... καταπατήσανε...

Σήμερα είναι η μέρα κατά του ρατσισμού (και η μέρα της ποίησης και η πρώτη μέρα της άνοιξης, αλλά γι αυτά ΔΕΝ είμαι αρμόδια...Ούτε για τα υπόλοιπα, βέβαια, είμαι αρμόδια, αλλά χρειάζονται λιγότερο θράσος) βοήθεια μας και με χαρά να τη γιορτάσουμε.

Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα τι στην οργή χρειάζονται αυτές οι επετειακές ημέρες πέρα από το να μας δίνουν άλλοθι, για να ζούμε τις υπόλοιπες 364 μέρες με όλες τις ιδεοληπτικές μας προκαταλήψεις, όλα τα ετεροφοβικά μας στερεότυπα και να μπορούμε να βγαίνουμε αυτή τη μία μέρα και να διαδηλώσουμε την απέχθειά μας για το φαινόμενο – που εμείς έχουμε διατρανώσει.

Κι έπειτα, γιατί ακριβώς επετειαζόμαστε σήμερα? Ποιον ακριβώς ρατσισμό απορρίπτουμε? Ποιος είναι αυτός ο άλλος, που ανατρέποντας κατεστημένες κατηγορίες απειλώντας μας με το άγνωστο, μας οδηγεί στο να τον παραμερίζουμε εν φόβω και τρόμω (που λέει και ο καλός Kearney).

Ποιος είναι αυτός ο ξένος που επετειακά δηλώνουμε ότι ΔΕΝ εχθρευόμαστε και δεσμευόμαστε να μην ορίζουμε την ταυτότητα μας έναντι και εναντίον του? Είναι ο Βάρβαρος των Ελλήνων? Ο Ετρούσκος των Ρωμαίων? Ο Εβραίος των κεντροευρωπαίων Προτεσταντών του μεσαίωνα? Ο Άγριος των W.A.S.P. του 16ου αιώνα? Ο Μαύρος των Αμερικανών βαμβακοφυτοϊδιοκτητών του 18ου και 19ου ? Ο Μουσουλμάνος της μετανεωτερικής πολυπολιτισμικότητας?

Αναρωτιέμαι, καθώς στεκόμαστε στο μέσο μιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης με σακατεμένες ταυτότητες και ελλειμματικές προσωπικές διαδρομές, μήπως απασχολημένοι/ες να αντιτιθέμεθα επετειακά σε, εν πολλοίς, ξεπερασμένους (ούτε ο Άδωνις -τι παει να πει ποιος Άδωνις?- δεν παραδέχεται ότι τρέφει ρατσιστικά αισθήματα για κανένα από τους ανωτέρω) ρατσισμούς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι η πόλωση ανάμεσα στο εμείς και το αυτοί μετατίθεται σε όλο και κοντινότερες κατηγορίες?

Αναρωτιέμαι μήπως προσπαθώντας ν’ απλοποιήσουμε την ύπαρξή μας, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι πια πολύ πιο καθημερινός? Μήπως από τον υπερβατολογικά μακρινό έτερο (που η απόσταση κάνει απλή την αποκήρυξη κάθε ρατσιστικής αντιμετώπιση του), περάσαμε σ’ ένα δίχτυ δυσδιάκριτων ρατσισμών που αφορούν στον ένσαρκο και πολύ απτό διπλανό αλλότριο?

Μήπως ενώ όλοι με ζέση και ειλικρίνεια καταδικάζουμε όλες τις εκδοχές σύγχρονου φονταμενταλισμού αφήνουμε να παρεισφρέουν εκατοντάδες καθημερινοί ρατσισμοί? Μήπως επιτρέπουμε την ενεργοποίηση δεκάδων ανεπαίσθητων στερεοτυπικών ιδεοληψιών γύρω από μια (μεταφυσική σχεδόν) έννοια καθαρότητας, ομοιογένειας και συμμόρφωσης των πληθυσμών προς κάποια (αυθαιρέτως επιβαλλόμενα αλλά καθολικά ισχύοντα) κανονιστικά και ομαλοποιητικά κριτήρια που ευνοούν την απόρριψη και τον αποκλεισμό?

Μήπως ο ρατσισμός σήμερα δεν αφορά στην άλλη φυλή, την εχθρική φυλή από άλλο τόπο που προσπαθεί να παρεισφρύσει στην κρατική οντότητα και να την αλλοιώσει? Μήπως ο ρατσισμός σήμερα αφορά στη διαίρεση μιας και μοναδικής φυλής σε ανώτερη και κατώτερη?

Μήπως σήμερα ζούμε έναν κοινωνικό ρατσισμό που (κατά τον παππού Foucault) είναι ένας ρατσισμός της κοινωνίας ενάντια στον ίδιο της τον εαυτό? Μήπως ζούμε έναν εσωτερικό ρατσισμό που αφορά στη διαρκή κάθαρση του (φαντασιακά ομογενούς) κοινωνικού σώματος από τους παραεκκλίνοντες από τη νόρμα, από τους δυσ(α)προσάρμοστους στην κοινωνική τυποποίηση?

Μήπως οι εθνο-βιολογικοί ρατσιστικοί λόγοι, οι οποίοι, στην ουσία, νομιμοποιούσαν τους φυλετικούς αποικιοκρατικούς πολέμους του 18^ου και 19^ου αιώνα που επέτρεπαν την επιβολή στυγνών εξουσιών και κυνικών οικονομικών εκμεταλλεύσεων της (δήθεν) κατώτερης –πολιτισμικά αλλά κυρίως βιολογικά– φυλής από την (ξαναδήθεν) ανώτερη, έχουν δώσει τη θέση τους σ’ έναν κοινωνικοβιολογικό ρατσισμό?

Από τη θεματική των δυαδικών φυλετικών διαχωρισμών, της επιβολής της (με ψευδοδαρβινικά κριτήρια) ισχυρότερης βιολογικά φυλής, αυτής με τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα... από τη θεματική της προστασίας της καθαρότητας μιας φυλής από τα παρεισφρύοντα εκφυλιστικά στοιχεία που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση, την ευημερία και την εξέλιξη της (ακραία έκφανση του οποίου ήταν οι ναζιστικές θηριωδίες) μήπως περάσαμε στον ρατσισμό της εσωτερικής καθαρότητας?

Μήπως ο φυλετικός εχθρός της μετανεωτερικότητας, το θύμα του ρατσισμού είναι ο διαφορετικός άλλος? Μήπως (λέω μήπως), είναι ο γηράσκων, ο άρρωστος, ο πνευματικά διαταραγμένος, ο εξαρτημένος από τις ουσίες και όλο και εντονότερα ο παχύσαρκος και ο καπνιστής, τα δύο σώματα τα κατ’ εξοχήν αρνούμενα να συμμορφωθούν στο κοινωνικά προκαθορισμένο σωματικό ήθος, στον ηθικά ρυθμιστικό σωματικό κώδικά?

Μήπως η προϊούσα ιατρικοποίηση της κοινωνίας ανάγει το (παρεκκλίνον από τον -αυθαίρετα οριζόμενο ως- φυσιολογικό Δείκτη Μάζα Σώματος) παχύσαρκο σώμα, το (αποκλίνον από τη νεανικότητα) γηράσκον σώμα, το (παραμορφωμένο) σώμα που νοσεί, την (αγνοούσα τις υγιεινολογικές προειδοποιήσεις) συμπεριφορά του εθισμένου, του καπνιστή, σε κοινωνικές ανωμαλίες που πρέπει να διορθωθούν, να ρυθμιστούν, να επανενταχτούν συμμορφούμενες στο πρότυπο και τον κανόνα, αλλιώς να εκλείψουν?

Μήπως ο σημερινός (διαρκώς εξαπλούμενος) ρατσισμός είναι το αποτέλεσμα μιας βιο-ηθικής, όπου η παχυσαρκία, η εξάρτηση, η νόσος, το γήρας, το κάπνισμα, γίνονται οι αποδείξεις των θανάσιμων αμαρτημάτων της λαιμαργίας, της οκνηρίας, της λαγνείας, της ακηδίας, της οργής? Μήπως το ζήτημα δεν είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ο εθισμός, η πνευματική νόσος per se, αλλά το ότι αυτά τα άτομα χαρακτηρίζονται ως ανίκανα να εγκολπωθούν μια (τεχνητά εκλογικευμένη) βιοηθική, ανίκανα να αυτοπειθαρχηθούν και, σε τελική ανάλυση, ανίκανα να λειτουργήσουν με υπευθυνότητα απέναντι στο σύνολο, αφού (θεωρητικά) με τις πράξεις τους το θέτουν σε κίνδυνο τόσο βραχυπρόθεσμο (οι κίνδυνοι του παθητικού καπνίσματος) όσο και μακροπρόθεσμο (ο φόβος εκφυλισμού της ράτσας από τον παχύσαρκο, τον εθισμένο ή τον πνευματικά και σωματικά νοσούντα)?

Κι έτσι, ο βιολογικά ενάρετος και κοινωνικά υπεύθυνος παγκόσμιος βιο-πολίτης (κατά τον σύννου ερευνητή Evans), που ρυθμίζει τη ζωή του οραματιζόμενος μια δημόσια ευμάρεια οριζόμενη από την ευταξία, την ευπείθεια στις βιοϊατρικές επιταγές και, εν τέλει, την βιολογική ομογένεια του κοινωνικού συνόλου, με την αρωγή της (εξαντλούσας τις υποχρεώσεις της σε μια ρητορική ορθής βιο-διαχείρισης) πολιτείας, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό (στανικές) σταυροφορίες για την εξάλειψη των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις βιολογικές παραβατικότητες. Διεξάγει με θρησκευτική ευλάβεια και άκαμπτη προσήλωση εκστρατείες ενημέρωσης και παρέμβασης υπέρ του γενικότερου καλού, όπου ο καπνιστής, ο παχύσαρκος, ο γέρων (διότι γριές ΔΕΝ υπάρχουν) ο εξαρτημένος πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να εκλείψει, μέσα από τη συμμόρφωσή του, ή στη χειρότερη να κρυφτεί μέσα στην ντροπή, το όνειδος και την ενοχή...

Αναρωτιέμαι (η καπνίστρια, ήδη καταδιωκόμενη και μελλοντικά υπό εξόντωση) μήπως ο σημερινός ρατσισμός αφορά στις νομιμοποιημένες (από νομοθετικές παρεμβάσεις και κανονιστικές απαγορεύσεις) ρητορικές επιθέσεις, τον στιγματισμό και στη (θεσμοθετημένη οσονούπω) κοινωνική απομόνωση των (οριζόμενων ως) αποκλινόντων, εξαρτημένων, νοσούντων, παχυσάρκων και καπνιστών?

Αναρωτιέμαι μήπως, (παραβλέποντας ότι, όπως λένε θεωρητικοί της έρευνας, η επιστήμη ΔΕΝ παρέχει βεβαιότητες και ότι πρέπει να δυσπιστούμε σε οιονδήποτε ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη επιστημονική αλήθεια) η ιεροποίηση (ΟΚ δεν υπάρχει η λέξη, αλλά έτσι καταλάβατε, το point) επιστημονικών ευρημάτων και δεδομένων (μέσα από την αναπλαισίωσή τους από τα Μ.Μ.Ε. και τη λαϊκή κουλτούρα) και η παρουσίασή τους ως απόλυτη γνώση, ως το σωστό πρακτέο, όχι μόνο για το άτομο αλλά κυρίως για να προστατευτεί και να μη βλαφτεί το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούνται από τη μια άτομα/ενσώματες υπάρξεις υψηλού στάτους, άξια μέλη του κοινωνικού γίγνεσθαι και από την άλλη, υποκείμενα άνευ αξίας που τους αξίζει ο αποκλεισμός, η πειθάρχηση μέσω της επιβολής και της απαγόρευσης και σε ακραίες περιπτώσεις η ποινή ακόμα και ο εγκλεισμός????

Και (επειδή ήδη φαντάζομαι πόσοι -ορθώς- αντικαπνιστές, πόσοι -σωστά- οπαδοί της υγιεινής ζωής, πόσοι -απολύτως δικαιολογημένοι- σταυροφόροι κατά των ουσιών, πόσοι -καλοπροαίρετοι- πρέσβεις των φαρμακευτικών ρυθμίσεων των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών παρεκκλίσεων θα ανατριχιάζουν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές), αφού δηλώσω ότι το ερώτημα είναι οντολογικό και όχι πραγματολογικό (δλδ σε περίπτωση που το σωστό και το πρακτέο θεωρούνταν το κάπνισμα και υπήρχε νομοθεσία, που μας ανάγκαζε να γίνουμε όλοι καπνιστές, ή σε περίπτωση που το φυσιολογικό θεωρούνταν το παχύσαρκο και το υπέρβαρο και οι διαφημίσεις μας υποχρέωναν -υπόρρητα- να γίνουμε αφράτες/οι ως πίνακες του Ρούμπενς, ή σε περίπτωση που η πνευματική ηγεμονία ανήκε στους καταθλιπτικούς και οι κρατούσα ιατρική με τις φαρμακευτικές της παρεμβάσεις μάς επέβαλε να κυκλοφορούμε κάτι σαν τους Tokio Hotel, θα χρησιμοποιούσα τα ίδια επιχειρήματα) έρχομαι να θέσω το τελευταίο μου ερώτημα:

Μήπως (λέω μήπως), εν κατακλείδι, όλοι αυτοί οι δυσδιάκριτοι ρατσισμοί δεν είναι παρά ακόμα ένα όπλο της αστικής κοινωνίας, η οποία δεν υπερισχύει (καταγάγοντας νίκη λαμπρή επί) των προλεταριακών τάξεων με τη συσώρευση του πλούτου και των διοικητικών πόρων, αλλά επειδή κατέχει την ικανότητα να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ηθική, έναν ομογενοποιημένο τρόπο ζωής και μια υποταγμένη σ' αυτά (τα σωστά και comme il faut) βούληση???