...Et de la musique avant toute chose...

Η κάτοχος του παρόντος blogoϊστολογίου αισθάνεται την ανάγκη να εξομολογηθεί ότι, μικρή σχέση έχει με τη μουσική (σε μια πόλη/χώρα ΡουβάδοΚελεκιδοΜαρτάκηδων τι ακριβώς σημαίνει αυτό πρέπει να μελετηθεί), πέρα από το ότι της αρέσει πολύ να ακούει καινούργια (ή και λιγότερο) πράγματα κι έχει μια τρελλή (μέχρι δακρύων) συμπάθεια στην όπερα, για αδιευκρίνιστους λόγους. Πιθανόν γιατί η δεκαετία του 80 ήταν τόσο απερίγραπτη μουσικά, που η αναζήτηση καταφυγίου την οδήγησε εκεί (κάτι ήξεραν οι Queen, που λίγα χρόνια νωρίτερα συστήναν "Α night at the Opera"). Έτσι μου κάνει φοβερή (καλά, όχι και τόσο) εντύπωση που δείχνω να έχω αποκτήσει (μέσα απο το μουσικοτεχνοπολιτικοκοινωνικοϊστολόγιοτου Ίνδικτου) τόσους φίλους μουσικοbloggers (καλά, τι θα γνώριζα στο blog του Ίνδικτου? κοπτοραπτούδες -χωρίς κανέναν υποτιμητικό υπαινιγμό για τη συμπαθή τάξη εργαζομένων).

Αυτοί/ες λοιπόν οι μουσικοblogerοπαράξενοι, οι οποίοι/ες μου προκύπτουν ο εις καλύτερος της ετέρας, με περισσότερες μουσικές γνώσεις η μία του ετέρου, με παρασύρουν από τη μια μουσικοπεριπέτεια στην άλλη και σε μουσικά ταξίδια με προορισμούς, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα μου περνούσε από το μυαλό να εξερευνήσω. Κι έτσι, μετά από ποστάκια των Sandman, Ίνδικτου του Ελαφινιού (και άλλων, που βρήκα από λινκ των προαναφερθέντων), βρέθηκα να βγαίνω από την Πολιτεία με το Muzine, το μουσικοπεριοδικό με το κόκκινο και το λευκό cd, στα χέρια να αναρωτιέμαι τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις και φτάνοντας σπίτι να βάζω δειλά το κόκκινο cd στο cd-player. Στην αρχή είπα: θα το βγάλω, μετά δίστασα: γιατί να το βγάλω, μετά ξανασκέφτηκα: δε βαριέσαι, μετά απόρησα: βρε για δες, μετά αποφάνθηκα: δεν είναι κακό, μετά ομολόγησα: είναι καλό, πολύ καλό, μετά ξαφνιάστηκα: μπα? τελείωσε, μάλλον θα το ξαναβάλω, αλλά ας ακούσω και το λευκό... για να καταλήξω να αναρωτιέμαι: πότε θα βγεί το επόμενο Muzine? Το επόμενο βγήκε πρίν από 15 περίπου μέρες και οι παραγωγοί του έκαναν μια πολύ όμορφη παρουσίαση-πάρτυ στον Ιανό, όπου με οδήγησαν τα ποστ των προαναφερθέντων/εισών ιστολογομουσικοπολιτισμικων μεντόρων μου και φυσικά η περιέργειά μου, παρέα με τον (αρχικά απορών και απρόθυμο) καλό μου, ο οποίος ωστόσο, το έχει πάρει απόφαση, ότι πάλι κάπου θα τον κουβαλάει η τρελλή, οπότε λίγο διαμαρτύρεται και (άσχετα αν μετά η κριτική του γίνεται Γεωργουσοπολοδανικική και άντε βγάλε άκρη...) επιπλέον περνά καλά...

Δηλώνω, παρεμπιπτόντως, ότι ναι μεν θεωρώ ότι η περιέργεια σκότωσε τη γατούλα, αλλά κι αν ο πρώτος homo-κάτι δεν είχε την περιέργεια να δει πώς είναι να στέκεσαι στα δυο σου πόδια, εγώ θα γύρναγα από κλαδί σε κλαδί με το καμάρι μου κρεμασμένο στην πλάτη μου (και είναι και κοτζάμ κοπέλλα, η άτιμη). Έτσι, παρασύρομαι εύκολα σε τέτοιου είδους παρουσιασοεκδηλώσεις (όπου μπορεί να περάσεις πληκτικά, ανεκτά, ενδιαφέροντα, όμορφα, τέλεια) και σ' αυτή ήμουν και πιο δεκτική γιατί θα συναντούσα κάποιους από τους bloggers (όπως ο Sandman και το Elafini) των οποίων η πεφιλημένη ιδιωτικότητα έχει εγκαταλείψει τον μάταιο τούτον ιστολογοκόσμο εδώ και καιρό (άρα δεν παραβίαζα κανένα προσωπικό δεδομένο και η αδιακρισία και περιέργειά μου δεν ήταν Τριανταφυλοπουλοευαγελατική). Τελικά, κατέληξα με κάποιες νέες γνωριμίες (Η προσωπική επαφή με τους/τις μουσικοbloggers, όπως και η συνάντηση, δυο μέρες μετά την παρουσίαση του Muzine, σε άλλο πολιτισμοπανηγυράκι -γιατί σε αυτή την πόλη πολλά γίνονται φτάνει να έχεις τα μάτια σου κα τα αυτιά σου ανοιχτά- με άλλους -και κυρίως άλλες- bloggers, αποδείχτηκε εμπειρία, αλλά δεδομένης της καχυποψίας που ταλανίζει όσους διαβάζουν καλά λόγια από blogers για ιστολόγους και τούμπαλιν, λέω -προς το παρόν- να την κρατήσω για τον έαυτό μου) και σε ένα πολύ ευχάριστο βράδυ, με μουσική που ΔΕΝ συνηθίζω να ακούω, αλλά που τελικά βρήκα θαυμάσια.
Με αυτό στο μυαλό άπόκτησα τη συνήθεια μιας ενδελεχέστερης ανάγνωσης των ιστολογίων των μουσικόφιλων κι έτσι, δυο μέρες αφότου γλύτωσα το ξύλο και την εξορία από το ιστολόγιο του Ελαφινίου, μετά την επίθεση μου στον μικρό Πρίγκηπα του μεγάλου αστού Exupery (αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή αντιπάθεια και κάποτε πρέπει να την αναπτύξω, αλήθεια τι έλεγα? Α! ναι...) έμαθα ότι το Cabaret Voltaire, βαρέθηκε την Dadaική παρακμή , την τάξη την οργάνωση και την πεισιθανάτια ατμόσφαιρα της Ζυρίχης (όπου εγώ είμαι βέβαιη, ότι εκεί που περπατάς, κάποιος/α θα πέσει ξερός/η μπροστά σου από πλήξη και ανία) και μεταφέρθηκε στην αναρχία, τη φασαρία και τη βρώμα του Μεταξουργείου (καλά, μιλάμε, όλα τα συνεργεία αυτής και των γύρω περιοχών, το ένα μετά το άλλο μετατρέπονται σε διασκεδαστήρια, αποδεικνύοντας ότι η πρωτογενής παραγωγή, δεν έχει πια καμιά ελπίδα στην Ελλάδα), ώστε έστω και οριακά να συμβαδίζει με το μανιφέστο των Ντανταϊστών που συνέταξε ο Ball, ακριβώς σε αυτό το Ελβετικό καφωδείον (αν είναι δυνατό να εμπνευστείς το μανιφέστο της αναρχικής και άσκοπης τέχνης στην πόλη των ρολογιών και των καλορυθμισμένων θεσμών...). Έμαθα επιπλέον ότι θα υλοποιόταν εκεί μια μουσική παράσταση (να το πω?), παρουσίαση (να το πω?) εκδήλωση (να το πω? Ότι και να το πω θα το αδικήσω, απ' ότι φάνηκε στη συνέχεια) με μουσική που ο Kurt Weil και άλλοι συνθέτες έγραψαν για μιούζικαλ και μπρεχτικές παραστάσεις. Στο πιάνο θα ήταν το Elafini μας και θα τραγουδούσε ένα κορίτσάκι (όπως αποδείχτηκε) το οποίο (κακώς) αγνοούσα... Καθώς έχω ομολογήσει το σακατιλίκι μας για τα παραξενοκουλτουριάρικα (εμένα που με βλέπετε, ή μάλλον με διαβάζετε, έχω βρεθεί στο Χαμάμ να ακούω την Γιώτα Βέη να τραγουδά ντουέτο με τη Λάμια Μπιεντιούι τραγούδια του Ζορζ Μουστακί και το Rien de rien της Edith Piaf, τι άλλο να πω για να καταλάβετε το μέγεθος της διαστροφής?), και καθώς το Ελαφίνι θα καθόταν στο πιάνο ήταν προφανές πώς θα πηγαίναμε (εδώ δε φοβηθήκαμε την μουσικοπαρουσίαση του Muzine που μας ήταν άσχετη, θα περιφρονούσαμε μια παράσταση με τραγούδια τόσο κοντά σε ύφος, αν όχι σε στυλ, με την όπερα που έχουμε και μια σχέση? Αδύνατο). Και πήγαμεεεεεεε!

Εδώ ήρθε η στιγμή να παραδεχτώ ότι δυστυχώς έχω γεννηθεί πολύ νωρίς για μια πολύ προχωρημένη τεχνολογικά εποχή κι έτσι όσο και να προσπαθεί το γέρικο (λέμε τώρα) βήμα μου να συμβαδίσει, μονίμως η τεχνολογία μου αποδεικνύει το αυτονόητο: Είμαι καθυστερημένη (με παραπάνω από έναν τρόπους....). Έτσι, η απόπειρά μου να πάρω ένα βίντεο από την παράσταση, ήταν μια θλιβερή αποτυχία, αφού κατόρθωσα να κρατώ το κινητό λάθος, με αποτέλεσμα όλο το βίντεο να είναι παρμένο πλάγια, η κοπελιά που τραγουδούσε να φαίνεται σα να τραγουδά ξαπλωμένη ενώ το Ελαφίνι παίζει πιάνο στηριγμένο στο αριστερό του χέρι. Το κεφάλι του κυρίου, που μου κόβει τη θέα, δείχνει σαν το κεφάλι του Ντάρκο (τι πάει να πει ποιου Ντάρκο? δε θέλω τέτοιες ερωτήσεις στο τιμημένο αυτό γαβροblog κι έρχεται και η Chelsea οσονούπω....) την ώρα που χώνει το γκολάκι του στο αντίπαλο τέρμα, οι καρέκλες του μπαρ, ως σεισμόπληκτοι της Χαλανδρίτσας και με λίγα λόγια (εκτός κι αν κάποιος ξέρει να μου πει πώς θα γυρίσω το γμοβίντεο στα όρθιά του) το βίντεο ΔΕΝ βλέπεται και είναι κρίμα...

Παρ' όλα αυτά, και αν και ειλικρινά δεν ξέρω (ξέρω, αγαπητή Ritsmas, το απέδειξα μερικές γραμμές πιο πάνω μιλώντας για τη Ζυρίχη αλλά κάνω το κορόιδο, χεχε) για το πώς κυκλοφόρησε η φήμη ότι είμαι δηκτική και πικρόχολη, θα σας πώ για την παράσταση αφού είμαι πάντα πρόθυμη να πω τα καλύτερότερα για όλους (εξ' άλλου το ξανάγραψα στο blog της ritsmas, ακολουθώ τη συμβουλή της μαμάς μου, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις μη λές τίποτα). Απλά αυτοί οι όλοι δεν μου δίνουν την ευκαιρία, όπως μου την έδωσε το Elafini την Κυριακή το βράδυ, παίζοντας τεχνικά άψογα και ταυτόχρονα αισθαντικά και με τρυφερότητα τα κομμάτια που η (φαντάζομαι με λυρική παιδεία) δεσποσύνη απέδωσε, είκοσι βήματα πίσω από το μικρόφωνο (κι όχι μασώντας το, όπως συνηθίζουν οι γνωστοί αοι(η)δοί και α(οι)ηδές), γιατί αν το πλησίαζε η (μελωδική, φαντάζομαι, κολορατούρα) φωνή της θα μπούκωνε τα ηχεία!

Το διφυές ερώτημα που τίθεται τώρα, και με δεδομένο ότι συντρέχουν όλες οι παραπάνω δηλώσεις, παραδοχές, εξομολογήσεις και απορίες, είναι:

----Πώς, ενώ καμιά σχέση δεν έχω με την κριτική, ενώ θεωρώ ότι οι (ταξινομικές) αξιολογήσεις είναι ηθικά μεμπτές, καθώς ασκούν μια υπόρρητη εξουσία και επιβολή, και ενώ απορρίπτω κάθε κριτική που δημιουργεί έναν μηχανισμό ιεράρχισης και μεροληψίας, πώς, όλο και συχνότερα, μου δίνονται (η μάλλον καταχρώμαι αυθαίρετα και μη σου πω κι ανέκκλητα) ευκαιρίες να δίνω την (εν πολλοίς αστήρικτη και ατεκμηρίωτη) γνώμη μου για γεγονότα για τα οποία καμία κατάρτιση δεν έχω? Και αφού αποδέχομαι την ασχετοσύνη μου, αφού απεκδύομαι της εξουσίας που μου δίνει η δυνατότητα της ρυθμιστικής παρέμβασης ενός κριτικού λόγου, γιατί υποκύπτω στον πειρασμό να δημοσιοποιήσω μια άποψη (που πρωταρχικά ίσως θα έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα πόσο συνιστά κριτική, ει μη και τι εστί κριτική) που επιπλέον είναι (στην ουσία της) ανώνυμη, άρα επιλήψιμη, ενώ θα έπρεπε να περνώ καλά (η λιγότερο καλά), εκεί που πηγαίνω και απλώς να το βουλώνω??????