οι λίστες των τραγουδιών / song lists

Λοιπον, η περιήγηση στα ξένα blogα, είναι ένα είδος πολύτιμης μαθητείας. Την υπάρξη της blogoσφαιρας τη γνώριζα φυσικά από εφημερίδες, από λεγόμενα άλλων και πολύ συχνά έπεφτα πάνω σε blog, βάζοντας διάφορους όρους στο γουγλοψαχτήρι, συζητούσα για την ποικιλότητα του blogoβιότοπου (τι λέξεις φτιάχνω η άθλια!!) ωστόσο ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει την αλήθεια της πολυετερότητας του χώρου. Μια πολυετερότητα που μου έγινε, όσο κι αν φανεί παράξενο, πολύ απτή από τις λίστες τραγουδιών, που αναρτήθηκαν σε διάφορα blogs, μετά από ένα παιχνίδι, που δεν γνωρίζω από ποιον άρχισε. Οι λίστες ήταν απίστευτα διαφοροποιημένες ως προς την κατάρτισή τους, αλλά και ως προς την παρουσίασή τους, καταδεικνύοντας την ετερότητα των ιστολόγων. Ταυτόχρονα, είχαν όλες κάτι οικείο και λειτουργούσαν ως μια αλυσίδα, ακριβώς με την ιδιαιτερότητα της αλυσίδας, όπου κάθε κρίκος ενώ αρχίζει και τελειώνει στο χώρο του, συνδέεται αξεδιάλυτα σε ένα σήμείο επαφής τόσο με τον προηγούμενο όσο και με τον επόμενο, παρεισφρύοντας σ' αυτό το μοναδικό σημείο στον χώρο του άλλου ενώνοντας τον με τον επόμενο διασφαλίζοντας ωστόσο την απόστασή τους.
Κι εκεί τσουπ! βρέθηκα πάλι με δυο ερωτήματα:
Ποιοι είμαστε όλοι εμεις? Ή μάλλον (πιο σημαντικό) Τι κάνουμε όλοι εμείς?
Αν και αναγιγνώσκουμε και γράφουμε τελείως διαφορετικά υπερασπιζόμαστε έναν χώρο (ένα μη-κλειστό σύστημα) ο οποίος (ερμηνεύοντας ελεύθερα τον καλό Derrida) αφήνεται στην ελευθερία του άλλου, ανοίγεται προς τον άλλο, κάνει το πρώτο βήμα, προσκαλεί.
Εχουμε δημιουργήσει μια ανοικτή, κοινότητα ετερόκλητων ατόμων (μια παραλλαγή του ηρακλείτειου «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην») η οποία αποδεχόμενη αυτό το διάλογο, την ασυνέχεια του, τις διακοπές του, τις μετατροπές του λεξιλογίου του, της επιστημολογίας του, στο βάθος διεκδικεί μια κοινή (έκ)φράση και ίσως έναν προορισμό. Ίσως σύμφωνα με τον (άγιο?) Αυγουστίνο (για να ξεφύγουμε λίγο από τους αποδομιστές και τους μεταμοντερνιστές στους οποίους είμαι επιρρεπής) "δημιουργούμε αλήθεια μέσα από την εξομολόγηση".
Αυτό βέβαια οδηγεί στο δεύτερο ερώτημά μου:
Σε τι χρησιμεύει όλη αυτή η ετερόκλητη θεματολογία? Πόσο "πολιτική" είναι η έκφρασή μας? Πόσο (μας) προάγει η θεματολογία?
Ίσως βέβαια να αποδεχτούμε ότι οι φαινομενικά ιδιαίτερα πολιτικοί λόγοι, αντικειμενικά, είναι υποταγμένοι σε προβλέψιμες πραγματικότητες και πρακτικότητες, που τους απονευρώνουν και τους α-πολιτικοποιούν ενώ αντίστροφα η βασική νομιμοποίηση του κειμένου "να λέει τα πάντα" (ξαναγυρίσαμε στους αποδομιστές, τι να γίνει?) το συνδέει με (ό,τι τέλος πάντων ονομάζουμε) αλήθεια, επιστήμη, φιλοσοφία και, κατ' επέκταση, δίκαιο και πολιτική.