"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

...Δύο, φυσικά ... ο ένας τον άλλο...

Είκοσι-δύο χρόνια πριν, σαν σήμερα, φίλησα για πρώτη φορά τον καλό μου (γιατί αν περίμενα να με φιλήσει αυτός, ακόμη εκεί θα ήμασταν στην Τσακάλωφ, εγώ σκαρφαλωμένη στα σκαλάκια του Κουασιμόδου για να είμαι σε ένα αξιοπρεπές ύψος κι αυτός να με κοιτάζει μ' αυτά τα λίγο μεθυσμένα από τη νύχτα στον Γκολέ, χρυσαφιά και αναποφάσιστα μάτια).

Κι εκεί, σ' εκείνο το σκαλάκι, άρχισε ο πόλεμος κι εγώ είκοσι-δύο χρόνια τώρα μετρώ συντριβές...
Γιατί κάθε προσπάθειά μου να διερευνήσω πού στέκομαι, πού βρίσκομαι, προς τα πού με πηγαίνουν τα πράγματα, κάθε προσπάθειά μου να σχεδιάσω μια πραγματικότητα για μένα σκοντάφτει στη βύθιση του σώματός μου στο σώμα του..

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα διολισθαίνω σ' ένα κενό δίχως τέλος...
Γιατί κάθε λέξη του που μού απευθύνεται, κάθε ματιά του που στρέφεται προς εμένα δημιουργεί ένα ρήγμα στο πραγματικό, κατασκευάζει μια άλλη γλώσσα, τη γλώσσα του ανείπωτου, του ανέκφραστου, τη γλώσσα που αποτελεί τη μοναδική εκφορά αυτού που εγώ και μόνο εγώ αποκρυπτογραφώ....

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα αιωρούμαι σε μία αφόρητη αντίθεση του υπαρκτού με το τίποτα...
Γιατί κάθε μέρα μου μακριά του με υποχρεώνει στην οικειοποίηση του κενού, τη βίωση μιας απώλειας και κάθε μέρα μου μαζί του εξατμίζει τη διάσταση της ατομικότητάς μου, ανασύροντας την αποδοχή μιας θεμελιακής δυαδικότητας στην εσωτερική μου ολότητα...

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα αδυνατώ να ανακαλύψω τους τόπους μέσα μου...
Γιατί κάθε εγώ που εκφέρω γίνεται αυτόματα εκείνος, ένα άλλο άτομο που καταλαμβάνει τη θέση μου, γιατί η ατομικότητά μου υλοποιείται με την ταυτότητα μαζί του, η περιχάραξη της εαυτότητας μου γίνεται δυνατή μόνο μέσα στο πρόσωπό του....

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα ένα δίχτυ λεχθέντων με τυλίγει ασφυκτικά...
Γιατί κάθε άρθρωση διαφωνίας παραπέμπει σε μια πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση αλήθειας διακοπτόμενης από χάσματα και ρήγματα, παρεξηγήσεις, επιστροφές, καθυστερήσεις, σημεία και σημαινόμενα ενός άναρχου διαλόγου όπου διαρκώς αποκαλύπτεται η αδυνατότητα της συμμετρίας της σχέσης μας, χωρίς την ασυμμετρία...

Δεκαέξι, δε, χρόνια τώρα βιώνω τις έσχατες συνέπειες της σχέσης...
Γιατί κάθε μέρα εδώ και δεκαέξι τόσα χρόνια κοιτώ τη Ν. και συνειδητοποιώ στην ανάδυση αυτού του τέλειου νέου όντος, στην εκπλήρωση της φράσης της Παλαιάς Διαθήκης: "και έκλεισε τη σάρκα ξανά στη θέση της", ότι ο καλός μου μού πρόσφερε το μέλλον, τη δυνατότητα να υπερβώ την περατότητα μου...

Είκοσι-δύο χρόνια πριν, ο καλός μου έσκυψε προς το μέρος μου και με φίλησε πρώτη φορά (γιατί αν περίμενε να φύγω και να τον αφήσω ήσυχο, ακόμη εκεί θα ήμασταν στην Τσακάλωφ, αυτός να με κοιτάζει μ' αυτά τα λίγο ζαλισμένα από τη νύχτα στον Γκολέ, χρυσαφιά και χαμογελαστά μάτια κι εγώ σκαρφαλωμένη στα σκαλάκια του Κουασιμόδου να τεντώνομαι στις μύτες προς το μέρος του).

Κι εκεί, σ' εκείνο το σκαλάκι, άρχισε ο πόλεμος κι αυτός είκοσι-δύο χρόνια τώρα μετρά συντριβές...
Γιατί κάθε βήμα του προς την πραγμάτωση του εαυτού του, η χάραξη κάθε γραμμής προσδιορισμού της ατομικής του φύσης, σκοντάφτει στην επαναλαμβανόμενη υποδήλωση ενός αδιαίρετου και συγκεχυμένων ορίων, διφυούς είναι ...

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα διολισθαίνει σ' ένα κενό δίχως τέλος...
Γιατί κάθε λόγος μου που φτάνει σε αυτόν, κάθε ματιά μου που στρέφεται προς εκείνον ρηγματώνεται και αποσυνδέεται στις συνάψεις του νου του, ώστε κάθε σκέψη μου να μπορεί να αποκρυπτογραφείται ιδιωματικά μόνο από την σκέψη του...

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα αιωρείται σε μία αφόρητη αντίθεση του υπαρκτού με το τίποτα...
Γιατί κάθε μέρα του μακριά μου τον εξωθεί σε μια κίνηση προς εμένα, ανίκανη να επιστρέψει στην αφετηρία της, το πουθενά και κάθε μέρα του μαζί μου διαθλά την αυτοσυνείδησή του μέσα στην απεραντοσύνη του παντού...

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα αδυνατεί να ανακαλύψει τους τόπους μέσα του...
Γιατί στη συγχρονία κάθε εγώ που εκφέρει, το σώμα του μέσα στο σώμα μου, τα ίχνη του δέρματός μου στις άκρες των δαχτύλων του, αντιπαραβάλλουν αυτόματα τη διαχρονία ενός εμείς...

Είκοσι-δύο χρόνια τώρα ένα δίχτυ λεχθέντων τον τυλίγει ασφυκτικά...
Γιατί σε κάθε άρθρωση διαφωνίας, αρνούμενης να επεκτείνει τα όρια της ως τη σχάση της πρωταρχικής δυαδικότητας, η κρυφή φωνή της σιωπής ανιχνεύει την ετερότητα σύμφυτη και επιβεβαιωτική της ολότητας της σχέσης...

Δεκαέξι, δε, χρόνια τώρα βιώνει τις έσχατες συνέπειες της σχέσης...
Γιατί κάθε μέρα εδώ και δεκαέξι τόσα χρόνια κοιτά τη Ν. και συνειδητοποιεί, στην ανάδυση αυτού του τέλειου νέου όντος, από την κοινή ρίζα αρσενικού και θηλυκού, ότι χαρίζοντάς του την αθανασία του είδους νίκησα το θνησιγενές της φύσης του...

Update: Εντελώς τυχαία, είδα ότι αυτό είναι το εκατοστό μου ποστ... Δεν είναι bitch το πεπρωμένο???????

24 σχόλια:

MenieK είπε...

...Δύο, φυσικά και υπάρχουν δύο.
Μοιάζει τώρα απολύτως φυσικό...
............................
...Καταδιώκουν ο ένας τον άλλο, γατζώνονται ο ένας στον άλλο
Καβαλούν ο ένας τον άλλο, ξεσχίζουν ο ένας τον άλλο...

Σ.Πλάθ: Θάνατος και Σία / Τ.Χιουζ: Κάβουρες Φαντάσματα
(κατ' εξαίρεση σήμερα, οι ποιητές είναι δύο, αφού αυτοί οι δυο είναι πάντα σε ατελείωτο διάλογο)

mamma είπε...

Κάτι τέτοια διαβάζω και χαμογελάω σαν χαζό!
Πόσο χαίρομαι που κάποιοι κατάφεραν το ζητούμενο:)

MenieK είπε...

@mamma, κατά τύχη... εντελώς κατά τύχη :-)

Sulpice είπε...

Ακριβώς έτσι είναι. Όταν πρωτοφιλάς αυτόν που αγαπάς, είναι σαν να χάνεσαι, να πέφτεις σε μία τρύπα χωρίς επιστροφή και αυτό συνεχίζεται επ΄αόριστον όσο συνεχίζει η σχέση. Και μετά γίνεσαι ένα, ταυτίζεσαι αλλά πάντα μένεις ανικανοποίητος και αναζητάς πάντα αυτήν την ταύτιση... συνέχεια. Και μετά έρχεται το βομβαρδισμένο δωμάτιο και τα post-it στην πόρτα...

habilis είπε...

Gαμώτο μου ,Εγκλωβισμός .
Ελπίζω να είναι μόνο γιά τώρα .

habilis είπε...

Gαμώτο μου ,Εγκλωβισμός .
Ελπίζω να είναι μόνο γιά τώρα .

Suspect είπε...

με τις υπεροχες μνημες κανενας δεν μπορει να αναμετρηθει...

island είπε...

Είστε ευλογημένοι να πω; Μάλλον όχι. Απλά είστε δύο όμορφα εξαντλημένοι από 22 χρόνια πάλης. Πάλης με το εγώ και το εμείς. Πάλης με το απροσδιόριστο το οποίο κάθε μέρα έρχεται.

Είστε δύο όμορφα εξαντλημένοι που απολαμβάνετε αυτήν την εξάντληση.

Δεν λέω συγχαρητήρια. Δεν τα έχετε ανάγκη. Το κείμενο τα λέει όλα.

MenieK είπε...

@sulpice, δεν φαντάζεσαι πόσο γρήγορα έρχεται το ποστ και τι χαμόγελο ξεσηκώνει :-)

@habilis, εγκλωβισμός? όχι, και όχι για τώρα... για πάντα (I/we hope!)

@suspect, και γιατί να αναμετρηθείς? δεν είναι αυτή η δουλειά των μνημών ;-)

@island, ο έρωτας είναι πόλεμος where we take no prisoners :-D

νατασσΆκι είπε...

Δεκαέξι, δε, χρόνια τώρα βιώνει τις έσχατες συνέπειες της σχέσης...
Γιατί κάθε μέρα εδώ και δεκαέξι τόσα χρόνια κοιτά τη Ν. και συνειδητοποιεί, στην ανάδυση αυτού του τέλειου νέου όντος, από την κοινή ρίζα αρσενικού και θηλυκού, ότι χαρίζοντάς του την αθανασία του είδους νίκησα το θνησιγενές της φύσης του...


Εγώ ξέρω ότι αυτή την παράγραφο την έγραψες για να την λατρέψω :)

Να είσαστε καλά, έτσι -μαζί
:**

Unknown είπε...

eiκοσιδύο; καλέ, τι εικοσιδύο;
τόση αγάπη που περιγράφεις
από μια όμορφη ψυχή σε μιαν άλλη εξίσου όμορφη ψυχή,
τόση ευαισθησία που φαίνεται να ζει ανάμεσά σας...
αλήθεια,
έχει καμιά σχέση με χρόνο;
δεν έχει...
να 'σαστε πάντα έτσι


βαθύ και όμορφο αυτό που έγραψες. θα'ρθω κάποτε να το ξαναδιαβάσω, να με καλύψει ακόμη καλύτερα.

εύχομαι κάθε καλό! και στους τρεις!
:)

MenieK είπε...

@νατασσάκι, φτάνει το opus magnum μας να είναι γερό και ευτυχισμένο κι όλα τ' άλλα είναι εντάξει :-)

@-, ανεξάρτητα από το αν οι σχέσεις δεν αφορούν στον χρόνο... όμορφη ψυχή εγώ? μπαααα!

ritsmas είπε...

Ω, my God!!!!! Είναι δυνατόν να διανύουμε τέτοιον έρωτα ; Είναι δυνατόν το κλασσικό ασκαρδαμικτί του Καζαντζάκη να αντέχει σε τούτους τους χρόνους ; Εκπλήσσομαι, ευχάριστα βέβαια, αλλά για μένα πουμαι λίγο κάπως, λίγο ημικυνική, λίγο ψυχρή, λίγο κατά των σπουδαίων σχέσεων ( από φόβο πως κάποτε θα τελειώσουν) αυτή η εκ βαθέων εξομολόγηση με συντρίβει θετικά πάντα. Εχεις ακουσει εσύ θετική συντριβή ; Εγω ειμαι αυτή,. Χα... Η αθανασία καρδιά μου είναι μεγάλη κουβέντα. Να δούμε αν ποτέ θα την κανουμε πρωτα με τον εαυτό μας και μετά με τον άλλον...
νασαι καλα κια ευτυχισμένη.

Νατασσακι: μας τρέλλανες με την ανάδυση του νεου σου όντος. Ενα θαυμα είναι ο μικρός, ταπαμε. Της Μένης ειναι μεγαλύτερο!!! Χα, σου την έσκασα....
φιλακια γενικώς

adaeus είπε...

M+M=N...
μα όντως έχει χαμογελαστά μάτια ο άτιμος, όπως και το δικό μας σόι...
και όντως είστε τυχεροί αμφότεροι και οι τρεις :)))
Μ'άρεσαν πολύ η διάθλαση της αυτοσυνείδησης και η διαχρονία του εμείς...:))))
Μα που πας και τα βρίσκεις????

MenieK είπε...

@ritsmas, ο φόβος ότι κάτι θα τελειώσει δεν πρέπει να μας εμποδίζει από το να το ζούμε απόλυτα όσο διαρκεί;-)

@adaeus, είμαστε κούκλοι (ως σόι) γι αυτό και τα παιδιά μας είναι τα καλυτερότερα ;-)

Orelia είπε...

καλησπερα σας
υποθετω πως θα πρεπει να τελειωσω με ενα: χαρηκα αλλά επειδη ηδη εχω χαρει, και με το χαμογελο σας που μου ηρθε καταφατσα τοτε στο Public αλλά και με αυτη την συμπτωση του ονοματοδοσιας που σπανιο μου φαινεται και σαφως με τον αυτοσαρκασμο σας, λεω να μη το πω στο τελος αλλά στην αρχη αναφερομενη στο κειμενο σας, αλλά οχι το περιεχομενο του μα το πνευμα του και να πω πως με γοητευει να υπαρχουν ανθρωποι που βλεπουν τα θεματα κι απο τις δύο πλευρες τους γιατι ετσι ειναι σχεδον απολυτα παντα
καποτε, αφουγκραζομενη τον εαυτο μου, τον εντελως διπλα μου αλλά και τον περιγυρο εγραφα: οταν σε μια σχεση ο ενας μονος αισθανεται, τοτε, το ιδιο μονος αισθανεται κι ο αλλος, στην ιδια σχεση
θεωρω πως μπορει να γενικευθει και προς τη θετικη πλευρα :)

λοιπον
εξαιρετικο κειμενο
να εισαστε ομορφα μαζι
και..
μου επιτρεπεις να κλεψω το κειμενο οταν σε λιγους μηνες θα κλεινουμε εδω τα τριαντα, ε; :)

γεια χαρα

χαρηκα
:) :)

Chris είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο όπως όλα της καρδιάς. Πάντως πρέπει να συχνάζαμε στα ίδια μέρη αν και εγώ πήγαινα εκεί στη Τσακάλωφ κοντά 30 χρόνια πριν. Το λεγανε Κουασιμόδο ή Τιπούκιτο? Που να θυμάμαι τώρα? Μιλάμε για κεινο το πατάρι που τραγούδαγε η Οπισθοδρομική Κομπανια τότε με την Αρβανιτάκη ακόμα άγνωστη?
Παντα καλά να σαι

gatti είπε...

Προσωπικό και υπέροχο. Αγγιξε ακόμα κι εμένα που δεν πιστεύω σε έρωτες, σχέσεις, διάρκεια.

Να είστε πάντα καλά μαζί και να μπορείς πάντα να νοσταλγείς τόσο γλυκά, τόσο τρυφερά, τόσο από καρδιάς...

Coco είπε...

H κάμερα της μνήμης κατέγραψε ότι πριν εικοσιδύο χρόνια ο έρωτας είχε στήσει παγανιά στην Τσακάλωφ, το τσακάλι, και πέτυχε διάνα!

MenieK είπε...

@orelia, τα τριάντα της αγάπης είναι ωραία και σημαντική γιορτή, θα χαιρόμουν πολύ αν το κείμενο μου συμμετείχε σ' αυτήν :-)

@chris, δεν έχω ιδέα αν πριν τον Γκολέ, (εγώ με αυτόν και μόνο το πρόλαβα) τραγουδούσε στον Κουασιμόδο η Αρβανιτάκη, αλλά δεν έχει πλάκα, όταν ανακαλύπτεις ότι κάποιοι με τους οποίους τώρα συμπλέεις virtually μάλλον συνέπλεες και κάποια (πολλά) χρόνια πριν στην πραγματικότητα?

@gatti μου, εσύ χωρίς έρωτα παντοτινό?????? Και η σχέση με τον βάζελο πώς ονομάζεται, περικαλώ???? ;-)

@coco καλή μου, εγώ είχα στήσει παγανιά και σιγά μην τον άφηνα (τον καλό μου εννοώ) να μου ξεφύγει ;-)

Psemma-me-ourá είπε...

Εύχομαι «πάν ποθητόν», που λέγανε παλιά...
αλλά...

ναί μεν κάνατε και σείς προτάσεις για ψέμματα, που μπήκαν στον κατάλογό μας αλλά...
ξεχάσατε να ψηφίσετε οι ίδιοι...
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ τουλάχιστον από τους φίλους μας τους ...ΗΠΑνους που έσπασαν κάθε ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες.

Παρακαλώ και πάλι εσάς και τους φίλους σας να έρθετε και να τα αξιολογήσετε/ψηφίσετε για να αναδειχτούν τα 7 μεγαλύτερα κοινωνικοπολιτικά ψέμματα:psemmatapsemmata.blogspot.com
Τρέξατε, τρέξατε...

Coco είπε...

χμ, ναι, γιατί είχες πιαστεί πρώτη από το φτερωτό ακαταμάχητο τέρας!

Penelope είπε...

Φωτογραφίες δεν βλέπω ??? Κατάλαβα το φιλί στη Τσακάλωφ με τον κύριο Μένιεκ και μετά τι έγινε.....? το κεφαλαίο Ν???

MenieK είπε...

@psema me oura, οι ΗΠΑνοί, την αλήθεια τους διεκδίκησαν, ή ότι αυτοί ορίζουν ως αλήθεια...

@coco μου, μιλάμε εντελώς ακαταμάχητο και εντελώς τέρας ;-)

@penelope, και μετά και πάντα :-)