"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

...μεγάλη ομάδα...

Όπως λοιπόν προείπαμε, έχει έρθει η ώρα να εντείνετε την επίθεση, άρα έχει έρθει η ώρα για το σχόλιον νούμερον τέσσερα που, φυσικά, θα αφορά στη διαιτησία και το οποίον πρέπει να ξεστομισθεί ακριβώς τη στιγμή που ο καλός σας ξεφυσά για κάποιο από τα σφυρίγματα και πριν προφτάσει να εκφέρει γνώμη:
-Ρε, το μαλάκα... Είναι δυνατό να μην έχει προσωπική άποψη για τη φάση? Να ξέρεις αυτός έχει εντολή από τη ΦΙΦΑ να την πετσοκόψει την (εδώ μπαίνει η ομάδα που υποστηρίζει ο καλός σας)...
Πρέπει ήδη να έχουν κλονιστεί όλες οι βεβαιότητες του καλού σας. Μέχρι, δε, τώρα πρέπει να έχετε αρχίσει να ξαποστέλνετε τους παρείσακτους ή τουλάχιστον να τους έχετε κάνει να ορκίζονται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπατήσουν το πόδι τους στο σπίτι σας όταν παίζει ποδόσφαιρο, αλλά μη χαλαρώνετε, συμπληρώστε τη φράση σας δήθεν με στωικότητα:
-Μου φαίνεται επανάληψη του τελικού του 1966 Γερμανίας Αγγλίας θα δούμε σήμερα...
Τα θύματα εκατέρωθεν του καναπέως είναι σε κακή κατάσταση, αλλά δεν θέλω αηδίες και υποχωρήσεις τώρα.... ΔΕΝ είναι, τώρα, ώρα ούτε για λιποψυχίες ούτε για μεγαλοψυχίες....Σ' αυτό τον πόλεμο (των φύλων και των φίλων) ΔΕΝ παίρνουμε αιχμαλώτους... Στόχος μας είναι μόνο η ολοκληρωτική επικράτηση και γι αυτό καταφεύγουμε στο βαρύ οπλισμό της φράσης νούμερον πέντε στόχος της οποίας θα είναι ο προπονητής, τον οποίο, επ' ουδενί δεν πρέπει να αφήσουμε στο απυρόβλητο Η φράση μπορεί να ειπωθεί οποτεδήποτε μέσα στον αγώνα, αλλά αποκτά άλλη βαρύτητα μετά από αλλαγή (ξέρετε, μόλις δείτε έναν κυριούλη που στην πλάτη του γράφει FIFA, να κρατά κάπου στη μέση του γηπέδου, μπροστά σε μια άσπρη γραμμούλα μια φωτεινή ταμπελίτσα με ένα κόκκινο και ένα πράσινο νουμεράκι? Μόλις δείτε κάποιον ποδοσφαιριστούλη της ομάδας του καλού σας να τρέχει, προς την λευκή γραμμούλα και κάποιον να χοροπηδά ακριβώς πίσω από την λευκή γραμμούλα? μόλις χτυπήσουν τα χεράκια τους και αλλάξουν μεριά στη γραμμούλα? Ε, τότε!):
-Εντάξει, τώρα πείτε μου! είναι Μπάγεβιτς το άτομο ή δεν είναι?
Ο Μπάγεβιτς, είναι η μόνη ποδοσφαιρική περσόνα στην Ελλάδα, που κατορθώνει να δημιουργεί την απόλυτη σύμπνοια καθώς σύσσωμοι οι φίλαθλοι, οι φανατικοί, οι ποδοσφαιροειδήμονες και οι ποδοσφαιροπαράγοντες, ανεξαρτήτως οπαδικής τοποθετήσεως, τον αντιπαθούν και τον απορρίπουν (Πώς είναι ο Μητσοτάκης στην πολιτική? Ε, αυτό!) και ας έχει καταφέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα, από πολλούς ομοτέχνους του. Με την αναφορά του ονόματός του, ο καλός σας, αφού ελέγξει αν είστε καλωδιωμένη και παίρνετε απο κάποιον γραμμή, περνά σε φάση αναστοχασμού του συνόλου της σχέσης σας και των συμπεριφορών του αναρωτώμενος πότε ακριβώς σας έκανε τόσο κακό και τον εκδικείσθε τόσο σκληρά. Τα, δε, ρεμάλια έχουν βεβαιωθεί ότι είστε δασκαλεμένες από τον καλόν σας, γιατί, για κάποιον άγνωστο σ' αυτούς λόγο, τους έχει βαρεθεί, έχουν αποφασίσει ότι είναι εντελώς παρείσακτοι και εδώ είναι η ώρα για να τα αποτελειώσετε με τη συνέχεια της φράσης:
- Μιλάμε, δεν έχει καθόλου αντιίληψη του γηπέδου... Εντελώς ανίκανος να αντιδράσει με μια σωστή αλλαγή παίκτη και παιχνιδιού....
Εντάξει, έχετε επικρατήσει ολοκληρωτικά. Είναι η ώρα για να τους αφήσετε μια ανάσα. Έτσι κι αλλιώς σας είναι άχρηστος με εγκεφαλικό και ημιπληγία και πραγματικά σκεφτείτε τι σας περιμένει αν τα ρεμάλια εξαφανιστούν εξ ολοκλήρου από τη ζωή σας(του). Πάρτε λοιπόν την πιο γλυκιά σας φωνή και μόλις ο σχολιαστή πει τη μαγική φράση "νομίζω ότι σφύριξε άουτ, όχι? οφσάιντ έχει σφυρίξει? Τι έγινε τώρα? γιατί βγάζει την κίτρινη κάρτα???" (ή περίπου έτσι, αλλά πάντως σίγουρα αλλάζοντας άποψη για το τι βλέπετε κι εσείς κι αυτός κανα δυο φορές) χαρίστε του τη χαρά της καταδίκης του σχολιαστή με την ατάκα νούμερο έξι:
-Ήθελα να ΄ξερα αυτό είναι περιγραφή? Η ντρίμπλα, η κεφαλιά, η πάσα και το φάουλ? Ή νομίζει ότι είναι στο ραδιόφωνο ή νομίζει ότι είμαστε τυφλοί...
Αυτή η απόρριψη της ειδημοσύνης του σχολιαστή γίνεται πάντα δεκτή με θετικά συναισθήματα αφού δεν υπάρχει περίπτωση ο καλός σας (ομού μετά των φίλων του) να μην πιστεύει ότι μπορεί να σχολιάσει/περιγράψει/αποτυπώσει καλύτερα τον αγώνα. Κι επειδή είναι πάντα έτοιμος να διορθώσει τον καλό τηλεπαρουσιαστοποδοσφαιροσχολιαστή ζει τη μοναδική στιγμή που η παρουσία σας δεν του είναι και τόσο απεχθής και αυτό το συναίσθημα θα το επιτείνετε συμπληρώνοντας ψιλομουτρωμένα:
- Όσο σκέφτομαι πόσα χρήματα παίρνει αυτός ο μαλάκας ο (εδώ το όνομα είναι προαιρετικό, καθώς προϋποθέτει να το έχετε συγκρατήσει στην αρχή του παιχνιδιου, αλλιώς θα εκτεθείτε και θα χαλάσετε το κλίμα υπέρ σας) που περιγράφει και δεν αναγνωρίζει τους παίκτες, που εσύ μωρό μου (αν είστε στις πολύ καλές σας προσθέστε και οι φίλοι σου) ξέρεις/ετε απ' έξω τρελλαίνομαι....
Κι εκεί, που του έχετε απονείμει τα εύσημα του γνώστη θα τον βρείτε τελείως απροετοίμαστο όταν ρίξετε τη χαριστική βολή με την plus one προτροπή:
-Τελικά, δεν αξίζει να παρακολουθείς αγώνα στην τηλεόραση μ' αυτούς τους γελοίους που περιγράφουν. Του χρόνου να πάρουμε διαρκείας στο Καραϊσκάκη. Έχω μια φίλη που και φέτος είχε και μάλιστα στα VIP.



'Αντε, κορίτσια, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε και καλό τελικό.....


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

...πολύτιμο γκολ....

Όπως είναι γνωστό, παλαιόθεν, το τίμιο τούτον βλόγον έχει ένα σωρό σακατιλίκια, ενα εκ των οποίων το ποδόσφαιρο και εν δεύτερο η κοινωνική προσφορά προς το γυναικείο φύλο, όποτε αυτό περνά μαύρες ποδοσφαιρομέρες όπως οι τωρινές.
Βλέπετε αισίως φτάσαμε στη φάση των δεκάεξι του Μουντιάλ 2010 που αγωνίζονται να γίνουν οκτώ (και συνεχίστε να διαιρείτε δια δύο) και επειδή, κόρες αντιποδοσφαιρικές, όσο και να αντισταθήκατε στη φάση των ομιλων και όσο και αν μετά από καυγάδες κατορθώσατε να σύρετε τον καλό σας στο σινεμά, στο μπαρ ή στο γιαπωνέζικο για σούσι και επειδή ήρθε η ώρα που φοβόσασταν (Ο καλός σας θα ριζώσει στον καναπέ και κάθε σας παραίνεση να μετακινηθεί θα αντιμετωπίζεται με τρόμο, απορία και επιθετικότητα) είναι η στιγμή να σας βοηθήσωμεν.
Κατ' αρχάς ξεχάστε τα διλήμματα, τριλήμματα και τετραλήμματα (μη σας πω) τύπου:
Θα τον σκοτώσω (Γιατί? ποιος ο λόγος, να φάτε τα νιάτα σας σε γκαρσονιέρα άνευ θέας και ανέσεων στον Κορυδαλλό τη στιγμή που μπορείτε να φάτε τα εισοδήματά του και να τον πονέσετε περισσότερ)
Θα τον χωρίσω (Γιατί? Ποιος ο λόγος να μπείτε στη διαδικασία ψαξίματος για τον επόμενο που θα είναι μια ρέπλικα με την ίδια ακριβώς νοοτροπία)
Θα βγω με τις φίλες μου (Γιατί? Ποιος ο λόγος εξόδου με όλους τους άντρες καρφωμένους στις οθόνες?)
Θα δω το σήριαλ στην άλλη τηλεόραση (Γιατί? Ποιος ο λόγος ΚΑΙ να σου την έχει σπάσει ΚΑΙ να έχει κατσικωθεί στην πλάσμα, αφήνοντάς σε στη μικρή της κουζίνας ΚΑΙ να τον αφήσεις ήσυχο????)
ΟΟΟΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ....
Η επιλογή είναι μια αλλά με διττό σκοπό :
Αν είσθε υπάνδρος από εικοσαετίας (τουλάχιστον) ήρθε η ώρα (με τη βοήθεια μας) να του κάνετε τη ζωή κόλαση, να τον κάνετε να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές του όσον αφορά στο δίλημμα ποδόσφαιρό ή Sex and the City νο 438 και να τον κάνετε να σας δει με άλλο μάτι (κατά προτίμηση γουρλωμένο). Αν έχει, δε, κανονίσει να δει το ματς παρέα με (όλα τα υπόλοιπα ρεμάλια που αποκαλεί) φίλους (κι εσείς βγάζετε φλύκταινες όταν ανοίγει η πόρτα και τους συναπαντάτε σκεπτόμενη την αποκατάσταση και ανακαίνιση που θα χρειαστεί το καθιστικό, ει μη και η κουζίνα, μετά την μπυροπιτσοσουβλακοκατάσταση ) ήρθε η ώρα (πάντα με την πολύτιμη αρωγή μας) να τους ξεφορτωθείτε για πάντα.
Αν πάλι είσθε στα πρώτα έτη της συμβίωσης, εκεί όπου τα ελαττώματα είναι ακόμα μεταμφιεσμένα σε χαριτωμενιές, εκεί όπου όλες οι δραστηριότητες γίνονται από κοινού, εκεί που το γούτσου-γούτσου, αναγορεύεται στον μόνο κώδικα επικοινωνίας, αγνοήστε τα πικρόχολα σχόλια και, χρησιμοποιώντας τις πολύτιμες συμβουλές μας, εντυπωσιάστε τον, κάντε τον να μακαρίσει την τύχη του που βρήκε την τέλεια γυναίκα, αυτή με την οποία θα μοιραστεί τη ζωή του ακομα και την ποδοσφαιρική.
Η λύση είναι απλή και δοκιμασμένη....
Πρώτον, ΚΑΤΣΙΚΩΘΕΙΤΕ ΔΙΠΛΑ του στον καναπέ (αχ, βρε μωρούλι μου, κάνε λίγο χώρο να δω κι εγώ το ματς) αν, δε, υπάρχουν (όπως προείπαμε) και φίλοι, σπρώξτε τους με θράσος και αποφασιστικότητα (Μητσούλη, κάνε λίγο χαρά μου να καθήσω δίπλα στον άνθρωπό μου, δεν μπορώ να βλέπω μπάλλα με ξένους) και δεύτερον (και κυριότερο): ΕΚΦΡΑΣΤΕ ΑΠΟΨΗ και μάλιστα υπερασπιστείτε τη με τη σιγουριά του κατόχου της απόλυτης γνώσης....
Πώς θα το κάνετε? Απλά, απλούστατα με τις έξι συν 1 κλισέ, αλάνθαστες και μη επιδεχόμενες καμία αμφισβήτηση εκφρασούλες που θα επιβεβαιώσουν τις ποδοσφαιρικές σας γνώσεις (Βέβαια καλό είναι να έχετε μια πρώτη έστω εικόνα περί του τι ακριβώς εστί ποδόσφαιρο και να μη διερωτάσθε αν η μπάλα είναι στρογγυλή, γι αυτό σας παραπέμπουμε στα μαθήματα που έλαβαν χώρα εδώ ακριβώς πριν από δυο χρόνια επ' ευκαιρία του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ). Φράσεις που θα ανατρέψουν για πάντα την εικόνα που έχει ο καλός σας, οι φίλοι του και το ανδρικό γένος εν συνόλω για το τι συνιστά την παρακολούθηση ενός αγώνα ποδοσφαίρου και το πού μπορεί να φτάσει μια γυναίκα προκειμένου να περάσει το δικό της:
Η έκφραση νούμερον ένα αφορά στο στήσιμο και την ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας (προφανώς και κατά προτίμηση, αυτή που έχει δηλώσει ότι υποστηρίζει) και την ξεστομίζετε πέντε λεπτά αφ' ότου έχει γίνει η σέντρα και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ (προσέξτε το αυτό είναι σημαντικό) όταν τη μπάλα κατέχει η αντίπαλη ομάδα:
-Καλά, ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω, τι σόι στήσιμο είναι αυτό, ούτε ζώνη ούτε μαν του μαν παίζουν....
Εδώ, λογικά, ο καλός σας γυρνά όλο απορία να σας κοιτάξει, και (αν το έχετε πει με τη δέουσα πειθώ) τα ρεμάλια μένουν με την μπουκιά από την πίτσα στο στόμα. Στα απορημένα βλέμματα συνεχίζετε απτόητη:
-Μα ΔΕΝ τους βλέπεις? Αν έπαιζαν ζώνη θα κρατούσαν καλύτερα τους χώρους τους μες στο γήπεδο και αν έπαιζαν μαν του μαν έπρεπε να μαρκάρουν στενότερα και όχι με τα μάτια.
Αυτό το τελευταίο το " και όχι με τα μάτια", έχει μεγάλη επιτυχία, αν η ομάδα που παίζει είναι η δική μας εθνική, οποιαδήποτε λατινοαμερικανική, οι μεσογειακές (στην ευρεία τους έννιοια περιλαμβάνοντια και οι Πορτογάλοι), αλλά αποφύγετέ το αν παίζουν Γερμανοί Ολλανδοί (ειδικά σ΄αυτούς με τίποτα, κοριτσια, διότι ΚΑΙ μαρκάρουν ΚΑΙ κρατούν τους χώρους τους και ενίοτε σκοτώνουν), Άγγλοι και γενικώς κεντροευρωπαϊκές και βόρειες ομάδες.
Κλισεδάκι νούμερον δύο, το οποίον θα καθορίσει και τη σοβαρότητα με την οποία θα σας αντιμετωπίσει η ομήγυρις (ομού μετά του καλού σας) στη συνέχεια, και γι αυτό πρέπει να ειπωθεί με την κατάλληλη φωνή (άχρωμη και λίγο blasé), και αφορά στην τεχνική της ομάδας. Το καλύτερο σημείο του αγώνα για να ειπωθεί, είναι λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, αν το σκορ είναι ισόπαλο, ή λίγο αφ' ότου ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο σε περίπτωση ήττας και απαραιτήτως να έχουν μόλις χάσει την μπάλλα:
-Θέλουν και να κερδίσουν... Μα, αγάπη μου, χωρίς κοντρόλ ΟΥΤΕ ντρίμπλα μπορούν να κάνουν ΟΥΤΕ πάσα...
Εδώ, ο καλός σας (που δεν του φτάνει η σκασίλα του έχει και σας), έχει κάνει το πρώτο βήμα προς τη μετάνοια για όλες τις φορές που είδε ποδόσφαιρο και σας αγνόησε, τα δε ρεμάλια, έχουν αρχίσει να στριφογυρίζουν άβολα στους καναπέδες. Μην τους αφήσετε να πάρουν ανάσα... Αμά τη διαπιστώσει της δυσφορίας συμπληρώστε ακάθεκτη:
-Μα καλά, δεν τους βλέπετε,? ούτε να βρεθούν μεταξύ τους δεν μπορούν, πώς θέλουν να περάσουν μπροστά???
Η εκφρασούλα με μικρή παραλλαγή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε περίπτωση που η ομάδα προηγείται, κατά προτίμηση στο μέσο του ημιχρόνου όπου έχει σημειωθεί το γκολ που τους έβαλε μπροστά, απλά αντικαταστήστε το "Θέλουν και να κερδίσουν¨με το "Απορώ πώς κερδίζουν" και το "
πώς θέλουν να περάσουν μπροστά???" με το "μου λέτε πώς πέρασαν μπροστά???"
Και καθώς η επιτυχία σας προδιαγράφεται στον ορίζοντα, ήρθε η ώρα για την ατάκα νούμερον τρία η οποία φυσικά πρέπει να αφορά στον τερματοφύλακα (σύνηθες θύμα της κριτικής των απανταχού ποδοσφαιροθεατών και ποδοσφαιροκριτικών). Η κατάλληλη στιγμή για την εκφορά της ατάκας, είναι μετά από κόρνερ, ή φάουλ (όρα παραπάνω λινκ σε περίπτωση που η ορολογία είναι άγνωστη), όπου έχει αποτύχει να την μπλοκάρει (ενίοτε έχει αποτύχει και να την ακουμπήσει, προσγειωνόμενος πάνω σε δικούς και εχθρικούς παίκτες) και αφού βεβαιωθείτε ότι η φάση έχει τελειώσει ανώδυνα, γιατί αλλιώς οποιαδήποτε παρατήρηση είναι επικίνδυνη για τη σωματική σας ακεραιότητα:
-ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση! Ο Βάντσικ ή ο Σαργκάνης (έτσι έχετε καλύψει και τους βάζελους και τους γάβρους, πράγμα που σημαίνει το 99% των ελλήνων φιλάθλων) θα είχαν καθαρίσει τη φάση κι ούτε γάτα ούτε ζημιά, Ήταν τερματοφύλακες άρχοντες στην περιοχή τους, βρε αδερφέ ...
Εδώ, τα πράγματα για τον καλόν σας έχουν αρχίσει να ζορίζουν, οι δε κολλητοί έχουν αρχίσει να βρίσκουν την μπύρα ζεστή και την πίτσα παγωμένη. Κόρες, ήρθε η ώρα να τους δώσετε καίριο πλήγμα συμπληρώνοντας, δήθεν ανέμελα:
-Παραδεχτείτε το πάντως, από τότε που δεν παίζουν ο Σμάιχελ και ο Καν και με τον Μπουφόν τραυματία, δεν υπάρχουν ούτε εντυπωσιακές αποκρούσεις, ούτε επιτυχημένες έξοδοι ...
Η ζυγαριά έχει σαφώς γείρει υπέρ σας, ο καλός σας έχει αρχίσει να σκέφτεται ότι τελικά το σινεμά και τα "γράμματα στην Ιουλιέττα" δεν ήταν και τόση κακή ιδέα, ενώ τα ρεμάλια αναρωτιούνται, ποιανού πρόταση ήταν να δούν το ματς σπίτι σας και γιατί δέχτηκαν. Είστε περίπου στο μέσο της μάχης και έχει έρθει η ώρα να εντείνετε την επίθεση, άρα έχει έρθει η ώρα για το σχόλιον νούμερον τέσσερα, το οποίον θα το μάθετε την επαύριον (παρ' ότι oι συνέχειες αντίκεινται στην ιδεολογία του βλόγου) καθ' ότι το ποστάκιον βγαίνει υπερβολικά μεγάλο ακόμη και για μένα...

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

...Τραγούδια λὲς ἀθῶα?

Λοιπόοοον, τι λέγαμε?
Α, ναι! το νήμα και πώς να το ξαναπιάσετε... Με τον μόνο τρόπο που υπάρχει: μια καινούργια εμφάνιση, μια διαφορετική φιλοσοφία και ένα ποστ του ασχέτου, όπου δώσ' του κλώτσο να γυρίσει παραμύθι (όχι και τόσο, αλλά πάντως άκαιρο) ν' αρχινήσει.... Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν...
Εγώ, που (λέω ότι) έχω μια φίλη Κρητικιά το γνωστόν και μη εξαιρετέον νατασάκιον, το οποίο γελά κάπου στα δυτικά προάστια και ξεσηκώνομαι εγώ στα (όσο να πεις) βόρεια προάστια (που το πάω άραγε?). ...
Τελευταίως (λέω ότι) απέκτησα κι έναν φίλο Κρητικό, τον Χ. ο οποίος ψιθυρίζει στο γραφείο του κι ενημερώνομαι για τα καθέκαστα εγώ στο τέρμα του ορόφου (που το πάω άραγε??)
Επίσης (λέω ότι) έχω επί δεκαπέντε συναπτά έτη ένα κολητό βάσανο που σπούδασε στην Κρήτη (και γι αυτό κατέχει όλα, και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα τα χαρακτηριστικά των κρητικών του πείσματος και της απειθαρχίας συμπεριλαμβανομένων) την Α., η οποία μονίμως ξεσηκώνεται για διάφορες σταυροφορίες, προτζεκτ και δραστηριότητες, που μαντέψτε ποιος πληρώνει αμα τη εγκαταλείψει τους: ΕΓΩ! (μα τέλος πάντων που το παώ?)
Το πάω στον Ψαραντώνη... εκεί το πάω. Στον Ψαραντώνη που η Α. αποφάσισε ότι είναι το απόλυτο must του φεστιβάλ Αθηνών, Βύρωνος, Πέτρας ει μη και Αβινιόν και Σάλτσμπουργκ κι έτσι βρέθηκα χαλεπήν νύχτα εις το Ηρώδειον, σε συναυλία Ψαραντώνη Αγγελάκα περιτριγυρισμένη από νεαρόκοσμο (ανέβαζα το μέσο όρο ηλικίας... ΔΕΝ σας λέω τίποτα) και άπειρους, άπειρους ΑΠΕΙΡΟΥΣ Κρητικούς (ΠΟΥ στην οργή βρέθηκαν ΤΟΣΟΙ Κρητικοί?) με χαρακτηριστική προφορά (αυτό με το ότι διατηρούν την προφορά τους είναι ακόμη ένα χαρακτηριστικό των κρητικών που με αφήνει άφωνη κάθε, μα κάθε φορά) και ακόμα χαρακτηριστικότερη συμπεριφορά. Κι εκεί αποκαλυπτικώ τω τρόπω κατενόησα τις εξής αλήθειες σχετικά με την Κρήτη, τους Κρητικούς και τους φίλους μου:
  1. Οι Κρητικοί έχουν τη φασαρία μέσα στο αίμα τους....Μπορούν να γίνουν αντιληπτοί (Να, αγάπη μου, αυτός είναι ένας Κρητικός) από τη χαρακτηριστική μεγαλοφωνία τους, ασχέτως μέρους, ώρας και συνθηκών (Ήρθε, άρα, η ώρα να ζητήσω συγγνώμη από το Νατασσάκιον, τον Χ. και την Α. για κάθε φορά που τους παρότρυνα να μιλούν, γελούν, διαφωνούν, θυμώνουν πιο χαμηλόφωνα, στην ουσία δλδ, τους ζητούσα να πάνε ενάντια στη φύση τους.). Ένα ολόκληρο Ηρώδειο ήταν μια φωνή. όπου Κρητικός (σηκωνόταν από το αριστερό πάνω διάζωμα και) καλούσε Κρητικόν (διαγώνια εις κάτω δεξιόν διάζωμα) χωρίς (φυσικά)τη χρήση κινητού(τι να το κάμω σύντεκνε το κινητόν, αφού θωρώ τονε) και εκείνος τον αντιλαμβανόταν !!!!!!!!!!!!!!!!!!
  2. Οι Κρητικοί έχουν την τσικουδιά στο αίμα τους (Δεν είμαι σίγουρη, μήπως η τσικουδιά ΕΙΝΑΙ το αίμα τους) και γι αυτό είναι ικανοί να την περάσουν λαθραία παντού (και όταν λέμε παντού εννοούμε ΠΑΝΤΟΥ, του Ηρωδείου συμπεριλαμβανομένου) διότι δεν είναι νοητή διασκέδαση, ακρόαση, μυσταγωγία με τον Ψαραντώνη, ζωντανό θρύλο και απόκοσμο ον, να παίζει τις λύρες του (αλήθεια σας λέω έπαιξε με πολλές. Δεν ξέρω μην του έσπαγαν από την κακομεταχείριση, όπως του Χέντριξ οι κιθάρες) χωρίς πιώμα και τους θεατοακροατές ντίρλα!!!!!!
  3. Οι Κρητικοί έχουν την τραγωδία και την υπερβολή στο αίμα τους... Όπου ο Ψαραντώνης στο πρώτο μέρος της συναυλίας (δεν τραγουδά, ακριβώς αλλά) ως Φήμιος με τη συνοδεία λύρας αφηγείται μια κρητική παραλογή, μια τραγική ιστορία (μπροστά στην οποία το "Τραγούδι του νεκρού αδερφού" είναι αριστοφανική κωμωδία, ένα επεισόδιο του Χοντρού Λιγνού) με ένα μαύρο καβαλάρη καβάλα σ' ένα μαύρο άλογο, που φορά ένα μαύρο πουκάμισο και τον κατατρέχει μια ακόμη πιο μαύρη μοίρα που τον οδηγεί στον φόνο της αγαπημένης του και συνεκδοχικά στην απόλυτη δυστυχία (απόσπασμα στο βίδεον). Κι εκεί που εγώ (ως άσχετη αστομεγαλωμένη και αμύητη) λέω: ε, δεν είμαστε με τα καλά μας.... Φωνή (όρα αλήθεια νούμερον 1) ουρανομήκης ακούγεται: ΕΙΣΑΙ Ο ΔΙΑΣΣΣΣΣ!!!!! και το Ηρώδειο σείεται από τα χειροκροτήματα αποδοχής (των αποδέλοιπων Κρητικών και μη, αλλά ωστόσο μυημένων) αφήνοντάς με άναυδη!!!!!!!!!! Και τελευταία αλήθεια:
  1. Οι Κρητικοί έχουν και το έπος μέσα στο αίμα τους. Πρέπει να ζουν πάντα με πάθος, πάντα σε εξέγερση, πάντα επιθυμώντας να ξεπεράσουν κάποιο όριο, παντα επιθυμώντας να καθυποτάξουν έναν εχθρό (Έτσι εξηγείται το ότι όταν τελείωσαν -ή δεν τους επιτρεπόταν- να σκοτώνονται στον τόπο, τους πήγαν να σκοτωθούν στη Μακεδονία, στη Θράκη και δεν θυμάμαι πού αλλού, όπουτέλος πάντων υπήρχε νταβαντούρι και θανατικό, αναταραχή και σκοτωμός ). Σ' αυτό το πλαισιάκι, ο Ψαραντώνης, θεωρώντας τη μουσική υλική πραγματικότητα, θέλει να κάνει το σώμα του ένα μ' αυτή, είναι σίγουρος (ΣΙΓΟΥΡΟΤΑΤΟΣ) ότι μπορεί να κάνει ένα το σώμα του ενα μ΄αυτήν, χτυπιέται και αδυνατεί να κατανοήσει γιατί, γιατί μα γιατί ΔΕΝ γίνεται ένα με αυτή, αγανακτεί και παλεύει να εξαϋλωθεί, να φύγει σαν νότα, να πετάξει πάνω από τα κεφάλια μας ενώ ταυτόχρονα και αντίστροφα πασχίζει να καθυποτάξει αυτή την άτιμη τη μουσική που του διαφεύγει, να τη δέσει στη γη, να την λιώσει κάτω απ τη φτέρνα του στιβαλιού του, να τη συντρίψει και να την επιστρέψει στα σωθικά του...

Η περι ης ο λόγος συναυλία με έκανε να κατανοήσω επίσης ότι η ομογενοποίση λαδιού με νερό, είναι δύσκολη κι ίσως όταν πετυχαινει να είναι η ευτυχέστερη των συγκυριών και η τέχνη να βρίσκει τη δικαίωσή της, αλλά στο Ηρώδειο αυτό ΔΕΝ συνέβη παρά σε ένα μικρό βαθμό. Ο κόσμος χεροκρότησε (καθώς πολλοί από αυτούς, ειδικά οι νεαρότεροι, πρέπει να ήρθαν, βασικά, για να τον ακούσουν) ζεστά, πολύ ζεστά τον Αγγελάκα, αλλά για τον Ψαραντώνη έριξε το Ηρώδειο κάτω. Κι εγώ (που παρεμπιπτόντως θεωρώ τον Αγγελάκα σημαντικό ποιητή και όχι απλό τραγουδοποιό) θα αναρωτιέμαι πάντα αν δυο στιγμές της συναυλίας υπήρξαν ή ίσως τις δημιούργησε η καχυποψία μου και η συνήθεια μου να παρατηρώ τα σώματα ανιχνεύοντας μηνύματα που πιθανά και να μην εκπέμπουν.



Ξεκινά, λοιπόν, ο καλός τραγουδοποιός με αναφορά στους θανάτους στη φλοτίλα που μετέφερε βοήθεια στη Γάζα λέγοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και γι αυτό το πρώτο τραγούδι που θα έλεγαν από κοινού με τον Δία (όρα αλήθεια νο 3) θα ήταν αφιερωμένο στο γεγονός.... Όλα καλά ως εδώ και μπράβο του και μπράβο του Ψαραντώνη (αν υποθέσουμε ότι ο Δίας είχε ακριβή εικόνα της πραγματικότητας στη γη) και μπράβο και εμάς ως κοινού που συμμετέχουμε σε συναυλίες με προβληματισμένους καλλιτέχνες. Πλην όμως ξεκινώντας ο Ψαραντώνης τη θεϊκή του λύρα ο κόσμος, σχεδόν με εξαρτημένο αντανακλαστικό, ξεκινά να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια κι ο Αγγελάκας, θεωρώντας απαραίτητη προϋπόθεση για το hommage τη σιωπή (που έχει οριστεί ως συνενοχή, αν ενθυμείστε λίγο παραπάνω) κάνει νόημα στο κοινό να σταματήσουν..... ορίζοντας ως συμμετέχουσα στο πένθος μόνο την ακοή, αντε και την όραση? (Εγώ στοιχηματίζω ότι οι κρητικοί τραγουδούν τους νεκρούς τους, όπως οι Μανιάτες ή οι Ηπειρώτες, μη σου πως θα τους συνοδεύουν με ριζίτικα και λύρες στις τελευταίες τους κατοικιές, συμμετέχοντας στο πένθος με όλο τους το σώμα) Και το κοινό σταμάτησε και στο τέλος τους χειροκρότησε αλλά (εμένα μου φάνηκε ότι) δεν του το συγχώρησε.
Και προχωρά η συναυλία και το κοινό χειροκροτά και φτάνει άσμα μοιρασμένο στους δυο καλλιτέχνες και ξεκινά ο Ψαραντώνης τη θεϊκή του λύρα και προχωρά να τραγουδά και φυσικά (όρα αλήθεια νούμερον 4) ξεχνά την πρόβα (αν υποθέσουμε οτι μπορεί να κάνει πρόβα για ντουέτο ο Ψαραντώνης) και συνεχίζει να τραγουδά εκεί που πρέπει να τραγουδήσει ο έντεχνος... Και ο έντεχνος κάνει την ιεροσυλία: ακουμπά τον Δία και ο Θεός (ίσως και λίγο ξαφνιασμένος) σταματά για να συνεχίσει ο Αγγελάκας και να ολοκληρώσουν μαζί. Κι αυτό ήταν το τελευταίο άσμα και ο κόσμος χειροκρότησε ζεστά, αλλά το ατόπημα της προσπάθειας να μπει σε αυλάκι ο Ποταμός (ΜΕ φαίνεται -που λένε και στο εξωτικό Ντεπώ την πατρίδα του Ινδίκτου) σημειώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Και (γι αυτό είμαι σίγουρη) δεν έχει σημασία ποιο τραγούδι, ποια τραγούδια είπε ο Ψαραντώνης, αφότου έφυγε ο Αγγελάκας. Σημασία έχει ότι αυτό που πίεζε τα διαζώματα, η επιβολή μιας θεωρίας της τέχνης που προσπαθούσε να εντάξει ότι έβρισκε ανένταχτο στους κανόνες της (καλλιτέχνες, εκτέλεση και κοινό).... που προσπαθούσε να βρει κανάλι να χωρέσει το πρωτεϊκό της τέχνης του Ψαραντώνη και την ανταπόκριση σε αυτό με το ένστιχτο (και ουχί καθόλου με τη λογική και την παιδεία) του κοινού.... που προσπαθούσε να λειάνει τις αδρές γραμμές της μουσικής του Δία και την πρωτόγονη σχεδόν σωματική ανταπόκριση των θεατών-ακροατών, τράβηξε τη βαριά σκιά του πάνω από τις κερκίδες και το Ηρώδειο σειόταν στην αρχή, στη μέση στα ρεφραίν και στα τελειώματα των τραγουδιών.
Και όλο αυτό το τεράστιο (έχω πολλά λόγια τελικά μέσα μου)ποστ επιστροφής δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένο στους φίλους μου από την Κρήτη (λόγω καταγωγής ή λόγω επιλογής) και φυσικά αφορμή για να ομολογήσω δημοσίως ότι η συναυλία των Αγγελάκα, Ψαραντώνη (που εγώ ήξερα μόνο ως θρύλο δεν είχα ακούσει ποτέ και δεν είχα δει ποτέ live) με έκανε να αλλάξω για πάντα την άποψή μου για την τέχνη.
Τέλος:
νατασάκιον, Χ , Α. και άγνωστε συνθεατή έχετε δίκιο:
Ο ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΣ

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

... κάποια πράγματα ισχύουν

Πώς ξαναπιάνεις το νήμα εκεί που το έκοψες έναν χρόνο πριν?