"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Αφήστε τους bloggers στην ησυχία τους…

Blogoδιάρροια... blogoθύελλα... όταν μείνουν τα καλά blogs... η συνάντηση των ελλήνων bloggers… οι εφημερίδες δημιουργούν blogs… Είναι καιρό τώρα που με προβληματίζουν σχόλια και άρθρα σε εφημερίδες και διαδικτυακούς τόπους κι όλο σκέπτομαι να γράψω κάτι (που δεν αφορά κανέναν άλλον/η παρά μόνο εμένα) και όλο το αναβάλλω (γιατί με αφορούν και άλλα και κυρίως η νεόκοπη εργασία μου, μην αναφέρω και την προβληματάρα μου, ελέω παρόχων, με το adsl), αλλά σήμερα με αφορμή ένα ποστ στο ιστολόγιο (όπως ο ίδιος αγαπά να το ονομάζει) του Ίνδικτου, για την αντιμετώπιση των bloggers ως ομάδας με κοινά χαρακτηριστικά, με κοινή αντίδραση και πιθανά κοινή ιδεολογία (και επ’ ευκαιρία του ότι ξανααπέκτησα σύνδεση ανθρώπινη) αντί να γράψω ένα μακροσκελές σχόλιο στο δικό του blog λέω να γράψω ένα ποστάκι σχετικό εδώ. Κυρίως γιατί νομίζω ότι αυτό το ζήτημα της εκπροσώπησης εντάσσεται ως δευτερεύον χαρακτηριστικό σε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα που είναι η κριτική του blogoχώρου και η ταξινόμηση των ιστολογίων, η κατάταξή τους σε καλά και κακά, σε χρήσιμα και άχρηστα, σε αποδεκτά και απορριπτέα.
Είναι γεγονός ότι δεν είμαι καιρό στο blogoχώρο, αλλά παρατηρώ, μέσα από τα γραφόμενα, τόσο στον έντυπο, όσο και στον διαδικτυακό τύπο, ότι το φαινόμενο αλλάζει διαστάσεις, διεκδικεί ένα νόημα στο χώρο της γνώσης, της αισθητικής, της διαλεκτικής, των ορίων της κοινωνικής συγκρότησης (και εν τέλει της πολιτικής) και ταυτόχρονα μεταβάλλεται και η αντιμετώπισή του. Οι αρχικές εκφράσεις συμπάθειας των έντυπων, κυρίως, Μ.Μ.Ε. αμβλύνονται από σποραδικά αλλά σημαδιακά αρνητικά σχόλια (τώρα τελευταία και εντός του blogoχωριού), ενώ η προσπάθεια ομαδοποίησης και ορισμού εκπροσώπων τους που εντόπισε ο Ίνδικτος γίνεται όλο και πιο οργανωμένη.
Και αναρωτιέμαι (η πτωχή, πλην τιμία, αν και όψιμη blogger/ιστολόγα): Γιατί αυτές οι ξαφνικές προσπάθειες κριτικής? Τι είναι αυτό που έβαλε τη blogoσφαιρα σε διαδικασίες μέτρησης και ταξινόμησης?
Γιατί, ξαφνικά, γραφόμενα που δεν διεκδικούν κανενός είδους αναγνωσιμότητα, απλά υπάρχουν ως εκφραστική λειτουργία, κρίνονται ως προς την αξία της γλώσσας τους, των περιεχομένων τους, της αισθητικής, της ανταπόκρισης τους στην επικαιρότητα ή την ικανότητά τους να προσελκύουν αναγνώστες?
Ποιος και «τινί δικαίω» αποφασίζει για το τι είναι ενδιαφέρον, σημαντικό και αισθητικά άρτιο και, άρα, μπορεί να βρει βήμα ή είναι ανιαρό, μη συμβατό με (ποια?) αισθητικά κριτήρια και άρα δεν νομιμοποιείται η ύπαρξή του?
Ποιοι είναι αυτοί που δεν συν-φωνούν και αντι-δρούν στο ότι τα κείμενα των blog δεν θέλουν να πληροφορήσουν (για τίποτα άλλο εκτός από τη διάθεση του/της ιδιοκτήτη/τριας?), να επικοινωνήσουν (με κανέναν πλην, ίσως των φίλων και συν-γενών) να δηλώσουν (παρά μόνο την ψυχική διάθεση του/της γράφων/ουσας), άρα δεν επιθυμούν να υπο-δείξουν (τι τα θες? πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, είπα να μη χρησιμοποιήσω γλωσσολογικά παιχνίδια κι αυτή η παράγραφος βγήκε ντεριντιανό ντελίριο….).
Τι συνιστά blogoθύελλα? Ποιος αποφασίζει για τον αποδεκτό αριθμό των blog και την ταξινόμησή τους ανάλογα με τη σοβαρότητα της θεματολογίας και του στησίματός τους? Προς τι αυτή η μανιχαϊστική προσπάθεια διαχωρισμού των bloggers σε καλούς και κακούς, χρήσιμους ή περιττούς, ενδιαφέροντες ή ανιαρούς, εντός του συνόλου ή υπεράριθμους?
Και τώρα οι καχύποπτες αναρωτήσεις (ξέρετε, αυτές με το σηκωμένο φρύδι...):
Μήπως όλη αυτή η ανησυχία για το επίπεδο των blogs δεν αντικατοπτρίζει παρά έναν «επαρχιωτισμό» των συμβατικών Μ.Μ.Ε., την επιθυμία τους να αυτοπροβάλλονται σε έναν ναρκισσιστικό διάλογο με τον εαυτό τους, ο οποίος καταστρέφεται ή και απλώς παρεκκλίνει από την αντισυμβατική ετερογένεια ενός (έστω και ανιαρού) blogoλόγου?
Μήπως, λέω τώρα εγώ, παρακολουθούμε την εναρκτήρια φάση άλλης μιας έκφρασης (και ταυτόχρονα υποδαύλισης) της πολιτι(σμι)κής αγοραφοβίας της κοινωνίας μας, εκφραστές της οποίας είναι αυτή η reductio (που θα έλεγε και ο Βέλτσος) στα κριτήρια τόσο κριτικόσυγγραφέωνειδικών που εντρυφούν σε χώρους όπως η δημοσιογραφία, όσο και γενικότερων σχολιαστορητοροαναλυτοδιανοούμενων υπερασπιστών των (σε όλα τα επίπεδα) ιερών και των οσίων ενός (φασματικού) λαού?
Μήπως, τελικά, το εκτός των ορίων στο οποίο οδηγείται και ανθεί ο (μη)χώρος των ιστολογίων, δυσχεραίνοντας τη χειραγώγηση της πνευματικής (προσωπικής) και πολιτικής (δημόσιας) ζωής του υποκειμένου, ενεργοποιεί τα εξαρτημένα ανακλαστικά των χειραγωγικών μηχανισμών της εξουσίας (όλες οι μεγάλες εφημερίδες και τα κανάλια στήνουν ιστοχώρους, χρήστες μηνύονται για links στα ιστολόγιά τους, γίνονται δικαστικές παρεμβάσεις για τα περιεχόμενα, δημοσιεύονται αυτόκλητες ρυθμιστικές κριτικές, κηρύσσονται ομιχλώδεις σταυροφορίες συλλογικής δράσης κάτω από κοινότοπους αποδεκτούς στόχους (λίγο οικολογία, λίγο ανθρωπισμός, λίγο ακτιβισμός), διάφοροι δε blogoκήνσορες περι-φέρονται στα ιστολόγια αναρτώντας επικριτικά σχόλια στα μη συντασσόμενα blog, εμφανίζονται και οι (από μηδένα οριζόμενοι ή ψηφιζόμενοι) εκπρόσωποι των bloggers) πάντα στο όνομα ενός υψηλού ιδανικού?
Τα ιστολόγια δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δεν αποζήτησαν (εσκεμμένα και πιεστικά) τον αναγνώστη, το κείμενο δεν στοχεύει σε κάποιο μάτι, που θα το διαμορφώσει (κατά Derrida), αλλά, στην ίδια τη γραφή. Γράφοντας, οπισθοβατικά για τον εαυτό τους, (με τη διττή έννοια του όρου) βγήκαν έξω από αυτόν. Αναζητώντας το κείμενο, βγήκαν έξω από αυτό, ψαύσαν τα όρια του. Με αυτό το διπλό ταξίδι εντός και εκτός εαυτού και κειμένου εντόπισαν και την ουσία του κειμένου και την περατότητα του εαυτού τους.
Καλό θα ήταν λοιπόν να αφεθούν στην ησυχία τους…..

21 σχόλια:

adaeus είπε...

Συμφωνώ κατ'αρχήν. Κανείς δεν μπορεί να καπελώσει όλους μας και κυρίως έναν έναν ξεχωριστά. Από την άλλη η βλογκόσφαιρα δεν παύει να είναι μια κοινότητα, και μπορεί να κάνει παρέες, ίσως και ομάδες, ακόμη και ομαδικές διαμαρτυρίες.
Ενίοτε παράγει τέχνη, ή και είδηση...

Και είναι ακόμη η αρχή.

ανεστης είπε...

Θεμιτοί και δόκιμοι οι προβληματισμοί αλλά τα πάντα εξαρτώνται απο το που βάζει ο καθένας τον πήχη του.
Η αλήθεια είναι ότι εκεί που πολλά ΜΜΕ στην αρχή σνόμπαραν το φαινόμενο, τους φάνηκε κάτι σαν μαθητικό λεύκωμα, τώρα κοιτάνε καθημερινά "τι παίζει" στα blogs μπας και βγάλουν θέμα.

just me είπε...

Γεια στο στόμα σου, φιλενάδα!
Κι εγώ τα ΄χα πάρει πριν από κάμποσο καιρό, τότε που λανσαρίστηκε ο νεολογισμός "μπλογκοδιάρροια", αλλά είχα αντιδράσει με αδικαιολόγητο μινιμαλισμό και ηττοπάθεια.
Νομίζω ότι, επί του παρόντος, την περιεκτικότατη και πληρέστατη τοποθέτησή σου, η οποία με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, την κωδικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το τσιτάτο του Old Boy.


Κάτω το blogging harassment!

just me είπε...

... με τη διευκρίνιση, προς αποφυγήν παραξηγήσεων, ότι ο μόνος περιορισμός είναι ο δια ροπάλου απόκλεισμός της λεκτικής και άλλης κακομεταχείρισης ανθρώπων, οι προσωπικές προσβολές, η συκοφαντία και όλα τα αυτονόητα συμπαρομαρτούντα.

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή όταν λές "Αφήστε τους bloggers στην ησυχία τους… ", θέλω να μου πεις ΑΚΡΙΒΩΣ τι εννοείς...
1ον Εμείς που απλά είμαστε επισκέπτες των blogs σας - χωρίς να είμαστε bloggers οι ίδιοι, μπορούμε να έχουμε άποψη???
2ον Τι εννούσε ο Αλαβάνος, όταν έλεγε την Κυριακή 16/9/2007 (ξέρεις το βράδυ των εκλογών!), "ευχαριστώ τους bloggers"????
και
3ον Είναι σαν να λέμε δηλαδή: "βρε ας τον τρελό στην τρέλα του"???...

:-)

Μέτα τις διευκρινήσεις - και αφού μου λύσεις τις απορίες - θα σχολιάσω! ;-)

the navigator είπε...

Βασικά καλησπέρα σας...(Χάρρυ Κλυν style..)

Εγώ δηλώνω απερίφραστα πως δεν είμαι blogger...ένας τύπος με λίγο ελεύθερο χρόνο (έστω και τα άγρια χαράματα συνήθως...) και αρκετή λόξα ώστε να θέλει να ανεβάζει τις ανοησίες του στο δίκτυο είμαι...Τι σημαίνει δηλαδή blogger ? Εντάξει, σίγουρα κάποιος θα μπορέσει να συντάξει μια μελέτη επί του θέματος και να αναδείξει το τάδε ή το δείνα "κοινό χαρακτηριστικό" της "ομάδας" αλλά λίγο με ενδιαφέρει...

Νομίζω ότι με εκφράζει στο συγκεκριμένο θέμα η άποψη του Νίκου Δήμου στο doncat, με αφορμή την συγκέντρωση στο Σύνταγμα όπου στο posta-κι με τίτλο "Γιατί δεν θα πάω στο Σύνταγμα" γράφει μεταξύ άλλων :

"Γιατί οι bloggers δεν είναι μαζικό κίνημα. Ουσιαστικά δεν υφίστανται σαν ενιαία οντότητα: «οι bloggers». Υπάρχουν ΑΤΟΜΑ. (Κι αυτό είναι το μεγαλείο τους). Άτομα με ισχυρές προσωπικότητες και ξεχωριστά προφίλ. Είναι οι αναρχικοί του Διαδικτύου. Δεν πορεύονται με ντουντούκες, πανό και σύνταξη ανά τριάδες. Ό,τι μαζική εκδήλωση κι αν προγραμματίσουν, θα προσκρούσει σε αυτό το γεγονός και θα αποτύχει ..."

Τώρα θα μου πεις...τεκμαίρεται πως ένα τέτοιο φαινόμενο όπως το blogging (και εδώ ναι, θεωρώ πως είναι φαινόμενο...) θα βρει σύντομα, αν δεν βρήκε ήδη, "καπελωτές", "πάτρονες", "προβοκάτορες" κ.α...

Εγώ πάντως γουστάρω να είμαι απλώς ο εαυτός μου...και να ευελπιστώ πως ίσως να με θέλετε στην παρέα σας....όποιοι και αν είστε !

MenieK είπε...

@navigator σε ένα blog που αυτοαποκαλείται Μαρεα (αλς για τον Ναπολέοντα) είσαι (και εσύ κι η μοναδικότητά σου) παραπάνω από ευπρόσδεκτος

Γεια σου @just μου, ήμουν σίγουρη ότι εσύ όπως κι εγώ (κι απ' ότι καταλαβαίνω, όλοι/ες όσοι/ες μου κάνουν την τιμή να είναι κυβερνοφίλοι/ες) δε μπαίνεις σε ζυγαριές ταξινομήσεις και καλούπια

@ανέστη καλώς ήρθες και καλώς έφερες τους προβληματισμούς σου σε ένα blog που δε θέλει κανενα απολύτως πήχη...

Εσύ, μουσίτσα Jo, ξέρεις ότι το πρόβλημα μου δεν είναι η άποψη (ούτε καν η κριτική) η προσπάθεια χειραγώγησης και διαχωρισμού σε άρτιους και ελλιπείς είναι το πρόβλημά μου

@Adaeus, όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι δεν ήταν το σύνθημά μας? γιατί πρέπει να συνταχθούμε κι εδώ κάτω από σημαίες και σταυροφορίες? Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να δημιουργήσουν ένα matrix σύμφωνα με το οποίο θα ομαδοποιούμαστε?

ΤΑΣΟΣ είπε...

Πολύ καλό κείμενο

Γιατί γράφουν άραγε οι άνθρωποι?
Γιατί πολλοί bloggers δεν γράφουν γαιτί γράφουν?
Αν απαντηθούν θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα.

Χαρακτηριστικά του blogging 2007 ήταν:
- ακτιβισμός (μόνο που δεν ήταν φανερό προς τα που κατευθύνονταν οι διαμαρτυρίες)

- ενημέρωση (με το πρεσσ-gr να έχει χιλιάδες κτυπήματα, αδιασταύρωτες πληροφορίες και τον κεντρικό του υπολογιστή στις ΗΠΑ

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που το ποστάκι μου έγινε αφορμή για ένα τέτοιο κείμενο.

Για τον φίλο που σχολίασε ότι θα έπρεπε ο καθένας να εξηγήσει το γιατί μπλογκάρει, χώρια που δεν νομίζω να υπάρχει λόγος να δίνουμε εξηγήσεις για το οτιδήποτε, πιστεύω ότι πολλές φορές ο λόγος στην πορεία αλλάζει, ο καθένας διαχειρίζεται την δημοφιλία του με διαφορετικό τρόπο (και κάποιοι λογικά καβαλάν και το καλάμι)

Ανώνυμος είπε...

Το θυμάσαι?

-Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τους βαρβάρους?
-Μην ανησυχείς, εχουμε τους δημοσιογράφους.

Ναπoλέων είπε...

@ MenieK
Μικροπαρατηρήσεις σε ένα σπουδαίο (και στρωτό...) κείμενο:
1. Ο διαχωρισμός, οι διακρίσεις και η ταξινόμηση είναι το πρώτο (και μεγαλύτερο) βήμα του «διαίρει και βασίλευε».
Ξέρουν "αυτοί" τη δουλειά τους(*). "Εμείς" θα ...μασσήσουμε;;;
2. Τίποτα όμως δεν θα καταφέρουν! Τούς έχει ξεφύγει πλέον το θέμα από τα χέρια τους. Παγκοσμίως.
Το οικο-λογικό "θεώρημα": «Ένα οικοσύστημα είναι τόσο πιό σταθερό, όσο πιό πολύπλοκο είναι» θα αποδειχτεί ακλόνητο, ακόμα μιά φορά.
Το διαδίκτυο ΕΙΝΑΙ ένα πολύπλοκο οικοσύστημα. Αποκλείεται να τό αποσταθεροποιήσουν.

@ Just you
«Διά ροπάλου αποκλεισμός»...
Δεν μ' αρέσει. Ούτε το ρόπαλο, ούτε ο αποκλεισμός.
Λείπουν οι «συντεταγμένες» και για τό 'να και για τ' άλλο.
Όταν (κι άν...) τις βρεις, να μάς τις πεις.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

(*) Να δεις που ακόμα και «καλλιστεία» των blog θα οργανώσουν. Βραβεία κλπ. Ας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε από τώρα, ώστε να μην μασσήσει κανείς/καμμιά/κανένα.

MenieK είπε...

@Ναπολέων μου, έχουν ήδη διοργανωθεί και μάλιστα με ενθουσιώδη υποστήριξη δες στο http://kourouna.blogspot.com/2007/05/blog-post_24.html#comments. Όσο για την αποσταθεροποίηση, οπως πάντα εσύ είσαι αισιόδοξος, κι εγώ απαισιόδοξη. Βλέπεις πρώτον δεν πιστεύω ότι είναι τόσο πολύπλοκο το οικοσύστημα, αλλά (και σ' αυτή την περίπτωση) επιπλέον, τα πολύπλοκα συστήματα έχουν πολλές αφύλακτες διαβάσεις...

@farinelli και τους επίδοξους ακόμα χειρότερα...

@Indikte πάντα καλόδεχτος και ναί, αυτό φωνάζει το κειμενάκι, δεν έχω υποχρέωση να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν για το γιατί γράφω...

@τάσο, όπως πάντα έτοιμος να προωθήσεις τις ιδέες σου, να καταγγείλεις, να διορθώσεις κακώς (κατά τη γνώμη σου) κείμενα... Σε σέβομαι απεριόριστα για τη συνέπειά σου, αλλά σε καμμιά περίπτωση δε συντάσσομαι κάτω από κανέναν σκοπό (ακόμα κι αν ατομικά δρω), δεν εξηγώ το γιατί γράφω (τι πάει να πει ξεκαθάρισμα, αν δλδ δεν αρέσει ο λόγος για τον οποίο γράφουν κάποιοι θα τους απαγορευτεί η γραφή) και αρνούμαι να δω τον blogoχώρο (σαν κάτι παραπάνω απ' ότι είναι και πάντως όχι) ως τον παράδεισο του ακτιβιστή (άλλη μια θολή έννοια που χωράει από τη Γένοβα, ως αυτούς που καίγανε το βιβλίο του Ανδρουλάκη και από τους Γκρινπισίτες ως τη Λούκα)

Suspect είπε...

ομορφες μοδες, ομορφα χανονται

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Μeniek, συμφωνώ αλλά που κολλάει? :)))

MenieK είπε...

@farinelli κολλλάει στους δημοσιογράφους που παίρνουν τη θέση των βαρβάρων. Οι επίδοξοι διαδικτυοδημοσιογράφοκριτικοαναλυτές είναι τα νέα μοντέλα αντικαταστάτες των βαρβάρων...

@suspect, αν η μόδα είναι με τον Αρμάνι, εγώ ψηφίζω Βίβιαν Γούεστγουντ...

ΤΑΣΟΣ είπε...

"...σε καμμιά περίπτωση δε συντάσσομαι κάτω από κανέναν σκοπό.."

Οι άλλοι τι κάνουν?

Γράφηκαν απλές διαπιστώσεις για το blogging γιά έτος 2007.
Σίγουρα δεν είναι παράδεισος του ακτιβιστή και δεν ξέρω αν εξελιχτεί σε μέσο ενημέρωσης.

"Γράφουμε για να: διαμαρτυρηθούμε, εκφράσουμε τις σκέψεις μας, μάθουμε, μην ξεχνάμε, μάθουμε να γράφουμε καλύτερα, έχομε ενδεχόμενα σχόλια άλλων. Γράφουμε απλές σκέψεις και χωρίς σκοπιμότητα. Προσπαθούμε και πρέπει να γράφουμε: απλά, σύντομα, με σαφήνεια και με τακτ".

Που διαφωνείς?

Τα γραπτά είναι σαν τα "αγαθά" πολλοί τα διαθέτουν (γράφουν) αλλά και πολλοί λίγοι αγοράζουν (διαβάζουν).

Δεν έχει κανένα νόημα οποιαδήποτε μορφή λογοκρισίας γιατί αν κάποος διαφωνεί δεν διαβάζει, δεν σχολιάζει η δεν ξαναδιαβάζει

MenieK είπε...

@τάσο, Νομίζω ότι εδώ θ' ανοίξει τεράστια συζήτηση. Να διευκρινίσω λοιπόν, εν πρώτοις, (και για να μην παρεξηγούμαι) δεν έχω καμιά αντίρρηση για το τι (ή το γιατί) γράφεις εσύ (το οποίο σε τελική ανάλυση δε με αφορά), άλλα δεν βλέπω γιατί τα σημεία του σχολίου σου (τα οποία αν δεν κάνω λάθος είναι και το μότο του blog σου), πρέπει να εφαρμοστούν και σε μένα (τον οποιονδήποτε εμένα). Θα απαντήσω λοιπόν συνολικά με ένα ποστ και τα μόνα σχόλια που κρατώ εδώ είναι κατ’ αρχάς τι εννοείς «Γράφηκαν απλές διαπιστώσεις για το blogging γιά έτος 2007»? Για το έτος 2008 θα αλλάξουν? Και όσο για λογοκρισία? εδώ, είναι ένα blog χωρίς κανέναν περιορισμό, όπου επιτρέπεται ο σχολιασμός σε όλους ανώνυμους και επώνυμους, συμφωνούντες και διαφωνούντες...

Οιωνoσκόπoς είπε...

Η ελεύθερη έκφραση είναι ελεύθερη έκφραση!
Αυτό εγώ, ως «νεοσύλλεκτος», νομίζω ότι είναι, πρωταρχικά, τα blog.

Και σκοπιμότητα να έχει μιά ελεύθερη έκφραση(κάποια, κάποιου είδους σκοπιμότητα όλοι έχουμε...) ποιός βλάφτεται;

Τα σεβάσματά μου.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εκ των προτέρων θεωρώ ότι αυτή η ιστορία, όπως άλλωστε και πολλά άλλα που τα ανακαλύπτουμε με καθυστέρηση και όχι εν τη γενέσει τους στην Ελλάδα, κάνουν ένα άλμα. Συνεχίζουν από εκεί που οι άλλοι έχουν φτάσει διανύοντας ένα μεγάλο δρόμο, οικειοποιούνται τα κεκτημένα τους, απολαμβάνουν των προνομίων τους, όχι μέσω της δικής τους πορείας αλλά δρέποντας τις δάφνες τους. Και έτσι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα χώρο σαφώς καθορισμένο από άλλους (εννοώ τους μη Έλληνες) και ακόμα χειρότερα οι οπαδοί αυτής της πρακτικής χρησιμοποιούν αυτή τη διαδικασία ως έξωθεν καλή μαρτυρία.
Έτσι έχει ήδη σχηματιστεί ένας συμπαγής πυρήνας διαχειριστών του χώρου εντός μας και ως ήταν αναμενόμενο, ως να είμασταν ρούχο υψηλής ραπτικής ή κατά το "έχω και κότερο" τη γνωστή ατάκα του Βουτσά, ένας άλλος χώρος εκτός μας που μας χρησιμοποιεί τσουβαλιάζοντάς μας ως τη δικιά του καλή μαρτυρία.
Το καλό στην όλη ιστορία είναι, ότι και οι εντός και οι εκτός δεν είναι παρά μια μειοψηφία (και αριθμητικά να το δει κανείς και όχι μετρώντας τα link)και μακρυά πολύ μακρυά από αυτούς υπάρχει ένας χώρος που εμμένει όχι να αναζητεί αλλά να καταθέτει τη ταυτότητα του, όχι προς κρίση, αλλά προς εκτόνωση και προς ανάγνωση μόνο.
Και εδώ ίσως τελικά μπορεί να βρει κανείς τη γοητεία του μπλόγκινγκ.
Προσωπικά εμένα η πρώτη ιστορία δε με αφορά, υπήρξαν δε φορές που θεωρώ ότι η επαφή με τους εκφραστές της πρώτης τάσης υπήρξε ως και προσβλητική για το μυαλό μου και όχι μόνο. Ακόμα θυμάμαι μια χαριτωμένη "ακτιβίστρια" του χώρου να μου ζητάει να ξεκουνηθώ, ως να ήμουν υποχρεωμένη να χορεύω στο ρυθμό που ο κάθε "ανώνυμος" (γιατί για μένα ανώνυμος σε αυτό το χώρο δεν είναι αυτός που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, αλλά αυτός που μέσα από το όνομα του προσπαθεί να κατοχυρώσει το ψευδώνυμό του)θεωρεί ότι ξέρει να χορεύει. Για να μη θυμηθώ την ευφάνταστη πρωτοβουλία, αλλαγή template που την ονομάζω εγώ, να τα βάψουμε μαύρα και ως κούτσουρα στοιχισμένοι να βγούμε στους δρόμους και όποιος προλάβει να μας καταγράψει εντός και εκτός. Το κακό είναι ότι εξαιτίας τους κάηκαν εκείνες οι φωνές που μη αφορώντας τους το ενδυματολογικό- επικοινωνιακό κομμάτι της ιστορίας απλά λέγανε "πάρτε την οργή σας και ελάτε να ξανακτίσουμε".
Στο κομμάτι λοιπόν που με αφορά μπλογκάρω γιατί πια λιγοστεύουν ως εξαφανίζονται από γύρω μου εκείνες οι παρουσίες που θα μπορούσα να συνδιαλλαγώ με όρους καθημερινότητας και εδώ μέσα βρίσκω ακόμα τέτοιες, παρουσίες με ονοματεπώνυμο που για μένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκείνα τα κομμάτια της προσωπικότητας τους που μοιράζονται μαζί μου.
Οι υπόλοιποι μπορούν να καταγράψουν τις παρουσίες τους σε όποια τεφτέρια θέλουν, δικαίωμα και υποχρεώση απέναντι σε ότι αυτοί έχουν ταχτεί να θεωρούν χρέος τους.
Και κάτι άλλο, όπως δεν θα με μαντρώσουν δεν θα επιτρέψω και να με πετάξουν έξω γιατί το μπλόγκινγκ με κάμπινγκ μοιάζει και όχι με ενοικιαζόμενα δωμάτια "οι αιωνίως διαμαρτυρόμενοι μπλόγκερ".
Καλό σας βράδυ
Υ.Γ. Ο υπολογιστής μου ξαναγύρισε, τώρα πόσο θα μείνει δε ξέρω.

MenieK είπε...

@νερίνα μου, τα είπες όλα...