρε μήπως το παρακάνω με τις αναρωτήσεις μου και εκνευριστεί ο Ζουράρις και οι συν αυτώ?

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

... πριν δεκά χρόνια μεθυσμένη μου ΄πες "σ΄αγαπώ"...

Λοιπόν, να ξέρετε, τον πρώτο μου καιρό (όχι και πολύ παλιά) στο blogoχωριό, τον πέρασα περιπλανώμενη κρυφοκοιτώντας από τα παράθυρα εικόνες, μουσικές και λόγια και κρυφακούγωντας από blogόθυρες συζητήσεις, διαφωνίες και τσακωμούς . Απ' όλα όσα συμβαίναν στα blogoσπιτα, αυτό που με προσείλκυε περισσότερο ήταν τα παιχνίδια, καθώς η δημιουργία ενός παιχνίδιού σημαίνει την αποδοχή του άλλου και τη δημιουργία ενός κοινού περιβάλλοντος στο οποίο καθένας αυτοτοποθετείται. Τις πρώτες μου προσκλήσεις σε παιχνίδια, τελικά, τις πήρα πολύ νωρίς από (ποιον άλλο?) τον Adaeus και τη blogoαρχόντισα Νερίνα. Οι πάσες τους θεωρώ ότι συνεισέφεραν πολύ στην αποδοχή μου από πολύ κόσμο, αλλά καθοδήγησαν και την αυτοτοποθέτησή μου στο ιστολογοσύμπαν.
Για άλλη μια φορά η πρόσκληση για παιχνίδι με θέμα: Ποιο είναι το τραγούδι με το οποίο θα ήθελα να μου πουν σ' αγαπώ...." είναι από τον Adaeus, που δε με ξεχνά ποτέ, απ' ότι φαίνεται....
Αυτό είναι το αρκετοστό (κατά το πολλοστό) μου παιχνίδι κι επειδή ο Adaeus, σε αντίστοιχη δική μου πρόσκληση την έκανε τη ζαβολιά του, θεωρώ ότι δικαιούμαι να προσαρμόσω λίγο (αλλά πολύ λίγο ΣΕ λέω Adaeus) τους κανόνες. Έτσι, αντί να αναρτήσω το τραγούδι με το οποίο θα ήθελα να μου πουν σ' αγαπώ (κυρίως επειδή έχω κάποιον πολύ συγκεκριμένο στον νού μου ο οποίος είναι εξαιρετικά παράφωνος) θα αναρτήσω, κατ' αρχάς, αυτό που νομίζω ότι είναι το ωραιότερο ερωτικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων το "A love that will never grow old" (είδατε? ξεκόλησα από τους ποθαμένους) και από τότε που το άκουσα στο Brokeback mountain με την Emmylou Harris έχω πάθει ένα κόλλημα (ξεχνώντας πολλούς αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και με σαφώς καλύτερα άσματα...). Για να καταλάβετε, το έχω στο Mp4 μου και το βάζω με το που ανεβαίνω στο μηχανάκι... ηρεμώ... και μετά αντιμετωπίζω τη σκληρή μοίρα που λέγεται "καθηγήτρια σε γυμνάσιο του Δ. Αθηναίων με συναδέλφους/ισες έτερους/ες εμπνευσμένους/ες καθηγητές /τριες τύπου Ταπανίδη".


Go to sleep, may your sweet dreams come true
Just lay back in my arms for one more night
I've this crazy old notion that calls me sometimes
Saying this one's the love of our lives.

Refrain:
Cause I know a love that will never grow old
And I know a love that will never grow old.

When you wake up the world may have changed
But trust in me, I'll never falter or fail
Just the smile in your eyes, it can light up the night,
And your laughter's like wind in my sails.

(Refrain)

Lean on me, let our hearts beat in time,
Feel strength from the hands that have held you so long.
Who cares where we go on this rutted old road
In a world that may say that we're wrong.


Το δεύτερο τραγούδι, το "Con te partiro "είναι αυτό που λέμε διαχρονικό (όσο και να το έχουν κακοποιήσει, Νταλάρες, Moύσχουρες, Ντάλες και άλλοι που δε μου έρχονται -και δε γνωρίζω κι όλας), και ανέκαθεν ονειρευόμουν να ακούγεται ως μουσική υπόκρουση στο σ' αγαπώ... Επειδή όμως ΔΕΝ μου συνέβη (βέβαια ποτέ δεν είναι αργά) το χρησιμοποιώ επίσης ώς ηρεμιστικό... Είναι από αυτά που βάζω με το που μπαίνω σπίτι... ηρεμώ... και μετά αντιμετωπίζω τη σκληρή μοίρα που λέγεται "εργαζόμενη, σύζυγος και μάνα έφηβης κόρης"






Quando sono solo
sogno all'orizzonte
e mancan le parole
si lo so che non c'e luce
in una stanza quando manca il sole
se non ci sei tu con me
Su le finestre
mostra a tutti il mio cuore
che hai acceso
chiudi dentro me
la luce che
hai incontrato per strada

Con te partiro
paesi che non ho mai
veduto e vissuto con te
adesso si li vivro
Con te partiro
su navei per mari
che io lo so
no no non esistono piu
con te io li vivro

Quando sei lontana
sogno all'orizzonte
e mancan le parole
e io si lo so
che sei con me con me
tu mia luna tu sei qui con me
mio sole tu sei qui con me
con me con me con me

Con te partiro
paesi che non ho mai
veduto e vissuto con te
adesso si li vivro
Con te partiro
che io lo so
no no non esistono piu
con te io li rivivro
Con te partiro
su navi per mari
che io lo so
no no non esistono piu
con te io li rivivro

Con te partiro
lo con te

No no non esistono piu
Con te io li rivivro
Con te partiro
Su navi per mari
Che io lo so
No no non esistono piu
Con te io li rivivro
Con te partiro.
Io con te




Όταν είμαι μόνος
Ονειρεύομαι τον ορίζοντα
Και μου λείπουν οι λέξεις
Ναι, το ξέρω ότι λείπει το φως
Σ’ ένα δωμάτιο που λείπει ο ήλιος
Αν δεν είσαι μαζί μου, μαζί μου...
Δίπλα στο παράθυρο,
Δείχνω σ’ όλους την καρδιά μου
Την φλεγόμενη από σένα καθώς
Έκλεισα μέσα μου
Όλο το φως
Που μάζεψα από τους δρόμους

Με σένα θα φύγω
Σε χώρες που ποτέ δεν
Είδα και δε μοιράστηκα μαζί σου
Και τώρα, ναι, θα τις ζήσω
Μαζί σου θα φύγω
Με πλοία διασχίζοντας θάλασσες
Που, ξέρω πως,
Όχι, όχι, δεν υπάρχουνε πια
Αλλά με σένα θα τις ζήσω

Όταν είσαι μακριά
Ονειρεύομαι τον ορίζοντα
Και μου λείπουν οι λέξεις
Και, ναι, το ξέρω
Ότι είσαι μαζί μου
Εσυ, φεγγάρι μου, είσαι μαζί μου
Εσύ ήλιε μου είσαι μαζί μου
Μαζί μου, μαζί μου

Με σένα θα φύγω
Σε χώρες που ποτέ δεν
Είδα και δε μοιράστηκα μαζί σου
Και τώρα, ναι, θα τις ζήσω
Με σένα θα ξεκινήσω
Αν και το ξέρω
Πώς δεν υπάρχουν πια
Με σένα θα τις ξαναζήσω
Με σένα θα φύγω
Διασχίζοντας με πλοία θάλασσες
Που, ξέρω πως,
Όχι, όχι, δεν υπάρχουνε πια
Αλλά με σένα θα τις ξαναζήσω

Με σένα θα ξαναφύγω
εκεί μαζί....

Κάνω μια μικρή απόπειρα (που ελπίζω δε θα κριθεί αυστηρά) για μια ψιλοαπόδοση απο τα ιταλικά στα ελληνικά, (ξέροντας ότι τα ιταλικά δεν είναι και πολύ διαδεδομένα ως γλώσσα) καθώς οι στίχοι, μπορεί να είναι απλοϊκοί, αλλά είναι πολύ ερωτικοί και αξίζει να είναι γνωστοί....
Εδώ, το βάζω και τραγουδισμένο από την Sarah Brightman και τον Andrea Bocelli (μ' αρέσει που κορόιδευα και τον Ιντι που έβαλε τις τέσσερεις εποχές με τον Nigel Kennedy...). Αγνοείστε τις ηλίθιες σφήνες αγγλικών στίχων ως Time to say goodbye (από πού κι ως πού, άραγε?) αφού το τραγούδι μιλά για αυτούς που θα φύγουν μαζί κι όχι αυτούς που θα χωριστούν και απολαύστε δυο εξαιρετικές (παρ' όλα αυτά φωνές)


Το τέλος των παιχνιδιών με μπερδεύει πάντα, αφού πάντα φοβάμαι ότι αυτοί που θα προσκαλέσω θα έχουν ήδη λάβει πρόσκληση και θα έρθουν σε δύσκολη θέση κι έτσι (αφού τους προσάρμοσα που τους προσάρμοσα τους κανόνες) θα το αφήσω free κι όποιος θέλει ας δηλώσει ότι παίρνει πάσα και συμμετέχει.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

... Οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν, νησιά...


Μέχρι πρόσφατα, οι φιλίες μου (ανάλογα με το υλικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίστηκαν στη ζωή μου) συγκροτούνταν σε δυο κατηγορίες: στο χώμα και τον καπνό....
Οι φιλίες του χώματος είναι αυτές που συστάθηκαν στην πρώτη φάση της ζωής μου (κατά κανόνα στα εκπαιδευτικά χρόνια) και ορίζονται από τη σωματική πραγματικότητα της σχέσης. Αυτές που σχηματοποιήθηκαν σε σκάμματα και τσουλήθρες με γδαρμένα γόνατα και ματωμένους αγκώνες σκουπισμένους σε λευκά μπλουζάκια και τζιν σορτσάκια, (τα οποία απέλπιδες μανάδες μούλιαζαν και έτριβαν τα βράδια με λευκαντικά και μαλακτικά προσπαθώντας να βγάλουν το πράσινο του γρασιδιού, το καφέ της λάσπης και το κόκκινο των ξεραμένων αιμάτων). Αυτές που τις οριοθέτησαν ιδρωμένες ποδηλατοδρομίες σε μακρινούς δρόμους, μουσκεμένα ποδόσφαιρα σε αλάνες, ξέπνοα λάστιχα, σχοινάκια και γερμανικό σε εξοχικές αυλές γιαγιαδοπαπούδων (που μας έτριβαν μετά κάτω από λάστιχα ποτίσματος με παγωμένο νερό και σαπούνι Μασσαλίας προσπαθώντας να διώξουν όλο το χώμα απ’ τα μαλλιά και τα πετραδάκια από τα νύχια). Αυτές που δομήθηκαν με μοιρασμένα σε πάρκα λιωμένα παγωτά, με συνεταιρικά αγορασμένα σε κοπάνες χάμπουργκερ (με το κέτσαπ να στάζει σε παπούτσια και τσάντες), με κρυμμένες κάτω από την ποδιά στην τάξη σοκολάτες (που γίνονταν μια μάζα σε μελανωμένα χέρια), με γεύματα κουπονιών σε φοιτητικές εστίες (που κατέληγαν ζουληγμένα σε τσάντες για τα γατιά και τα σκυλιά μας). Αυτές που τελειώθηκαν με βομβαρδισμούς από τραπουλόχαρτα (χαμένων δηλωτών) πιόνια από τρίβιαλ (λανθασμένων απαντήσεων) και γραμματάκια σκράμπλ (ανορθόγραφων διασταυρώσεων). Είναι οι φιλίες που συγκροτήθηκαν μέσα από ύπνους (μεθυσμένους, με εμετούς και δάκρυα) σε αμμουδιές της άγονης γραμμής όπου η θάλασσα μας δέχονταν σερνάμενους στις πρώτες ακτίνες του ήλιου (που διαπερνούσαν σαν τρυπάνια κρανία και εγκεφάλους) για να ξεπλύνει από πάνω μας υγρά και αύρες άτυχων ερώτων.... Κι ενώ είναι ασήμαντη η πραγματολογική συνθήκη της σκέψης, είναι αδιάφορη η ιδεολογική συμφωνία ή διαφωνία, και είναι αμελητέο το πόσο συχνά αναζητάμε ο ένας τον άλλο, όταν συναντηθούμε κρεμιόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ξαναπιάνουμε μια κουβέντα με χαζόγελα και σκουντιές από ένα ασαφές σημείο, όπου είχε μείνει εκκρεμής την προηγούμενη φορά....
Οι φιλίες του καπνού (που τις συνάντησα στην ενήλικη φάση της ζωής μου), με συναδέλφους, συνοδοιπόρους και συν-ιδεαζόμενους προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του λόγου. Είναι οι φιλίες που συστάθηκαν σε άπειρες ώρες συνδιαλέξεων (με αλκοόλ φιστίκια και τσιγάρα σε καναπέδες και σκαμπό) για νοηματοδοτημένες ζωές, ιδεατά φαντασιακά, εξουσιαστικές πολιτικές, ψυχαναλυτικές ερμηνείες και παιδοψυχολογικές και γνωσιακές θεωρίες ανατροφής παιδιών. Είναι αυτές που συγκροτήθηκαν σε θέατρα και σινεμά, ρεμπετάδικα και τζαζ μπαρ με έντονες διαφωνίες για αισθητικές αξίες, οντολογικά υπονοούμενα και φιλοσοφικές υποκειμενικότητες. Δένονται με την ανταλλαγή βιβλίων και CD, συνταγών και διαίτων. Πληρούνται σε τηλέφωνα που λύνουν ερωτικά, οικογενειακά και επαγγελματικά ερωτήματα, σε e-mail με τα καινούργια hot της πόλης, και τα κουτσομπολιά του γραφείου και σε sms που διαβάζονται στο γόνατο σε σεμινάρια και meetings, για ραντεβού σε καφέ και τσιπουράδικα (αφού σίγουρα θα αισθανθείς μια ξαφνική αδιαθεσία και θα πρέπει να φύγεις σε κάνα μισάωρο...). Οι φιλίες του καπνού είναι με αυτούς που δε θα μοιραστείς ποτέ ένα σάντουιτς αλλά τα έξοδα της βραδινής εξόδου ή της μεσημεριανής οινοποσίας. Δε θα ανοίξετε τα κεφάλια σας με βουτιές σε νυχτερινές θάλασσες ξορκίζοντας φόβους και έρωτες αλλά θα ανοίξετε τις καρδιές σας βουτώντας σε λίμνες αλκοόλ (ξανα)αναλύοντας φόβους και έρωτες. Δεν θα ιδρώσετε σε αλάνες και χωματόδρομους κυνηγώντας μια μπάλα αλλά θα ιδρώσετε σ’ ένα πινγκ πονγκ επιχειρημάτων (ισορροπώντας ίιιιισα ίσα, ανάμεσα στο διάλογο και την πολεμική) κυνηγώντας την ορθότερη ιδεολογικοφιλοσοφικοπολιτική προσέγγιση.
Σταδιακά, ανάμεσα σ’ αυτές τις φιλίες (οι οποίες ενίοτε αλλάζανε θέση διασχίζοντας η μία τα όρια της άλλης), που τις στήριζα (και με στήριζαν) ή τις παραμελούσα (και με παραμελούσαν), αναδύθηκε άλλη μια κατηγορία φιλιών, που δομήθηκαν στον blogoχωριό, από άτομα που δεν τα ορίζει ούτε το σώμα ούτε ο (προφορικός σε πρώτη φάση) λόγος τους, αλλά που τα αισθάνομαι οικεία, και τη σχέση μου μαζί τους (εργαλειακά σχεδόν) πολύτιμη. Και μόλις πρόσφατα (διαβάζοντας για τα υπομνήματα στον Φαίδρο), κατάλαβα... Αυτές είναι οι φιλίες του μολυβιού (του πληκτρολογίου θα ταίριαζε περισσότερο, αλλά υποπτεύομαι ότι πολλοί γράφουν χειρόγραφα και μετά πληκτρολογούν, οπότε θα διατηρήσω το συμβολισμό), οι οποίες προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του κειμένου. Είναι οι φιλίες που συγκροτούνται με τα ποστ, τα οποία λειτουργούν ως υλική μνήμη (αυτών που έχει διαβάσει, έχει δει, έχει ακούσει, έχει σκεφτεί, έχει βιώσει ο καθένας από εμάς) και με τα σχόλια που λειτουργούν ως ερμηνευτική ανταπόκριση ακριβώς σε αυτή την υλική μνήμη. Είναι οι φιλίες οι οποίες προσδιορίζονται τόσο με την ανάρτηση των ποστ που (αν και προσωπική διαδικασία στη βάση της) λειτουργεί ως έκθεση του εαυτού, όσο και με τα σχόλια των αναγνωστών (άτυπα και υπόρρητα αναγορευθέντες σε συνδιαχειριστές του εαυτού) που αλληεπιδραστικά οδηγεί στη συγκρότηση του εαυτού. Είναι οι ιδιότυπες αυτές φιλίες που δομούνται από κάθε ποστάκι που φωτίζει τις κινήσεις της σκέψης μας και διαλύει το εσωτερικό σκοτάδι με το οποίο μας απειλούν οι εσ(ξ)ωτερικοί εχθροί και από κάθε ανταπόκριση σχολίου που προσφέρει το μάτι του άλλου (του σχολιάζοντα), αναζητώντας να χρησιμέψει (ακούσια ή εκούσια) σαν καθρέφτης του εαυτού. Είναι οι φιλίες όπου, όπως λέει και ο Foucault (όχι που θα τον γλιτώνατε), ψάχνουμε να ατενίσουμε τον εαυτό μας σε μια άλλη ψυχή ώστε να αναγνωρίσουμε εκεί το θεϊκό στοιχείο της, την αλήθεια μας. Αυτή η επαφή μέσω των γραπτών, είναι η ασφαλιστική δικλείδα που επιτρέπει να φτάνουμε ο καθείς/μια στον εαυτό μας (χωρίς να βυθιζόμαστε σ’ αυτόν) να ζούμε με τον εαυτό μας (χωρίς να απομονωνόμαστε), ν’ αρκούμαστε στον εαυτό μας (χωρίς να αποξενωνόμαστε) να επωφελούμαστε από τον εαυτό μας (χωρίς να ολισθαίνουμε στην αυταρέσκεια).
Ζω σ’ έναν κόσμο που αλλάζει μορφές και πλαίσια λειτουργίας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και (έχω την αίσθηση ότι) καταβάλω εργώδεις προσπάθειες για να προσαρμοστώ στα καινούργια συμβολικά και πραγματολογικά πεδία στα οποία πρέπει να προσδιοριστεί ακόμη και η καθημερινότητα των σχέσεών μου. Κι ενώ, έχω πια αντιληφθεί ότι κάθε φιλία που διατηρώ είναι πολύτιμη, όσο περνά ο καιρός (και ο χρόνος μου γίνεται είδος εν ανεπαρκεία) η προστασία τους γίνεται όλο και δυσκολότερη.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως αυτές οι πρόσφατες άυλες φιλίες του μολυβιού είναι εξ ίσου πολύτιμες με τις ενσώματες, καθώς (στο υποχρεωτικά μοναχικό πεδίο όπου διαχειρίζομαι το εγώ) μού επιτρέπουν να διατηρώ μια ισορροπία στη σχέση με τον εαυτό μου???