Αφήστε τους bloggers στην ησυχία τους…

Blogoδιάρροια... blogoθύελλα... όταν μείνουν τα καλά blogs... η συνάντηση των ελλήνων bloggers… οι εφημερίδες δημιουργούν blogs… Είναι καιρό τώρα που με προβληματίζουν σχόλια και άρθρα σε εφημερίδες και διαδικτυακούς τόπους κι όλο σκέπτομαι να γράψω κάτι (που δεν αφορά κανέναν άλλον/η παρά μόνο εμένα) και όλο το αναβάλλω (γιατί με αφορούν και άλλα και κυρίως η νεόκοπη εργασία μου, μην αναφέρω και την προβληματάρα μου, ελέω παρόχων, με το adsl), αλλά σήμερα με αφορμή ένα ποστ στο ιστολόγιο (όπως ο ίδιος αγαπά να το ονομάζει) του Ίνδικτου, για την αντιμετώπιση των bloggers ως ομάδας με κοινά χαρακτηριστικά, με κοινή αντίδραση και πιθανά κοινή ιδεολογία (και επ’ ευκαιρία του ότι ξανααπέκτησα σύνδεση ανθρώπινη) αντί να γράψω ένα μακροσκελές σχόλιο στο δικό του blog λέω να γράψω ένα ποστάκι σχετικό εδώ. Κυρίως γιατί νομίζω ότι αυτό το ζήτημα της εκπροσώπησης εντάσσεται ως δευτερεύον χαρακτηριστικό σε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα που είναι η κριτική του blogoχώρου και η ταξινόμηση των ιστολογίων, η κατάταξή τους σε καλά και κακά, σε χρήσιμα και άχρηστα, σε αποδεκτά και απορριπτέα.
Είναι γεγονός ότι δεν είμαι καιρό στο blogoχώρο, αλλά παρατηρώ, μέσα από τα γραφόμενα, τόσο στον έντυπο, όσο και στον διαδικτυακό τύπο, ότι το φαινόμενο αλλάζει διαστάσεις, διεκδικεί ένα νόημα στο χώρο της γνώσης, της αισθητικής, της διαλεκτικής, των ορίων της κοινωνικής συγκρότησης (και εν τέλει της πολιτικής) και ταυτόχρονα μεταβάλλεται και η αντιμετώπισή του. Οι αρχικές εκφράσεις συμπάθειας των έντυπων, κυρίως, Μ.Μ.Ε. αμβλύνονται από σποραδικά αλλά σημαδιακά αρνητικά σχόλια (τώρα τελευταία και εντός του blogoχωριού), ενώ η προσπάθεια ομαδοποίησης και ορισμού εκπροσώπων τους που εντόπισε ο Ίνδικτος γίνεται όλο και πιο οργανωμένη.
Και αναρωτιέμαι (η πτωχή, πλην τιμία, αν και όψιμη blogger/ιστολόγα): Γιατί αυτές οι ξαφνικές προσπάθειες κριτικής? Τι είναι αυτό που έβαλε τη blogoσφαιρα σε διαδικασίες μέτρησης και ταξινόμησης?
Γιατί, ξαφνικά, γραφόμενα που δεν διεκδικούν κανενός είδους αναγνωσιμότητα, απλά υπάρχουν ως εκφραστική λειτουργία, κρίνονται ως προς την αξία της γλώσσας τους, των περιεχομένων τους, της αισθητικής, της ανταπόκρισης τους στην επικαιρότητα ή την ικανότητά τους να προσελκύουν αναγνώστες?
Ποιος και «τινί δικαίω» αποφασίζει για το τι είναι ενδιαφέρον, σημαντικό και αισθητικά άρτιο και, άρα, μπορεί να βρει βήμα ή είναι ανιαρό, μη συμβατό με (ποια?) αισθητικά κριτήρια και άρα δεν νομιμοποιείται η ύπαρξή του?
Ποιοι είναι αυτοί που δεν συν-φωνούν και αντι-δρούν στο ότι τα κείμενα των blog δεν θέλουν να πληροφορήσουν (για τίποτα άλλο εκτός από τη διάθεση του/της ιδιοκτήτη/τριας?), να επικοινωνήσουν (με κανέναν πλην, ίσως των φίλων και συν-γενών) να δηλώσουν (παρά μόνο την ψυχική διάθεση του/της γράφων/ουσας), άρα δεν επιθυμούν να υπο-δείξουν (τι τα θες? πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, είπα να μη χρησιμοποιήσω γλωσσολογικά παιχνίδια κι αυτή η παράγραφος βγήκε ντεριντιανό ντελίριο….).
Τι συνιστά blogoθύελλα? Ποιος αποφασίζει για τον αποδεκτό αριθμό των blog και την ταξινόμησή τους ανάλογα με τη σοβαρότητα της θεματολογίας και του στησίματός τους? Προς τι αυτή η μανιχαϊστική προσπάθεια διαχωρισμού των bloggers σε καλούς και κακούς, χρήσιμους ή περιττούς, ενδιαφέροντες ή ανιαρούς, εντός του συνόλου ή υπεράριθμους?
Και τώρα οι καχύποπτες αναρωτήσεις (ξέρετε, αυτές με το σηκωμένο φρύδι...):
Μήπως όλη αυτή η ανησυχία για το επίπεδο των blogs δεν αντικατοπτρίζει παρά έναν «επαρχιωτισμό» των συμβατικών Μ.Μ.Ε., την επιθυμία τους να αυτοπροβάλλονται σε έναν ναρκισσιστικό διάλογο με τον εαυτό τους, ο οποίος καταστρέφεται ή και απλώς παρεκκλίνει από την αντισυμβατική ετερογένεια ενός (έστω και ανιαρού) blogoλόγου?
Μήπως, λέω τώρα εγώ, παρακολουθούμε την εναρκτήρια φάση άλλης μιας έκφρασης (και ταυτόχρονα υποδαύλισης) της πολιτι(σμι)κής αγοραφοβίας της κοινωνίας μας, εκφραστές της οποίας είναι αυτή η reductio (που θα έλεγε και ο Βέλτσος) στα κριτήρια τόσο κριτικόσυγγραφέωνειδικών που εντρυφούν σε χώρους όπως η δημοσιογραφία, όσο και γενικότερων σχολιαστορητοροαναλυτοδιανοούμενων υπερασπιστών των (σε όλα τα επίπεδα) ιερών και των οσίων ενός (φασματικού) λαού?
Μήπως, τελικά, το εκτός των ορίων στο οποίο οδηγείται και ανθεί ο (μη)χώρος των ιστολογίων, δυσχεραίνοντας τη χειραγώγηση της πνευματικής (προσωπικής) και πολιτικής (δημόσιας) ζωής του υποκειμένου, ενεργοποιεί τα εξαρτημένα ανακλαστικά των χειραγωγικών μηχανισμών της εξουσίας (όλες οι μεγάλες εφημερίδες και τα κανάλια στήνουν ιστοχώρους, χρήστες μηνύονται για links στα ιστολόγιά τους, γίνονται δικαστικές παρεμβάσεις για τα περιεχόμενα, δημοσιεύονται αυτόκλητες ρυθμιστικές κριτικές, κηρύσσονται ομιχλώδεις σταυροφορίες συλλογικής δράσης κάτω από κοινότοπους αποδεκτούς στόχους (λίγο οικολογία, λίγο ανθρωπισμός, λίγο ακτιβισμός), διάφοροι δε blogoκήνσορες περι-φέρονται στα ιστολόγια αναρτώντας επικριτικά σχόλια στα μη συντασσόμενα blog, εμφανίζονται και οι (από μηδένα οριζόμενοι ή ψηφιζόμενοι) εκπρόσωποι των bloggers) πάντα στο όνομα ενός υψηλού ιδανικού?
Τα ιστολόγια δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δεν αποζήτησαν (εσκεμμένα και πιεστικά) τον αναγνώστη, το κείμενο δεν στοχεύει σε κάποιο μάτι, που θα το διαμορφώσει (κατά Derrida), αλλά, στην ίδια τη γραφή. Γράφοντας, οπισθοβατικά για τον εαυτό τους, (με τη διττή έννοια του όρου) βγήκαν έξω από αυτόν. Αναζητώντας το κείμενο, βγήκαν έξω από αυτό, ψαύσαν τα όρια του. Με αυτό το διπλό ταξίδι εντός και εκτός εαυτού και κειμένου εντόπισαν και την ουσία του κειμένου και την περατότητα του εαυτού τους.
Καλό θα ήταν λοιπόν να αφεθούν στην ησυχία τους…..