τι θελκτικές στ αλήθεια...

Φίλη που αγαπώ πολύ, πολύ, πολύ μου έστειλε το εξής e-mail, με νομίζω ανάρτηση από κάποιο blog:

Πάντα το πίστευα και εξακολουθώ ακράδαντα να το πιστεύω πως εμείς, οι δάσκαλοι, μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο. Ακόμη και μόνοι μας. Αν είμαστε δυο σε κάθε σχολείο, τότε το θαύμα φαντάζει τελειωμένο. Μην πω για τρεις ή περισσότερους, γιατί δεν είμαι ρομαντικός.
Ακούστε λοιπόν την ιστορία του κούκου.
Διδάσκει ένα μάθημα δευτερεύον ή τριτεύον. Είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών, άρα με πολλές υποχρεώσεις στο σπίτι.
Κι όμως...
Στο γυμνάσιό του κάνει θαύματα. Στα διαλείμματα είναι στη βιβλιοθήκη και διαβάζει σε συνέχειες για όσα παιδιά θέλουν λογοτεχνία. Κι όταν η ιστορία θυμίζει τον πατέρα του, δε διστάζει να δακρύζει μπροστά στα παιδιά.
Άλλοτε πάλι στο διάλειμμα είναι στο προαύλιο και παίζει με τα παιδιά του σχολείου του.
Τις Κυριακές και τις αργίες και τις συνδικαλιστικές αργίες πάλι στο σχολείο για το θεατρικό παιχνίδι ή για να στολίσει με τα παιδιά το σχολείο.
Τα απογέματα της Κυριακής 3 ώρες θεατρικό παιχνίδι, για να αποβάλουν τα παιδιά τυχόν αναστολές, φοβίες κτλ.
Κι αμέσως έπειτα προβολές ταινιών, όπως "Σινεμά ο Παράδεισος", Ἡ ζωή είναι ωραία", "Δάσκαλος χορωδίας" και άλλες παρόμοιου επιπέδου.
Τα παιδιά τρέχουν με λαχτάρα στο σχολείο τις αργίες, τα απογέματα. Όταν τα ειδοποιήσει. Τρέχουν στο σχολείο, όπως ο καθένας μας πηγαίνει εκεί που θα ήθελε να είναι περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Δεν τρέχουν, για να καταστρέψουν το μισητό χώρο του σχολείου.
Αυτός είναι ένας δάσκαλος που θα βοηθήσει δεκάδες, εκατοντάδες παιδιά να αγαπήσουν τη ζωή και να αγωνιστούν με θάρρος γι' αυτήν. Και θα τα καταφέρουν. Και θα θυμούνται σε όλη τους τη ζωή το δάσκαλό τους, τον κ. Γανωτή, και θα του λένε στα όνειρά τους:
Mille merci, monsieur professeur. Mille merci.

Ξεκίνησα, λοιπόν, να της απαντώ... Μετά θυμήθηκα το από ανάλογο chain mail ποστ στης Abttha πριν από μερικές μέρες και πόσο τα είχα πάρει... Μετά μου ήρθε στο μυαλό και οοοοοοόλη αυτή η περιρρέουσα χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα περί προσφοράς, χαράς, αλληλεγγύης και καλής προαίρεσης και φυσικά εξερράγη..... Και αναρωτήθηκα (που καιρό είχα να αναρωτηθώ):

Γιατί να τα ακούει μόνο η Ν.????

Δεν είναι ευκαιρία ΚΑΙ να διώξω και από μπροστά το γλυκανάλατο, που μου χαλά τη διάθεση μόλις μπω στο βλόγον ΚΑΙ να ξαναβρώ τον παλιό κακό και είρωνα εαυτό μου????

Και έκανα την απάντηση ποστάκι (της ξεπέτας, που λέει και η just me, αλλά ΟΚ, τον τελευταίο καιρό, δεν είμαι και στις εμπνεύσεις μου και τρώγεστε κι εσείς και κυκλοφορείτε τέτοια κείμενα, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζετε, ότι λειτουργούν ως θρυαλλίδα στον κυνισμό μου....) για τον κούκο και την ιστορία του. Και δεν αναρωτιέμαι πλέον αλλά βρίσκομαι σε φάση πλήρη; άρνησης, καθώς για μένα ο κούκος (που καλά θα ήταν να θυμόμαστε ότι ΔΕΝ φέρνει την άνοιξη), όπως και κάθε ήρωας τέτοιων γλυκανάλατων κείμενων, δε λειτουργεί παρά ως άλλοθι ώστε η συντεταγμένη πολιτεία να αποποιηθεί τις ευθύνες τις, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη να κάνει το ΤΙΠΟΤΑ που λέει και η γελοιογραφία στο ποστάκι της mamma...

Η αδιαφορία, η απροθυμία και η ανικανότητά της να δημιουργήσει θεσμούς πρόνοιας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, καλύπτονται πίσω από τις ιστορίες των καλών γονιών και συμμαθητών που χειροκροτούσαν τον αυτιστικό (όχι ότι τα παιδιά με αυτισμό είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, χρησιμοποιώ την προσέγγιση της ανάρτησης) Σέι...

Η αδιαφορία, η απροθυμία και η ανικανότητά της να δημιουργήσει σχολεία και εκπαιδευτικό σύστημα της προκοπής καλύπτονται πίσω από τις ιστορίες του δασκάλου κούκου, της καθηγήτριας κουκουβάγιας και των εκπαιδευτικών φραγκόκοτων μη ΣΕ πω, που δουλεύουν εθελοντικά και παραβλέποντας όλες τους τις προσωπικές ανάγκες....

Η αδιαφορία, η απροθυμία και η ανικανότητά της να δημιουργήσει σωστό σύστημα υγείας (με αποτέλεσμα θανάτους σαν της Αμαλίας), καλύπτονται πίσω από τις (συνήθως ψευδείς) ιστορίες πολυπληθών κινητοποιήσεων για να θεραπευτεί το άρρωστο παιδάκι από το Κάτω Λουμπουτιστάν...

Η αδιαφορία, η απροθυμία και η ανικανότητά της να δημιουργήσει κράτος πρόνοιας καλύπτονται πίσω από εκτενείς περιγραφές για φιλανθρωπικά γκαλά και εβδομάδες μόδας για αργόσχολες κοσμικές με ευαίσθητα τσιντσιλά κρεμασμένα στις πλάτες τους....

ΑΡΚΕΤΑ, λοιπόν, με όοοοολες αυτές τις προβοκατόρικες διηγήσεις, με όλα αυτά τα mail-αλυσίδες, με όλες αυτές τις αναρτήσεις ανθρωπιάς, καλοσύνης και (ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα) προσφοράς στον συνάνθρωπο, που το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να μας πείσουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά γιατί ΕΜΕΙΣ οι πολίτες είμαστε ελλειμματικοί....

ΑΡΚΕΤΑ με όλα αυτά τα γλυκανάλατα κείμενα που μας βομβαρδίζουν προσπαθώντας να μας πεισουν ότι ΔΕΝ φταίει η συντεταγμένη πολιτεία, με τους (στρεβλούς) θεσμούς και τα (συμφεροντολογικά) πλέγματα μηχανισμών της που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών της, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες που δεν παρουσιάζουν περίσσευμα ψυχής..

ΑΡΚΕΤΑ, με αυτή τη διασπορά ενοχών, γιατί μέλημα μου είναι να τραφώ, να αντεπεξέλθω στις ανάγκες μου, γιατί θεωρώ τη συμμετοχή μου στον συνδικαλισμό δικαίωμα και υποχρέωση, γιατί θέλω να ζήσω το παιδί μου, αντί να προσπαθώ να συμπληρώσω τις ελλείψεις του κράτους, μέσα από μια ατομικότητα χωρίς συνέχεια και συνέπειες....

ΑΡΚΕΤΑ με αυτή την ιστορία της συλλογικής και ατομικής ευθύνης του καθενός όπου εν τέλει εγώ, ο εδικός φρουρός, ο Εφραίμ, ο Στυλιανίδης, ο Αλαβάνος, οι πακιστάνοι, ο Βουλγαράκης, ο κουκουλοφόρος, ο στρατηγός άνεμος, οι κουμπάροι, ο Προκόπης, ο Καραμανλής jr και ο Θέμος (ο γάτος μου) επιμεριζόμαστε ίσο ποσοστό ευθυνών για ένα σύστημα που απαιτεί από τον πολίτη αυτό που ΔΕΝ του παρέχει.....

ΑΡΚΕΤΑ, με αυτή την υπόρρητη προσπάθεια να φορτωθούν οι ευθύνες του κράτους στις δικές μου (πολύ μικρές, όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος) πλάτες....