"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

...ωραίος καιρός για ποίηση...

Fresco
Ο Fra Giovani σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα
το αγγελικό σου πρόσωπο χυμένο στη σπουδή
Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα
έτριβε τ' αγια χρώματα σε πέτρινο γουδί

Όργανο σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα,
που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς?
Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας.
Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς

Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο.
Χρυσόβουλη βαστάω γραφή κι ένα πουγγί φλουριά.
Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο,
γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά.

Άσχημος είμαι, Αμαρτωλός, σε φρέσκο του Ανωνύμου
χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
τ' αυτί κομμένο κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
στη ναυμαχία του Μισιριού.

Κι αυτός ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria!
το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή.
Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια,
πέφτει το ράσο του ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί

Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο.
Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω?
Κοστάρω κι όλο με τραβά μακριά το καραντί.

Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά.
Μα τάπιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες
και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.
(Ν.Καββαδίας Τραβέρσο 1975)

Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ όταν ο Sandman με κάλεσε στο blogoπαίχνιδο: γράψε το αγαπημένο σου ποίημα. Μπορεί να περιπλανήθηκα στα blog όσων έπαιξαν πριν από μένα, να συνάντησα από αθώα τρίστιχα ως σαγηνευτικές και επίμοχθες στιχοπλοκές, μπορεί να ζήλεψα κάποιους/ες, όχι τόσο για τις επιλογές τους, όσο γιατί είχαν τέτοια πανέμορφα ποίηματα (που εγώ πρώτη φορά άκουγα όπως το ποίημα του Gaiman που ανάρτησε το Elafini ως αφιέρωση στον Sandman) και μπορούσαν να ονειρευτούν, μπορεί κατά καιρούς να περνάω διάφορες ποιητικές φάσεις (καθ' ότι καταναλώνω την ποίηση με ρυθμούς φαστ φουντ, και επιστρέφοντας σχεδόν ψυχαναγκαστικά σε πράγματα που έχω ξαναδιαβάσει και μου φαίνεται ότι κάπου τα θυμήθηκα), αλλά ούτε στιγμή δεν αμφιταλαντεύτηκα... Το fresco είναι το αγαπημένο μου ποίημα ...
(αυτό το γράφω Κυριακή βράδυ, αφού ξέχασα,μεσ' στη φούρια μου ν' ανεβάσω το ποστάκι και να φύγω για τας εξοχάς, ότι πρέπει (άσε που θέλω κι όλας...) να προσκαλέσω κάποιον στο blogoπαίχνιδο. Θα ήθελα λοιπόν να προσκαλέσω στο παιχνίδι τη Μετεωρίτη - καθυστερημένο δώρο για τα γενέθλιά της, τον Navigator -που μόλις επέστρεψε για να μου θυμίσει ότι λατρεύω τη δική του ποίηση- τον Άκη, για να τον προκαλέσω να ξαραχνιάσει το blog του και την Afrodiet, γιατί εμείς οι γάβροι-τι τα θέτε- είμαστε σέχτα....)

20 σχόλια:

ritsmas είπε...

Πολύ πολυ ντοπρο ποιημα αυτό. Ναυτικό με μπόλικη συναισθηματική φόρτιση, αλλά και με το αντριλικι μιας άλλης εποχής.
Εγω ανεβασα στο μπλογκ του φίλου μας ενα ποιημα του Εντγκαρ Αλαν Ποε, με τον τιτλο "Τζάντε". Τί μ έχει πιασει , δεν ξερω, πεφιφέρομαι στα νησιά μας.
χα... καλο Σ/Κ
ριτς

the navigator είπε...

μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά...σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίδουν...μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά...κρατώντας στα χεράκια σου...τον λύχνο του Αλλαδίνου...

το αγαπημένο μου το ασυρματιστή...

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Καββαδίας;;;; περίεργη επιλογή για σένα και απρόσμενη θα έλεγα
:)))))))))))))))
Καλό σου σαββατοκύριακο κυρά μου
και ναι ψυχαναγκαστικά επιστρέφεις,φουμε και αυτό δεν είναι πάντα κακό........

Stratos Bacalis είπε...

Άψογη όπως πάντα!

Αθώα τρίστιχα? Χιχιχιχιχιχι

νατασσΆκι είπε...

Πάντα είναι ωραίος καιρός για Καββαδία!
:)
(για να καταλάβεις την "πετριά" μου, κάποτε -πριν τελειώσω το σχολείο- ήθελα να γίνω ασυρματίστρια...)

Φιλιά, καλό Σαββατοκύριακο!!!!
:))

Ανώνυμος είπε...

Γιατί όταν σε κάλεσαν στο παιχνίδι.........Ήξερα ότι από σένα θα διάβαζα Καββαδία????

:))

Φιλιά!

MenieK είπε...

@ritsmas μου, (παρ' ότι αυτη ναυτοσύνη, είναι που κάνει τον Καββαδία τόσο αγαπημένο μου... τι να πεις? γνήσια απόγονος του Οδυσσέα και λιγότερο αρχαίων Οδυσσέων) νομίζω ότι είναι το λιγότερο ναυτικό από όλα τα ποιήματα του Καββαδία... Από την πρώτη φορά που το διάβασα, αισθάνθηκα ότι είναι το ποίημα της απόλυτης σιωπής (Ο Fra Giovani σιωπηλός....έχασα μια νύχτα τη φωνή μου...και πως να σε φωνάξω...) και μοναξιάς (όργανο σε ξεχάσανε σε μια κλειστή ροτόντα...Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί...Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες... και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά...) όχι με την αφηρημένη έννοιά της αλλά με την οντολογικά υπαρκτή έννοια της απομόνωσης στο περιθώριο του κόσμου (...που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παππάς....Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς... σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο... πέφτει το ράσο του ο σταυρός γλιστράει... με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο...) Η δε αγαπημένη μου στροφή (που αρχίζει με το:
Άσχημος είμαι αμαρτωλός σε φρέσκο του Ανωνύμου...) δεν είναι παρά η απόλυτη στροφή (..γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά...) προς τον εσωτερικό -παραμορφωμένο από τους εξωτερικούς παράγοντες (χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
τ' αυτί κομμένο ...
στη ναυμαχία του Μισιριού...)- εαυτό που συμπληρώνεται από το κλείσιμο των διαύλων επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας...Κοστάρω κι όλο με τραβά μακριά το καραντί...Μα τάπιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες...).Μια στροφή που γίνεται ακόμη πιο απελπιστική εξ' αιτίας της ύπαρξης του μη-προσέγγισιμου ιδανικού (το αγγελικό σου πρόσωπο χυμένο στη σπουδή... Κι αυτός ωραίος όπως εσύ...Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια... Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά...).
-Βρε μπας κι είμαι emo?-

MenieK είπε...

@νερίνα, απρόσμενη? μα έχω δηλώσει φανατική καββαδιακή... (είμαι δηλωμένη καλή μου, δηλωμένη)

@sandman, αυτό ήταν ορντέβρ...

@νατασσάκι, σε μια χώρα όπου κάθε οικογένεια έχει (ή μάλλον είχε) οπωσδήποτε κάποιο δικό της στη θάλασσα, μου φαίνεται η λογική επιλογή και επιθυμία και δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω και πόσο κοντά στις δικές μου είναι. Για να καταλάβεις, μικρή (μιλάμε τρίων τεσσάρων χρονών για πρώτη φορά) είχα δηλώσει ότι θα γίνω καπετάνιος... κι αφού οι ενήλικοι αρχικά γελάσαν, όσο περνούσε ο καιρός και έβλεπαν ότι αυτό εμένα μου γινόταν εμμονή και σιγουρη επαγγελματική επιλογή, πέσαν όλοι πάνω μου να μου "εξηγούν" ότι τα κορίτσια ΔΕ γίνονται καπετάνιοι, δεν οδηγούν καράβια, δεν τα βάζουν με τα κύματα και τους ωκεανούς... Φυσικά σταμάτησα να το λέω (ήμουν έξυπνο κοριτσάκι), αλλά ποτέ δεν το ξέχασα και πάντα ήλπιζα (αργότερα που ήξερα τη δομή των πραγμάτων) ότι θα μπορέσω να δώσω εξετάσεις στην σχολή πλοιάρχων του εμπορικού ναυτικού, κάτι που τελικά δεν έγινε ποτέ... (Το ειρωνικό είναι ότι όταν έβγαινα από το Πανεπιστήμιο, ανακοινώθηκε το άνοιγμα των στρατιωτικών και ναυτικών σχολών στις γυναίκες...)

@Jo, επειδή με ξέρεις καλά, ίσως?

MenieK είπε...

λοιπόν είχα την πρώτη τέλεια ανταπόκριση από τον Άκη, ρίξτε μια ματιά, αξίζει τον κόπο!!!

just me είπε...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής...

...εξαιτίας αυτού του στίχου (και όλου του ποιήματος) δεν πήγα ποτέ σε ψυχαναλυτή· λειτούργησε, για μένα, ως η απόλυτη (και απολύτως άχρηστη, πρακτικά) αυτογνωσία.
Αλλά, βέβαια, δεν είναι μόνο εξαιτίας αυτού που μεγάλωσα προσδεμένη στην πλώρη του Καββαδία.

Στα... ημιβόρεια προάστια τα χιόνια άρχισαν να λιώνουν... :(
Kαλό σου απόγευμα

tzotza είπε...

καλησπερα φιλη μου..
πολυ ωραιο ποιημα...
πραγματικα..
απο τους πρωτους ελληνες ποιητες που διαβασα (σε μεγαλη ηλικια το παραδεχομαι αλλα τι να κανουμε) ητανε ο Καββαδιας...

παιξατε με το χιονι?
τελεια δεν ητανε??!!!
:)

σε φιλω γλυκα!!
ενα ομορφο βραδυ να εχεις menieK μου!
:)

Alexis B είπε...

Καλησπέρα, ομορφο ποίημα
τίποτε άλλο.
καλή και ζεστή εβδομάδα.

Stratos Bacalis είπε...

Άλλη μια προσκλησούλα:

http://sandman-chronicles.blogspot.com/2008/02/another-blogger-game-books-this-time.html

MenieK είπε...

@just me, πολυζήτητε μπελά μας, γενικά η ποίηση μας γλυτώνει από τα έξοδα των ψυχανάλυτών. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν φέρνεις την αυτο-γνωσία (ποιού αυτού, άσχετο) σου βόλτα απο τα μέρη μου...

@tzotzaκι, μη νομίζεις... μπορεί εγώ να τον πρωτοδιάβασα κάπου στα 15, αλλά τον ανακάλυψα πολύ μεγαλύτερη... όσο για το χιόνι... το καμάρι μου ξελύσσαξε δυο μέρες και τώρα είναι κουκουλωμένο στο κρεββάτι με δέκατα (οι παράπλευρες απώλειες που λένε...)

@alexi χαίρομαι που σου άρεσε πολλές καλημέρες και σε σένα

αχ, βρε @sandman ζουζούνι, που δε σου χαλάω χατήρι....

elafini είπε...

πάντα είχε κάτι ο Καββαδίας που με τρόμαζε...δεν μπορεί να μας αγγίζουν όλα όμως με τον ίδιο τρόπο...κι αυτό είναι το όμορφο..έτσι δεν ειναι ;

καλό ξημέρωμα (πλέον...)

MenieK είπε...

@elafini μου, οχι καθόλου, θα ήταν μια πολύ βαρετή ζωή, αλήθεια...
Εγώ, βέβαια, δε βρίσκω τίποτα τρομακτικό στον Καββαδία, εκτός ίσως από τον Μικρούτσικο, ο οποίος αφού καθάρισε την τελευταία τριακονταετία του 20ου αι. με τα ποιήματά του φευγάτου ασυρματιστή, σκοπέύει να τη βγάλει καθαρή και τον 21ο αι. (αλλά όλον μιλάμε) χωρίς να μελοποιήσει τίποτα άλλο κι απλά ξανα-ερμηνεύοντας τα ερμηνευμένα (έλεοςςςςςς!)

elafini είπε...

αυτό με τον Μικρούτσικο δεν είναι απλά τρομακτικό, αλλά εφιαλτικό

(ξέχασα να γράψω πριν πως ο τίτλος σου Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη
μαρτυρά την αγάπη για τον Καββαδία)

καλή συνέχεια

MenieK είπε...

όπως και το Μαρέα... τίτλος από ποίημά του (το ίδιο από το οποίο είναι και το απόσπασμα) είναι. Αλλά, αν και μου αρέσει (ίσως όχι τόσο όσο το φρέσκο αλλά πάντως μου αρέσει πολύ), δεν θα το έβαζα ποτέ λόγω της μελοποιήσεως (μόνο ο (πολύ)αγαπημένος μου Θηβαίος το σώζει...)

Ανώνυμος είπε...

Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,.....
Σχηματοποίηση λόγου ( ''ποιημάτων'' μου ), κοσμογονία, θεογονία,.....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....

MenieK είπε...

αγαπήτέ κ. ζήβα, τα λόγια σας μου είναι ακατανόητα (πανχωροχρονοστίγματος, αιθεριοσωματίδια, εγκορμοποιεί, ανθρωπούχο Γη, ξωσυμπαντόσταλτες κι εξωσυμπαντόπλαστες, ηλεκτραγγέλτες, αποαγριοποίησή, κάτθρωποι, ψυχοκυττογενετιστής, ψυχοβόλτ, θεανθρωποποιήσεως, διπλοψυχιζόμενου, συχνοτητούχο....)
αλλά τα βρίσκω ποιητικότατα
γεια σας κι εσάς...