... το κορμί σου...

Αρκετά! Πόσο Grey’s anatomy, πια ν’ αντέξω η γυναίκα, χωρίς να διαμαρτυρηθώ? Πόσο E.R. να φάω στο κεφάλι και να μην αγαναχτήσω? Πόσο Nip/Tuck να ανεχτώ χωρίς ν’ αρρωστήσω? Πόσο Extreme Make Over να λουστώ, χωρίς να με πιάσει απελπισία? Πόσα Next Top Models να ποδοπατήσουν την ΤουΒούλα μου πριν βγάλω κάλους στο μυαλό? Πόση αγένεια του m.d.House πρέπει να θεωρήσω ως ιδιομορφία πριν αρχίσω να συχτηρίζω γενικώς και ειδικότερα??????? Πόσες υγειινιτζούδες και διατροφιτζήδες θα παρελάσουν από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα πριν αναφωνήσω:

Φτάνει, enough, assez, basta, bastantes (και θα το έγραφα και γερμανικά αν το ήξερα!!!).... ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!!!!

Είμαστε απροστάτευτοι αδέρφια από όλες αυτές τις απεικονίσεις σώματος που ξεπηδούν από σήριαλ, ριάλιτι και ψευτοενημερωτικοεκπομπές,: Το απειλούμενο σώμα, το μεταβαλλόμενο σώμα, το πάσχον σώμα, το γηράσκον σώμα, το ακρωτηριαζόμενο σώμα, το θνήσκον σώμα. Κι ανάμεσα, διαφημίσεις με σώματα που καταναλώνουν ακατάσχετα προϊόντα άσκησης, αισθητικής και δίαιτας.

Εμείς γινόμαστε τα σώματά μας και τα σώματά μας γίνονται το project μας.

Άπειρα σώματα, καθοδηγημένα από σεναριογράφους ιατρικών σειρών, σκηνοθέτες ριαλιτοπαίχνιδων πλαστικής ανακατασκευής και αρχισυντάκτες κοινωνικοσκουπιδοεκπομπών, πλημμυρίζουν τις οθόνες του μυαλού μας με στόχο την ανάδειξη του βασιλιά. Σώματα που απειλούνται, γυμνώνονται και αναπλάθονται, ανακηρύσσουν, υπόρρητα, το απισχνασμένο, νεαρό και σεξουαλικό σώμα στο απόλυτο σύμβολο επιτυχίας και προσωπικής ολοκλήρωσης ανάγοντας, συνεκδοχικά, όλους εμάς (που δεν το κατέχουμε) σε αδύνατους κρίκους ενός συστήματος, όπου είτε πρέπει να ρυθμιζόμαστε ώστε να χωράμε στο size zero είτε να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την απόρριψή μας.

Από όλους τους πόρους του μηντιακού συστήματος αναβλύζει η ιδεολογία του σώματος /μηχανή, του σώματος/προϊόν, το οποίο αφ’ ενός ρυθμίζεται, φροντίζεται και αναδομείται εξωτερικά μέσα από δίαιτες γυμναστήρια, ενδύσεις και πλαστικές, αφ’ ετέρου αποκαθίσταται, βελτιώνεται, συμπληρώνεται, εσωτερικά μέσω ιατρικών επεμβάσεων, μεταμοσχεύσεων και in vitro γονιμοποιήσεων ενώ τέλος ανακυκλώνεται για το καλό του ανθρώπινου είδους.

Munch: towards the light

Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι μηντιοκατασκευές φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν ότι είναι γεμάτο από τις απειλές του ατυχήματος, των γηρατειών, της σεξουαλικής παρακμής της ασθένειας και του θανάτου, σ’ ένα περιβάλλον διαρκών μεταβολών εργασίας, κατοικίας, κοινωνικής τάξης, οικογενειακών συνθηκών, το σώμα μας ανάγεται στη μόνη σταθερή εγγραφή της ταυτότητάς μας. Ταυτιζόμαστε αρνητικά ή θετικά με το σώμα μας, ενώ όλη αυτή η εικονογράφηση διατηρεί το άγχη και τους φόβους μας, ότι το σώμα μας θα μας εγκαταλείψει αν σταματήσουμε να το ελέγχουμε (πόσο να ακούσει κανείς ότι οι προληπτικές εξετάσεις βοηθούν στην έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία θανατηφόρων ασθενειών, χωρίς να τρέξει να κάνει τη μαστογραφία του) και να το ρυθμίζουμε αδιάλειπτα (ποιος άλλος να σου διαβεβαίωσει ότι η σωστή διατροφή προστατεύει από διαβήτη και υπέρταση, ότι η τακτική άσκηση προστατεύει από καρδιαγγειακές παθήσεις, πριν αρχίσει να τρέχεις με τις ώρες πάνω σε έναν διάδρομο που δεν οδηγεί πουθενά?), αν δεν επιτρέψουμε σε όλους τους οιονεί ειδικούς (υγιεινολόγους, διατροφολόγους, διαγνωστικολόγους) να το ελέγξουν και να το ρυθμίσουν.

Καθώς στις μετανεωτερικές κοινωνίες, το δικαίωμα και η απόδειξη του άρχειν της πολιτείας έχει μετατεθεί από την επιβολή του θανάτου στο μανατζάρισμα της ζωής, όλες αυτές οι τηλεσυλλήψεις, εργαλεία και αποτελέσματα της εξουσίας, το μόνο που επιθυμούν να επιβεβαιώσουν είναι ότι η τέχνη του ζειν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την καταστροφή της ατομικότητας, ότι η φροντίδα/μέριμνα του εαυτού, πρέπει να καταλήγει στην αυτόεξουθένωση, στο θόλωμα της περιχάραξης του υποκειμένου.

Όλα αυτά τα ιατρικά και παραϊατρικά τηλεθεάματα επιβεβαιώνουν την ιατρικοποίηση των μηχανισμών της εξουσίας την εμπέδωση των βιολογικών πρακτικών στην πολιτική, τη μεταβολή της εξουσίας σε βιοεξουσία, στην οποία ανήκει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη φυσιολογικοποίηση των ατόμων (μέσα από την ολική απαγόρευση του καπνίσματος –την χολέρα του 20^ου αι. ή μέσα από τις τεράστιου εύρους καμπάνιες για την παχυσαρκία –την πανούκλα του 21^ου αι.) ώστε να τους παραχωρείται το δικαίωμα του ζειν. Κι όπως λέει και ο Negri (που όσο να πεις τη βλέπει, εδώ και χρόνια, την ανάλογη τηλεορασούλα του στη φίλη και γείτονα Ιταλία), η βιοεξουσία ρυθμίζει/διευθύνει την ζωή από το εσωτερικό της, παρακολουθώντας την, μεταφράζοντάς την, ομογενοποιώντας την και επαναμορφοποιώντας την για να επιτύχει την παρέμβαση της στο σύνολο του πληθυσμού. Ενός πληθυσμού όπου τα άτομα έχουν απωλέσει τα όρια τους, το σώμα τους εντάσσεται, ταυτίζεται και εμπλέκεται με το σώμα του ετέρου, βρίσκει τη συνέχεια του ανασυντάσσεται και αναγεννάται στη συνάντησή του με την τεχνολογία, και πιστοποιεί την υλικότητά του σε μια υπερβατολογική και ταυτόχρονα φοβική αλληλεπίδραση με το επέκεινα....

Κι έτσι το μόνο που μπορώ να κραυγάσω (και ΔΕΝ αναρωτιέμαι σήμερις, για άλλη μια φορά....) είναι αρκετά πια με όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα, όπου θολώνονται τα όρια του σώματος και της τεχνολογίας, αρκετά πια με όλη αυτή τη διαφημιστική μυθολογία, όπου απορρυθμίζονται οι εσωτερικές και εξωτερικές σταθερές και ασάφειες του σώματος, του δικού μου και του άλλου αρκετά πια με όλη αυτή τη μιντιακή απεικόνιση όπου συσκοτίζονται τα όρια ζωής και θανάτου......