....mes amis mes amours mes emmerds....

Σήμερα είδα στο φατσοβιβλίο ότι είναι η μέρα των φίλων. Πάει καιρός από τότε που έγραψα αυτό το κομμάτι για τους φίλους/ες και τις φιλίες μου, σταπρώτα χρόνια της ενοίκησης της  ελληνικήςβλογόσφαιρας. Καθώς νέες και παλιές φιλίες επανα-αναδύονται, εν-πλέκονται και αλληλ-επιδρούν και καθώς ο χρόνος αλλάζει πλαίσια, συσχετισμούς, άτομα, εμένα,  το κείμενο μου βρέθηκε με ένα κενό.  Βλέπεις, στη δεκαετία των πενήντα, τη δεκαετία της φθοράς, των (δύσκολων και μόνιμων) αποχαιρετισμών και των (ήμερων και βαθιών) χαρών, ανακάλυψα ότι υπάρχει ακόμα μία κατηγορία φιλιών. Οι φιλίες της σιωπής.

Έχουν κάτι περίεργο αυτές οι φιλίες. Δεν μπορείς να θυμηθείς πότε ακριβώς συγκεκριμενοποιήθηκαν και δεν μπορείς να εντοπίσεις το πλαίσιο στο οποίο ορίζονται. Μπορείς να αντιληφθείς ότι δεν τις σχηματοποιεί η υλική πραγματικότητα της φυσικής παρουσίας, των γέλιων, των δακρύων των ψιθύρων και των κραυγών. Αναγνωρίζεις ότι  δεν τις συγκροτούν ά-υλες αισθητικές διαφωνίες, α-σήμαντες πολιτικές ερμηνείες, οντολογικές (επ-ανα)θεωρήσεις, κοινωνικοφιλοσοφικά (μη) ερωτήματα. Καταλαβαίνεις ότι δεν δομούνται από τόπους και χρόνους και δεν τρέφονται από εξομολογήσεις, αποκαλύψεις, λόγια, δράματα.  Η αλήθεια είναι ότι οι φιλίες της σιωπής βιώνονται σε μια συνεχή απροσδιοριστία,  μια ανεπαίσθητη διαφυγή των  πόλων της σχέσης.

Οι φίλοι της σιωπής δεν ρωτάνε τι κάνεις και δεν έχουν απάντηση στην αντίστοιχη ερώτηση καθώς  ό,τι μάθανε(τε) πια είναι ότι οι καθημερινότητες βρίθουν από πόνους. Δεν (ανα)λύουν το σαρκασμό σου και δεν (αντι)παραθέτουν τον καγχασμό τους γνωρίζοντας πια πώς το γέλιο χρειάζεται προστασία. Οι φίλοι της σιωπής δεν ανασκάπτουν τις μνήμες σου και δεν επιστρέφουν στα χθες τους αντιλαμβανόμενοι πια ότι οι πληγές χαίνουν για πάντα. Δεν ψαύουν τα σχέδιά σου και δεν προσφέρουν ως  θέαμα τις προσδοκίες τους καθώς ξέρουν πια πως το μέλλον προελαύνει πολύχρωμο και σκοτεινό, τερπνό και θλιμμένο, απροστάτευτο και πανίσχυρο, άμορφο και πολυπρόσωπο και κυρίως απροσδόκητο

Ωστόσο, είναι οι φίλοι της σιωπής που πίνουν μαζί σου τον καφέ τους τα σαββατοκυριακάτικα πρωινά  πίσω από ένα σύρμα τηλεφώνου με ναι, όχι και σιωπές που τιθασεύουν το α-συνεχές την εξέγερσής σας. Είναι αυτοί που κάθονται τα καλοκαιρινά μεσημέρια μαζί σου στην παραλία αγναντεύοντας έναν απρόσιτο ορίζοντα προσφέροντας τη δυνατότητα μιας εσωτερικής ησυχίας στην πίκρα σας. Είναι αυτοί που μοιράζονται μαζί σου ένα απογεματινό ανοιξιάτικο ταξίδι εναλλασσόμενων μουσικών προστατεύοντας έτσι την ευθραυστότητα της χαράς σας. Είναι αυτοί που ξενυχτούν μαζί σου σε ένα φθινοπωρινό μπαλκόνι με μόνη ορατή την κάφτρα ενός τσιγάρου φωτίζοντας τον δρόμο για ένα σκασιαρχείο απ’ τη ζωή σας . Είναι αυτοί που ξαπλώνουν γελώντας στο διπλανό δωμάτιο ξορκίζοντας μέσα στην ευφορία του συντροφικού χειμωνιάτικου ξημερώματος το καταναγκαστικό των αληθειών σας.  Και στην τελική, είναι οι φίλοι της σιωπής αυτοί στους οποίους θα πεις,

 Το παιδί μου και τα μάτια σου….