...Τα φευγαλέα ανθίστανται στον χρόνο...

Δεν έχει κάτι εξαιρετικό η μέρα? Δεν έχει μια φωτεινότητα? Ένα αλλιώτικο χρώμα? Μια μουσικότητα από το ξημέρωμά της? Όχι? Τι όχι? Για κοιτάξτε καλύτερα, δεν μπορεί... Σήμερα η Marea γίνεται ενός χρόνου, αφού.... Σαν σήμερα ενεφανίσθη νέος αστήρ στο blogoστερέωμα ΜΟΙ .... Και λέω να γιορτάσω την επέτειο που (όπως κάθε αναμνηστικό...) δημιουργεί μια ά-χρονη επαναληπτικότητα, ένα αδιατάραχτα επιστρέφον (παρελθόν) παρόν (μέλλον) με τ’ ασημένια δευτερόλεπτα που κατρακυλούν να επιστρέφουν εδώ που είμαι πάλι, (σύμφωνα με τον Γιώργο Βέη -ελαφρά προσαρμοσμένο), με ένα γραπτό που να ενώνει το χώρο με τον χρόνο σε ένα ανεξάντλητο παρόν...

Δε θα αναφερθώ στα προηγούμενα πόστ (και ειδικά στο ποστ που εγκαινίασε το σπίτι -έγινε το σπίτι) για να το εορτάσω, για δυο λόγους.... Ο πρώτος (και πραγματικός) είναι ότι συνήθως τα παλιά τα ποστ μου φαίνονται (ήταν) χάλια... Φυσικά δεν τα σβήνω αφού κάθε ποστ είναι ένα ίχνος -ένα ομοίωμα του εαυτού, υποκείμενο στο χρόνο, μια αίσθηση της συγκεκριμένης στιγμής που περνά, συνεχίζει την πορεία της, ενώ το κείμενο μένει ακίνητο -άχρονο πια- σαν κάθε πράγμα που έγινε χειροπιαστό αλλά λησμονήθηκε πια (αποσαθρώνοντας έτσι τον άξονα του χρόνου στον οποίο δημιουργήθηκε) και απολαμβάνει το δικαίωμα σε έναν (εγ)καιρο θάνατο. Άρα το σβήσιμο δεν θα κάνει τίποτα παραπάνω από να διαταράξει (πιστοποιώντας) έναν ήδη υλοποιημένο θάνατο...

Ο δεύτερος (που τον χρησιμοποιούμε για να νομιμοποιήσουμε την πράξη και να δώσουμε ένα θεωρητικό υπόβαθρο στην ήδη ληφθείσα απόφαση) είναι ότι επειδή, νομίζω πώς, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε το εκεί που ζήσαμε, στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνο τον χρόνο που ζήσαμε εκεί... (ο χρόνος μας ξεγελά φορώντας τη μάσκα του χώρου), λέω ότι οι επέτειοι πρέπει να μας πηγαίνουν στο αύριο ώστε «να επινοήσουμε / από την αρχή / την πραγματικότητα αυτού του κόσμου» (κατά τον Οκτάβιο Πας, για άλλη μια φορά παραφρασμένο).... Έναν κόσμο υπό δόμηση, ποστάκι, ποστάκι (κατά το πετραδάκι πετραδάκι), έναν blogoχώρο, χώρο εικονικής διαβίωσης (και πραγματικής επιμέλειας) ο οποίος (αναγνωρίζοντας την κατωτερότητά του απέναντι στο χρόνο και τη νοσταλγία του) να ανταπαντήσει στον χρόνο με (το μόνο όπλο που διαθέτει απέναντί του) την ομορφιά...

Τώρα που το σκέπτομαι υπάρχει κι ένας τρίτος λόγος: Οι τρίτοι... Στην πραγματικότητα αυτό που θέλω να γιορτάσω (αυτό που κυρίως αποκόμισα) είναι η κάθε συνάντηση μέσα στο blogoχωριό, η οποία ήταν (είναι) ένα παρόν... Ένα παρόν που (διατηρώντας τη δυνατότητά του για τα πάντα) αγνοεί το μέλλον, και δεν κατέχει πια (αν και το βαραίνει η πραγματικότητα της απώλειας) το παρελθόν, όπως λέει και ο σοφός παππούς Πεσόα (επίσης θύμα παράφρασης...)

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ, και λέω (συμφωνώντας με τον Γ. Βέη για άλλη μια φορά) να συνεχίσω να

Γράφω και (να) μένω εδώ

παρόν

ανεξάντλητο...