"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Ηamlet reloaded....

Όπως κάθε μαθητής της Πρώτης Προκαταρκτικής (εγώ με την απορία τι είναι προκαταρκτικό και τι εντός μαθήσεως θα πεθάνω) αγγλικού φροντιστηρίου γνωρίζει το To be είναι το βοηθητικό ρήμα ΕΙΜΑΙ...

Ο μικρός Βασιλάκης Ρώτας πάλι. σ’ εκείνο το συγκεκριμένο μάθημα είχε κάνει κοπάνα (ίσως πάλι να έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι του και η αγγλοδιδάσκουσα να μην έδωσε και μεγάλη σημασία στο μαθησιακό κενό του), βοήθησε και η απεγνωσμένη αναζήτηση της ρίμας και του μέτρου (στην ωριμότητά του πλέον ο λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφεύς) κι έτσι το μεγαλύτερο υπαρξιακόοντολογικό δίλημμα όλων των εποχών το to be or not to be «να είσαι ή να μην είσαι» (έστω «να υπάρχεις ή να μην υπάρχεις») στην Ελλάδα έγινε «να ζει κανείς ή να μη ζει» χάνοντας το νόημά του, προς μεγάλη απογοήτευση του Άγγλου βάρδου, που ακόμα (αν και όχι μόνο γι’ αυτό) γυρνά στον τάφο του.

Ο έλλην τώρα (που είναι γνωστό με πόση τελειομανία, κλασικοφιλία και ευρύτατη θεατρική παιδεία διάγει τον βίον του), ακριβώς λόγω αυτού του ερμηνευτικού προβληματακίου της οντολογίας του μύθου του Δανού πρίγκηπα, ψιλοσνομπάρει τα κλασικά ανεβάσματα του Άμλετ του Σεξπίρου (άσε που η πλήρης εκδοχή του έργου είναι τέσσερεις ώρες και τα ελληνικά θέατρα έχουν άβολες καρέκλες, πανάκριβο μπαρ με αγενείς barwomen και εξαιρετικά προβληματικές τουαλέτες) και αναζητεί εναλλακτικές εκδοχές που να καλύπτουν τις οντολογικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις του (και να μην του κοστίζει η γρανίτα σαμπάνια).

Τέτοιες εκδοχές προσφέρει αφειδώς η αγγλοσαξονική και γενικώς η δυτική θεατροπαραγωγή, η οποία έχει ασχοληθεί εκτενέστατα με το ζητηματάκι, έχει αναγνωρίσει τις ισορροπίες του περίφημου μονόλογου, όπου το υψιπετές συνταιριάζεται με το χαμερπές και το πνευματικό συμπληρώνει θαυμαστά το σωματικό κι έχει φροντίσει (αλλάζοντάς του, συνήθως, τα πετρέλαια) να το μετατρέψει από όπερα, της οποίας το λιμπρέτο είναι βασισμένο σε προσαρμογή (άλλή μια αιώνια απορία μου: τι είναι αυθεντικό, τι μεταγραφή, τι βασισμένο και τι λογοκλοπή, αλλά τέλος πάντων) του Δουμά (sic!), μέχρι ταινία με τον ό,τι-θέλουν-οι-γυναίκες-braveheart Mel Gibson....

Στο καπάκι διάφοροι δραματουργοί (ζηλώσαντες τη δόξα των Ιμπσεν, Ο’ Νιλ, ει μη και του ίδιου του Σεξπίρου) φρόντισαν να δανειστούν το οντολογικό του Άμλετ, ώστε να αναδείξουν τα σύγχρονα υπαρξιακά, βλέπε του Tom Stoppard's το Rosencrantz & Guildenstern Are Dead, το Hamletmachine του Heiner Müller (και άλλα τα οποία προφανώς αγνοώ, καθώς θεατρόφιλη, θεατρόφιλη, αλλά μην το παρακάνουμε κι όλας...) αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, ότι όσο περισσότερο περιμένουμε τον Γκοντό (ναι το ξέρω ότι αυτός είναι από άλλη δραματουργική σχολή, αλλά εμένα αυτός μου συμπλήρωνε το νόημα, μη σας πω ότι εκφράζει και το οντολογικό μου άψογα), τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να έρθει...

Επειδή όμως ημείς (ως παρέα, ως οικογένεια, ως ζεύγος αλλά και ενίοτε κατά μόνας) είμεθα επίμονοι και δεν σταματούμε να αναζητούμε τη λύση του διλλήματος, Τρίτη βράδυ μέσα στο βαρύ χριστοδούλειο πένθος (που υπόρρητα έθετε το ερώτημα: τι είναι ο άνθρωπος? τι είναι ο θάνατος? τις μου εστί πλησίον? τι ώρα είναι η παράσταση? κ.α. να μη σας κουράζω τώρα και κλέβω και τη δουλειά από τον Γιανναρά) και το ακόμη βαρύτερο ψοφόκρυο (που μας έβαζε στο κρύο κλίμα της Ελσινόρης και την παγωνιά του θανάτου που υποφώσκει στο κάστρο, στις τάφρους, στις ακτές, τις λεωφόρους και τα σοκάκια)... βρεθήκαμε στο Soul stereo να παρακολουθούμε άλλη μια πρωτοποριακή παράσταση έξι πολύ (αλλά μιλάμε για πολύ) νεαρών (και ταλαντούχων) παιδιών, εις εκ των οποίων ο Γιάννης, το έτερο ήμισυ της Μετεωρίτης (παρεμπιπτόντως κούκλος στην παράσταση με το κόκκινο γυαλί), το Άμλετ reloaded (αυτό τώρα πώς θα το μεταφράζαμε στα ελληνικά?), αγνώστου εις εμέ συγγραφέως.

Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναπαρευρεθεί σε παρόμοια εκδήλωση τεατράλε, όπου οι ηθοποιοί μπαίνουν μαζί με τους θεατές στο μπαράκι αναζητώντας τη θέση τους πείθοντας μας όλους ότι οι θέσεις είναι αριθμημένες και κάνοντας μας να αναζητούμε στο εισιτήριο το νούμερο μας (τελικά τα νούμερα ήμασταν εμείς που φάγαμε τόσο εύκολα το happening των - γλυκύτατων, το είπα ή το ξέχασα? - παιδιών), οπότε γοητεύτηκα (και σας τα λέω για να ζηλέψετε). Επειδή, φυσικά, δεν υπήρχαν αριθμημένες θέσεις, βολεύει και το μέγεθός μου, εγώ χώρεσα πάνω στο ηχείο, ενώ η υπόλοιπη παρέα βολεύτηκε σε σκαμπό του μπαρ και καναπέδες. Ως μπόνους (που είμαι καλό κορίτσι petite et raffinée) είχα το ποτάκι μου και κάπνιζα και το τσιγάρο μου, άρα ήμουν εξαιρετικά άνετα, ήταν κι ο καλός μου μακριά, άρα κανείς δε με γκρίνιαζε, το παιδί μου κοιμόταν στη φίλη της άρα κανείς δε με σκότιζε στο κινητό, το θέαμα (εδώ δειλά θα μπω στα χωράφια του Γεωργουσόπουλου αλλά θα με συγχωρήσετε και όταν μου κάνει τη μήνυση ο σεβάσμιος πλην χολερικός κριτικός, θα προβάλετε ως υπερασπιστικό επιχείρημα την καλή μου προαίρεση...) ήταν πάνω από τον μέσο όρο πολλών συμβατικών παραστάσεων (ανέφερα ότι ο Γιάννης ήταν κούκλος με το κόκκινο γυαλί??) άρα πέρασα εξαιρετικά.

Τα (πολύ όμορφα και γοητευτικά, σε περίπτωση που δεν το έχω ήδη επισημάνει) παιδιά απόδωσαν με μεράκι και συγκινητικό (στην αρχαία του έννοια της αγάπης προς την τέχνη) ερασιτεχνισμό το (αποδεκτό, αν και αρκετά αμερικάνικο κατ’ εμέ) κείμενο, χόρεψαν (παρεμπιπτόντως έχω να προτείνω στη βουλή των Ελλήνων – και την Ευρωβουλή, αν χρειαστεί – να απαγορέψει δια νόμου στους άντρες – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – να χορεύουν), αποδόμησαν με επιτυχία το σεξπιρικό εργάκι, (με την Οφηλία και τον ίδιο τον Άμλετ, οι μόνοι που εμφανίζονται στην παράσταση, να παραπέμπουν από το ελισαβετιανό θέατρο ως την κομέντια ντελ άρτε και το γαλλικό μπουλβάρ), ακύρωσαν τους σεξπιροθεωμενοαναλύοντες (αν και μέσα από τις στερεοτυπικά χαζές γυναίκες και τον αρχετυπικά επιφανειακό αρσενικό) και συνέδεσαν το οντολογικό και τη μεταφυσική αναζήτηση του 1600 με τις σεξουαλικές νευρώσεις του 2000 (σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα τελική σκηνή όπου οι ηθοποιοί βομβαρδίζουν ο ένας τον άλλο με τα εσωτερικά τους νοήματα αντικατοπτρισμένα εντός της δράσης του Άμλετ), χωρίς να κάνουν το Σέξπιρ να γυρνά στον τάφο του.

Και επειδή όπως λέει και ο Γιάννης/Walter (μήπως λησμόνησα να τονίσω ότι το κόκκινο γυαλί του είναι το κερασάκι στην τούρτα της παράστασης?) σε κάποια στιγμή στην παράσταση (για τους Rosencrantz & Guildenstern) δεν έχει σημασία ποιος είναι ποιος, όλα τα παιδιά συμμετείχαν σε μια συλλογική προσπάθεια που κάνει το θεατή να μη θεωρεί ότι «απώλεσε την ημέρα (ή μάλλον τη νύχτα)».

Εμείς περάσαμε πολύ όμορφα, στη συνέχεια κατεβήκαμε και στο κάτω μοδάτο, αλλά όχι πολύ δήθεν, μπαρ (ίσως βοήθησε και η Τρίτη, το ψοφόκρυο, το πένθος και ότι πρέπει να μιλάς δυο ξένες γλώσσες για να κυκλοφορήσεις στην Ευριπίδου βράδυ) και συνεχίσαμε το ποτό (ώσπου από κάποια στιγμή και μετά κυκλοφορούσε αίμα στο αλκοόλ μας) και σας το συστήνουμε (χωρίς αναρωτήσεις αυτή τη φορά) ανεπιφύλακτα...

38 σχόλια:

adaeus είπε...

Πόσα σε λάδωσε η κ. μετεωρίτου για να τα γράψεις αυτά???? (Ετσι για να μάθετε να πηγαίνετε μόνοι σας)...

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ θα απαντήσεις στον adaeus????

:))

Έτσι για μην μείνω με την περιέργεια!.....
(άσε τις παροιμίες με τις "γατούλες και την περιέργεια"...Είναι εγγλέζικες και δεν πιάνουν!!!!)

indictos είπε...

"κάνει το θεατή να μη θεωρεί ότι «απώλεσε την ημέρα (ή μάλλον τη νύχτα)»."
And this is the point, not?

Θα ήθελα να 'μαι εκεί.


(Χολερικός ο Ακαδημαϊκός;;; Φωτιά θα πέσει να μας κάψει)

MenieK είπε...

@adaeus, να κάτσεις στ' αυγά σου... έσυ έχεις μικρά παιδιά χεχεχε (σατανικός γέλωτας!!!)

@jo, σιγά μην απαντήσω, αλλά καλή μου, πώς νομίζεις ότι μετά κυλούσε αίμα στο αλκόολ μου?

@indiktέ μου, ακριβώς αυτό είναι το point,

λυπάμαι που δεν ήσασταν εκεί...

adaeus είπε...

Μεγειά το νέο LOOK.

ΤΑΣΟΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΤΑΣΟΣ είπε...

Δεν βλέπω θέατρο, Βλέπω τουλάχιστον δύο θεατρικές παραστάσεις το χρόνο (και αρκετές μουσικοχορευτικές -musicals?)
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι αντιγράφουν το αρχαίο δράμα αν και γνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα στο Σαίξπηρ και την αρχαία τραγωδία.

Διαφωνώ με τη νέα εμφάνιση αν και δεν μου πέφτει λόγος. Ενοχλεί τα μάτια.

habilis είπε...

Tωρα εδω που τα λεμε ,μια χαρα ηταν η βραδια .Το ρισκο μιας βραδιας στο θεατρο το πληρωνεις καμια φορα πολυ ακριβα οσο και προετημασμενος ψυχολογικα και να εισαι .Εχω δει ουκ ολιγες φολες και πλεον το περισοτερο ενδιαφερον μετα το θεατρο [και το απολαμβανω] ειναι η κριτικη μετα μανιας στην παρεα .Καθε ενας βλεπει διαφορετικα πραγματα σε μια παρασταση [εαν δεν τον εχει παρει ο υπνος],το μετα το εργο ισως ειναι το σπουδαιοτερο ,το ταξιδι μεσα απο ενα εργο δεν ειναι ποτε το ιδιο για ολους...

Ναπoλέων είπε...

Άσχετο αλλά δεν προλαβαίνω να το ...εμεϊλίσω:

«Τσίμπησα» αυτό:

ΔΕΝ ανοίγουμε την τηλεόραση στις 11-2!

Δεν νομίζω ότι διαφωνείτε ότι πρέπει να δείξουμε στην σκουπιδοτηλεόραση ότι δεν μπορούν να μάς χρησιμοποιούν ως εμπόρευμα (με το ποσοστό τηλεθέασης κατανέμονται οι διαφημίσεις άρα και τα τρελλά κονόμια τους...)

Στις 11 Φεβρουαρίου ΔΕΝ θα ανοίξουμε ΚΑΘΟΛΟΥ την TV.

Δεν θα πάθουμε κάτι εμείς αν δεν δούμε μιά μέρα τα κιτρινορόζ (και ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ συνήθως) προγράμματά τους.
Όχι άλλο ΘΕ..., όχι άλλο ΜΑ..., όχι άλλους τηλεαστέρες/αφέντες μας.

ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ στις 11-2.

Αν συμφωνείτε, αναδημοσιεύστε το κι εσείς.

νατασσΆκι είπε...

Καλό μήνα (σήμερα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, ε; :)) )

Εγώ δεν έγραφα τόσες μέρες, από τη ζήλια μου -γιατί εγώ έχω μικρό παιδί ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΓΩ Δευτερότριτα!!!!!!!!

ΑΛΛΑ που θα πάει; Θα πέσει καμιά αργία, δεν θα πέσει;
:))))

Φιλιά, καλό ΣΚ
(ήρθα στη γειτονιά σου για τσουρέκι
κάστανο, το πρωί! :))) )

MenieK είπε...

@adaeus, thnx

@τάσο, η αρχαία τραγωδία, θέτει σοβαρά φιλοσοφικά ερωτήματα, αλλά σχεδόν ηθογραφικά. Γι' αυτό οι επανειλημμένες προσπάθειες να εκμοντερνιστουν με ψυχαναλυτικά ή κοινωνιολογικά ανεβάσματα, καταλήγουν πάντα σε αποτυχίες, ει μη και γκροτέσκα καρτουνίστικα αποτελέσματα. Η διαχρονικότητα της τραγωδίας έγκειται στο νόημα και όχι στη μορφή ή την δομή του έργου. Ετσι θεωρώ ότι δεν είναι αλήθεια ότι οι σαιξπηρικές τραγωδίες ή τα νεώτερα θεατρικά έργα τις μιμούνται. Πιστεύω ότι μπορεί να ασχολούνται με τα ίδια θεωρητικοφιλοσοφικά ζητήματα άλλα σίγουρα από άλλες σκοπιές με διαφορετικές πολιτισμικές, ψυχαναλυτικές και κοινωνικές προσλαμβάνουσες, αλλά μην αδικείς τους θεατρικούς συγγραφείς κατηγορώντας τους για λογοκλοπή (μεταφορικά εννόω, έτσι? όχι ότι τους κατηγόρησες). Όσο για το interface, αλήθεια είναι κουραστικό? Νομίζα ότι είναι καλύτερο. Ας δούμε τι θα πουν κι οι άλλοι και το ξαναλλάζουμε, σιγά το πράγμα. Εγώ αλλάζω κάθε τρεις και λίγο το σπίτι μου γιατί βαριέμαι, στο μπλογκ θα κολλήσω??

@habilis, όντως ήταν μια χαρά, αυτό προσπαθώ να πω. Και η μετά-κριτική, με αρκετή δόση κουτσομπολιού και γέλιου έκαναν τη βραδιά εξαιρετική

@ναπολέων, τηλεόραση? τι τηλεόραση?

MenieK είπε...

@νατασσάκι, γράφαμε μαζί. Ένα έχω να πω: been there, done that!! χεχεχε.
Και τώρα έχω το εξής θεματάκι: Όταν βλέπω μανάδες με μικρά παιδιά, να τα κουβαλούν, να τα μαζεύουν, να τα μαλώνουν, να τα κυνηγούν, να τα ταϊζουν, να τα διαβάζουν... λέω ευτυχώς τελειώσαμε. Και μετά βλέπω αυτά τα μωρά/νήπια/10χρονα που απλώνουν τα χεράκια και κρέμονται στο λαιμό της μανούλας και της χαρίζουν αυτά τα απίστευτα φωτεινά χαμόγελα.... και θα σκότωνα για να το ξαναζήσω (καθότι, και όπως έχω πλειστάκις αναφέρει, είμαι πλέον υπό αναίρεση) :)

νατασσΆκι είπε...

Χμ...έχω να σου προτείνω ανταλλαγή (για λίγο) -ναι, αγκαλίτσες, θα έχεις σίγουρα! :)

Φιλιά

afrodiet είπε...

Α, τώρα που ακούω και μια δεύτερη γνώμη (η πρώτη ήταν της υποκειμενικής μετεωρίτισσας οπότε δε μετράει - εξάλλου μας ανάγκασε να μιλήσουμε για ...σκατά!) θέλω πολύ να το δω.

Ωραίο το μπλε φόντο παρεπιμπτόντως!

Μετεωρίτης είπε...

αγαπητή Meniek!!
ΕΔΩ ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ!!!!!!!!!

Μόλις μπήκαμε και είδαμε το post!!
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη άποψη! Βρε τύφλα να έχει ο Γεωργουσόπουλος (που by the way, υπήρξε καθηγητής της μετεωρίτισσας και ήταν αντιπαθέσατος!!!).
Τώρα μιλάει η ΦΑΙΗ:
τα κόκκινα γυαλιά!!!
Πόσο δίκιο έχεις!! Στα 'λεγα εγώ!! Θέλω να τα φοράει ΚΑΙ σπίτι-και δεν με ακούει!!
Η παράσταση έχει πλάκα αλλά το γυαλί λέμε.. :)
ΓΙΑΝΝΗΣ
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: ΣΤΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΠΛΕΟΝ ΚΕΡΝΑΜΕ ΚΑΙ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΝΤΙΣΑΡΟΝΟ-ΒΡΗΚΑΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΧΟΡΗΓΟ-ΤΙ ΚΑΛΑ!!
Σοβαρά τώρα, θέλω να σε ευχαριιστήσω πάρα πολύ και εκ μέρους όλων των παιδιών. Ευχόμαστε να κάνουμε τον κόσμο που έρχεται και μας τιμά με την παρουσία του τύφλα..εεε...να περάσει καλά εννοούσα! (ΚΑΙ τύφλα!)
ΜΕΝΙΕΚ, η ανάλυσή σου ήταν φοβερή.
Πολλά φιλιά

Nikos Goudanakis είπε...

Χαίρετε. Εάν δεν πιάνομαι φρικτά κορόιδο της μνήμης μου, ο Βασίλης Ρώτας δεν το αποδίδει "Να ζει, κανείς, ή να μη ζει". Το αποδίδει, "να είσαι ή να μην είσαι", και σας παρακαλώ, συγχωρέστε με αν κάνω τόσο λάθος, αλλά δεν πιστεύω. Ο Χειμωνάς, αν θυμάμαι καλά, το λέει "Να ζεις. Να μη ζεις." Ακριβώς όπως το γράφω, με τελείες. Έχει πολύ αίσθηση του θεατρικού ρυθμού ο μακαρίτης, και τον προτιμώ. Όσο για το εάν ο Έλληνας σνομπάρει τις κλασικές παραστάσεις, δεν νομίζω. Καλό σας ξημέρωμα και με συγχωρείτε για την ενόχληση.

ΤΑΣΟΣ είπε...

meniek
Πράγματι έτσι είναι
(αντί για ευχαριστώ για τη γνώση
που μετέδωσες)

ΔΕΝ ανοίγουμε την τηλεόραση στις 11-2!

ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΓΙΑΤΙ
- ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΆΛΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑς ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ
- ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΡΟΓΟΥΔΟΥΝ
- ΝΑ ΑΘΛΟΥΜΕΘΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΘΛΟΥΝΤΑΙ
...
...
...

MenieK είπε...

@νατασάκι μου, νομίζω ότι (αφότου είδα και τον πιτσιρικά σήμερα στην έκθεση) σίγουρα θα δεχτώ την προσφορά (ο πιτσιρικάς πάλι αμφιβάλλω...)

@afrodiet καλή μου, ναι αυτό είναι το μότο μου αντικειμενικότητα και τεκμηρίωση (χεχεχε). Πάντως να πας είναι πολύ καλή :)

@μετεωρίτες μου, η ανάλυσή μου ήταν όσο καλή (και μεθυσμένη) ήταν και η παράστασή σας

@le menteur, αγαπητέ μου, δεν πιάνεστε καθόλου κορόιδο (το καρατσεκάρισα).
"...Να 'ναι κανείς ή να μην είναι, -αυτό είν' το ζήτημα
τι 'ναι στο πνεύμα ανώτερο, να υποφέρεις
πετριές και σαϊτιές αχρείας τύχης ή
να παίρνεις τα όπλα ενάντια σ' ένα πέλαο βάσανα
κι αντιχτυπώντας να τους δίνεις τέλος?..."
Λυπάμαι που χρέωσα στον μακαρίτη την επικρατούσα μετάφραση του μονολόγου (και μια κοπάνα που προφανώς δεν έκανε ποτέ), ευχαριστώ πολυ για την (τόσο διακριτική) επισήμανση της κουταμάρας (και αστοχίας) μου αλλά λέω να μην το διορθώσω γιατί έχει πλάκα και που να βρίσκω ποιος ήταν ο υπεύθυνος αυτού του (ας πούμε) αστικού μύθου (εξ' άλλου, έτσι, θα επαληθεύσω και το ρηθέν ότι η πληροφορία στο Ιντερνετ πρέπει να τίθεται υπό ενδελεχή έλεγχο...) Σας ευχαριστώ ξανά και χαίρομαι που μπήκατε στον κόπο και να με διαβάσετε και να με διορθώσετε.
Όσον αφορά στο ότι ό έλλην δεν σνομπάρει... εδώ θα διαφωνήσω. Ο έλληνας περιφρονεί τα κλασικά έργα (σε γενικές γραμμές περιφρονεί και το θέατρο, μη σας μπερδεύουν οι 500 άντε 1000 θεατρόφιλοι που συντηρούν -σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα- τα θέατρα με κάπως πιο δύσκολο ρεπερτόριο, και προτιμά τη Ντενίση και τον Σεφερλή -όχι ότι έχω τίποτα με τους ανθρώπους, αυτή την τέχνη ξέρουν, αυτή διακονούν), όπως και την όπερα (ας μην συζητήσουμε ότι όχι απλώς αναγνωρίζω πλέον τις φάτσες στη Λυρική, κοντεύω να ξέρω και τα ονόματά τους, μη σας πω και τα οικογενειακά τους προβλήματα) ή την αρχαία τραγωδία (έχει τύχει, όχι σε μένα αλλά σε φίλο μου, στην Επίδαυρο, κυρία δίπλα του -προφανώς φερμένη με γκρούπ- να αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει διάλειμμα) γιατί για κάποιο (μυστήριο) σ' εμέ λόγο τα θεωρεί για τους κουλτουριάρηδες (βρισιά για τον Έλληνα, που οι ταγοί του σαν τον μακαρίτη τον Γιαννόπουλο σκόπευαν να δώσουν εισιτήρια της Εργατικής Εστίας για μπουζούκια)και τα ψώνια (τα οποία συνταυτίζει με τους κουλτουριάρηδες και απεχθάνεται εξ' ίσου, γι' αυτό έκανε σουξέ το άσμα της -καλά σήμερα έχω πάρει τους μακαρίτες παραμάζωμα- Ρίτας Σακελλαρίου: εγώ δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο).

@τάσο, ούτε γνώση ούτε τίποτα, δες παραπάνω για να δεις τι λάθος έχω κάνει, για να μην ξαναπείς τέτοια :)
όσο για την τηλεόραση... εγώ προτιμώ ένα ωραίο διβιδίον (και όχι μόνο για τις 11/2) και να περάσω καλά, αν δεν υπάρχει ένα ωραίο βιβλίον....

Nikos Goudanakis είπε...

Kαλημέρα σας. Ουφ, τελικά δεν με ξεγέλασε η μνήμη μου, αν και τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Λοιπόν, η γνώμη μου είναι πως στην Ελλάδα το θέατρο είναι βασικά κλασικό, δηλαδή τόσο από πλευράς δραματολογίου έχουμε να αντιμετωπίσουμε κείμενα - κλασικουριές, όσο και από άποψης παρουσίασης, έχουμε πολύ κλασικές απόψεις ανεβάσματος. Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα ότι ο Έλληνας έχει μεγάλο δεσμό με το κλασικό θέατρο. Καλό απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΛΙ άλλαξες look???

Καλό είναι!....Άντε μεγειά!!!

Φιλιά!

MenieK είπε...

@le menteur, μάλλον κλα(υ)σ(τ)ικό :)

@jo μου, άρα εσύ στο γκαλοπ ψηφίζεις υπέρ της νέας εμφάνισης, γεγονός που κάνει τον τάσο μειοψηφία (αλλά που πρέπει να σεβαστούμε τα δικαιώματά της, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες δικαίου)

Alexis B είπε...

Καλησπέρα.
Σε πολλές περιπτώσεις διάφοροι προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν θεατρικά, διάφορα έργα αποτυνχάνοντας τελείως, και κάποιες φορές, αριστοτεχνικές μεταφορές, και υπέροχες παραστάσεις.
Είναι καθαρά θέμα έμπνευσης και κατανόησης και σεβασμού του προτότυπου κειμένου.
Είναι ευχάριστο να μαθαίνω ότι κάποια θεατρική ομάδα τα κατάφερε, σε κάτι μνημιόδες.
Καλή Εβδομάδα

Ανώνυμος είπε...

Φίλη μου, για σένα και τους λοιπούς φίλους εδώ, να σας πω για μια ιστοσελίδα για την οποία εγώ προσωπικά έμαθα μόλις το Σ/Κ από το περιοδικό VITA:

http://www.freerice.com/index.php

Ως την πρώτη αγγλομαθή που σκέφτηκα, δεν γινόταν να μην σε ενημερώσω!!! Κάντε κλικ και θα μάθετε! - Μπορεί και να αξίζει τον κόπο! Ποτέ δεν ξέρεις!

Μετεωρίτης είπε...

καλή βδομάδα, MENIEK!!!!!

Εύχομαι να είσαι καλά
και να τα πούμε ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ, αλλά ΠΟΛΥ, έτσι;
:)

Ανοίγει και ο καιρός...

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ από τους Μετεωρίτες!

MenieK είπε...

@alexη, μη φανταστείς κάποια απόδοση του σεξπηρικού κειμένου. Φαντάσου μάλλον, ένα παιχνίδι πάνω στους προβληματισμούς του κειμένου

@Jo μου εσύ που σκέπτεσαι τους άλλους... Εγώ μπήκα και κατάφερα να δώσω 440 σπόρους ρυζιού... Δεν ξέρω αν θα πάνε εκεί, αλλά το παιχνίδι έχει πλάκα και οι λέξεις είναι πολύ ασυνήθιστες

@μετεωρίτες, καιρός για ουζάκια....

mamma είπε...

Καλησπέρα... ήρθα να αφήσω ένα σχολιάκι για τη χθεσινή υπέροχη μέρα και πέφτω πάνω σε ένα κείμενο-χείμαρο και σε χειμαρώδη σχόλια.
Άφωνη έμεινα. Ομολογώ πως πάντα ζήλευα αυτούς που μπορούσαν να εκφραστούν έτσι, βλέπεις εμείς στο πολυτεχνείο μόνο για μπετά και σίδερα μάθαμε.

Θα ήθελα να σε είχα διαβάσει πριν σε συναντήσω αλλά κι έτσι που έγινε καλό ήταν τελικά.

Χάρηκα λοιπόν πολύ πολύ για τη γνωριμία!!!!!
:-)

MenieK είπε...

@mamma, παρομοίως

ritsmas είπε...

Γλυκειά μου,φυσικά καλύτερη από τον Γεωργουσοπουλο και με εκεινη τη γυναικεία ανατρεπτικη φινέτσα...Α, ώστε έτσι ο κυριος της κυρίας Μετωρίτη. Θαύμα, γιατί τον βρήκα γλύκα ,οπότε του αξίζει και το χειροκρότημα. Μακαρι να μπορούσα να πεταχτώ ως το στενό να απολαύσω αυτά τα νεα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν Χριστό από το χάος γύρω τους ή καταλαβαίνουν και το μετουσιώνουν σε τέχνη, σε απορία ζωής ή δεν ξέρω σε τί άλλο ο καθένας τους σκαρφίζεται.
ευχαριστώ Μενιεκ για την περιγραφή..
Να ζει κανείς ή να μη ζει: ετσι το μετέφρασαν ή προγενέστεροι ημων...λόγιοι..Χχααα....
ριτς

Μετεωρίτης είπε...

..αχ, συγκινούμαι με αυτά που διαβάζω, ανέβασε ΚΑΙ το νατασσάκι post και μου έκανε την καρδιά μαρούλι (με την καλή έννοια).

ΑΝ διαβάζει η JO,
καλά θα κάνει να πάρει τα μπογαλάκια της και να μας επισκεφτεί!
Είμαι σίγουρη-για κάποιον λόγο-ότι θα έκλεβε την παράσταση!!

ΜΕΝΙΕΚ,
σήμερα αγαπώ όλο τον κόσμο, ακόμα και τους βάζ... εεεε, γράψε λάθος!

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!

MenieK είπε...

@ritsmas, θαύμα δε λες τίποτα...

@μετεωρίτη μου, αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία με τους επαίνους δε θα τολμώ να βγώ από το μπλογκόσπιτό μου, η ντροπαλή (λέμε τώρα). Η Τζο, πάντα κλέβει την παράσταση,ε Τζο μου? (χιχιχι)

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σας...

Meniek και Φαίη....Υπονοείτε κάτι εσείς οι δύο????

Φαίη ΔΕΝ θα πω τίποτα (με την καλή έννοια πάντα!)

Καλά όσο για σένα φίλη Meniek, να το πάρω στα σοβαρά το γελάκι(μουσίτσα μου εσύ!) και να βάλω τις φωνές ή........

Stratos Bacalis είπε...

Στεναχωριέμαι που δε μπόρεσα να δω την παράσταση (καθότι Δευτερότριτο έλειπα...), πού θα μου πάει όμως? Μπράβο παιδιά, πολύ χαίρομαι!!!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

To be ανεξαρτήτως μετάφρασης, κατάστασης, διάθεσης και σκηνικών, λέω εγώ η γνωστή αλλούτελλα κόρη.
Καλό σου απόγευμα

Καραμούζα είπε...

Πού να σάς πιάσω όλες κι όλους τώρα...

Έχω πολλή δουλειά με το to be μου...

Θα πω μόνο στην the last but not the least:

To be, καλή μου, to be κι άγιος ο λαός!!!
Όμως το "πώς" to be έχει κυρίως σημασία.


Και στην the ever and always first:
Καλά, ρέ Άλς, είν' ανάγκη να σκίζεις πάντα χασέδες;;;

Ματσμουτσάκια.

MenieK είπε...

ναι καλά @jo, λες και χρειάζεσαι αφορμή εσύ, για να βάλεις τις φωνές (ξαναχιχιχι). Αν έρθεις Αθήνα τελικά, έχω το προαίσθημα ότι δε θα τις γλυτώσω καθόλου τις φωνές :)

@sandman, ελπίζω ότι θα το δεις στο συμβατικό θεατρικό του ανέβασμα (φαντάζομαι θα είναι εξ' ίσου καλό, και απ' ότι είπε ο Γιάννης πιο "φαντασμαγορικό") αν και θα χάσεις το τσιγαράκι και το ποτάκι.

@νερίνα, μαζί σας κυρία μου. Μου έχεις λείψει και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που όλα πήγαν (όσο) καλά (μπορούν να πάνε) για τη Λυδία. Το blog το έμαθα από σένα, αλλά δεν υπάρχει μέρα, να μην μπω, και για μια φορά στη ζωή μου παραμένω σιωπήλη και χωρίς σχόλια

@καραμούζα, αν (βρεις λίγο χρόνο για να) επισκεφτείς το blog της Νερίνας και ακολουθήσεις τα λινκ, θα βρεις την απάντησή σου εκεί και είναι συγκλονιστική...
Όσο για τους χασέδες (δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβα, αλλά εντάξει...) και μετάξια και λινά, και συνθετικά... ότι λάχει :)

Stratos Bacalis είπε...

Να πω οτι στεναχωριέμαι για το τσιγαράκι που θα χάσω, ψέμματα θα είναι...

MenieK είπε...

συμβολικά το λέω βρε @Sandman μου, συμβολικά :)

Stratos Bacalis είπε...

χεχεχεχε