...Για τις Άννες του Adaeus...

Κανείς δεν καταλάβαινε πως έφευγες.
Ενσωματώθηκες σε ξένη,
συμπαρασύρουσα αναχώρηση,
του θέρους.
Έκανες ότι έκανε ο καιρός:
μίκραινες όσο μίκραινε η μέρα
κι αποχρωματιζόσουν στων δέντρων
τον αποχρωματισμό.
Αθέατη, τοπίων καραβάνια ακολουθούσες,
που κύλαγαν αργά προς άλλην όψη.
Και λέγαμε φεύγει η ωραία εποχή.
...................................................................

....Υφή συνεπάκολουθου
είχε η άφιξή σου,
άλλης συμπαρασύρουσας αφίξεως,
του θέρους.
Τόλμας ότι τολμά το φως,
μεγαλώνεις με το μεγάλωμα της μέρας,
και με τους κόπους του ήλιου
απόκτησες ολόκληρη τροχιά.
Όσο για τη φωνή που έχεις,
για κείνα τα τραγούδια που ανεβάζεις
στης νύχτας τα ψηλά υπνοδωμάτια,
δεν είναι λόγος: έτσι τραγούδαγε κι ο Αύγουστος
Ακούγαμε και λέγαμε ήρθε η ωραία εποχή.
................................................................
Έλαχιστα προσαρμοσμένο το ποίημα της Κ. Δημουλά (είμαι σίγουρη πώς δεν θα την πείραζε κι αν το ήξερε) αφιερωμένο στις δυο πιο λατρεμένες γυναίκες του Adaeus (κι από τις πιο αγαπημένες μου κι εμένα).
Γι αυτή που έφυγε νωρίς, αιφνίδια και τόσο ήσυχα και γι αυτήν που ανέλαβε ανθίζοντας να φωτίζει και να γλυκαίνει τη ζωή του (και να βοηθά και εμάς να τον ανεχόμαστε.....)