...Ω, έλατο! Ω, έλατο.....

Σιχαίνομαι το τέλος των γιορτών.
Όχι ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τις ίδιες τις γιορτές, αλλά εκεί στα τελειώματά τους με πιάνει ο διάολός μου.
Κατ' αρχάς, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι η γιορτή τέλειωσε (καλή κακή, βρε αδερφέ, η γιορτή έχει ένα τζέρτζελο, έχει μια ανακατωσούρα έχει μια προσμονή) και επιστρέφεις στα καθημερινά.
Κατα δεύτερον, οι γιορτές σε αναγκάζουν να κάνεις έναν απολογισμό και να μπεις σε μια διαδικασία σχεδιασμού και αποφάσεων που γίνονται δυσβάσταχτες αμά το τέλος της εορτής και καταλήγουν (νομοτελειακά) στη λήθη, αφού σε έχουν φορτώσει ένα κάρο ενοχές για το αδύναμον του χαρακτήρος σου.
Και ως κερασάκι στην τούρτα (διότι που να έμπει το κερασάκι στο μελομακάρονο) το τέλος συνεπάγεται και το πρακτικόν του συμμαζέματος....
Διαβιώ, λοιπόν, στην εορταστική και μεθεόρτια ταυτόχρονα κατάθλιψη, επιστρέφω από τη δουλειά ενώ, παράλληλα, προσπαθώ να ενθυμηθώ τη θέση κουτιών καλωδίων και στολιδιών στο πατάρι, συλλογίζομαι το έλατο και όλες τις ελατοβελόνες που θα μας τσιμπήσουν, θα γεμίσουν τα πατώματα και θα φρακάρουν την ηλεκτρική σκούπα και βάζω το κλειδί στην πόρτα....
Ανοίγω την πόρτα και ω του θαύματος!!! Δεν υπάρχει δέντρο, δεν υπάρχουν στολίδια, δεν υπάρχουν φωτάκια και πουθενά βελόνες....
Είμαι ευτυχισμένη, ευγνώμονούσα που ο καλός μου είναι ο καλός μου (τι thoughtful!!!) κάθομαι στον καναπέ και ετοιμάζομαι να τον πάρω τηλέφωνο να ψάλλω τα εγκώμιά του....
Το μάτι μου πέφτει στο μπαλκόνι...
Ανάμεσα στα γιούκα τις σεφλέρες και τους μπεντζαμίνους ένα έλατο
Σας ορκίζομαι με κοιτά ειρωνικά....