"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

... blogers και bloging δεύτερο ημίχρονο...

Αυτό το ποστ ξεκίνησε ως απάντηση σε ένα σχόλιο του Τασου στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά επειδή οι τοποθετήσεις του εγείραν πολλά ζητήματα προτίμησα να το ανεβάσω εδώ, ως γενικότερη τοποθέτηση.
Η θεμελιακή μας διαφωνία, ήταν στο αν γράφουμε για να διαμαρτυρηθούμε και αν γράφουμε για να μην ξεχνάμε, (φράση που, αν αντιλαμβάνομαι σωστά, εντάσσεται σε ένα καταγγελτικό πλαίσιο), ερωτήματα που, νομίζω, ορίζουν το ποσο παρεμβατικό θεωρητικά είναι ένα blog. Για μενα λοιπόν, η τήρηση του blog δε συνιστά παρεμβατική πράξη. Δε γράφω ούτε για να διαμαρτυρηθώ, ούτε για να καταγγείλω. Καλός ο blogoχώρος, αλλά (χωρίς να απαξιώνω τη διαδραστική του λειτουργία στη διάδοση των ιδεών και της πληροφορίας) υπάρχουν οργανωμένοι θεσμοί για να διαμαρτυρηθείς, να καταγγείλεις και να επιδιώξεις (ουσιαστικά) και μέσα από τους μηχανισμούς της συντεταγμένης πολιτείας (εννοώντας κόμματα, οργανώσεις, κινήματα, συνδικαλισμό, εκλογές) την απτή (απτότατη) δικαίωση ή ανατροπή. Η οποιαδήποτε γραφή, ανάρτηση banners, υπογραφή ανούσιων, γενικόλογων και κοινότοπων ιδεολογικών κειμένων (όρα Αμαλία), ακόμη και αυτά τα γραφικά των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας (όπου μαζευόμαστε τρεις κι ο κουκοbloger κι επαιρόμεθα ότι δρούμε κι είμαστε ενεργοί (active – actιβιστές), δεν είναι παρά άλλοθι και εκτόνωση (ανάλογη των καυγάδων στα γήπεδα) που μας προσφέρει (επιτρέπει και καλλιεργεί) η εξουσία (όχι στην καθεστωτική αλλά στην οντολογική της σύλληψη) ώστε να καταστέλλεται (και υποπτεύομαι να ελέγχεται υπόρρητα) η πραγματική πολιτική δράση και αντίδραση.
Από την άλλη, δεν (νομίζω, μάλλον δεν έχω την ψευδαίσθηση, ότι) γράφω (ούτε καν ότι διαβάζω τα υπόλοιπα blog) για να μάθω. Η μάθηση, η πληροφόρηση και η γνώση είναι τρεις έννοιες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, τις οποίες, όμως, συχνά τις συγχέουμε. Κι όπως λέει και ένας διανοητής, που ξεχνώ τώρα (μεγάλη γυναίκα είμαι, το Αλτσχάιμέρ μου προχωρεί), οι δρόμοι της πληροφορίας είναι ανοιχτοί, αλλά οι δρόμοι της γνώσης έχουν ακριβά διόδια… Αν πάλι, το "να μάθω" σημαίνει να κατακτήσω την αυτογνωσία, μέσα από το γράψιμό, τις λέξεις, τη γλώσσα…η διαφωνία μου έγκειται στο ότι η γλώσσα (λέμε εμείς οι μεταμοντέρνοι/ες- μακριά από σας!) μας προσανατολίζει και σχεδιάζει για τον καθένα μια πραγματικότητα, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι αυτογνωσία, είναι ένα ιδιοσυμβάν, ένα «καθ’ όδόν Είναι» (αυτό το είπε ο Paul Celan, τον θυμάμαι, άρα έχω ελπίδα).
Όσον αφορά στο αν γράφω για να εκφράσω τις σκέψεις μου, πιστεύω ότι όπως είπε και ο Ίνδικτος, για άλλα ξεκινάμε πολλές φορές και σε άλλα καταλήγουμε… Δεν είμαι σίγουρη ότι εκφράζω τις σκέψεις μου αλλά μάλλον ότι προσπαθώ «να ανακαλύψω τους τόπους μέσα μου» (ούτε αυτό είναι δικό μου, του Βέλτσου είναι, αλλά το σκέφτομαι τόσο πολύ, κάθε φορά που γράφω, ώστε μπορείς να πεις ότι με εκφράζει απόλυτα – και μη σηκώνετε το φρυδάκι ειρωνικά εσείς όλοι οι στρουχτουραλιστές και υπαρξιστές - σας βλέπω…)
Σε καμία, δε, περίπτωση δεν γράφω για να εξασκηθώ να γράφω καλύτερα, καθώς αυτό το καλύτερα (συγκρινόμενο με τι ή ποιον?) δεν έχει για μένα κανένα νόημα. Όπως έχω επανειλημμένα δηλώσει, οι συγκρίσεις, οι ταξινομήσεις και οι ιεραρχήσεις με σκοτώνουν, καθώς βλέπω σ’ αυτές έναν ετεροκαθορισμό, με όρους ηθικής (πτώσης ή ανάτασης, αδιάφορο). Σε κάθε παραίνεση για το καλύτερος/η γίγνεσθαι διακρίνω, με φρίκη, μια ομοιοστοιχία ανάμεσα στα προς περιγραφή φαινόμενα και τις (κατά κανόνα αυθαίρετα δομημένες-από ποιους?) ηθικές κατηγορίες, γεγονός που, κατ’ εμέ ασκεί μια κρυφή (και φυσικά αθέμιτη) βία. Η μόνη προσπάθεια μου είναι συνήθως, να βρω ένα όριο ανάμεσα στη λογοτεχνία και την (οριζόμενη ως) γνώση, να δω αν η (ας πούμε) επιστημονική γραφή, μπορεί να σταθεί με εξω-επιστημονικά ή (μη με βρείτε θρασεία δεν υπάρχει άλλη έκφραση) λογοτεχνικά κριτήρια, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το καλύτερο, αλλά με αυτό που έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση για το ταξίδι εντός και εκτός εαυτού μέσω του κειμένου.
Όσον αφορά στο γράφουμε για να λάβουμε τα σχόλια των άλλων, φυσικά και ενστερνίζομαι (πώς θα μπορούσε αλλιώς, αφού, ως μεταμοντέρνα-ξορκισμένη με τον απήγανο! αποδέχομαι τη σύλληψη του Derrida, ότι το κείμενο το διαμορφώνουν εξ’ ίσου ο γράφων και ο αναγνώστης) απόλυτα ότι (όπως λέει και ο Levinas αλλά και ο έτερος μεταμοντερνιστής Derrida) η γραφή μας, δεν είναι παρά ένα αέναο παιχνίδι ανάμεσα στο Λέγειν (η διάταξη του λόγου) και το Λεχθέν (το σημασιολογικό περιεχόμενο μιας απόφανσης) που παράγεται μόνο από την ύπαρξη του Άλλου (του αναγνώστη, του σχολιαστή, του επικριτή). Όμως αυτός ο άλλος δεν κομίζει κάποια προτασιακή αλήθεια, ούτε καν μια κανονιστική ορθότητα. Το κείμενό μου δεν υποβάλλεται στην ελεγκτική ανάγνωσή του, η οποία, μέσα από άπειρες απόπειρες ιδιοποίησης (νάτος πάλι ο Derrida) επιδιώκει, παραγνωρίζοντας τις παραμέτρους του, να καθηλώσει το νόημά του.
Το τι γράφουμε πάλι (αν γράφουμε απλές ή σύνθετες σκέψεις, αλήθειες ή ψέμματα, αν χρησιμοποιούμε τα λόγια, τις φωτογραφίες, τους πίνακες ή τις μουσικές άλλων, αν έχουμε έμπνευση ή αν είμαστε λογοκλόποι – καλά μη φρικάρετε, ακόμη κι ο Χατζιδάκης είχε παραδεχτεί ότι «δανειζόταν» στοιχεία από άλλους μουσουργούς) και οι σκοπιμότητες που μας οδηγούν να γράφουμε (αν σαρκαζόμαστε ή σαρκάζουμε, αν χειραγωγούμε ή αν καθοδηγούμε – που δεν απέχουν και πολύ, μην κοροϊδευόμαστε, αν ξορκίζουμε τα φαντάσματά μας ή αν κυνηγούμε την αναγνωσιμότητα και τη δημοφιλία, αν πολιτικολογούμε ή κοινωνιολογούμε αν κλαψομουνιάζουμε-τι λέξη(!) ή κάνουμε πλάκα), δεν μπορεί από κανένα (ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ) να προκαθορίζονται (και γιατί άλλωστε?) Τα blog ΔΕΝ είναι ταξιδιωτικοί οδηγοί, όπου αυτός που τους διαβάζει πρέπει μετά να αναγνωρίσει το μέρος που επισκέπτεται, από την περιγραφή του. Ο/η καθένας/μια μπορεί και δύναται να αναγνωρίσει το δικό του τόπο (εσωτερικό εαυτό), σε κάθε περιγραφή (κείμενο, πόστ) χωρίς ευθύνη (ίσως και σε πείσμα) του/της γράφοντος/ουσας, καθώς οι ίδιες οι λέξεις που επιδιώκουν να δομήσουν την εμπειρία, εμπεριέχουν και την άρνησή της, την αντίφαση. Λέγοντας εδώ, εννοώ αλλού, λέγοντας τώρα είναι ήδη αργότερα και λέγοντας εγώ, μιλάω για έναν άλλο…
Τέλος, (παραβλέποντας το «προσπαθούμε και πρέπει» καθώς δεν το συζητώ… καμιά (ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ) προσταχτική δεν έχει θέση σ’ αυτό το blog και) επικεντρώνοντας στο γράφουμε απλά, σύντομα, με σαφήνεια… έ! τι να πω? Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει τα ποστ μου, μακροσκελέστατα, σουρεαλιστικά, γεμάτα σύνθετους συντακτικούς τύπους, ανύπαρκτες λέξεις, παρενθετικές προτάσεις (όπου η συγγραφέας, μεταθέτει, συμπληρώνει ή και αναιρεί το νόημα προηγούμενων και επόμενων προτάσεων) και όσο για σαφήνεια… Ούτε εγώ δε θυμάμαι μετά τι (συνήθως ανούσιο ή αδιάφορο για τρίτους) ήθελα να πω… Και μ’ αρέσει! Και δε νομίζω καθόλου ότι μου (σε κανέναν, δηλαδή δεν) χρειάζονται συνταγές κατάλληλες για δοκιμιοεκθέσεις υποψηφίων στις πανελλήνιες. Η γραφή υπενθυμίζει εαυτόν: ηχεί, συνηχεί και αντηχεί τη φωνή ενός σώματος και μόνο: του δικού μου

23 σχόλια:

ΤΑΣΟΣ είπε...

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι γραφόταν τόσο πολλά πράγματα.

Γιά τις "διαπιστώσεις" η αναφορά έγινε γιατί τα πρώτα χρόνια όταν το σύνολο των ελληνικων blogs ήταν περίπου 600 τα πράγματα ήταν πιό αγνά. Γίνεται μιά προσπάθεια να καταγράφεται κάθε χρονιά κάποιο χαρακτηριστικό του blogging όπως το αντιλαμβάνεται ο γράφων.

Τα κείμενά σου έχουν τακτ (είναι ευγενή) γιατί δεν "πρέπει" να είναι έτσι και των άλλων.

Οσον αφορά γαιτί γράφουν οι άνθρωποι υπάρχουν εδώ κάποιες απόψεις που θα συμπκηρωθούν καιοι δικές σου

http://olonos.blogspot.com/2007/01/blog-post_10.html

υπάρχει e mail?

Suspect είπε...

πολυ κακο για το τιποτα.

ατομικη ιδιοκτησια το μπλογκ και ο καθενας το κανει οτι θελει.

just me είπε...

Μεγάλη, έγραψες!!!
:)))

καλό σαββατοκύριακο!

Ναπoλέων είπε...

6.10.07
@ MenieK

Την Κυριακή (μάλλον) ίσως σού γράψω κι εγώ κάνα "κατεβατό", τώρα δεν έχω πολύ χρόνο. Κάναδυό φωνήεντα μόνον προλαβαίνω να σού χαράξω.
1. Αν πράγματι ταλαιπωρείσαι με την Αλτσχάϊμερ, και δεν χαριεντίζεσαι απλώς, να σού πληκτρολογήσω μερικούς απλούς κανόνες απώθησής της.
2. Φαίνεται ότι σέ ενοχλούν οι ταξινομήσεις κλπ, όμως εσύ ήδη μού "κόλλησες" δυό ταμπέλλες... Δεν έχω διαβάσει πολύ Σάρτρ, δεν νομίζω όμως ότι τείνω προς τα εκεί. Στρουχτουραλιστής δεν έχω διαβάσει τί ακριβώς είναι, αν και χοντρικά καταλαβαίνω τί μπορεί να είναι, που πάλι δεν είμαι... Ποιά ταμπέλλα θα έβαζες σε κάποιον ο οποίος είναι απολύτως άθεος, δεν έχει τίποτ' άλλο εκτός απ' το σαρκίο του, που, όπου νά 'ναι, θα χαθεί μαζί μ' αυτό, αγωνίζεται σαν «σκύλος» για ό,τι θεωρεί (εκάστοτε) σωστό και ...τη σύνταξή του λογαριάζει να την πάρει η χήρα του, αν υπάρξει κάποια ως τότε;
Υπαρξιστή; Στρουχτουραλιστή; Ή απλώς άνθρωπο; Και κομμουνιστή, βεβαίως βεβαίως, με την πρωταρχική έννοια, πράγμα κατ' εμέ ταυτόσημο;
Μην καθυστερήσεις να μού το πείς.

@ Suspect
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, όμως. Ακόμα και σήμερα.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
και βεβαίως καλό Σαββατοκύριακο!
Ναπολέων

the navigator είπε...

Α....

Σαν καλός (ή κακός...) αναγνώστης το διάβασα μονορούφι και χωρίς πισωγυρίσματα και φυσικά...έχω χάσει τον μπούσουλα (πράγμα λιαν ανησυχητικό για εμένα καθότι navigator...).

Κρατώντας λοιπόν τις εντυπώσεις μου από ένα "διαγώνιο" που έλεγε και ένας καθηγητής μου διάβασμα...έχω να πω :

Κάτω οι ταμπέλες
Κάτω τα πλακάτ
Κάτω οι μάσκες
Κάτω τα όπλα
Κάτω τα χέρια από τα Άρλεκιν
Κάτω από την Ομόνοια (@(*!&@(!*&%!(%)

Ουπς....μπλέχτηκα...

Γενικά,

Όπως αγαπάτε και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα !

MenieK είπε...

@τασο, όπως έχω ξαναπεί, είναι να μην αρχίσω να γράφω, ειδικά μετά από μια όμορφη αντιπαράθεση

@suspect, παρ' όλες τις αντιρρήσεις του @Ναπολέοντα για την ατομική ιδιοκτησία, εγώ συμφωνώ ότι τα blogs είναι ο χώρος όπου κανείς εκφράζεται όπως θέλει

@Just me μου, αυτό ξαναπές το :)))΄

@Ναπολέων, δε δικαιολογούμαι ούτε με το ότι ο υπαρξισμός ΕΙΝΑΙ ακριβώς αυτή η απλή αίσθηση και διαχείριση της ύπαρξής μας, ούτε ότι εσύ δέχεσαι τις δομές, ούτε με το ότι σε αισθάνομαι πια αρκετά δικό μου ώστε να αστειευθώ μαζί σου. Έχεις δίκιο και ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Το ότι χρησιμοποίησα το όνομά σου ήταν απαράδεκτο και όπως θα δεις στο ποστ, επανόρθωσα.


@Navigator, ένα έχω να συμπληρώσω στο (απόλυτα εναρμονισμένο με το πνεύμα του ποστ) σχόλιο:
Κάτω Πατήσια και (φυσικά) μόνο πρασόπιτα :)))

just me είπε...

Μέτά χαράς:
"Μεγάλη, έγραψες!
:)))
Καλή εβδομάδα

Emilly είπε...

* Πες τα Meniek για να Υπάρξουν!
(Κι όσο Υπάρχεις θα Υπάρχω)

* Δεν υπάρχει για όλα ένα "γιατί"

Ν.Α. Λάμπης είπε...

@ Meniek αλλά και Just me, Emilly

«Τί να σού πω κι απόψε,
μαυριδερούλα μου;
Μού τά 'χεις πάρει όλα
τα μέσα και τα ούλα μου»

Νά 'στε καλά.

Κλαζoμένιoς είπε...

«Το ότι χρησιμοποίησα το όνομά σου ήταν απαράδεκτο και όπως θα δεις στο ποστ, επανόρθωσα.»

Δερ-δεμέζ που λένε στα τούρκικα.

Ωραίο το πόστ σου πάντως.

Γκόου αχέντ, που λένε στη ...μητρική μας γλώσσα.

Μετεωρίτης είπε...

Καλησπέρα. Η μισή Φαίη θέλει να το δει λίγο χιουμοριστικά, η άλλη Φαίη θέλει να μιλήσει πιο σοβαρά αλλά συνήθως δεν βρίσκει τα λόγια.
Πιστεύω λοιπόν ότι το blog του καθενός, εύκολα δείχνει τις προθέσεις του, άρα εμείς επιλέγουμε με ποια BLOGS θα ψαχτούμε.
Blogs θα υπάρχουν πάρα πολλά, καλά, κακά...
Εγώ, για παράδειγμα το έφτιαξα γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι διασκεδαστικά πράγματα, είτε πρόκεται για κάποιο κείμενο, είτε για μια φωτογραφία... Αυτά είναι τα κίνητρά μου. Με ευχαριστεί να μοιράζομαι πράγματα. Ξέρω πως δεν θα είμαι εδώ για να κρίνω, αλλά για να μοιράζομαι, κι αν καμιά φορά εκφράσω γνώμη σε κάτι, θα είναι περισσότερο ως πρόσχημα για να το πάω κάπου αλλού, παρά ως "σημείο των καιρών".
(είμαι και ζαλισμένη από τη δουλειά και αν διακρίνετε στο κείμενο σαρδάμ, (!), φταίει η κούραση.
Για να τελειώνω, δεν θα έμπαινα ποτέ σε blog με αυτοσκοπό την πληροφόρηση, ασχέτως αν προκύψει. "Μπαίνω" με τον ίδιο τρόπο που... αλληλογραφούσα όταν ημουν μικρή. Έγραφα ένα όμορφο γραμματάκι με καλλιγραφικά γράμματα, το εμπλούτιζα με εικαστικές παρεμβάσεις, καρδούλες και θαυμαστικά, έκλεινα το φακελλάκι και το έβαζα στη σχισμή.
Και περίμενα την απάντηση!
Φιλιά σε όλους
(ένας παλιμπαιδισμός στον ορίζοντα...)

Ανώνυμος είπε...

Πες τα βρε αγάπη μου που μας έχουνε πρήξει τις τελευταίες μέρες εμάς τους opera fans! Blogάρω άρα υπάρχω, όπως σκέφτομαι, αναπνέω, πάω διακοπές ή κοιτάζω το ταβάνι και συνδιαλέγομαι μαζί του άρα υπάρχω. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Do it yourself είπε...

κ. Φαρινέλλι,

υπάρχει πάντως:
Και το σοφό «υπάρχω, ...όσο υπάρχω»
Και το ούζο «υπάρχω»
Και το ανεπανάληπτο του εθνικοποιημένου Στέλιου «υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω»

dgalanis είπε...

δεν έχει σημασία γιατί γράφουμε

αυτό που έχει σημασία είναι να γράφουμε ;)

MenieK είπε...

@just me :)

@emilly, όπως λέει και ο σοφός παππούς Σαρτρ: L’homme existe d’abord, se rencontre, surgit dans le monde, et il se définit après... (O άνθρωπος πρώταρχικα υπάρχει, συναντά τον εαυτό του, αναδύεται στον κόσμο και ύστερα αυτο-ορίζεται ;)

@farinelli, κι εγώ τραβάω κάτι ταβανοθεραπείες απίστευτες και τέλειες :)

@do it yourself, εμείς εδώ προτιμάμε το τσίπουρο και τη Μαντουβάλα :)

@ν.α.λαμπη, ποιος με κάρφωσε ότι είμαι ένα μαυριδερό πλάσμα? Μήπως ο Adaeus?

@μετεωρίτη, όντως καλή η αμεσότητα του e-ταχυδρομείου, αλλά χάνεις αυτές τις παραδοσιακές προσωπικές πινελιές (καλά το ξέρω, νοσταλγία της ηλικίας είναι κι όχι αντικειμενικότητα, αλλά δικό μου είναι το blog ότι θέλω γράφω) :)

@κλαζομένιε, τι στην ευχή σημαίνει δερ-δεμέζ?

ΤΑΣΟΣ είπε...

"Δε γράφω ούτε για να διαμαρτυρηθώ, ούτε για να καταγγείλω"

”… όταν γράφω θέλω να αντιγράφω την πραγματικότητα, να καταγράφω αυτά που βλέπω.…. Γράφω για να διαμαρτυρηθώ. Γράφω για να βάλω λίγη τάξη σ' αυτόν τον κόσμο που τον εισπράττω με άτακτο και χαώδη τρόπο, γράφω όμως και για να καταστρέψω την ψεύτικη τάξη με την οποία παρουσιάζεται καμιά φορά η πραγματικότητα”.
Μάγκρις

http://digital.tanea.gr/Newspaper.aspx?d=20060303&p=58&s=&a=page
http://diastaseis.blogspot.com/2006/03/y-k.html




”…οργανωμένοι θεσμοί για να διαμαρτυρηθείς, να καταγγείλεις και να επιδιώξεις (ουσιαστικά) και μέσα από τους μηχανισμούς της συντεταγμένης πολιτείας (εννοώντας κόμματα, οργανώσεις, κινήματα, συνδικαλισμό, εκλογές)…”

μόνο που είναι φθαρμένοι και λειτουργούν με ιδιοτέλεια σχεδόν στο σύνολό τους

»…τα γραφικά των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας…»

Δεν έχουν αποδέκτη, δεν έχουν νόημα και κανένα αποτέλεσμα

"Από την άλλη δεν γράφω για να μάθω»

»Δεν γράφω επειδή ξέρω,γράφω για να μάθω»
Μαρίνα Τσβετάγιεβα
"Η αλληλογραφία των τριών"
Ρίλκε, Παστερνάκ, ΤσβετάγιεβαΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

«Η μάθηση … γνώση είναι … έννοιες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους???»

»Σε καμία, δε, περίπτωση δεν γράφω για να εξασκηθώ να γράφω καλύτερα, καθώς αυτό το καλύτερα (συγκρινόμενο με τι ή ποιον?)»

Με προηγούμενα γραπτά


»Όπως έχω επανειλημμένα δηλώσει»?????

»Ούτε εγώ δε θυμάμαι μετά τι ήθελα να πω»?????


»Το τι γράφουμε πάλι (αν γράφουμε απλές ή σύνθετες σκέψεις, αλήθειες ή ψέμματα…»

Τι νόημα έχει να γράφουμε ακατανόητα πράγματα . ¨Ολες οι έννοιες μπορούν να γραφούν και απλά

»…οι σκοπιμότητες που μας οδηγούν να γράφουμε …»

χωρίς ιδιοτέλεια


Τα blog ΔΕΝ είναι ταξιδιωτικοί οδηγοί,

"Πείτε σε όλους ότι είναι εφικτό και τότε
και άλλοι άνθρωποι θα πάρουν κουράγιο
για να αντιμετωπίσουν τα δικά τους βουνά"

Paulo coelio

ευχαριστώ γιά το διάλογο

MenieK είπε...

@manifesto, my sentiments ecactly :)

MenieK είπε...

@τασο, πολύ ενδιαφέρουσες οι αποστροφές, όπως έγραψα και στο αντίστοιχο ποστ στο blog σου, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί (χωρίς να αναιρώ την αξία τους) τα λόγια του Μαγκρις της Τσβετβαγιεβα ή του κάθε πλουτίζω-πείθοντας-σε-οτι-ξερω-να-σε-διδάσκω-πώς-να-ζεις-καλυτερα Κοέλιο (κι αν προσέξεις οι δυο πρώτοι που αναφέρεις μιλούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, ενώ ο τρίτος προσπαθεί να κατευθύνει, να χειραγωγήσει είναι η σωστή λέξη, το κοινό του μέσω διδακτικισμών) ανάγονται σε θέσφατα, ή ατράνταχτα επιχειρήματα? Για μένα ισχύει μια ελεύθερη προσαρμογή (όπως κάνω για ότι διαβάζω) των λόγων του Κασιανού (πρωτοχριστιανός συγγραφέας πολύ ενδιαφέρων) ο οποίος παρομοίασε τη συνείδηση (στη θέση της βάλε την πολιτική και ιδεολογική σκέψη και άποψη) με τους αργυραμοιβούς που ελέγχουν την ποιότητα και την γνησιότητα των νομισμάτων που τους φέρνουν οι διάφοροι για ανταλλαγή... Ο οποιοσδήποτε ινστρούχτορας (άκου τι λέξη θυμήθηκα, η παλαιοαριστερή...), που μου λέει πώς να ζήσω, πώς να σκεφτώ, πώς να δράσω απλά ενεργοποιεί τα ανακλαστικά μου και πυροδοτεί τις αμφιβολίες μου...
Όσο για την απαξίωση σου των θεσμών, αυτή η απολιτική και ισοπεδωτική πολιτική του "τι Παπάγος τι Πλαστήρας", είναι αυτή ακριβώς που ρίχνει νερό στο μύλο της ασύδοτης και ανέλεγχτης εξουσίας. ΌΣΟ σάπιοι κι αν είναι οι θεσμοί είναι οι μόνοι που έχουμε και η υψηλή κριτική και συλλήβδην απόρριψη δεν θα τους βελτιώσει, η (πραγματική και όχι η εικονική ψευδο)δραστηριοποίηση θα τους αλλάξει και θα κατορθώσει έναν πραγματικό έλεγχο των πεπραγμένων της εξουσίας...
Τέλος θα σχολιάσω τη συνεχή επαναφορά του μοτίβου της ευγένιας στα γραφόμενά σου χρησιμοποιώντας κι εγώ δυο τσιτάτα.
"Η ευγένεια, στην πραγματικότητα καλύπτει τη φυσική ανάγκη του ατόμου για καλή διάθεση και καταλήγει να ανάγει σε συνήθεια ένα υποκατάστατο της πραγματικής αρετής" Τόμας Τζέφερσον
"Η ευγένεια είναι η πλέον αποδεκτή υποκρισία" Αμβρόσιος Πίρς

ΤΑΣΟΣ είπε...

Επικαλούμε άλλους όταν δεν μπορώ να τα "βγάλω πέρα μόνος" μου.

Νομίζω όμως ότι και εσύ κάνεις συχνές αναφορές ίσως γιά άλλους λόγους.

Είχα συμβολή στο να καταλάβουν κάποιοι (και μεταξύ αυτών και ανίκανοι ίσως) θέσεις στη διοίκηση, να γίνουν βουλευτές κ. άλ. αλλά μέχρι εδώ . Απ εδώ και πέρα ας συνεχίσει κανένας άλλος.

Σίγουρα όμως δεν θέλω να είμαι απών.


Στα περί ευγένειας δίνεις μεγάλη έκταση. Εχω όμως την εντύπωση ότι είναι κάτι εσωτερικό διαφορετικά η υποκρισία είναι εμφανής.

habilis είπε...

Στο δευτερο ημιχρονο τραβας καλιτερα .Το σπορ ειναι καινουργιο και αν μεινει ελευθερο κατι μπορει να βγει θετικο, θα διξει .Το μονο σιγουρο ειναι οτι η εικονικη πραγματικοτητα θα ειναι σε βαρος της κοινωνικοτητας μας [για τους κολιμενους]...

Μετεωρίτης είπε...

meniek, ίσα-ίσα, κρατάς τις προσωπικές σου πινελιές! Είναι μοναδική ευκαιρία να εκφραστείς ελεύθερα και να συνειδητοποιείς πως αγγίζεις ανθρώπους, ή έστω, επικοινωνείς! Γιατί να χάσεις την αμεσότητα; Όταν γράφουμε, συνήθως αποκαλύπτουμε πράγματα ή τα κρύβουμε. Και τα δύο είναι σημαντικά εξίσου για αυτόν που τα γράφει. Ένα πολύ καλό βιβλίο μπορεί να μην διαβαστεί ποτέ. Ένα κάκιστο best-seller μπορεί να κάνει θραύση. Εμείς όλοι λοιπόν, καταθέτουμε κάτι(ότι κι αν είναι αυτό) και περιμένουμε την πάσα.
Ωραίο ακούγεται...

Heliotypon είπε...

Να κι εγώ, ωσεί μαϊντανός:
1. Γράφω για να μεταφέρω σκέψεις που νομίζω σωστές σε άλλα λογικά(;) όντα.
2. Γράφω για να ανασυντάξω και τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Το ίδιο (μου) συμβαίνει και στον διάλογο, ίσως πιο επιτυχημένα εκεί: Την ώρα που ακούω μιά άποψη την επεξεργάζομαι και ελέγχω τα δικά μου λογικά (ή και συναισθηματικά) στοιχεία για το θέμα. Την ώρα που απαντώ προσπαθώ να είμαι "λογικός" στην επεξεργασία και επικοινωνία (χωρίς να το καταφέρνω πάντα).
3. Οι πιο σημαντικές αλήθειες (για μένα) προέκυψαν κατά τη διάρκεια των παραπάνω διεργασιών.
4. Συνεχίζω να γράφω...

MenieK είπε...

@heliotypon, νομίζω ότι πιο κακοχρησιμοποιημένο παράδειγμα από το "μαϊντανός" δεν υπάρχει... Διότι για δοκίμασε να φας φαγητό χωρίς το άρωμα του μαϊντανού και θα καταλάβεις πόσο χρήσιμος είναι. Καλως ήρθες. Κάθε γραφή έχει τους λόγους της, απλά δεν είναι υποχρεωτικό να τους ασπάζονται όλοι.

@μετεωρίτη, ναι ωραίο ακούγεται :)

@τάσο, μια χαρά τα βγάζεις πέρα μόνος σου, απ' ότι βλέπω και (αν με ρωτάς) καλυτερα μια λάθος επιλογή παρά καθόλου επιλογή...