"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

...κυρά, ξελογιάστρα, χρυσή...

Απανουτζήδες (αυτή η ατάκα της Μετεωρίτη έγραψε και καθιερώθηκε, τέλος...) και φερτοχαμουτζήδες αφήστε την πόλη μου ήσυχη.... Αυτό ξεκίνησε να είναι το σχόλιο στο ποστ του Ινδίκτου για το πού μένει… Αλλά, αυτή τη φορά ξεπέρασα και τον εαυτό μου σε φλυαρία… το «σχόλιο» κόντεψε να φέρει την Wordpress (η οποία δεν είναι και στα καλυτερά της τελευταία) στα όριά της, οπότε το μάζεψα (σαν καλό κορίτσι) και το έκανα ποστ. Εξ άλλου μια χρήση και μια λειτουργία των blog δεν είναι η αλληλεπίδραση και ο διάλογος? Το ξαναγράφω λοιπόν κι εδώ: Η Αθήνα ήταν και ΕΙΝΑΙ όμορφη. Η πόλη ΜΟΥ (κάτω από τα κουρέλια και τα χοντροπάπουτσα που της φόρεσε η αντιπαροχή, η τεράστια -εξ ανάγκης- εσωτερική μετανάστευση της δεκαετίας του 60 και η αλήστου μνήμης αισθητική της δικτατορίας τη δεκαετία του 70, με τα κτήρια τέρατα, για να την κάνουν να μοιάσει στη Ν. Υόρκη, τρομάρα τους) ήταν και είναι κούκλα. Η πόλη που εγώ μεγάλωσα και μεγάλωσαν οι γονείς και οι παππουδογιαγιάδες μου (γενιές πίσω Αθηναία), όχι απλά η πόλη που φτιάχνει η νοσταλγία μου, αλλά η πόλη όπου περπατώ κάθε μέρα ήταν και είναι ωραία. Η πόλη όπου γεννήθηκε η μητέρα μου κάπου στο λόφο του Σκουζέ, και για αυτό ο πατέρας μου την λέει "επαρχιώτισα" αφού αυτός γεννήθηκε λίγο πιο πάνω στον Κολωνό (κάτω απ’ την σκιά του Οιδίποδα, ο σεβάσμιος, ενώ στου Σκουζέ, σου λέει, ήταν περιβόλια, λίγο πιο κάτω άρχιζαν τα Σεπόλια –παρυφές της πόλης – και το Μπουρνάζι, άλλος δήμος…) ήταν και είναι μια πόλη καλλονή. Η πόλη όπου στις αλάνες τις στην πλατεία Αττικής έχω παίξει, η πόλη όπου έχω κάνει ποδήλατο από τον Άγιο Παντελεήμονα, ως την πλατεία Αμερικής (που ο μπαμπάς μου λέει πάντα με το παλιό της όνομα πλατεία Αγάμων), ήταν και είναι αισθησιακή. Η πόλη όπου στις αλάνες τις στη Φυλής και στην Ηπείρου, στην Αριστοτέλους και στην Αγ. Μελετίου, έπαιζα ποδόσφαιρο και δερνόμουν με τα άλλα παιδιά (για να γυρίσω σπίτι και να φάω κι άλλο ένα χέρι ξύλο, που γύριζα και τσακωνόμουνα «κορίτσι πράμα»), η πόλη που ήταν το σχολείο μου (9ο πρότυπο θηλέων στη Βάθη, δίπλα στα μπουρδέλα, με τις πόρνες να ξεκουράζονται στα καφενεία της περιοχής και να τσακώνονται με νταβατζήδες, που χαμήλωναν τις φωνές έξω από το σχολείο που κάναν μάθημα, πιθανά, τα παιδιά τους), ήταν και είναι φωτεινή… Η πόλη όπου πρωτοέκανα σκασιαρχείο 14 χρονών και πήγα στο περίφημο (τότε) ΣαβόΥ (με ύψιλον παρακαλλλλώ) στην πλατεία Βικτωρίας (άλλη μια πλατεία που οι γονείς μου ακόμη της δίνουν ένα όνομα παλλαϊκό: πλατεία Κυριακού), ήταν και είναι ζωντανή. Η πόλη που αφήσαμε, το 75 για τα προάστια, για ένα σπίτι με κήπο για τα παιδιά (μιλάμε λες και ξενιτευόμασταν έκανε η μάνα μου… πού μας παααας (ούτε στην παραμεθόριο να μας πήγαινε ο χριστιανός), δεν έχει συγκοινωνία (επισήμως κάθε τέταρτο ανεπισήμως κάθε Τετάρτη, αλλά το συνηθίσαμε), δεν έχει σουπερμάρκετ (πουθενά στην Αθήνα δεν είχε σοβαρό σουπερμάρκετ, μόλις είχε ανοίξει ο Σκλαβενίτης στο ποτάμι και φυσικά, ως εξωτικό delikatessen, ο ΑΒ στο Φάρο) δεν έχει φροντιστήρια για τα παιδιά – έτσι κατέληξα να κατεβαίνω κάθε μέρα στο κέντρο, στη Μασσαλίας στο Γαλλικό Ινστιτούτο γαλλικά, στην Πλατεία στο Βρετανικό Συμβούλιο αγγλικά, γυμνάσιο στο ένατο (στο Λύκειο, ευτυχώς, πήγα στο Λύκειο του Χολαργού - ολοκαίνουργο κτήριο, ούτε συγκρινόταν με αυτό στην Ακομινάτου, κόντευα να τα παίξω κι απ’ το πέρα δώθε - είπε να υποχωρήσει η Φράου Γκρέτσχεν, η μάνα μου), στο Ορόσημο στην Κάνιγγος φροντιστήριο (μιλάμε ενδοαστική μετανάστις), κοιμόμουν στα λεωφορεία, ευτυχώς τα έπαιρνα από το ένα τέρμα, στη Φανερωμένη και κατέβαινα στο άλλο τέρμα Ακαδημίας και τούμπαλιν, μόνο στον Κάβουρα στη Φειδιπίδου ξύπναγα - δλδ όοοολο το λεωφορείο των δέκα, γεμάτο μαθητές από τα φροντιστήρια, ξύπναγε, κατέβαινε, έτρωγε το μπιφτέκι του παππού και έπαιρνε το επόμενο), η πόλη μου ήταν και είναι ερωτική….

Μπορεί (όπως και κάθε πόλη της Ελλάδας που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου) να μην έχει αρκετό πράσινο… μπορεί οι δρόμοι της να είναι χαοτικοί… μπορεί στα πεζοδρόμιά της να είναι παρκαρισμένα τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα των ξύπνιων… μπορεί οι πεζοί, τα καροτσάκια των μωρών και των αναπήρων να σφηνώνουν και να αναγκάζονται να καταφεύγουν στο οδόστρωμα… μπορεί να μην έχει πάρκινγκ κι όπου έχει να είναι πανάκριβα…. Μπορεί να είναι βρώμικη, χωρίς κάδους ανακύκλωσης… μπορεί να είναι γεμάτη γιγαντοαφίσες με μπουζουκοτραγουδιαρηδες/άρες και σκισμένες αφίσες από τις προηγούμενες εκλογές… μπορεί οι δρόμοι της να είναι γεμάτοι λακούβες και τα πεζοδρόμιά της σπασμένα παντού… μπορεί…. μπορεί… μπορεί…

Όμως έχει το Ερέχθειο στην Ακρόπολη, το καινούργιο μουσείο Ακρόπολης, το κτίριο της Εθνικής με τη γυάλινη αυλή για να βλέπεις την ανασκαφή στην Πλατεία Κοτζιά, τον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα με το «Αίθριο» του Ζογγολόπουλου δίπλα στα αρχαιολογικά ευρήματα, το σταθμό της Ομόνοιας με την «Ουρά» του Κεσσανλή, το σταθμό του Πανεπιστημίου με το έργο του Μόραλη, τον σταθμο στον σταθμό Λαρίσης (γελοίο και ασύντακτο ακούγεται αυτό) με τα ανθρωπάκια του Γαϊτη, τον Δρομέα του Βαρώτσου στο Χίλτον, και τον γυμνό έφηβο του Απάρτη (τρυπημένο από τις μάχες του εμφυλίου) στην Καλλιρρόης και την πανέμορφη Κοιμωμένη του Χαλεπά στο Α΄ νεκροταφείο.

...έχει το πλακόστρωτο του Πικιώνη στου Φιλοπάππου, την έκθεση βιβλίου στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, τη ρομβία και τους πλανόδιους μουσικούς στην Ερμού, τον Στάβλο στην Απ. Παύλου στο Θησείο, την (εντελώς ανατολίτικη, μιλάμε οι τουρίστες πρέπει να παθαίνουν πολιτισμικό σοκ, όταν τη διαβαίνουν) Βαρβάκειο αγορά (με τους νυχτερινούς πατσάδες του Ίνδικτου και τις Αφρικανές πόρνες) στην Αθηνάς, τα μπουζουκομάγαζα, τη Σχολή Καλών Τεχνών και την (κούκλα πια) Βιοσώλ του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού στην Πειραιώς, τον Φωκιανό (όπου μαζεύονται τα Δευτερότριτα οι όλο ζωή παππούδες και παίζουν βόλλευ, μέχρι τελικής πτώσης) στη συμβολή Βασ.Όλγας και Βασ. Κωνσταντίνου.

....έχει τα παλιατζίδικα στην πλατεία Αβησσυνία και τον Luis Vuiton στην Βουκουρεστίου, τα παπουτσάδικα στη Χαρ Τρικούπη και το Ζάρα στη Σκουφά, τα κοσμήματα του Ruberize στην Σπ. Τρικούπη στα Εξάρχεια και τον Gavello στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι, τα μπαχαρτζήδηκα στην Ευριπίδου, την παλιά αγορά στο τέρμα της Φωκίωνος Νέγρη και το Άττικα στο Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού στην Πανεπιστημίου.

....έχει το Τζαμί Τσισδαράκη στο Μοναστηράκι, τους Άγιους Ασώματους στην Αδριανού, τη Ρώσικη Εκκλησία στη Φιλελλήνων, την Καπνικαρέα στην Ερμού και τον Αγ. Νικόλαο τον Ραγκαβά στην Επιχάρμου στα Αναφιώτικα.

....έχει το παζάρι των συλλεκτών στα συρματοπλέγματα της Αδριανού (δίπλα στην Ρωμαϊκή αγορά και την αρχαία βιβλιοθήκη), τα παλαιοβιβλιοπωλεία και παλαιοδισκοπωλεία στην Άστιγγος και στην Νορμάνου και το πατάρι της Εστίας στη Σόλωνος, την Πολιτεία στην Ασκληπιού, το καφέ στην Άγκυρα στη Σόλωνος και τον Ιανό στην Σταδίου.

...έχει τις παλιές μονοκατοικίες από τα Πετράλωνα ως το Θησείο και τον Αρειο Πάγο (πίσω από του Φιλοπάππου τον αρχαίο, όχι των Ξηρών και του Κούγια…), την πολυκατοικία με τις γοργόνες στη συμβολή Βασιλίσης Σοφίας και Β. Κωνσταντίνου, τη Ροζ πολυκατοικία στα Εξάρχεια, τα νεοκλασικά της Καλλιδρομίου, τις μεσοπολεμικές κατοικίες στην Ιθάκης στην Κυψέλη, που τις έκαναν πολύχρωμο χωριό οι μετανάστες και τις εργατικές κατοικίες στην Αλεξάνδρας…

...έχει το ρολόι του Κηρύστου και από πίσω το Χαμάμ στους Αέρηδες, την (εντελώς) Bauhaus Αμερικανική Πρεσβεία του Walter Gropius στη Βασιλίσης Σοφίας στην πλατεία Μαβίλης και δίπλα στην Σούτσου, του Λώρα, όπου τα ποτά σερβίρονται στο πεζοδρόμιο (εντελώς μιλάμε, κάτω καθόμαστε σαν τα άστεγα) και την καντίνα του Πολωνού με το καθαρότερο (και νοστιμότερο) βρώμικο στην πόλη.

...έχει τον Αστρολάβο δίπλα στη Δεξαμενή, (όπου οι Φιλιπινέζες βγάζουν τα σκυλιά των μεγαλοκυριών...) που κάθε Κ. Δευτέρα, μοιράζει χαρταετούς με έργα τέχνης και την Τεχνόπολη στο Γκάζι με τα φεστιβάλ κόμιξ, τζαζ, γκράφιτι, το City link με τις συναυλίες, το Jazz upstairs στο Bar Guru Bar στην πλατεία Θεάτρου με τις τζαζ βραδιές και στην Τριβωνιανού το Half note

...έχει τον Απόλλωνα στη Σταδίου και την Ααβόρα στην Ιπποκράτους, το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στη Στοά Βιβλίου, τον πολυχώρο στην Αθηναϊδα, το Εθνικό στην Αγ. Κωνσταντίνου, το Ολυμπιά στην Ακαδημίας (όπου στεγάζεται η Λυρικούλα – ξέρετε τι κλάμα έχω ρίξει εγώ εκεί στις Κάρμεν, στις Νόρμες και τις Τόσκες?), την Όπερα ακριβώς απέναντι, το Τραίνο στο Ρούφ επί της Κωνσταντινουπόλεως και το Αμόρε στην Πριγκηπονήσων.

...έχει το Αεριοφώς στην Ιάκχου και τα ορθάδικα στη Βουτάδων, το Πρυτανείο στη Βαλαωρίτου και τη Βιβλιοθήκη στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας (το Κολωνάκι είναι μάγκες), τον Πλάτανο στη Διογένους και το 48 πάνω από την γκαλερί της Ιλεάνα Τούντα στην Αρματωλών και Κλεφτών…

...έχει το Circus στην Ναυρίνου πίσω από το Παιδαγωγικό και το Χημείο, τα ορθάδικα στην Πανόρμου δίπλα στον Δαναό, το Tribeca, το ΕνΔελφοίς, το Dolce (παλιό Φίλιον) στη Σκουφά και την Αστοιβή στη Γιατράκου δίπλα στο Θέατρο Μεταξουργείο της Αννας Βαγενά…

...έχει την China(ή μάλλον την multiethnic) town της στο τρίγωνο Αθηνάς, Ευριπίδου και Σωκράτους και έχει το Πολυτεχνείο του Καυταντζόγλου Αβέρωφ και Πατησίων, την Grand Brettagne του 1874 στο Σύνταγμα και τη νεοκλασική τριλογία του Χάνσεν (Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη) στο τετράγωνο Ιπποκράτους, Ακαδημιας, Σίνα και Πανεπιστημίου) απέναντι από την οικία Ράλλη Πανεπιστημίου και Κοραή (που την έσωσε η Μελίνα)…

...έχει την παιδική βιβλιοθήκη, (όπου πήγαινα την κόρη μου τα Σάββατα, διαβάζαμε παραμύθια και ζωγραφίζαμε) κρυμμένη μέσα στον Εθνικό κήπο, το θέατρο μέσα στο πεδίο του Άρεως που κάνει τις συναυλίες το Indy free festival, το καφέ στο Αττικό Άλσος στα Τουρκοβούνια, (το πάλαι ποτέ Τάμα της Δέσποινας του Παπαδόπουλου ντεεε!) απ’ όπου βλέπεις ως την Αίγινα, το θεατράκι στο λόφο του Κολωνού, όπου σπρώχνουν τα καροτσάκια τους Αλβανίδες μικρομάνες και τα μονοπάτια που τρέχουν οι δακτυλοδυχτούμενοι/ες ελληνες/ιδες joggers στον λόφο του Αρδητού, πάνω από το Καλλιμάρμαρο.

Σιγουρα στα τελευταία εξήντα χρόνια (ακόμη και στα τελευταία 35 που μπορώ να θυμηθώ εγώ) η πόλη άλλαξε. Μπορεί να χάθηκαν οι γειτονιές, οι αλάνες, οι μονοκατοικίες που τόσο νοσταλγικά φέρνουμε στο μυαλό μας όσο μεγαλώνουμε, αλλά η πόλη δεν χάλασε... Δεν γίνεται χειρότερη η Αθήνα, αλλάζει και γίνεται μια όλο και πιο ευρωπαϊκή, μεγαλούπολη, μια μεγαλούπολη, με δομές που δεν αρέσουν, που είναι ξένες στους κατοίκους της και, ενώ τις χρησιμοποιούν δεν σκοπεύουν να τις αποδεχτούν. Οι κάτοικοί της Αθήνας (σε ποσοστό 80% γεννημένοι εκτός αυτής) δεν την αγάπησαν, δεν την αγαπούν κι έτσι δεν την προστατεύουν. Οι περισσότεροι αισθάνονται περαστικοί από εδώ, εσωτερικοί μετανάστες της ανάγκης, και ονειρεύονται (από τώρα) την σύνταξη στο χωριό. Έτσι, δεν την πονάνε (ούτε καν ψηφίζουν εδώ), την ξεζουμίζουν και είναι οι ξυνισμένες φάτσες τους /μας (κάθε πρωί, έτοιμες να τσακωθούν, για το προσπέρασμα, για το πάρκινγκ, για τον καφέ, για τη θέση στο λεωφορείο, αλλά στην πραγματικότητα γιατί δεν ξύπνησαν στο (φαντασιακά) ειδυλλιακό χωριό τους), που την υποβαθμίζουν και, εν τέλει, την ασχημίζουν...

28 σχόλια:

Stratos Bacalis είπε...

Πειράζει που την αγαπάμε μερικοί και από εμάς τους βόρειους? :-)

ΤΑΣΟΣ είπε...

Οποιος έχειζήσει στην Αθήνα λέει ψέματα όταν λέει ότι μπορεί να προσαρμοστεί κάπου αλλού.

Μιά Πόλη που μπορεί να κάνει κανένας ότι φανταστεί η ψυχή του

MenieK είπε...

@Sandman, ίσα ίσα...

@τάσο, υπάρχει νομίζω ένα τραγούδι που λέει ...πήρες την Αθήνα στα μπαγκάζια σου... ή κάτι τέτοιο

νατασσΆκι είπε...

Έφυγες μες την καταχνιά
Κι ο Πειραιάς, κι ο Πειραιάς μου εφάνη
μια μαύρη κι άσπλαχνη γωνία ένα παλιολιμάνι

Έφυγες και πήρες, πήρες την Αθήνα
μέσα στα μπαγκάζια σου και πας
Που είναι η Καστέλα που είναι η Ραφήνα
Που είναι τ' ακρογιάλια της χαράς
Στους δρόμους μόνος τριγυρνώ
Ξένος σε ξένη γη πατώ

Έφυγες μες την καταχνιά
Κι ο Πειραιάς, κι ο Πειραιάς πεθαίνει
ποια να ‘ναι τούτη η μαύρη γη η έρημη και ξένη

(το τραγούδι που ζητήσατε - πρώτη φορά στο "σπιτικό" σας, να φέρω το κατιτίς μου... ;) )

Καλησπέρα.Από τις αναφορές στις περιοχές, έχουμε ζήσει στις ίδιες γειτονιές - αλλά μάλλον με χρονική απόσταση... Πάντως, δημοτικό πήγα κι εγώ στην Ακομινάτου! :)
Η Αθήνα είναι όμορφη - αρκεί να έχεις διάθεση να την "προσέξεις" - εγώ αυτό λέω. Δεν μένω πια στο "κέντρο", αλλά εκεί έζησα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια, και δεν θα το άλλαζα εύκολα...
:))
Πολύ όμορφο το κείμενο!

the navigator είπε...

Εγώ παιδί γέννημα θρέμμα προαστίου, ζω κυριολεκτικά στο κέντρο....και γουστάρω απίστευτα να περπατάω από το Μοναστηράκι μέχρι την Νεάπολη με ένα σωρό αφορμές...

Την αγαπώ αυτή την πόλη...

για αυτό και συχνά την κρίνω πολύ αυστηρά...

δεν της κρατώ όμως κακία...

ελπίζω και αυτή να σκέφτεται τα ίδια για μένα !

MenieK είπε...

καλώς το νατασάκι... ευχαριστώ και για το κέρασμα και για τα καλά λογάκια, όσο για τη χρονική υστέρηση... πριν από λίγο παραπονιόμουν στο blog του Ίνδικτου ότι είμαι η γιαγιάbloger, σαν αυτή την ισπανίδα που βρήκε το λινκ η Τζο ;)

@navigator, κι εγώ citymouse είμαι. Αν και μένω πια στα προάστια, όλο στο κέντρο σέρνω το σαρκίο μου :)

νατασσΆκι είπε...

καλά, δεν φαντάζομαι και τόοσο γιαγιά (αλλά είμαι ευγενικό κορίτσι και δεν ρωτάω...;) )

Καλό βράδυ.

MenieK είπε...

@νατασάκι καλά κάνεις που είσαι εξαίρετη κοπέλα και δε ρωτάς, σκύψε να σου το πω στ' αυτί: 43

Αντί να φάμε καμιά τριάρα (που θα την τρώγαμε αν έμπαινε το σουτ του Ρουμπίνιο) λευκή ισοπαλία... ΟΚ, θρύλος rules και god save Νικοπολίδη!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Φοβερό κείμενο!!! (εγώ θα έβαζα και λίγο Παγκράτι μέσα που το αγαπώ πολύ)

Άκου ΜΕΝΙΕΚ μιά ιστορία.
Ο Προπάπους μου ήταν από την Αθήνα, ήρθε στην Θεσ/νικη δάσκαλος γύρω στα 1900 στο Ελληνικό σχολείο της πόλης. Η μιά του κόρη (είχε 7!!!) επέστρεψε στην Αθήνα όπου έζησε στην Φραντζή ( είναι ο δρόμος με τα σκαλοπάτια που καταλήγει η Μπενάκη μετά τον Στρέφη.
Όλα αυτά τα αγνοούσα και τα έμαθα όταν το '85 τυχαία, νοίκιασα σπίτι στην Μπενάκη 4 σπίτια μακριά από εκεί!!!
(κάτι οδήγησε τα βήματα μου μάλλον)

tzotza είπε...

φοβερο ποστ meniek!!!
εγω με τα παδια μου παμε καθε σ/κ καπου βολτα στην αθηνα..ειναι πραγματικα γεματη απο εκπληξεις..κανεις στα στραβα ματια στα ασχημα και βλεπεις την ομορφια οταν θελεις..
ξεχασες και κατι ακομη που υπαρχει..
υπαρχουνε μονοαδικοι ανθρωποι που κανουνε την διαφορα μεσα στην πολη μας και τους συναντας παντου αν εχεις ανοιχτα αφτια και καρδια..

δεν ηξερα για την παιδικη βιβιοθηκη μεσα στο εθνικο κηπο!!μονο στο παιδικο μουσειο στην πλακα πηγαινω τις μικρες μου! (ο γιος πια δεν ακολουθει..ευτηχος εχω 'καβαντζα' ακομη τις κορες!!! :)))

μια ομορφη μερα να εχεις!!!
φιλια!!
:)

adaeus είπε...

Aπλά υπέροχο :) Τέτοια θέλω να διαβάζω κάθε πρωινό, πριν ξεκινήσω τη δουλειά μου. Σματς

Μετεωρίτης είπε...

meniek,
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το υπέροχο post!

ΛΑΤΡΕΥΩ την πόλη μου και δεν την αλλάζω με καμία.
Αυτό όμως που με έκανε να μείνω με το στόμα ανοιχτό (τώρα το έκλεισα) ήταν το κοινό μας "παρελθόν".


Γεννήθηκα στον άγιο Παντελεήμονα, Αλκαμένους ήταν το πρώτο μου σπίτι.
Κάγκελα. Εγώ, μωράκι, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, χαμογελαστά μπαλκόνια.

Τα πατρικά μου σπίτια βρίσκονται στον Κολωνό!! Μονοκατοικία με λευκά σκαλοπάτια που ο χρόνος έχει αφήσει πάνω τους τα βήματά του... απίστευτο μωσαϊκό, αναλλοίωτο και απαράμιλλης αισθητικής, κήπος και ταράτσα! Εκεί επίσης βρίσκεται και το διαμέρισμά μας, εκεί μείναμε μέχρι και το Γυμνάσιο.
Κάποια στιγμή η μονοκατοικία θα ακολουθήσει το καθεστώς της αντιπαροχής. Παρόλο που ήθελα να κάνω ένα μίνι πνυεματικό κέντρο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, η μαμά μου συνέστησε να απορρίψω τους συναισθηματισμούς και να ενδώσω στις ελκυστικές οικονομικές προτάσεις των μηχανικών...

Και τώρα, ΧΟΛΑΡΓΟΣ.
Η πιο αγαπημένη μου περιοχή!!!

Πέρα από τις κοινές μας περιοχές όμως, θα ήθελα να α΄ναφέρω τα δικά μου favorits:
-Πολεμικό Μουσείο!
Ραντεβού "στα αεροπλάνα" και με τα πόδια Κολωνάκι...
-Παγκράτι, Μερκούρη, Φρύνης, Υμηττού. Πολυαγαπημένοι, busy δρόμοι γεμάτοι ζωή...
-Μετς. Περιοχή-διαμάντι!
-Λυκαβηττός!
Πόσες φορές έχω χαθεί προσπαθώντας να βρω το "καφέ" εκείνο...
-Εξάρχεια και τα παιδικά μου χρόνια να δείχνουν ταυτότητα στους μπάτσους (με τον μακαρίτη τον Λεντάκη, η τελευταία φορά που έκατσα πλατεία...)

...και τόσα άλλα!
Η Αθήνα έχει πάρα πολλά πρόσωπα και τα αγαπώ όλα εξίσου.
Την παρακμή της Βικτώρια, τους στενούς δρόμους της Κυψέλης, τα θέατρα στο κέντρο, το θερινό ΝΕΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ..

Λατρεμένη Αθήνα, μοναδική!!!

MENIEK,
πάρα μα πάρα πολύ όμορφο το post!
Με έκανες να ανοίξω το παράθυρο εδώ, κοντά στα Εξάρχεια/Αλεξάνδρας και να δω με άλλο μάτι τη θέα που αντικρίζω τα τελευταία 3 χρόνια!

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!

MenieK είπε...

με κάνετε και αισθάνομαι πολύ άβολα όλοι σας, πάντως σας ευχαριστώ :)


@ινδικτε, τελικά όλα είναι καρμικά... όσο για το Παγκράτι... μόνο τον Λέντζο ξέρω η άσχετη :)

@tzotza, πολύτιμο πράγμα η καβάντζες σου... Ρώτα εμένα που είμαι πλέον η υπο αναίρεση μάνα :)

@Adaeus μου, συνοδοιπόρε στις μεγαλύτερες αταξίες μου, σμουτς επίσης...

@μετεωρίτη, οι κοινές προσλαμβάνουσες, είναι λογικό να φέρνουν τα άτομα κοντά, ακόμα και σε virtual πραγματικότητες.

@Adaeus και @μετεωρίτη, σχετικοάσχετο (της Κερασιάς να μην επαναλαμβάνομαι...) ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ...

Suspect είπε...

ευγε!

Roadartist είπε...

Καλησπέρα!!! Καινούργια οπότε.. σε χαιρετώ και σε προσκαλώ στο blog μου! Τι να πρωτοσχολιάσω? Υπέροχο post, πραγματικά πάρα πολύ όμορφο! Ναι γι'αυτό αγαπάμε την Αθήνα! Για όλα όσα έγραψες! Να'σαι καλά!

MenieK είπε...

@suspect, thnx

@roadartist, καλώς ήρθες και καλό blogoταξίδι :)

afrodiet είπε...

Αυτό το όμορφο οδοιπορικό σε πόλη και αναμνήσεις κλείνει με τον πιο εύστοχο επίλογο. Την πικρή διαπίστωση της Αθήνας που ...γκριζάρει.
Αν και γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα αναγνωρίζω τη μεταμόρφωση της σύγχρονης πόλης, γιατί τα ίδια έπαθε κι ο ... Πειραιάς μου.

Πάντως για να ξέρεις, οι Πειραιώτες με την Αθήνα έχουν μια περίεργη σχέση:
Πρώτο, νομίζουν ότι είναι μία (μπαίνουν στο ταξί και λένε 'στην Αθήνα παρακαλώ', και φρικάρει ο επαγγελματίας!).
Δεύτερο, τη βλέπουν καχύποπτα γιατί είναι η πόλη του εχθρού, του Παναθηναϊκού (έγραψα αυτή τη λέξη;).
Και τρίτο, είναι το άλλοθί τους για αργοπορία σε ραντεβού, ή λόγος Μεγάααλης κούρασης (έμπλεξα στην Αθήνα μωρέ σήμερα).

Πολύ ωραίο κείμενο anyway!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Διαβάζοντας το ποστ έκανα τρία πράγματα:
1/ Τσεκάρησα όλο το μπλογκ μου και όπου βρήκα αρνητική αναφορά για την Αθήνα την έσβησα
2/ Συγκέντρωσα τα μέρη σου για να τα επισκεφθώ σε μια μονοήμερη επίσκεψη, γιατί από το κείμενο σου αυτή η αίσθηση μου έμεινε. Όλα μαζί τώρα!!!!
3/ Συμφωνώ σε όσα λες, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Η καρδούλα μου είναι αφημένη στη Θεσσαλονίκη.
Καλό σου βράδυ
Υ.Γ.Ούτε ψύλλος στο κόρφο του καλόπαιδου που σε "θύμωσε" :)))

MenieK είπε...

@afrodiet, με τπτ δεν φρικάρουν οι ταρίφες... με τπτ, όσο για τον εχθρό... ε, καλά τώρα, εγώ ζω περικυκλωμένη τόσα χρόνια (δεν το πα το όνομα και κέρδισαν κι όλας σήμερα...) farinelli εσύ δεν συμπεριλαμβάνεσαι στους εχθρούς:)

@νερίνα μου, εμένα πάλι η καρδούλα μου ενδημική, εντελώς :)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ που έλλειπα...πότε θα διαβάσω και πότε θα σχολιάσω?????
Θα με περιμένετε??????

Ανώνυμος είπε...

Θέλω και εγώ Αθήνα!!!!!!!!!!!!!!!

Stratos Bacalis είπε...

όμορφα ήτανε....και πάλι είδα τόσο ωραία μέρη και πράγματα και πάλι ήμουν με ωραίους ανθρώπους...Πάντα ένα κομμάτι από την καρδιά μου είναι Αθήνα,είναι μερικές πόλεις που σου το κάνουν αυτό, για μένα, εκτός από Αθήνα, Παρίσι, Σικάγο και Όσλο. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά.

Ανώνυμος είπε...

Meniek είμαι καινούρια αναγνώστρια του Blog και θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό το Post!

Δυο λόγια για την δική μου εμπειρία:
Εγώ μεγάλωσα Κυψέλη και μετακόμισα πριν 15 χρόνια Ν. Ψυχικό. Όταν έφυγα από τους γονείς μου ήρθα να μείνω Εξάρχεια. Την αγαπάω αυτήν την περιοχή -όπως και όλο το κέντρο της Αθήνας- γιατί αισθάνομαι ότι προσφέρει μια αγκαλιά προς όλους όσους την δουν με τρυφερότητα. Αποτελεί ένα άσυλο πολυμορφίας. Εμπεριέχει την έκπληξη και το απρόβλεπτο, γι’ αυτό και δεν είναι ποτέ βαρετή ή "γκρίζα". Αν όλοι μας την νιώσουμε ως μια προσωπικότητα που εξελίσσεται με τα όμορφα και τα άσχημα της μπορούμε να την αγαπήσουμε. Εξάλλου η αγάπη έρχεται όταν δούμε και τις αδυναμίες - ελαττώματά των ανθρώπων μας, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για μια πόλη;

Κλαζoμένιoς είπε...

@ meniek

Ωραία η περιγραφή σου, της Αθήνας ΣΟΥ. Κι αυτό τα λέει όλα γιατί υπάρχει και η Αθήνα αλλουνών. Άστα...
Όμως λες τόσα και τόσα που ΕΧΕΙ και παράλειψες να γράψεις για εκείνο που ΔΕΝ έπρεπε να έχει: Τους Αθηναίους...
Όσο για την αποκάλυψη της ηλικίας σου, σιγά το βύσσινο. Εγώ ήδη την είχα υπολογίσει από το ωραίο, όπως προείπα, κείμενό σου.

Ούφ! Φχαριστήθηκα τις 3 κακίες μου. Δεν βρίσκω όμως άλλη...

MenieK είπε...

@Joαννάκι, με ρέγουλα οι πρωτεύουσες... Ελπίζω όλα να πήγαν καλά :)

@sandman, ελπίζω να ξανάρθεις σύντομα και να περάσεις εξ ίσου καλά

@loukritia, στο Ν. Ψυχικό, γεννήθηκε η κόρη μου, έπαιξε στις παιδικές του χαρές, έκανε βόλτες με το ποδηλατάκι της στα παρκάκια του, έχει έναν πολύ ξεχωριστό χώρο στην καρδιά μου. Και παρ' όλο που λατρεύω το κέντρο (σήμερα έχει μους σοκολά στο Λιβάνη, με τους γέρους), δε μεταφερόμαστε (κι ο καλός μου city mouse παγιδευμένο στα προάστια) προς το κέντρο άλλα όλο και πιο βόρεια (Χαλάνδρι), καθώς δυστυχώς πρέπει να παραδεχτώ/ούμε, ότι είναι πια ένας χώρος ακατάλληλος για να μεγαλώσεις παιδιά

@κλαζομένιε, ο Foucault έλεγε κάτι που μου αρέσει πολύ. Σέβομαι τόσο πολύ την αλήθεια που δέχομαι ότι ο καθένας έχει τη δική του :)

Ανώνυμος είπε...

Γιατί με ρέγουλα???? :-(
Επειδή ήμουν "7 χρόνια στο γύψο" και ποιος ξέρει πόσα θα κάνω ακόμη για να ξανάρθω στην Πρωτεύουσα???
Εξάλλου τη Θεσσαλονίκη τη λέμε "συμπρωτεύουσα", δε μετράει!!! ;-)

DAKIS είπε...

ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΘΗΝΑ!

MenieK είπε...

@dakis, με κριτική διάθεση πάντα άλλα ναι Αθήνα και πάλι Αθήνα.. Καλως ήρθες :)