... είχες πάντα κάτι ξεχάσει....

Αγαπητέ κ. Σπηλιωτόπουλε,
πληροφορήθηκα, με χαρά, ότι (όπως όοοοοολοι οι προκάτοχοί σας, έτσι κι εσείς) ξεκινήσατε τις προσπάθειες για να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας μας, τα οποία συνοψίζονται στην εξής δομικής σημασίας φράση:

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναρωτιόμουν, ωστόσο, μήπως πριν λύσετε το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα που σας απασχολεί, λέω μήπως (αντίθετα από τους προκατόχους σας), θα ήτο δυνατό, να ασχοληθείτε, ή έστω να βάζατε κάποιον από τους υφυπουργούς σας (δεκτοί και Γενικοί, Ειδικοί και Ιδιαίτεροι Γραμματείς -που πάντα είχα την απορία ποια είναι η ιδιαιτερότητά τους) να ασχοληθεί με κάτι τετριμμένα και ασήμαντα ζητηματάκια που μάλλον καθορίζουν την

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Και αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης στην άθληση. Για παράδειγμα, το σχολείο μου (ένα μέσο κτιριακά αθηναϊκό σχολείο) ΔΕΝ διαθέτει γυμναστήριο. Στα σχέδια βέβαια, πρέπει να διέθετε, αλλά υποπτεύομαι ότι ο χώρος που προοριζόταν για γυμναστήριο είναι αυτός που αργότερα βαπτίστηκε αίθουσα εκδηλώσεων και ο οποίος πολύ σύντομα μας άφησε χρόνους (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε), στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν δυο παραπανίσιες αίθουσες (που τελικά δεν έφταναν), ώστε τα δυο σχολεία που συστεγάζονταν σε δυο βάρδιες να συστεγαστούν σε μία.
Έτσι, γυμναστές και παιδιά (θεωρούμενοι επί πλέον και τυχεροί) ξενιτεύονται σ' ένα γηπεδάκι του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στο σχολείο, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ρέμα -μάνα μου δεν είναι ψέμα - αφού, μη γελιέστε, όλη η περιοχή κάτω από την Κατεχάκη ένα μπαζωμένο ρέμα ήτο (και παραμένει), αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι όταν έχει νοτιά, διδάσκουμε κωπηλασία, όταν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα διδάσκουμε καταδύσεις κι όταν βρέχει την ίδια μέρα διδάσκουμε κάνιονινγκ (ξέρετε, αυτό που δένονται ο εις με την έτερη κι όλοι μαζί διασχίζουν καταρράκτες, κρημνούς και φουσκωμένα ποτάμια) ελπίζοντας ότι δε θα μας δούμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:

ΝΕΟΣ ΛΟΥΣΙΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΙ ΜΑΘΗΤΕΣ... ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.

Και ξανααναρωτιέμαι, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των παιδιών στην ξεκούραση. Για παράδειγμα, υπουργέ μου, ακόμη χειρότερα από το μέσο κτιριακά σχολείο, το σχολείο μου ΔΕΝ διαθέτει ούτε αυλή, αφού τη θυσίασε και αυτή στο βωμό της μονής βάρδιας, κλείνοντας υπόστεγα, ανοίγματα (και διαδρόμους μη σε πω,) στο κυνήγι της απαραίτητης διδακτικής αίθουσας.
Έτσι τα (δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα, δεκαπεντάχρονα, πάνω στην τρέλα τους) παιδάκια μας, αντί να τρέχουν, να παίζουν, ακόμα και να τσακώνονται έχουν κάνει το σχολείο μας άντρο των Μπούκις... Περνούν την ώρα τους στοιχηματίζοντας με απόδοση 4,8 αν χρειάζονται περισσότερα βήματα για να διασχίσουν την απόσταση σκαλιά-μάντρα ή την απόσταση μάντρα-παγκάκι, με απόδοση 21,2 το πόσοι συμμαθητές τους θα πέσουν πάνω τους στην προσπάθεια να διασχίσουν την απόσταση κυλικείο-βρύσες και με απόδοση 1, 1 πόσοι μαθητές θα ποδοπατήσουν τον επιβλέποντα καθηγητή (μεγάλο σουξέ αυτό το στοίχημα, αλλά με μικρές αποδόσεις διότι ΟΛΑ προσπαθούν να τον πατήσουν, βγάζοντας το άχτι τους απάνω του). Σε περίπτωση, δε, βροχής, τα στοιχήματα και οι αποδόσεις εκτινάσσονται στα ύψη, για το πόσα παιδιά, χωρίς ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, χωράνε οι διαδρόμοι αν δεν αναπνέουν και πόσα όταν αναπνέουν....

Και ξαναματααναρωτιέμαι καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των εκπαιδευτικών σε ένα αξιοπρεπές γραφείο. Για παράδειγμα, στο σχολείο μου, για εικοσιδύο άτομα σύλλογο, υπάρχουν τέσσερα γραφεία, (σύνολο 12 συρτάρια) έξι ράφια και πέντε ντουλάπια (όλα δουλειά μαραγκού της γειτονιάς) για τα βιβλία όοοοοολων των συναδέλφων, τα γραπτά και τις εργασίες όοοοοολων των μαθητών, συν τις μακέτες της τεχνολογίας συν τις μπάλες, τις σκυτάλες και τους κώνους των γυμναστών συν τα εικαστικά έργα των μαθητών στα καλλιτεχνικά, συν τα κασετόφωνα των μουσικών, συν την υποτιθέμενη βιβλιοθήκη με βιβλία του μαθητή και του καθηγητή, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ότι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί άμεσης χρήσης σχολικό βοήθημα.
Έτσι, για ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι δίνεται μάχη σώμα με σώμα (φήμες κυκλοφορούν ότι φιλόλογος για να εξασφαλίσει συρτάρι για τα γραπτά της, κρατούσε δεμένη έτερη φιλόλογο τέσσερις μέρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί κατ' επανάληψη την εκπομπή της Παναγιωταρέα με καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη και θέμα τον διάλογο για την Παιδεία, μέχρι που η άλλη δεν άντεξε το φριχτό βασανιστήριο και υπέγραψε παραχωρητήριο!), γίνονται ύποπτες συναλλαγές (εγώ για το συρτάρι μου πλήρωσα τέσσερα κρουασάν και δυο τυρόπιτες, ενώ έχω έγκυρες πληροφορίες ότι η γυμνάστρια για το ντουλάπι που βάζει τις μπάλες έδωσε ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια για τον Λαζόπουλο, ένα CD του Μητροπάνου και βάζει τη μαμά της να φτιάχνει τσουρέκια για τον συνάδελφο που της το παραχώρησε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα) και καταφεύγουμε σε αναίσχυντους εκβιασμούς (η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών απείλησε να ανεβάσει στο γιουτούμπι φωτογραφίες του καθηγητή της τεχνολογίας να χρησιμοποιεί την πένσα για να καρφώσει μια πρόκα αντί για σφυρί, προκειμένου να του πάρει το ντουλάπι με τις μακέτες για να βάλει τα δικά της έργα, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει όταν αυτός ανακάλυψε και απείλησε να δώσει στη δημοσιότητα επιστολή σε φίλη της, όπου αμφισβητούσε την αξία του ζωγράφου Νέλου Πινέλου).


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
ειλικρινά σας εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο, για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών της Γ' τάξης του Λυκείου (αν φυσικά επιζούν παιδιά ως την Γ' τάξη του Λυκείου, έτσι όπως τα φορτώνουμε καθηγητές και γονείς, με μαθήματα, φροντιστήρια, ξενόγλωσσα και μουσικές) στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα προτιμούσα, βέβαια πρώτα να βρεθεί, ο τρόπος, ώστε το κοριτσάκι με σπαστική τετραπληγία που φοιτά στο σχολείο μου, να έχει ελεύθερη πρόσβαση στο εργαστήριο των υπολογιστών στον πρώτο όροφο.
Γιατί εδώ, κ. Υπουργέ, τελειώνει το αστείο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χιούμορ καθώς εσείς, οι συνυπουργοί και οι υφυπουργοί σας (με τη βοήθεια όοοοολων των προκατόχων σας), παρ΄ όλες τις χαρωπές σας διαφημίσεις ότι "Όλα είναι θέμα Παιδείας" και παρ' όλες τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις σας, παραβιάζετε ρητά και κατ' εξακολούθηση το Σύνταγμα.
Τόσο το περίφημο άρθρο 16:

Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της...

Όσο και το άρθρο 21:

Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας....