..Ωχ! Εκλογές σε 26 και σήμερα...

Και ξαφνικά ήρθαν οι εκλογές… Και με αφορμή μια φωτογραφία που ενείχε τη θέση σαχλού ψιλοπολιτικίζοντος σχολίου (το τονίζω) έγινε στις (αμφι)βολ(ι)ες (δικαιώνοντας το όνομά τους) ένας ψιλοχαμός (ενδιαφερόντατος, εποικοδομητικότατος και πάντα μέσα στα πλαίσια κοσμιότητας που θέτουν οι προσωπικότητες τόσο του Ναπολέοντα όσο και του Τάσου). Το γεγονός όμως με έκανε να συνειδητοποιήσω την κοσμογονική αλλαγή αυτής της περιόδου, όπου το σχόλιο (πολιτικό, πολιτικίζων ή απλά σαχλό) έκανε τόπο στην κριτική (με φιλοδοξίες να είναι πολιτική). Η ανάλυση της ορατής μορφής, παραμέρισε στην (ιεράς προσήλωσης) επιχείρηση: αποκάλυψη του κρυφού περιεχομένου.
Αναρωτιέμαι, όμως, μήπως η κριτική αυτή έγκειται σε μια ανάλυση, κυρίως, της (πέρα από τη λαλιά) γλώσσας (ρωτήστε τον παππού Foucault, το ίδιο θα σας πει) με όρους αλήθειας, ακρίβειας, κυριολεξίας και έκφρασης? Φυσικά αυτο είναι η χαρά του (κρυπτοφανερά αποδομιστικού) παρόντος blog, αφού καμιά κριτική δε μπορεί ποτέ να απαλλαγεί από την αμφιλογία του νοήματος (χε χε χε!).
Και ξανααναρωτιέμαι μήπως η κριτική που εξαπλώνεται (ως οι φλόγες τούτου του καλοκαιριού) στο blogοχωριό και το διαδικτυακό σύμπαν, αντιμετωπίζει τη γλώσσα (του σώματος, της εικόνας, τη λαλιά) στην επιφάνεια και τη μορφή της και πολύ λιγότερο στο βάθος (μήκος, πλάτος, ύψος) και το περιεχόμενο της καθώς θεωρεί ότι τα μεν ταυτίζονται με τα δε (και κάπως έτσι οι Γάλλοι βρέθηκαν με τον Σαρκοζί πρωθυπουργό)?
Μήπως όμως, έτσι οι blogo(διδικτυακο)κριτικοί, αφού, αρχικά, αναλύσουν το λεξιλόγιο (στάση, έκφραση, κίνηση, ομιλία) και τη δυνατότητα του πολιτικού (οι πιο προχωρημένοι και της ίδιας της πολιτικής) να οικοδομήσει (εντός και επί αυτού) μια πολιτική (αριστερή, δεξιά, κέντρου, άνω, κάτω) σκέψη(?), προχωρούν, άτρεστα και διαπρυσίως (με παραεπηρρέασε αυτό το καλοκαίρι), στην κριτική της σχέσης των ρητορικών σχημάτων (τόσο στην εικόνα και στον πραγματικό λόγο) με ότι (θέλουν και δύνανται να) αναπαραστήσουν (κι έτσι μας ξημερώνεται ως υπουργός ο μπουσιντοθεωρητικός και κρυπτογλωσιπενής Πολύδωρας)?
Και η τέταρτη αναρώτησή μου είναι μήπως τους ξεφεύγουν (και πιθανά τους ικανοποιούν) οι όροι που συγχέουν εντός του λόγου ότι έπρεπε να είναι διακριτό και τις δομές που χωρίζουν ότι έπρεπε να είναι αλληλένδετο (και κάπως έτσι η κα Κανέλλη της θεοσυντηρικοπατριδολαϊκοκαταγγελτικής ρητορείας ανακηρύσσεται πασιονάρια ενός αριστεροπρολεταριοάσχετου χώρου)?
Και σε τελική ανάλυση, ενώ εξετάζεται η εκφραστική αξία και η δυνατότητα υποδήλωσής του λεξιλογίου των μονομάχων, αντιπάλων και διεκδικητών, αναλύεται το με ποια τάξη και με ποια εκφραστικά μέσα όλοι αυτοί απευθύνονται σε μας (κι έτσι ο συνταγματοοικονομοκοινωνικόεκπαιδευτικόπληθωρικός Βενιζέλος ενέγραψε υποθήκη για να συμπεριληφθεί στους ταγούς της χώρας), δεν είμαι τόσο σίγουρη αν υπάρχει η δυνατότητα για μια σε βάθος (ας είναι και σε λιγότερο βάθος) εξέταση του αν διατυπώνεται η (πάντα σχετική και σχετικίζουσα) αλήθεια ή η φενάκη, το μέρος ή το όλο, το επουσιώδες ή το ουσιώδες, αν εξετάζεται η περίσταση ή οι αναλογίες της και όλα όσα κρύβονται σε αυτό που ήδη έχει ειπωθεί και απλά επαναλαμβάνεται (κι έτσι στέλνουμε τον διαγραμενοοψιμοαριστερογουνοφόρο Κωνσταντόπουλο στον προθάλαμο της Προεδρίας…)
… Ο blogoθεός να βάλει το χέρι του, για τις επόμενες εικοσιέξι και σήμερα ημέρες…