"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

...Ελλάδα Βοσνία 3-2







Στην αρχή όλα πάνε μια χαρά. Μάλλον είναι θέμα μεγέθους (είμαι μικροσκοπική και δε γίνομαι εύκολα αντιληπτή). Δυστυχώς δεν είμαι και μουγκή (κάθε άλλο μάλιστα, λαλίστατη η χρυσή σας!) οπότε αναπόφευκτα θ’ ανοίξω το στόμα μου, λέγοντας κάτι όπως ρεεεε! ή ουάου! και νομοτελειακά έχει έρθει η στιγμή της κρίσης (Πού να τολμήσω κι ολόκληρη λέξη: όπως φάουλ, οφ σάιντ, γκοοοοολ!)….
Στην αρχή ψάχνουν να εντοπίσουν τη φωνή (έχουν ακόμα μια ελπίδα ότι κάνουν λάθος) μετά ακολουθεί μια παγωμένη σιωπή (όπου συνήθως εγώ εκνευρίζομαι και λέω το χαρακτηριστικό – και ευφράδες – «ε, τι?»). Η επόμενη φάση περιλαμβάνει το σούσουρο και τον ψίθυρο... Κάποιοι οικτίρουν τον καλό μου που του κατσικώνομαι ακόμη και στ’ αθλητικά (οι υπόλοιποι τον οικτίρουν έτσι κι αλλιώς που του προέκυψα γενικώς). Τέλος περνάμε στα μεγαλόφωνα σεξιστικά σχόλια (και υπ’ όψην, οι φίλοι μας είναι, όπως λέει και ο Bourdieu, κάτοχοι ενός σχετικά υψηλού κοινωνικού και πολιτισμικού κεφαλαίου) γύρω από την ανικανότητα του εγκεφάλου της γυναίκας να αντιληφθεί τη λογική του αθλήματος (ξεκινάμε με το ότι η μπάλα είναι στρογγυλή), τη φυσική αδυναμία της να παρακολουθήσει το παιχνίδι (γιατί ο κύριος με τα κίτρινα δεν παίρνει την μπάλα?) και γενικά την ασυμβατότητα των όρων φίλαθλος και γυναίκα (ο Γκατούσο δεν είναι ιταλική τσάντα, είναι ποδοσφαιριστής). Οι φίλοι μου (και όχι μόνο) θεωρούν ότι οι όροι άθλημα και θηλυκό αυτοναιρούνται, ειδικά όταν πρόκειται για άθλημα παραδοσιακά (ότι και να σημαίνει αυτό) ανδρικό, όπως το μπάσκετ, το χάντμπολ ή το πόλο και ακόμα χειρότερα το ποδόσφαιρο Φόρμουλα 1 είναι απαγορευμένη λέξη).
Ε, τι να κάνουμε τώρα? Ομολογώ (και τύπτομαι) είμαι ένα αντιφατικό πλάσμα. Από τη μια λατρεύω να κλαίω στην όπερα και από την άλλη τρελαίνομαι για βίαια αθλήματα με γρήγορες εναλλαγές, όπως το kick-boxing, το ice-hockey, και λατρεύω το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς τα αποδεκτά για γυναίκες αθλήματα όπως το βόλεϊ, το τένις ή οι καταδύσεις με καμία σωματική επαφή ανάμεσα στους παίκτες δε μ’ ενθουσιάζουν καθόλου.
Ε, τι να γίνει? Από τη μια στήνομαι στις ουρές με τις ώρες να βρω εισιτήρια για μπαλέτα και πρωτοποριακές ομάδες χορού και από την άλλη φανατίζομαι με μηχανοκίνητα αθλήματα, όπως η Formula1 και το MotoGP ή αθλήματα με έντονη σωματική προσπάθεια όπως η ελληνορωμαϊκή ή η κωπηλασία. Και με αφήνουν παγερά αδιάφορη τα αθλήματα που υμνούν τη χάρη και την αρμονία όπως η ρυθμική αγωνιστική γυμναστική ή το πατινάζ στον πάγο.
Έχω αναρωτηθεί άπειρες φορές και ήρθε η ώρα να εκφράσω και δημόσια την απορία μου:
Για ποιο λόγο δημιουργώ τέτοια αμηχανία στους συν-θεατές μου και (είναι σίγουρο) προβληματίζω τους παραγωγούς του αθλητικού θεάματος και των αθλητικών εκπομπών (έχετε προσέξει κάτι διαφημίσεις για αφρολουτρομακιγιάζ που κάνουν δειλά την εμφάνισή τους ανάμεσα σε αυτοκινητοξυριστικόεργαλεία και ουισκομπυρομηχανές? Ε, σε μένα απευθύνονται) ενώ κάνω τον Ντε Κουμπερτέν (που ήθελε - σοφά και φαλλοκρατικά σκεπτόμενος - μετά την απαγόρευση της συμμετοχής αθλητριών, να απαγορέψει την είσοδο ΚΑΙ των θεατριών στο γήπεδο) να γυρίζει στον τάφο του????
Η αλήθεια είναι ότι ο αθλητισμός (και ειδικά ο αγωνιστικός ομαδικός) απαιτεί την αποδοχή και τη συμμόρφωση με τους κανόνες (διαιτητή άρχοντα του αγώνα!!) και την καθεστηκυία τάξη (Ρεχάγκελ θεέ!) για την επίτευξη του τελικού στόχου, που δεν είναι άλλος από τη νίκη (πόνεσε η τριάρα Μουσλίμοβιτς?). Άρα, μήπως η διάρρηξη ενός στερεότυπου έστω και αυτό του θεατή (η εισαγωγή της γυναίκας ως θεατή) δημιουργεί σοβαρές ανατροπές στη νοηματοδότηση του αθλήματος, κάνοντας αμφίβολη τη νίκη?
Κι ενώ στους φιλάθλους των ομάδων (ειδικά του ποδοσφαίρου) δημιουργείται το αίσθημα του ανήκειν σε μια κοινότητα, μήπως η συμπερίληψη της γυναίκας σε αυτή την κοινότητα είναι αδιανόητη αφού οι γυναίκες (από την Ελένη της Τροίας ως την Ελένη Λουκά) είναι ένας συνεχής κίνδυνος στην αρραγή ενότητα της κοινότητας?
Σ’ αυτή την κοινότητα της αθλοθέασης είναι επιτρεπτή η έκφραση αισθημάτων όπως η θλίψη με σωματικές εκδηλώσεις όπως τα δάκρυα. Μήπως λοιπόν η παρουσία της γυναίκας είναι ανεπιθύμητη καθώς λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας (η αρχετυπική σύγκρουση εκφρασμένη με το "Στο καλό καημέ μου πικρέ/ και μην κλάψεις για μένα ποτέ/ οι άντρες δεν κλαίνε, δεν κλαίνε" – Μαρινέλλα – μπάαα… "Όσοι δεν πόνεσαν, άστους να λένε/ κι όμως κυρία μου οι άντρες κλαίνε" – Καζαντζίδης), αποκλείοντας τη συναισθηματική εκτόνωση της φόρτισης? Σ’ αυτή την κοινότητα όπου οι παρέες των αντρών θεατών εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους και εκτονώνουν τα αισθήματα τους αγκαλιαζόμενοι και χοροπηδώντας μήπως το σώμα της γυναίκας (σε μια απόλυτη έλλειψη απόστασης) δημιουργεί αμηχανία, καθώς η μόνη επαφή που αντιλαμβάνεται το αρσενικό αφορά στη σεξουαλική οικειότητα?
Επιπλέον (έστω και οριακά) στον αθλητισμό, τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και στις (αληθινές ή εικονικές) κερκίδες η (σωματική ή λεκτική) βία είναι μια (παραβατική μεν) αποδεκτή (δε) συμπεριφορά για τους άνδρες. (Σε τελική ανάλυση το ποδόσφαιρο – και μάλιστα η διαμεσολαβημένη από την τηλεόραση μορφή του – δεν είναι τίποτα άλλο από την αποθέωση του καταφέρνω-τα-πάντα-με-τον-τσαμπουκά μου «ανδρισμού»). Σε μια κοινωνία, ωστόσο, όπου μόνο οι γατούλες και οι Μπάρμπι είναι αποδεκτές μορφές θηλυκότητας και μια γυναίκα με την αδρεναλίνη (καθόλου ανδρικό προνόμιο, αγόρια, σας διαβεβαιώ) στα ύψη προκαλεί αποστροφή, μήπως η ίδια συμπεριφορά από τη μεριά μιας γυναίκας πέρα από το ότι θεωρείται αντιασθητική, γίνεται και τρομερά απειλητική για τον άντρα που αισθάνεται να αμφισβητείται η ίδια του η φύση από αυτή την έκδηλη επιθετικότητα?
Σε μια μετα-βιομηχανική εποχή όπου η δύναμη του αρσενικού έχει μετατεθεί από τον πόλεμο και την χειρωνακτική εργασία στο συμβολικό επίπεδο και στη σεξουαλική (καθώς συλλήβδην γαμιούνται οι αδερφές, οι μάνες και οι γυναίκες αντιπάλων και διαιτητών) κυριαρχία, μήπως το συν-ωρυόμενο σώμα της γυναίκας συμμετέχει εν δυνάμει σ’ αυτή την επίδειξη συμβολικής δύναμης? Μήπως από σώμα υφιστάμενο τη σεξουαλική κυριαρχία του αρσενικού, γίνεται ένας ενοχλητικός ισότιμος συν-κάτοχος της ίδιας δυνατότητας σεξουαλικής κυριαρχίας (κι έτσι ξαναθυμούνται το ΠΟΙΟΣ/ΤΙ σέρνει καράβι και μελαγχολούν για τη χαμένη τους ψευδαίσθηση…)?
Και τέλος αλλά όχι τελευταίο (ιεραρχικά) η αθλοθέαση πάει πακέτο με την κριτική και την αμφισβήτηση. Ο οπαδός μπορεί να σχεδιάσει καλύτερα από τον προπονητή, να εκτελέσει ακριβέστερα από τον παίκτη και φυσικά να κρίνει ορθότερα από τον διαιτητή. Μήπως αυτή η δυνατότητα αμφισβήτησης δεν είναι δυνατό να παραχωρηθεί σε μια γυναίκα, καθώς η αμφισβήτηση της ανδρικής κρίσης ή ικανότητας από το θηλυκό φέρει άλλη μια (μη επιτρεπτή) ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης του απολύτως ανδροκρατούμενου αθλοχώρου (εδώ είναι αδιανόητη η κριτική προσέγγιση σε άλλους κι άλλους χώρους όπου η γυναίκα είναι πλέον - λέμε τώρα - αποδεκτή) μια αμφισβήτηση της ίδιας της ανδρικής ταυτότητας?
Και έρχομαι τώρα να θέσω το τελικό ερώτημα (ρητορικό…): Με τόσα προβλήματα που δημιουργώ μου αξίζει ή όχι η πυρά της άθλιας φιλαθλοπροβληματικής οπαδού και ανατρεπτικόαθλοθεάτριας?

19 σχόλια:

the navigator είπε...

Μην μασάς...αυτή η πυρά δεν είναι για σένα...

εγώ γουστάρω με χίλια...

α, και ο Gatuso δεν είναι τσάντα ! Είναι τσόντα !

Υ.Γ ήμουν και εγώ στο κότερο...

Μετεωρίτης είπε...

Εσύ, παιδί μου δεν παίζεσαι με τίποτα οπότε... !
Μ' αρέσει, μ' αρέσει! Το πρωί Μοντάλε και ποίηση, ΄(η αφεντιά μου) - το βράδυ λεξιλόγιο λιμενεργάτη (είμαι λίγο πιο ευφραδής από σένα όταν βλέπω σορτσάκια)!
Θέλω να σε δω να κάνεις μετάδοση! Live λέμε!!!
Εγώ επιβάλλω στον καλό μου να κατσικώνεται όταν έχει ποδόσφαιρο και μάλιστα μου φέρνει γούρι! Από τότε, βρήκε τον μπελά του κι εγώ τη μασκότ μου και σκίζουμε γενικώς, η ομάδα μου, η Εθνική και είμαστε όλοι χάπι τσάπι !!

Ανώνυμος είπε...

"Αγάπησα μια γυναίκα ευνούχο,
με ψηλό τακούνι και πέτσινο ρούχο.
Με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες,
κολλημένη χρόνια
στις ίδιες κασέτες.

Έχω τον έλεγχο
των πιο κρυφών κυττάρων σου,
του οργασμού, της πείνας σου,
της μάρκας των τσιγάρων σου.

Αγάπησα μια γυναίκα τανάλια,
με καρφιά στα χέρια,
σκισμένη βεντάλια,
που κάνει λαβές με κόλπα καράτε,
σπάει φαρμακεία
και στα πάρκα κοιμάται."

Με αγάπη φίλη μου!! :lol: :lol:

Δεν μου ήρθε τίποτα άλλο στο μυαλό!!! Αυτόματα! :lol:

just me είπε...

Τώρα εγώ, επειδή ευκολότερα μπορώ να δώσω μια διάλεξη για τον Μπουρντιέ _που δεν μπορώ, γιατί ουδέποτε ευρέθην στη θέση να χρειαστεί να δώσω διάλεξη, και το έργο του Μπουρντιέ ακροθιγώς το γνωρίζω, από "δημοσιογραφικές" αναγνώσεις_ παρά να καταλάβω και να εξηγήσω μετά τι είναι "φάουλ", ας σου ευχηθώ "καλημέρα και καλή εβδομάδα" και ας την "κάνω" ακροποδητί...
:)))

@jo,
Αγαπητή Jo, πού το θυμήθηκες καλέ αυτό;;; Kάποτε, για άγνωστο σε μένα τουλάχιστον λόγο, συγοτραγουδούσα συνεχώς το ρεφρέν!
:))

Μετεωρίτης είπε...

meniek, η μαμά μου κάποτε έγραφε στο ΦΩΣ (part-time job) και ο (ευαίσθητος και καμία-μα-καμία-σχέση-με-τα-αθλητικα) μπαμπάς μου δεν ήξερε πόσοι παίζουν ποδόσφαιρο!

Ξαναδιάβασα το κείμενό σου σήμερα γιατί το βρήκα εκπληκτικά αστείο!
Μου έφτιαξες τη μέρα (ξανά)!

Ανώνυμος είπε...

Α, φίλη μου και μην τολμήσεις να με αποκαλέσεις "μουσίτσα" ή να μου πεις ότι μ' αυτό το τραγουδάκι υπαινίσσομαι κάτι άλλο....ξέρεις τι σε περιμένει μόλις σε δω! ;-)

Αγαπητή @just me, από τότε που άκουγα αυτό το τραγούδι (φανατική του Παπακωνσταντίνου γαρ!), θεωρούσα (δεν ξέρω "πως και γιατί μικρό παιδί!), ότι αυτός που το τραγουδά είναι ένας πολύ καταπιεσμένος άντρας με μια εντελώς τρελή γκόμενα!!!!
Μετά από τόσα χρόνια, πολύ θα ήθελα στα αλήθεια να δω...ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟ ΑΝΤΡΑ!!!

Υ.Γ. Τι σχέση έχει αυτό με το ποστ της meniek???? Θα σας γελάσω.... :-) Εκτός βέβαια απ'το γεγονός ότι και προσωπικά παρακολουθώ οτιδήποτε θεωρείται αντρικό σπορ (όταν το αντέχω!)!

Suspect είπε...

αλλο ο καρλ μαρξ και αλλο ο γκραουτσο μαρξ.

1. μια γυναικα δεν μπορει να δει ( κατανοησει, ερμηνευσει ) ποδοσφαιρο γιατι δεν εχει κλωτσησει τη μπαλα.
Για αυτο και ειναι δυσκολο να γινει αποδεκτη.

2. Οσοι αιωνες και αν περασουν, ναι, αν μια κοπελα συμπεριφερεται ως μπετατζης, δεν ειναι τιμητικο.

Καποτε ειχα γραψει αυτο:

http://suspect-enjoys-the-silence.
blogspot.com/2005/11/
blog-post_113085934684360703.html

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Αγαπητή μου MenieK μαζί σου. Παιδιόθεν έπαιζα ποδόσφαιρο, μιας και μεγάλωσα σε μια γειτονιά με 9 αγόρια και μοναδικό κορίτσι εμένα. Ζώντας σχεδόν αποκλειστικά με άντρες συνέχισα την ενασχόληση μου με το συμπαθές σπορ. Να με δεις στη θύρα 7 στη Τούμπα (στη 4 δε πάτησα ποτέ, εγώ σεβόμουνα τους αντίπαλους) σε αγώνα ΠΑΟΚ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ, με κολλητούς παοκτζίδες και εγώ τη μοναδική παναθηναϊκό να μη μπορεί να μιλήσει και τι στο κόσμο, άσε που πήραμε και το παιχνίδι. Ωραία χρόνια, έπαιζε εάν θυμάμαι ο Γαλάκος τότε σε εμάς. Να με δεις με υπαρξιακό στα παγκόσμια, καθότι πρώτη προτίμηση είχα την Ολλανδία, αλλά βαθιά μέσα μου ήμουνα μια Γερμανίδα να ζω υπαρξιακά διλήμματα, όταν το έφερνε η μοίρα να παίζουν αντίπαλοι, πάλι σε αντίξοες συνθήκες, μιας και πάλι οι άντρες γύρω μου κινιόντουσαν μεταξύ Ιταλίας, Βραζιλίας και κάποιοι ντελικάτοι Γαλλίας. Έχω ακόμα τη μπάλλα και φανέλλα από την εποχή Γουέμπλεϊ, αλλά τη κρύβω γιατί έχουμε και αριστερό παρελθόν και με τεράστια συλλογή από "χαρτάκια" και άλμπουμ . Για καιρό υπήρξα η μοναδική γυναίκα σε καφενεία, καφετέριες και ταβέρνες για να βλέπω ματς μαζί με τους άντρες. 'Ωσπου μια μέρα διαπίστωσα ότι εγώ και το ποδόσφαιρο δεν είχαμε μια ειλικρινή πρωτογενή να το πω σχέση. Όλα ήταν αποτέλεσμα "εκπαίδευσης". Στο κλασσικό κοριτσίστικο και γυναικείο κόσμο δε χωρούσα, στον αντρικό ήταν πιο εύκολο και διασκεδαστικό να χωρέσω. Μόνο που με τα χρόνια έχασε τη πλάκα του. Σκεφτόμουνα όλο και πιο πολύ όταν έβλεπα ματς και δεν είχε πια πλάκα.
΄Παραέγινε εγκεφαλικό και ταυτόχρονα αποφάσισα να γνωρίσω το είδος μου καλύτερα, μετά παντρεύτηκα το 2ο άντρα νου, γέννησα τα σκασμένα και ναι το ομολογώ ότι το ποδόσφαιρο σταμάτησε για μένα στο 1993. Δεν είδα ούτε καν το παγκόσμιο και είμαι και χωρίς ομάδα πια, έφυγα και από το κόμμα και δεν ασχολούμαι ούτε με τον Πανιώνιο :))Για να είμαι ειλικρινής μάλλον το καλλιτεχνικό πατινάζ και ο στίβος ήταν τα δικά μου κολλήματα, αφού ακόμα έχω ένα κόμπο στο λαιμό όταν τα βλέπω.
Όμως για όσο καιρό το έζησα ένοιωθα ακριβώς όπως το περιγράφεις, ακόμα και τη περίοδο που ζούσα στο λάκκο με τους Παοκτζίδες (τι μου θύμισες τώρα δε λέγεται).
Καλό σου βράδυ συντρόφισσα

Ανώνυμος είπε...

Χααααα! Παίζουν όλα!! ...Εκτός όμως από το τελευταίο... Διώξε τις τύψεις την επόμενη φορά που θα κάνεις βόλτα στο φεγγάρι! Αφού ΛΕΕΙ χωρίς αυτές... :)))))))))))))))))))))))))))))))

Ναπoλέων είπε...

Αγαπητή MenieK,

ανάφερες τόσα α(θ)λητικα παιχνίδια αλλά δεν είπες τίποτα για το κατ' εμέ ...ενδιαφερότερο:
Εκείνο το badminton τί διάολο είναι που τού φτιάξαμε και κοτζάμ κτίριο;

(β) Το lol, που είδα παραπάνω, ή το LOL, που είδα αλλού, τί σημαίνει;

ευχαριστώ εκ των προτέρων.

α-α-ε
Ν.

Ανώνυμος είπε...

laughing out loud

MenieK είπε...

@navigator, δυστυχώς τσόντα το κλαδευτήρι, τσόντα (κι όσο για την πυρά, αντιστέκομαι αλλά, να, ακόμα κι ο suspect, μέσα θέλει να με ρίξει...)

@μετεωρίτη, γουστάρω μάνα! Εμένα η δική μου φρικάριζε τόσο πολύ (ειδικά όταν γύριζα δαρμένη, γιατί συνήθως έπρεπε να πλακωθώ με τα αγοράκια της γειτονιάς για να με παίξουνε και λασπωμένη), ώστε τώρα μπορώ να της φορτώσω κάτι ακόμα, μιλώντας στον (μελλοντικό και δυστυχή) ψυχαναλυτή μου...

@jo, μου κόλλησε το ρεφραίν, το τραγουδάω τρεις μέρες τώρα... Δε θα στο συγχωρήσω με τίποτα...

@just me, καλός ο Μπουρντιέ, καλύτερος ο Τρεζεγκέ

@suspect, επίσης άλλο χαλκίδα άλλο χαλκιδική, άλλο λωζάνη άλλο Κοζάνη, κι αφού λύσαμε εντοπίσαμε τις διαφοροποιήσεις, να σου πω ότι μάλλον έχεις καιρό να περάσεις από Λύκειο, αλλιώς θα εγνώριζες ότι ουδείς λιμενεργάτης συναγωνίζεται τας νεαράς μαθητρίας εις το υβρεολόγιο. Όσο για το αν δεν κλωτσήσεις μπάλλα: Καθώς εγώ μεγάλωσα στην Αθήνα (και τα προάστιά της) με τις αλάνες έχω κλωτσήσει και μπάλα και τα καλάμια των αντιπάλων και κάτι πιο ψηλά από καλάμι (όταν δεν έβλεπε ο χοντρούλης που βάζαμε για διαιτητή), πολύ περισσότερο, από οποιοδήποτε αγοράκι (από την ηλικία σου φαντάζομαι και κάτω) που έχει δει το ποδόσφαιρο κατά κανόνα (αν όχι αποκλειστικά) στο play-station και το game boy. Ωστόσο, δεν διανοείται κανείς να σχολιάσει το δικό τους δικαίωμα στην ποδοσφαιροθέαση, άρα το ζήτημα δεν είναι μπαλολακτισμάτων, αλλά καθαρά στερεοτύπων :)

@νερίνα, (παραβλέπω το ότι είσαι Παναθηναϊκός, σε ένα τιμημένα γαβροblog) Ναι, γίνεται πιο εγκεφαλική η παρακολούθηση όσο περνάνε τα χρόνια, βλέπεις διάφορα προβολές και προεκτάσεις ωστόσο, η μαγεία του αγωνιζόμενου σώματος, της φυσικής σύγκρουσης, της υλικής επιβολής (με λίγα λόγια, Μετεωρίτη, κούκλοι με τα σορτσάκια!)παραμένει μοναδικό :):)

@farinelli, ναι, λέει τρελλά ;)

@ναπολέων, για άλλη μια φορά συλλαμβάνεσαι να μην προσέχεις το ποστ μου: badminton--> άθλημα χωρίς σωματική επαφή --> άρα αδιάφορο... Βέβαια από τη στιγμή που στο Μπαντμιντον έρχονται θεάματα οπως το pilobolus- μην το χάσετε με τίποτα, μιλάμε είναι μοναδικοί οι άνθρωποι- χαλάλι και η αηδία που μπήκε στο Ολυμπιακο πρόγραμμα και τα έξοδα για να φτιαχτεί το γήπεδο-θέατρο. (Το λολ, πάλι, στο απάντησε ο farinelli)

Μετεωρίτης είπε...

ΜΕΝΙΕΚ,
E, όχι και σε ψυχαναλυτή!!
Τι το έχουμε κοτζαμάν blog ΚΑΛΕ;!

Κι εγώ δαρμένη γύριζα..
Όσο ξύλο δεν μου έριχναν οι γονείς μου, το έριχνα κι εγώ. ΌΠως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, σου το ανταποδίδουν..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ-ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!

adaeus είπε...

Η καλή μου φανατίζεται μόνο με το μπάσκετ και την Εθνική. Σφυρίζει σα ρεμάλι, βρίζει και κοπανιέται, τόσο που τη διώχνω, διότι τη θεωρώ και γκαντέμω....
Οσο για σένα Μένη μου, σούχω ράμματα για τη γούνα σου, διότι δεν μπορείς κυρά μου τη σήμερον ημέρα, να με έχεις ξεπεράσει σε ποδοσφαιρικές και άλλων αθλημάτων γνώσεις...
Και για όσους κομπλάρουν θα άδω ... " Σ'όσους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε..."
Εγώ πάντως χωρίζω και ξαναπαντρεύομαι την πρώτη τυχούσα που της αρέσει ο στίβος χαχαχαχα

dgalanis είπε...

με το waterpolo πως τα πας?

MenieK είπε...

@newmanifesto, με το waterpolo, έχω το εξής πρόβλημα, ενώ είναι απο τα πιο βίαια αθλήματα (κι από σωματική επαφή, άλλο τίποτα...), απο τα πιο δυναμικά και ενεργοβόρα, όλη η δράση είναι πρακτικά αόρατη στον θεατή...

Καλημέρα @Μετεωρίτη

@Adaeus, συμφωνώ... Είναι γκαντέμω!!!

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Εδώ που τα λέμε, ένας χώρος έχει μείνει και στους άντρες. Άντε και το Άγιο Όρος ;-)

ΥΓ. ΟΟΟΟΟεεεεεε. Μόλις κερδίσαμε στη Κωνσταντινούπολη.

habilis είπε...

Για οποια παιδακια εχουν κλοτσισει η κλοτσανε τοπι ξερουν την καυλα του ματς'οταν βαζεις ενα γκολ ειναι περιπου μια πετυχημενη εκσπερματοση .Αυτα δεν περιγραφονται .Ενα γκολ μπορει να κανει χιλιαδες καρδιες να σπασουν , χιλιαδες χερια να σηκωθουν στον ουρανο .Δεν μπορω να το εξηγισω ,το βλεπω να συμβαινει .Π.Χ. Πρην 10 λεπτα εληξε 0-1 .Πηδηξαμε τα αδελφια μας τους Τουρκους .Το πηδηξαμε η μας πηδηξαν στο ποδοσφαιρο ειναι μια συνηθησμενη φραση που το επιτρεπει το χιουμορ που ειναι αυτοκολλητο με αυτο το σπορ, που αν μη τι αλλο περιπου το εχει απο τους ασχολουμενους με το σπορ .

david santos είπε...

Congratulations you the Greek Soccer. Final The phase of the champioship of Europe 2008 already is reached. Now in front will be the European.