...γιατί μπερδεύω...

.... Έτσι κι η αγάπη, είναι πολύ βαρειά για τη ζωή των ανθρώπων. Είναι μια υπερφόρτωση. Τίποτα πιο εξουθενωτικό από τα αστάθμητα. Η καρδιά είναι μολύβδινο όργανο. Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συναντώνται, σταθμίζουν ο ένας τον άλλο πολύ περισσότερο απ' όσο αλληλοεξετάζονται. Ξέρουν πώς μια μέρα ο ένας απ' τους δύο θα φορτωθεί στους ώμους του τον άλλον. Διότι ένα ζευγάρι δεν είναι μια παράταξη οριζόντια, αλλά ένα κάθετο σύμπλεγμα....

Είναι από το βιβλίο του Μοράν "Ο Βιαστικός" που διαβάζω αυτή τη στιγμή (χωρίς να βιάζομαι, αφού το διαβάζω κάνα δεκαπενθήμερο τώρα) και έχοντας στο νου μου να το συνδυάσω με το "Ένας αργός άνθρωπος" του Κούτσι. Σκέφτομαι να συγκρίνω δυο διαφορετικές εποχές (τώρα που το συνειδητοποιώ και αιώνες), δυο διαφορετικές χώρες (πάλι λάθος, μάλλον δυο διαφορετικούς κόσμους), δυο διαφορετικές πολιτικές θέσεις και πώς κάνουν δυο αντίθετα (μάλλον) κοινωνικά σχόλια...

Αυτό σημαίνει δυο πράγματα, το πρώτο ότι άρχισα να έχω πάλι ένα (σχετικό και χαλαρό) ενδιαφέρον για το διάβασμα. Το δεύτερο, ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, αφού αντί να επικεντρωθώ στην απόλαυση (λέμε τώρα) της ανάγνωσης (ανάβω το πορτατίφ, πιάνω το βιβλίο στο χέρι, βάζω το γυαλί κι όταν τελειώνω το βιβλίο είτε το θυμάμαι γιατί ήταν καλό είτε το διαγράφω απ' τη μνήμη μου γιατί ήταν μάπα), προσπαθώ να ψευτοκοινωνικοαναλύσω (έλα Χριστέ και μπούκωνε, που λέγαμε και στα μακρινά έιτις!!).