Περί ασύμμετρης πολιτικής...

H αληθεια είναι ότι σιχαίνομαι τα πολιτικά (ή έστω πολιτικίζοντα) πόστ, αν και θεωρώ, ως συνεπής μεταμοντερνίστρια (λέμε τώρα), ότι κάθε πράξη (με την αριστοτελική έννοια) και κάθε λέξη μας είναι στη ρίζα της πολιτική. Έτσι, (υπομονετικά, ήσυχη ήσυχη στη γωνίτσα μου και αγνοώντας την επικαιρότητα) περίμενα να καταλαγιάσει ο θόρυβος (η εμμονή, θα μπορούσα να πω) με την περίφημη «ασύμμετρη απειλή» για να θέσω το (όχι πολιτικό αλλά κοινωνιολογικό) ερώτημά μου.
Ήταν, τελικά, απλώς μια ανοησία ή μια βαθιά πολιτική τοποθέτηση σε απόλυτη συνέπεια με την (ενίοτε ακραία) φιλοσοφία του ανεμοθύματος Πολύδωρα και της παράταξής του (και όχι μόνο)? Και αν ναι, τότε γιατί πυροδότησε μια σειρά από παρόμοιες δηλώσεις περισσότερο(?) σοβαρών ή μάλλον αποδεκτών από το εκλογικό σώμα (κάτι σαν mainstream) πολιτικών?
Μήπως, αντιλαμβανόμενες ότι πλέον βρισκόμαστε (όπως λέει ο Hauser) σε μια κοινότητα πολιτική χωρίς πολιτικά υποκείμενα να τη συστήσουν, τέτοιου είδους δηλώσεις χρησιμεύουν στη δημιουργία ενός φασματικού «λαού», μιας χιμαιρικής «κοινότητας» η ομοιογένεια της οποίας διασφαλίζεται από την αντίθεσή της με ότι είναι έξω (και ακόμα χειρότερα, διαφορετικό από) αυτή?
Μήπως, ο δεξιοφιλοσοφίζων Πολύδωρας, και οι συν αυτώ, ως πιστοί οπαδοί της νιτσεϊκής (μπορεί να το είπε και κανένας Metternich πριν από αυτόν, αλλά πάντως αυτός το έκανε μότο) ότι η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου, η εσωτερίκευσή του, ο εγκλεισμός του μέσα σε αντιτρομοκρατικά οχυρώματα που περικλείουν τον «λαό», επιδιώκει να διασφαλίσει το απυρόβλητο (το στράτευμα οφείλει τυφλή/άκριτη υπακοή στον στρατηγό), ως ο μόνος ικανός να διεξάγει τον πόλεμο?
Μήπως, η διαρκής υπενθύμιση αοράτων (άρα τρομακτικότερων) απειλών και επιτιθέμενων επιτυγχάνει σ’ ένα πρώτο επίπεδο τη μετατροπή του «πολίτη» (και πάλι με την αριστοτελική έννοια) και του καντιανού «ελεύθερου ανθρώπου» (άνδρα, αλλά θ’ αφήσω προς το παρόν τα φεμινιστικά μου στην άκρη!!) σε μέλος του λαού-μάζας?
Και, αναρωτιέμαι τώρα εγώ, μήπως, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, και με τη βοήθεια των ρητορικών για τη μεγαλοσύνη του έθνους και της (ως περιούσιου λαού) υπεροχής του, έναντι των (πεισματικά αφανών) οχτρών, επιτυγχάνει ταυτόχρονα το ντρεσάρισμα αυτής της μάζας (α, ρε έρμε Nietzsche τι σου έμελε να πάθεις σήμερα!!) ως «σκυλιών φυλάκων» (της υπό διαρκή επίθεση εξουσίας) αναπτύσσοντας το πολεμικό τους ένστιχτο και καλλιεργώντας τη διάθεσή τους για το αίμα (πάντα του Άλλου)?
Και έτσι, οδηγούμαι και στο τελικό (και πιο τρομακτικό) ερώτημά μου: Μήπως αυτό που ακούσαμε και είδαμε δεν είναι παρά άλλη μια προσπάθεια ώστε ο πολίτης να υποβιβαστεί από το (πλατωνικό) πολιτικό ζώο στο (εύκολα διαχειρίσιμο, ανίκανο να κρίνει, έτοιμο να υποταχθεί και να νοιώσει ευγνωμοσύνη) ζώο?