Εικοσιπέντε χιλιάδες βάζελοι (βρε τι πάθαμε πρώτο πόστ του μήνα και ν' αρχίζεις με τους βάζελους, τι να σου πάει ο μήνας μετά???)
διαδηλώνουν για το δικαίωμά τους να αποφασίζουν (ή έστω να κρίνουν τις αποφάσεις) για την τύχη της (λέμε τώρα!!!!) ομάδας τους. Οργανώνουν τη συλλογική τους διεκδίκηση σε έναν κριτικό λόγο πάνω στην (κακή ώς επί το πλείστον και μην ξεχνιόμαστε με ένα 4-1 στο ΑΕΚάκι) πορεία του φετιχιστικά (κακή επιλογή, αλλά τι να τους κάμεις? το δικαίμωμα στο λάθος είναι αδιαπραγμάτευτο!!) οικειοποιημένο (βρε, μήπως να ακολουθούσα την αρχική μου επιλογή και να ανέβαζα ένα πασχαλινό ποστάκι???) σύμβολο τους...
Αντίστοιχα
η συγκέντρωση ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, για την Πρωτομαγιά δεν συγκεντρώνει ούτε καν δεκαπέντε χιλιάδες κόσμο (αντίθετα εις τους αγρούς, ο έλλην, πλέκοντας τον μάη, παζαρεύει - τη βοηθεία
καταναλωτικού δανείου - την ψευδαισθητική καταξίωση του εξοχικού).
Δεν υπάρχουν ούτε καν τόσα πολιτικά ενεργά άτομα όσα ενεργοί βάζελοι, τα οποία να αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν την παρουσία τους, να εκφράσουν τη θέλησή τους να συμμετάσχουν στις αποφάσεις για το συνδικαλιστικό (
και εν πολλοίς υποθηκευμένο) εργασιακό τους μέλλον (και των
παιδιών τους), να δηλώσουν την βούλησή τους (και κατ' επέκταση τη δυνατότητά τους) να παρέμβουν στην πολιτειακή διαχείριση του κράτους.
Κι έτσι (αντί για ευχές και καλωσορίσματα, μετά από δεκαπέντε μέρες blogoαπεξάρτησης και αποχής) αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω το ερώτημά μου:
Πόσο ελεύθεροι (και πόσο) πολίτες είμαστε όταν επιλέγουμε την αποχή από τη δημόσια σφαίρα, και απλώς βαυκαλιζόμαστε ότι ορίζουμε τον δημόσιο βίο με την ανατετραετία συμμετοχή μας στην (προσομοιωμένη) εκλογική διαδικασία, η οποία κοντεύει να υποκατασταθεί από τις δημοσκοπήσεις???
Είναι πραγματικά τόσο κατοχυρωμένες οι (ατομικές κυρίως, αλλά και οι πολιτικές)
ελευθερίες μας, τόσο εξασφαλισμένα τα θεμελιώδη (εργασιακά, ιδιοκτησιακά και
πολιτισμικής ετερότητας) δικαιώματά μας, είμαστε πραγματικά τόσο προστατευμένοι από την
κρατική αυθαιρεσία και την παρεμβατικότητα της πολιτειακής εξουσίας, που μπορούμε να αποσυρόμστε σε μια εγωιστική ιδιωτικότητα, να περιχαρακωνόμαστε σε μια αδιάφορη ατομικότητα και να αναδιπλωνόμαστε σε μια απολιτική (κεκοσμημένη με άρτον και θεάματα) ουδετερότητα?
Αν, δε, αποδεχόμαστε ότι η λαϊκή (για να μην πω το παλαιομοδίτικο
κυριαρχία) βούληση είναι η βάση (ακόμη και) της (αστικής) δημοκρατίας, τι είναι αυτό (και μη μου απαντήσετε οι μπλογκοδηθενοκινητοποιήσεις) που θα βγάλει τον κόσμο από το αδιέξοδο της αποπολιτικοποίησης και θα τον ξανακάνει ενεργό πολίτη, αποτινάσσοντας από πάνω του την άχλυ της αδιαφορίας που κρύβει (με τη βοήθεια ενός ωκεανού κατανάλωσης) τη σταδιακή αποστέρηση του (όχι πολιτη, μάλλον) ατόμου από το δικαίωμά του να αποφασίζει για την (πολιτική -δεν υπάρχει άλλο είδος) ζωή του????