Κάθε γενιά έχει τους νεκρούς της στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής:
Η γενιά του 1-1-4 είχε τον Πέτρουλα...
Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε τον Διομήδη Κομνηνό...
Η γενιά της μεταπολίτευσης είχε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου...
Η γενιά Χ είχε τον Καλτεζά...
Κι αυτή η γενιά, η γενιά των 700 ευρώ έχει τον Αλέξανδρο, τον Gregory...
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι
ενώ για τις προηγούμενες γενιές υπήρξε σύγκρουση εκφρασμένη κι ο νεκρός ήταν το θύμα της...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές υπήρξε διακύβευμα εμφανές κι ο νεκρός ήταν το θύμα του...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές ο μπάτσος στάθηκε στο ταξικό και επιχειρησιακό του μετερίζι κι ο νεκρός ήταν το θύμα του...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές ο νεκρός ήταν το θύμα λόγω της συνεπούς ταξικής και πολιτικής του στάσης...
Η γενιά του 1-1-4 είχε τον Πέτρουλα...
Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε τον Διομήδη Κομνηνό...
Η γενιά της μεταπολίτευσης είχε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου...
Η γενιά Χ είχε τον Καλτεζά...
Κι αυτή η γενιά, η γενιά των 700 ευρώ έχει τον Αλέξανδρο, τον Gregory...
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι
ενώ για τις προηγούμενες γενιές υπήρξε σύγκρουση εκφρασμένη κι ο νεκρός ήταν το θύμα της...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές υπήρξε διακύβευμα εμφανές κι ο νεκρός ήταν το θύμα του...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές ο μπάτσος στάθηκε στο ταξικό και επιχειρησιακό του μετερίζι κι ο νεκρός ήταν το θύμα του...
ενώ για τις προηγούμενες γενιές ο νεκρός ήταν το θύμα λόγω της συνεπούς ταξικής και πολιτικής του στάσης...
Ο νεκρός αυτής της γενιάς,
είναι το θύμα μιας αποσαρθρωμένης πολιτικά και πολιτισμικά κοινωνίας
είναι το θύμα ενός αόρατου μέλλοντος
είναι απλά, οριστικά και ανεπανόρθωτα το θύμα του ανεξέλεγκτου, νομιμοποιημένου αλλά χωρίς άλλοθι τσαμπουκά της εξουσίας...
είναι το θύμα μιας αποσαρθρωμένης πολιτικά και πολιτισμικά κοινωνίας
είναι το θύμα ενός αόρατου μέλλοντος
είναι απλά, οριστικά και ανεπανόρθωτα το θύμα του ανεξέλεγκτου, νομιμοποιημένου αλλά χωρίς άλλοθι τσαμπουκά της εξουσίας...
13 σχόλια:
................................
Τον Νικολό και τον Ματέο τους έχει λησμονήσει.
Καιρό πολύ τους πρόσμενε, μα τώρα δεν τη μέλει.
-Μια μονοβύζω τους κρατάει σε κάποιο ερημονήσι.
Μα ετούτο που το τάγιζε καρύδι με το μέλι...
(Ν.Καββαδίας Marco Polo)
πώς έχω την αίσθηση ότι εμείς σηκώσαμε το όπλο και το σκοτώσαμε το παιδί ; Γιατί με κυνηγάει αυτή η αίσθηση; Γιατί ;
Πικρή διαπίστωση αυτό που γράφεις. Δυστυχώς ο Αλέξανδρος ήταν ένα θύμα ατυχίας, σε μια κοινωνία ξεχασμένη στην τύχη της.
Δέστε κι αυτό:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100102_09/12/2008_295314
Σελιτσάνος.
Δεν έχω να πώ τίποτε περισσότερο παρά το ότι κουκούλες φορούσαν και κάτι άλλα παλικάρια το 1941-44
Καλησπέρα
και μήν με παρεξηγίσεις, ξέρεις ποιούς ενωώ
εγώ σε ποια γενιά είμαι
υπάρχει ένα κενό
α, θυμήθηκα, του Τεμπονέρα...
Tόν Αλέξανδρο εμείς τον σκοτώσαμε.
Το διεφθαρμένο κράτος εμείς το κάναμε .
Εμείς ψηφίζουμε .
Εμείς αποδεχόμαστε το ψέμα των πολιτικών σαν αυτονόητο.
Εμείς κάναμε τούς παπάδες πάνω απο όλα με μιά ηθική απο χρυσοπλουμιστά άμφια.
Εμείς για την οικονομική μας ευημερία δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα.
Εμεις δεν ακούμε τίποτα ,από αυτά που λένε τα παιδιά.
Εμείς βλέπουμε μόνο το σπιτάκι μας ,ακόμα και άν έχει πάρει φωτιά του γείτονα.
ημουνα στα εξαρχεια το σαββατο βραδυ με τις κορες μου και την αδελφη μου στις 8:30 περιπου..ψαχναμε να βρουμε να παρκαρουμε να παμε για καφε...
ειδαμε μια μικρη ομαδα απο παιδια να διαφωνουνε με κατι αστυνομικους...στον επομενο γυρω με το αυτοκινητο, στην χαριλαου τρικουπητ ρεχανε ολοι παντου σε πανικο και ενα περιπολικο πηγαινε στο τμημα(με προσπερασε)και παντου κινητικοτητα απο αστυνομικους...
μετα ξεσπασε ολο το χαος...
και εμεις γυρευοντας πηγαινουμε εκει για καφε αραγε;
και εγω 'κακη' μητερα ειμαι που πηγαινω τα παιδια μου εκει ή που 'αφηνω' το παιδι μου να πηγαινει;ελεος...
τις τελευταιες μερες εχω δεχτει απιστευτη κριτικη που ο γιος μου (16 χρονων) πηγαινει στις διαμαρτυριες στην αθηνα..
'γιατι τον αφηνω;' με ρωτανε...'δεν ντρεπομαι που πεταει πετρες και σπαει τα παντα;' και αυτες οι ερωτησεις απο ανθρωπους που μαζι καποτε πηγαιναμε στις διαμαρτυριες στο κεντρο και τωρα πια μονο στρογγυλοκαθονται στον καναπε τους...
πολυ εχω απογεοητευτει...
πολυ ομως...
ακομη και με ενα τετοιο γεγονος, που φταιμε και εμεις, ακομη κολλημενοι στην τηλεοραση ημαστε και καμια αλλη συχνοτητα δεν πιανουμε..
ντροπη...
εγω τους απαντω πως το δικο μου παιδι εχει την δικια του κριση και εγω τον υποστηριζω..
δεν παει για να τα καψει ολα αλλα για να ακουστει..δεν ειναι ολοι ιδιου..ποτε γιναμε ολοι κουκουλοφοροι και δεν το καταλαβα;
ποτε;
(Μενει μου, κριμα που δεν σε γνωριζω να βρεθουμε απο κοντα στις πορειες..αλλα και χωρις να σε γνωριζω απο κοντα, σε ξερω και ετσι διπλα διπλα ημαστε...)
μένηεκ, αυτήν εδώ τη μαμά με το δεκαεξάρι, πώς και δεν της ευχήθηκαν οι καθωσπρέπει να σπάσει το παιδι της το κεφάλι κάποιου για να αποδείξουν ότι σπάει και γκρεμίζει;
αυτοί που μιλάν έτσι, χαίρονται για το μπαρούτι και τη στάχτη πίσω τους.
φυτρώνει στο κάθε τους βήμα.
και το παιδί που απορεί και διαμαρτύρεται είναι πυροδότης αθωότητας και πυροσβέστης της οργής μας.
'Ασχημοι καιροί. Παράξενες ημέρες.
Όλοι ζητούμε περισσότερη ασφάλεια και τώρα χάσαμε τα λόγια μας. Ποιος μας φυλάει από τους φύλακες...;
ΥΓ: Είδα απόσπασμα από το Post στην εφημερίδα "διαδρομές".
καλώς τον αραιά και που εμφανιζόμενο @Ακι (άσχετο, αλλά μας λείπεις) στους όντως πολύ ζοφερούς καιρούς
Υ.Γ. θα θεωρηθώ πολύ άσχετη αν ρωτήσω ποια είναι η εφημερίδα διαδρομές?
Οι διαδρομές είναι οι εφημερίδα των μέσων μαζικής μεταφοράς της Θεσσαλονίκης. Παρακλάδι της Μακεδονίας και των αλλων εφημερίδων της εκδοτικής βορείου Ελλάδος.
Δεν είναι και οι times αλλά κάτι είναι και αυτο:)
Δημοσίευση σχολίου