"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

... δίχως εσένα...

Από την Κυριακή είμαι στους δρόμους φορτωμένη δικούς μου και αλλότριους στεναγμούς[i]. Τα μάτια μου είναι πρησμένα από τα δακρυγόνα, ο λαιμός μου καίει απ’ τις φωτιές και τα πόδια μου από τα γόνατα και κάτω δεν τα νοιώθω απ’ το περπάτημα.

Τόσο περπάτημα μ’ ένα κείμενο θλίψης μέσα στο βλέμμα μας[ii] κι όμως δεν έχω προχωρήσει βήμα. Κάθε φορά που γυρνώ το κεφάλι μου προς τα πίσω είμαι στην Τζαβέλα κι ο 15/χρονος (που ντρέπομαι πια ν’ αποκαλέσω με το μικρό του, έτσι όπως το έπιασαν στα στόματα τους –σε μια επίδειξη οικειότητας, σε μια προσπάθεια οικειοποίησης– και το βεβήλωσαν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ταγοί) πέφτει νεκρός.

Μου είναι κόπος να παρακολουθώ τηλεοράσεις, blog, ραδιόφωνα γεμάτα αποδείξεις βίας της πάνοπλης εξουσίας απέναντι στα εύθραυστα σώματα των εξεγερμένων παιδιών, μου είναι δύσκολο να κυκλοφορώ στην ενημέρωση αναζητώντας τις στάχτες της φωτιάς όπου κάηκα[iii].

Ανοίγω το TraceIP και με τρομάζει η έξαρση των επισκεπτών που αναζητούν μια πληροφόρηση, μια εικόνα και το μόνο που βρίσκουν είναι η ψυχή μου κομμένη με οδυνηρό ψαλίδι σε μικρά φύλλα, μικρά χαρτιά, αστραπές μικρές[iv].

Θέλω ν’ αλλάξω την ανάρτησή μου, θέλω να γίνω άλλου είδους νερό, άλλου είδους γλώσσα[v], θέλω να σπρώξω λίγο πιο κάτω αυτό το ποστ με τα ονόματα τόσων νεκρών, που η σιωπηλή παρουσία τους έμαθε την Ελλάδα πώς σιωπή δεν υπάρχει[vi]. Θέλω να γυρίσω στην εποχή της αθωότητας, τότε που οι λέξεις μου ανάβρυζαν σιωπή και χαμόγελο[vii], τότε που μπορούσα να γκρινιάζω για τα Χριστούγεννα και να καμαρώνω τα λογάκια του παιδιού μου, το οποίο περπατά με τα μάτια της δυο χιονοθύελλες[viii] στις πορείες της Αθήνας, αλλά χώρια από μένα, μακριά από μένα και με την ευλογία των δακρύων, των λουλουδιών και των μπαλονιών στα ΜΑΤ ν’ απαλύνουν τη θλίψη και την οργή της. Θέλω να φτιάξω μια ανάρτηση γελαστή αλλά η καρδιά μου είναι τρυπημένη απ’ τα βλέμματα χιλιάδων παιδιών, είναι γιομάτη καρφωμένα μαχαίρια[ix] και δεν τολμώ.

Δεν βρίσκω τι να γράψω για να πάω παρακάτω, με την ψυχή μου ένα σπήλαιο σιωπής[x]. Δεν καταλαβαίνω πώς και με τι να ερευνήσω τον χρόνο, το χώρο, τη μάζα της ύλης[xi]. Δεν ξέρω πώς να διώξω από το πρώτο πλάνο την εικόνα του νεκρού αγοριού. Μια εικόνα που γελάει, αντίθετα από τις εικόνες της μακριάς σειράς των νεκρών που προηγήθηκε, εικόνες σωμάτων καθημαγμένων από την εξουσία. Ο μικρός Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αντιπαραθέτει μια γελαστή όρθια εικόνα του στις εικόνες ξαπλωμένων, διασωληνωμένων, παγωμένων σωμάτων, συντριμμένων από τη σύγκρουσή τους με την εξουσία.

Απέναντι στις πληγές, τους μώλωπες, τους πόνους και τον επιθανάτιο τρόμο των Λαμπράκη, Πέτρουλα, Κουμή, Κανελοπούλου, Καλτεζά, Τεμπονέρα, ο νεαρός (εν δυνάμει όπως και κάθε 15-χρονος) μαθητής μου αντιπαραβάλλει μια τυφλή οπή, το δάγκωμα του σκορπιού.

Ο μικρός πρίγκηπας Gregory, φύσει και θέσει όχημα της εξουσίας και των μηχανισμών καταστολής της, χάνεται δαγκωμένος απ’ αυτήν στο κέντρο της λίμνης και στο χαμό του την παρασέρνει στον πάτο. Αυτή η βύθιση, ωστόσο, ξεκόλλησε μια ολόκληρη κοινωνία από τον πάτο, όπου ήταν χρόνια τώρα κολλημένη. Της έδωσε έναν παλμό και μια ζωντάνια που τα είχε ξεχάσει.

Βρήκε ξανά την οργή της, άρχισε να αρθρώνει τα διάχυτα και αόριστα ερωτήματα, και να βαδίζει ενάντια στην εξουσία που υποθηκεύει τη ζωή και το μέλλον των παιδιών με βήματα βαριά που ακούγονται υπόκωφα ως μέσα στη μήτρα της γης[xii].

Η κοινωνία, άνοιξε τα μάτια της και βάλθηκε ποτάμι ξεχειλισμένο που έχει κατακλύσει το φράγμα του ήλιου[xiii] να καταδιώκει κραυγάζοντας αυτούς που δεν έπραξαν τίποτα δεν αναγνώρισαν τίποτα, που βυθισμένοι σε μια εκκωφαντική σιωπή δεν ανέλαβαν καμιά ευθύνη.

Ήλπιζα πώς απόψε το βράδυ, γυρνώντας από τη σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, όπου κατόρθωσα να κλάψω πλάι στην κόρη μου, μαζί με την κόρη μου, πώς μετά από αυτό το βράδυ ίσως να έσπαγε ο μαγικός κύκλος της βίας και να κατόρθωνα να γράψω κάτι αισιόδοξο όμως, ακόμη και με τη βοήθεια του Βρεττάκου, δεν τα καταφέρνω... ακόμα νοιώθω το στήθος μου σα να πήρε ένα δάσος φωτιά και να κάηκαν τα 24 γράμματα[xiv]



[i] Αποχαιρετισμός στην οδό Καραΐσκου

[ii] Αδιέξοδο

[iii] Αποχαιρετισμός

[iv] Η διανομή

[v] Ανθρακωρύχος

[vi] Ο χορός του κορυδαλλού

[vii] Ανασύνθεση

[viii] Ένας αητός

[ix] χρέος

[x] Ώρα 12 τη νύχτα

[xi] Επική ποίηση

[xii] Το αφηνιασμένο άλογο

[xiii] Η βρύση του πουλιού

[xiv] Μαίναλο

20 σχόλια:

MenieK είπε...

........................
Άραγε τι ώρα να 'ναι δίχως εσένα?
Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα
.................
(Ν.Βρεττάκος: Ανεπίδοτο γράμμα)

habilis είπε...

!!!
Δεν μπορώ να ξεφύγω.
Κόλλησα.
Α να χαθείς και μπήκα να με ανεβάσεις λίγο.
:-]

Stratos Bacalis είπε...

Απλά συγκλονιστικό...φιλιά

Alexis B είπε...

Κάθε άδικο θα ακολουθεί τον αδικίσαντα σαν φάντασμα.
εν προκειμένο την κοινωνία μας

Coco είπε...

κλάψανε κι άλλοι στο Σύνταγμα χθες διότι έπεσαν αναίτια δακρυγόνα να διαλύσουν την καθιστική

MenieK είπε...

@habilis, @sandman, @alexi, @coco, κάθε σχόλιό σας, συμπληρώνει τη σκέψη μου αλλά δημιουργεί τις συνθήκες για να ξεκολλήσουμε από εδώ?

habilis είπε...

θα ξεκολλήσουμε δεν το συζητώ .

Εχουμε και αυτό τον μαλακοπίτουρα τον Κούγια που πάει γυρεύοντας να μας καθηλώνει με το στόμα ανοιχτό.

MenieK είπε...

@habilis, σε εμπιστεύομαι (λες και μπορώ ή θέλω να κάνω κι αλλιώς...)

adaeus είπε...

... το τέλος της αθωότητας,
να προσέχεις τη Ν...
οι καιροί είναι χαλεποί
και είμαστε αδύναμοι τελικά...

μα και δυνατοί...

Nikos Goudanakis είπε...

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου, ε;"

νατασσΆκι είπε...

σ' αγαπάω, στο είπα;
....
την Ν και τα μάτια σου
Φιλιά

MenieK είπε...

@adaeus, δεν κάνω και τίποτα άλλο

@νίκο, προς το παρόν αστοχούν

@νατασάκι, τα μάτια μου έχουν πρεσβυωπία... σαν τα μάτια της μάλλον :-)

Orelia είπε...

Meniek,
πολυ θαθελα να υπηρχε κατι στο οποιο να αμφί-βάλλω
φοβαμαιπως οτι αισθανεσαι, οτι σε κατεχει, ειναι αυτο που κυριευει εναν ανθρωπο οταν ελπιζει μεσα απο τη κριση χωρις να δικαιωνεται η προσδοκια του
σημερα γυρισα στο σχολειο μου και "ο σκορπιος" ειχε αναγεννηθει και πεταγε δηλητηριο παντου
δεν βρηκα το θαρρος να ψελισω εστω: σταματηστε! ειναι και αυτο μαζι με άλλα που εφερε τα πραγματα εδω..


καλο ξημερωμα..

Coco είπε...

να ξεκολλήσουμε; μα από κείνο το σάββατο ξεκολλήσαμε για τα καλά

MenieK είπε...

@orelia, όχι, δεν είναι ίδια τα πράγματα. ΠΟΤΕ δεν είναι ίδια, όσο κι αν έτσι φαίνεται

@coco, σα να μην έχεις κι άδικο...

just me είπε...

Θα 'λεγα "το ωραιότερό σου κείμενο", αν το θέμα μας ήταν πια τα κείμενα.
Λέω μόνο πως είναι ό,τι πιο κοντινό στη "σιωπή" μου, η οποία σιωπή ως αποχή από τις λέξεις είναι ο πενιχρός οβολός μου στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και στη μνήμη του παιδιού που δεν έχω για να το κλάψω ή για να κλάψω πλάι του, μαζί του ή κρυφά του. Στη μνήμη του παιδιού που ήμουν κάποτε, όταν πίστευα ότι έφταναν οι λέξεις και ο δρόμος για ν’ αλλάξει ο κόσμος…

Unknown είπε...

το είπε κάποιος...
στο μυαλό σημαδεύουν. εκεί είναι ο στόχος. η κόρη σου είναι σε καλά χέρια.

island είπε...

Και τώρα τί να πω εγώ μπροστά σε αυτό. Δεν έχω ούτε κόμμα χρήσιμο. Συγχώρα με που θα απολαμβάνω το κείμενό σου χωρίς να μπορώ να προσθέσω ούτε κόμμα. Γιατί αν προσθέσω θα χαλάσει. Καλημέρα

tzotza είπε...

speechless...
who needs words when there is so much feeling anyways...

καλημερα μενιε μου...

MenieK είπε...

@just me, όχι δεν είναι, πάει καιρός που το ζήτημα δεν είναι η φόρμα είναι το περιεχόμενο :(

@- μου, μόνο να το ελπίζω μπορώ

@island, καλησπέρα πια :-)

@tzotza και σε σένα μια καλημέρα και πολλές, πολλές πολλές σκέψεις :-)