Πού είναι το κείμενο?

Στο blog του Lex_Luthor, είναι αναρτημένο ένα ποστ για την κυκλοφορία την Κυριακή μιας εφημερίδας γραμμένης (αμιγώς νομίζω) από blogger. Σκοπός μιας τέτοιας εφημερίδας υποθέτω και φαντάζομαι, ότι είναι η μεταφορά της διαφορετικότητας του λόγου των blogger που ανακηρύσσονται σε (συν)γραφείς της, η οικειοποίηση του ιδιότυπου της γλώσσας των blog, η αναπαραγωγή του κλίματος και της υπόστασης του bloggoχωριού . Και voila το βασικό ερώτημά μου:
Είναι κάτι τέτοιο εφικτό?
Για να μην πείτε ότι μιμούμαι τον Μουζέλη που έκρινε το βιβλίο του Dawkins χωρίς να το διαβάσει, δηλώνω εξ' αρχής ότι δεν κρίνω το εγχείρημα αλλά διατυπώνω τον προβληματισμό μου:
Μπορεί αυτό το καινούργιο έντυπο να γίνει έναυσμα για μια ανανέωση εκδοτική, ενημερωτική και αισθητική?
Αν, αποδεχτούμε ότι το βασικό επιχείρημα του εγχειρήματος είναι η γλώσσα και ο λόγος του bloggoχωριού (που να μας δει κανένας Μπαμπινιώτης να χρησιμοποιούμε στην ίδια λέξη ελληνικούς και λατινικούς χαρακτήρες, δημιουργώντας δικά μας σημαίνοντα και σημαινόμενα!), τότε, ακολουθώντας το σκεπτικό που αναπτύσσει ο απελθών Foucault στο «Οι Λέξεις και τα Πράγματα»…
…μπορούμε να πούμε πως η ιδιαιτερότητα της γλώσσας των blog είναι ότι η πρώτη της φύση είναι όχι η εκφορά (ο προφορικός λόγος) αλλά η γραφή, προσομοιάζοντας έτσι στις εσωτεριστικές διδασκαλίες (όπως η Καμπάλα, που είναι και της μόδας και εντρυφούν όλοι οι rich and famous σ’ αυτήν) όπου οι συμβολισμοί πηγάζουν από τα γραπτά σύμβολα και όχι από την εκφορά των λέξεων. Παράλληλα, η άμεση αλληλεπίδρασή (προσίδιον των νέων τεχνολογιών) της δίνει τη μορφή του writ(e)(-)(t)alk, όπου η σκέψη διαμορφώνεται (από και) κατά τη διάρκεια της γραφής. Αυτή η διαδικτυακή γλώσσα (συναποτελούμενη από λέξεις εικόνες και ήχους, που δεν είναι παρά πρόσκαιρες (εκ)φράσεις αυτού του writalk) δομείται όχι ως ένα καθαρό σύνολο ανεξάρτητων σημείων, διαθεσίμων στην σημειολογία και την ερμηνευτική, αλλά ως ένα αινιγματικό σύνολο που διαπλέκεται με τον κόσμο. Η γλώσσα του δικτύου είναι μια ανεξάρτητη οντότητα που βρίσκεται ανάμεσα στην ορατότητα του κόσμου και στην εσωτερικότητα των λόγων. Στον ιστοχώρο, γενικά, και στο blogoχωριό, ειδικότερα, η προϊούσα λειτουργία του γραπτού έναντι της προφορικότητας ευθύνεται για τη μη διάκριση ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε και αυτό που διαβάζουμε, στο περιγραφόμενο και την (περί)γραφή…
Πώς μεταφέρεται αυτή η γλώσσα στο χαρτί? Είναι δυνατή η (επανα)λειτουργία της στο έντυπο?
Ο ιντερνετικός λόγος, ο blogoλόγος, διχοτομείται συνεχώς από αυτό που ο F. ονομάζει το «συνεχές αναμάσημα του σχολίου». Στη blogoσφαιρα φαίνεται σαν όλα τα (μη) υλικά να μιλούν. Πάνω από τα σημάδια δομείται ο δευτερεύων (που γίνεται πρωτεύων) λόγος του σχολίου. Η γνώση στο διαδίκτυο έγκειται σε (και δημιουργείται από) τη συνεχή ερμηνεία. «Ερμηνεύουμε περισσότερο τις ερμηνείες παρά τα πράγματα» σύμφωνα με τον ξεχασμένο Montaigne. Τα περισσότερα ποστ (με την παρεμβολή και των σχολίων) γράφονται για άλλα ποστ, τα οποία έχουν γραφεί για άλλα ποστ, που κι αυτά με τη σειρά τους έχουν γραφτεί επ’ αφορμή άλλων ποστ…. Αυτή η πρακτική επιτρέπει στη bloggoγλώσσα να αναπτύσσει μια ιδιάζουσα σχέση με τον εαυτό της, να διατηρεί μια συνεχή ανοικτότητα να (συν)σωματώνεται με τον κόσμο και έτσι να αποτελεί όχι ένα «επεισόδιο στην ιστορία της γλώσσας, αλλά μια ολοκληρωμένη πολιτισμική πραγματικότητα» εγκλωβισμένη, βέβαια, ανάμεσα στο κείμενο και την ερμηνεία.
Είναι δυνατό να μετουσιωθεί αυτή η ιδιότυπη πολιτισμική πραγματικότητα της γλώσσας των blogger στο έντυπο?
Κάθε ποστάκι-γραφή γίνεται με τη σειρά του αφορμή γραφής για έναν νέο λόγο. Κάθε διαδοχικός λόγος, ωστόσο, απευθύνεται στην πρώτη γραφή, το πρωταρχικό κείμενο. Προσπαθεί να επιστρέψει στον πρωταρχικό λόγο μέσα από μια αλυσίδα προσομοιοτήτων, όπου κάθε σχόλιο μοιάζει απροσδόκητα με αυτό που σχολιάζει. Αυτό το άπειρο έργο του σχολίου ως λόγος εξασφαλίζεται μόνο από την ύπαρξη του πρωταρχικού κειμένου και της ερμηνείας.
Από τη στιγμή που, στην έντυπη μορφή του, το σχόλιο χάνει το πρωταρχικό κείμενο και ανάγεται το ίδιο σε κείμενο τότε πώς είναι δυνατό ο blogoλόγος/γλώσσα να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του/της? Από τη στιγμή που αυτή η γλώσσα από υλική γραφή των πραγμάτων ξαναβρίσκει τη φύση της ως παράστατικότητα, ως σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου, δε χάνει τη συνάφειά της με τον κόσμο? Δεν εξαφανίζεται έτσι η αυθεντικότητα και πρωτοτυπία της? Μήπως τελικά αυτό το έντυπο επιστρέψει τη γλώσσα και τον λόγο των blogger σε ένα κλασικό λογοτεχνικό κείμενο? Μήπως η πρωτοτυπία της γλώσσας, που το (προς έκδοση) έντυπο επιδιώκει να αναπλαισιώσει, εξαφανιστεί καθώς οι λέξεις (εικόνες, ήχος, γραφή) θα χάσουν την άμεση επαφή με τον κόσμο και θα ξανακλειστούν στον εαυτό τους ως σημεία????