"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

...Et de la musique avant toute chose...

Η κάτοχος του παρόντος blogoϊστολογίου αισθάνεται την ανάγκη να εξομολογηθεί ότι, μικρή σχέση έχει με τη μουσική (σε μια πόλη/χώρα ΡουβάδοΚελεκιδοΜαρτάκηδων τι ακριβώς σημαίνει αυτό πρέπει να μελετηθεί), πέρα από το ότι της αρέσει πολύ να ακούει καινούργια (ή και λιγότερο) πράγματα κι έχει μια τρελλή (μέχρι δακρύων) συμπάθεια στην όπερα, για αδιευκρίνιστους λόγους. Πιθανόν γιατί η δεκαετία του 80 ήταν τόσο απερίγραπτη μουσικά, που η αναζήτηση καταφυγίου την οδήγησε εκεί (κάτι ήξεραν οι Queen, που λίγα χρόνια νωρίτερα συστήναν "Α night at the Opera"). Έτσι μου κάνει φοβερή (καλά, όχι και τόσο) εντύπωση που δείχνω να έχω αποκτήσει (μέσα απο το μουσικοτεχνοπολιτικοκοινωνικοϊστολόγιοτου Ίνδικτου) τόσους φίλους μουσικοbloggers (καλά, τι θα γνώριζα στο blog του Ίνδικτου? κοπτοραπτούδες -χωρίς κανέναν υποτιμητικό υπαινιγμό για τη συμπαθή τάξη εργαζομένων).
Αυτοί/ες λοιπόν οι μουσικοblogerοπαράξενοι, οι οποίοι/ες μου προκύπτουν ο εις καλύτερος της ετέρας, με περισσότερες μουσικές γνώσεις η μία του ετέρου, με παρασύρουν από τη μια μουσικοπεριπέτεια στην άλλη και σε μουσικά ταξίδια με προορισμούς, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα μου περνούσε από το μυαλό να εξερευνήσω. Κι έτσι, μετά από ποστάκια των Sandman, Ίνδικτου του Ελαφινιού (και άλλων, που βρήκα από λινκ των προαναφερθέντων), βρέθηκα να βγαίνω από την Πολιτεία με το Muzine, το μουσικοπεριοδικό με το κόκκινο και το λευκό cd, στα χέρια να αναρωτιέμαι τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις και φτάνοντας σπίτι να βάζω δειλά το κόκκινο cd στο cd-player. Στην αρχή είπα: θα το βγάλω, μετά δίστασα: γιατί να το βγάλω, μετά ξανασκέφτηκα: δε βαριέσαι, μετά απόρησα: βρε για δες, μετά αποφάνθηκα: δεν είναι κακό, μετά ομολόγησα: είναι καλό, πολύ καλό, μετά ξαφνιάστηκα: μπα? τελείωσε, μάλλον θα το ξαναβάλω, αλλά ας ακούσω και το λευκό... για να καταλήξω να αναρωτιέμαι: πότε θα βγεί το επόμενο Muzine? Το επόμενο βγήκε πρίν από 15 περίπου μέρες και οι παραγωγοί του έκαναν μια πολύ όμορφη παρουσίαση-πάρτυ στον Ιανό, όπου με οδήγησαν τα ποστ των προαναφερθέντων/εισών ιστολογομουσικοπολιτισμικων μεντόρων μου και φυσικά η περιέργειά μου, παρέα με τον (αρχικά απορών και απρόθυμο) καλό μου, ο οποίος ωστόσο, το έχει πάρει απόφαση, ότι πάλι κάπου θα τον κουβαλάει η τρελλή, οπότε λίγο διαμαρτύρεται και (άσχετα αν μετά η κριτική του γίνεται Γεωργουσοπολοδανικική και άντε βγάλε άκρη...) επιπλέον περνά καλά...
Δηλώνω, παρεμπιπτόντως, ότι ναι μεν θεωρώ ότι η περιέργεια σκότωσε τη γατούλα, αλλά κι αν ο πρώτος homo-κάτι δεν είχε την περιέργεια να δει πώς είναι να στέκεσαι στα δυο σου πόδια, εγώ θα γύρναγα από κλαδί σε κλαδί με το καμάρι μου κρεμασμένο στην πλάτη μου (και είναι και κοτζάμ κοπέλλα, η άτιμη). Έτσι, παρασύρομαι εύκολα σε τέτοιου είδους παρουσιασοεκδηλώσεις (όπου μπορεί να περάσεις πληκτικά, ανεκτά, ενδιαφέροντα, όμορφα, τέλεια) και σ' αυτή ήμουν και πιο δεκτική γιατί θα συναντούσα κάποιους από τους bloggers (όπως ο Sandman και το Elafini) των οποίων η πεφιλημένη ιδιωτικότητα έχει εγκαταλείψει τον μάταιο τούτον ιστολογοκόσμο εδώ και καιρό (άρα δεν παραβίαζα κανένα προσωπικό δεδομένο και η αδιακρισία και περιέργειά μου δεν ήταν Τριανταφυλοπουλοευαγελατική). Τελικά, κατέληξα με κάποιες νέες γνωριμίες (Η προσωπική επαφή με τους/τις μουσικοbloggers, όπως και η συνάντηση, δυο μέρες μετά την παρουσίαση του Muzine, σε άλλο πολιτισμοπανηγυράκι -γιατί σε αυτή την πόλη πολλά γίνονται φτάνει να έχεις τα μάτια σου κα τα αυτιά σου ανοιχτά- με άλλους -και κυρίως άλλες- bloggers, αποδείχτηκε εμπειρία, αλλά δεδομένης της καχυποψίας που ταλανίζει όσους διαβάζουν καλά λόγια από blogers για ιστολόγους και τούμπαλιν, λέω -προς το παρόν- να την κρατήσω για τον έαυτό μου) και σε ένα πολύ ευχάριστο βράδυ, με μουσική που ΔΕΝ συνηθίζω να ακούω, αλλά που τελικά βρήκα θαυμάσια.
Με αυτό στο μυαλό άπόκτησα τη συνήθεια μιας ενδελεχέστερης ανάγνωσης των ιστολογίων των μουσικόφιλων κι έτσι, δυο μέρες αφότου γλύτωσα το ξύλο και την εξορία από το ιστολόγιο του Ελαφινίου, μετά την επίθεση μου στον μικρό Πρίγκηπα του μεγάλου αστού Exupery (αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή αντιπάθεια και κάποτε πρέπει να την αναπτύξω, αλήθεια τι έλεγα? Α! ναι...) έμαθα ότι το Cabaret Voltaire, βαρέθηκε την Dadaική παρακμή , την τάξη την οργάνωση και την πεισιθανάτια ατμόσφαιρα της Ζυρίχης (όπου εγώ είμαι βέβαιη, ότι εκεί που περπατάς, κάποιος/α θα πέσει ξερός/η μπροστά σου από πλήξη και ανία) και μεταφέρθηκε στην αναρχία, τη φασαρία και τη βρώμα του Μεταξουργείου (καλά, μιλάμε, όλα τα συνεργεία αυτής και των γύρω περιοχών, το ένα μετά το άλλο μετατρέπονται σε διασκεδαστήρια, αποδεικνύοντας ότι η πρωτογενής παραγωγή, δεν έχει πια καμιά ελπίδα στην Ελλάδα), ώστε έστω και οριακά να συμβαδίζει με το μανιφέστο των Ντανταϊστών που συνέταξε ο Ball, ακριβώς σε αυτό το Ελβετικό καφωδείον (αν είναι δυνατό να εμπνευστείς το μανιφέστο της αναρχικής και άσκοπης τέχνης στην πόλη των ρολογιών και των καλορυθμισμένων θεσμών...). Έμαθα επιπλέον ότι θα υλοποιόταν εκεί μια μουσική παράσταση (να το πω?), παρουσίαση (να το πω?) εκδήλωση (να το πω? Ότι και να το πω θα το αδικήσω, απ' ότι φάνηκε στη συνέχεια) με μουσική που ο Kurt Weil και άλλοι συνθέτες έγραψαν για μιούζικαλ και μπρεχτικές παραστάσεις. Στο πιάνο θα ήταν το Elafini μας και θα τραγουδούσε ένα κορίτσάκι (όπως αποδείχτηκε) το οποίο (κακώς) αγνοούσα... Καθώς έχω ομολογήσει το σακατιλίκι μας για τα παραξενοκουλτουριάρικα (εμένα που με βλέπετε, ή μάλλον με διαβάζετε, έχω βρεθεί στο Χαμάμ να ακούω την Γιώτα Βέη να τραγουδά ντουέτο με τη Λάμια Μπιεντιούι τραγούδια του Ζορζ Μουστακί και το Rien de rien της Edith Piaf, τι άλλο να πω για να καταλάβετε το μέγεθος της διαστροφής?), και καθώς το Ελαφίνι θα καθόταν στο πιάνο ήταν προφανές πώς θα πηγαίναμε (εδώ δε φοβηθήκαμε την μουσικοπαρουσίαση του Muzine που μας ήταν άσχετη, θα περιφρονούσαμε μια παράσταση με τραγούδια τόσο κοντά σε ύφος, αν όχι σε στυλ, με την όπερα που έχουμε και μια σχέση? Αδύνατο). Και πήγαμεεεεεεε!
Εδώ ήρθε η στιγμή να παραδεχτώ ότι δυστυχώς έχω γεννηθεί πολύ νωρίς για μια πολύ προχωρημένη τεχνολογικά εποχή κι έτσι όσο και να προσπαθεί το γέρικο (λέμε τώρα) βήμα μου να συμβαδίσει, μονίμως η τεχνολογία μου αποδεικνύει το αυτονόητο: Είμαι καθυστερημένη (με παραπάνω από έναν τρόπους....). Έτσι, η απόπειρά μου να πάρω ένα βίντεο από την παράσταση, ήταν μια θλιβερή αποτυχία, αφού κατόρθωσα να κρατώ το κινητό λάθος, με αποτέλεσμα όλο το βίντεο να είναι παρμένο πλάγια, η κοπελιά που τραγουδούσε να φαίνεται σα να τραγουδά ξαπλωμένη ενώ το Ελαφίνι παίζει πιάνο στηριγμένο στο αριστερό του χέρι. Το κεφάλι του κυρίου, που μου κόβει τη θέα, δείχνει σαν το κεφάλι του Ντάρκο (τι πάει να πει ποιου Ντάρκο? δε θέλω τέτοιες ερωτήσεις στο τιμημένο αυτό γαβροblog κι έρχεται και η Chelsea οσονούπω....) την ώρα που χώνει το γκολάκι του στο αντίπαλο τέρμα, οι καρέκλες του μπαρ, ως σεισμόπληκτοι της Χαλανδρίτσας και με λίγα λόγια (εκτός κι αν κάποιος ξέρει να μου πει πώς θα γυρίσω το γμοβίντεο στα όρθιά του) το βίντεο ΔΕΝ βλέπεται και είναι κρίμα...
Παρ' όλα αυτά, και αν και ειλικρινά δεν ξέρω (ξέρω, αγαπητή Ritsmas, το απέδειξα μερικές γραμμές πιο πάνω μιλώντας για τη Ζυρίχη αλλά κάνω το κορόιδο, χεχε) για το πώς κυκλοφόρησε η φήμη ότι είμαι δηκτική και πικρόχολη, θα σας πώ για την παράσταση αφού είμαι πάντα πρόθυμη να πω τα καλύτερότερα για όλους (εξ' άλλου το ξανάγραψα στο blog της ritsmas, ακολουθώ τη συμβουλή της μαμάς μου, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις μη λές τίποτα). Απλά αυτοί οι όλοι δεν μου δίνουν την ευκαιρία, όπως μου την έδωσε το Elafini την Κυριακή το βράδυ, παίζοντας τεχνικά άψογα και ταυτόχρονα αισθαντικά και με τρυφερότητα τα κομμάτια που η (φαντάζομαι με λυρική παιδεία) δεσποσύνη απέδωσε, είκοσι βήματα πίσω από το μικρόφωνο (κι όχι μασώντας το, όπως συνηθίζουν οι γνωστοί αοι(η)δοί και α(οι)ηδές), γιατί αν το πλησίαζε η (μελωδική, φαντάζομαι, κολορατούρα) φωνή της θα μπούκωνε τα ηχεία!
Το διφυές ερώτημα που τίθεται τώρα, και με δεδομένο ότι συντρέχουν όλες οι παραπάνω δηλώσεις, παραδοχές, εξομολογήσεις και απορίες, είναι:
----Πώς, ενώ καμιά σχέση δεν έχω με την κριτική, ενώ θεωρώ ότι οι (ταξινομικές) αξιολογήσεις είναι ηθικά μεμπτές, καθώς ασκούν μια υπόρρητη εξουσία και επιβολή, και ενώ απορρίπτω κάθε κριτική που δημιουργεί έναν μηχανισμό ιεράρχισης και μεροληψίας, πώς, όλο και συχνότερα, μου δίνονται (η μάλλον καταχρώμαι αυθαίρετα και μη σου πω κι ανέκκλητα) ευκαιρίες να δίνω την (εν πολλοίς αστήρικτη και ατεκμηρίωτη) γνώμη μου για γεγονότα για τα οποία καμία κατάρτιση δεν έχω? Και αφού αποδέχομαι την ασχετοσύνη μου, αφού απεκδύομαι της εξουσίας που μου δίνει η δυνατότητα της ρυθμιστικής παρέμβασης ενός κριτικού λόγου, γιατί υποκύπτω στον πειρασμό να δημοσιοποιήσω μια άποψη (που πρωταρχικά ίσως θα έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα πόσο συνιστά κριτική, ει μη και τι εστί κριτική) που επιπλέον είναι (στην ουσία της) ανώνυμη, άρα επιλήψιμη, ενώ θα έπρεπε να περνώ καλά (η λιγότερο καλά), εκεί που πηγαίνω και απλώς να το βουλώνω??????

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή.....Περάσατε καλά???????

ritsmas είπε...

Ω, το διάβασε το Ελαφίνι όλο αυτό το υμνοποστ; Γιατί αν το διαβάσει, θα πηδήξει από κανα μπαλκόνι. ( Νομιζω μενει στον τριτον οροφο). Μπράβο, καλο μου κορίτσι. Η ανάλυση σου ειναι εκπληκτική και με προκαλεί να πιέσω την Ελενη να επαναλάβει την παράσταση, προκειμένου εγω το τέρας της.... να παραστεί, να φωτογραφίσει, να κινηματογραφίσει , να απαθανατίσει γενικώς αυτό που εσύ δεν μπόρεσες!
Πάντως, είσαι υπέροχη και δεν το λεω για να κορδωθείς, το λέω γιατί μάλλον το παρααξίζεις... ειμαι και διαισθητικός τυπος, ξέρεις
φιλια,
ριτς

elafini είπε...

μόλις το διάβασα κι έμεινα άφωνη, όχι τόσο για τα καλά σου λόγια (κατά βάθος είμαι μετριόφρων), όσο για την απίστευτη ροή του λόγου σου...κι αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι το ότι ένιωσες όλα αυτά τα συναισθήματα...το αν γνωρίζεις δεν έχει καμια απολύτως σημασία...μια ζωή ξέρεις σπούδαζα μουσική και μια από τις ιδιότητές μου είναι αυτή του μουσικολόγου...θεωρώ ,ίσως,πολύ σημαντικότερη την άποψη ανθρώπων που αν και δεν είναι εξοικειωμένοι με συγκεκριμένα είδη μουσικής, μεταφέρουν στο χαρτί συναισθήματα, αγνά και καθαρά από οποιαδήποτε μουσικολογική γνώση...ακόμη κι όταν ετοιμάζω κάτι στο πιάνο, πάντα ρωτώ ανθρώπους που δεν γνωρίζουν "τι σου προκάλεσε αυτό που άκουσες;"...κι αυτό είναι και το σημαντικότερο, για μένα τουλάχιστον...καλή και η γνώση και η πληροφορία, αλλά η μετάδοση συναισθημάτων είναι ασύγκριτη...χαίρομαι λοιπόν που καταφέραμε να τα μοιραστούμε μαζί σου

καλημέρα :)

elafini είπε...

ρίτσα μου στον 4ο μένω :P

όπως έγραψα και πιο πάνω, με χαροποιεί περισσότερο το ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους κατάφερες έστω και για μια ώρα να μοιραστείς τα ίδια συναισθήματα, παρά οι ύμνοι :)

φιλιά

elafini είπε...

δεν καταφεραμε να τραβήξουμε βίντεο (πολύ κακώς), αλλά το αδερφάκι μου έβγαλε κάποιες
φωτογραφίες

νατασσΆκι είπε...

γρουμφ!
(εγώ πάλι έγινα πράσινη, από τη ζήλια...)

..αλλά,
την επόμενη ΔΕΝ τη χάνω!
κι επειδή εγώ είμαι εξοικειωμένη με την τεχνολογία, θα το δείτε κιόλας
(χεχεχε!)

meniek, να μην ξαναπώ ότι μ' αρέσουν τόσο πολύ αυτά που γράφεις, που παραβλέπω το γάβρος, ε;;
(τι να λέω τώρα...ΚΑΙ ο άντρας μου ΚΑΙ οι καλύτεροι φίλοι μου κόκκινοι...πού να μιλήσω; )
:))

Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

Αααααα! Δηλαδή...περάσατε καλά???

:))

Ανώνυμος είπε...

Που Νατασσάκι μου???? :-(

Μέχρι και....εγώ, γαργάρα προσπαθώ να το κάνω.... (όχι με επιτυχία πάντα!!! χιχιχι)

MenieK είπε...

@Jo μου, τι να σου λέω... να ζηλέψεις κι άλλο, να γκρινιάζεις και να γράφεις κουλά????

@ritsmas, όντως πρέπει να το ξανακάνει, το έγραψα και στο blog της. Εμπρός να την πολιορκήσουμε, να την βομβαρδίσουμε να την πυροβολήσουμε με αιτήματα, ώσπου να ενδώσει

@Elafini, (αν και δεν διακρίνομαι για την ικανότητά μου να κρίνω τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά, ωστόσο) η μετριοφροσύνη και η ντροπαλότητά σου δημιουργούν μια αύρα. Χαίρομαι που ήμουν εκεί, και ακόμα περισσότερο χαίρομαι που χάρηκε ο καλός μου (δύσκολο αυτό, δύσκολο...) οπότε, γλύτωσα τη γκρίνια και εισέπραξα και έπαινο για την επιλογή μου (χεχεχε, με την παράσταση του Γιάννη, έχω δύο στα δύο... let him beat this!!!!). Ευτυχώς που η καλή ΙΟΝ ήταν σαφώς πιο επιδέξια από εμένα. Οι φωτό ήταν υπέροχες :)

@νατασάκι μου, φοβάμαι ότι το πράσινο δεν είναι της ζήλιας. Μάλλον σου έχει αφήσει κουσούρι η βαζελίασή σου (χεχεχε). Να πεις στον άντρα σου ότι συμπάσχω, συμπάσχω, συμπάσχω (αδερφή βάζελος.... τι χειρότερο???). Παραβλέπω επίσης τις αβυσαλέες διαφορές μας και συντάσσομαι υπό τη σημαία σου (και της ritsmas) να πείσουμε το Ελαφίνι να το επαναλάβει και να πάμε (ε, ρε τι έχει να γίνει!!!) όλες/οι μαζί(θα τα καταφέρω και με το βίντεο, αυτή τη φορά).

νατασσΆκι είπε...

Καλέ μην στενοχωριέσαι, θα το αναλάβω εγώ το βίντεο σου λέω!
(και μη νομίζεις, δεν θέλει και παάάάάρα πολύ για να πειστεί... ;) )

(μάκια)
:)

elafini είπε...

ναι δεν θέλω πολύ...πείθομαι εύκολα ;)
άσε που ως γνήσιος Βάζελος κι εγώ, δεν μπορώ να χαλάσω χατήρι στο Νατασσάκι (και σε σας βέβαια)

Stratos Bacalis είπε...

Πω πω τι χείμαρρος! meniek είσαι απίστευτη! Κατάφερες να τα χωρέσεις όλα στο ποστ!!!

Ήμουν σίγουρος ότι θα έσκιζε το Ελαφίνι μας. Αυτό έλειπε δα! Και την πιέζουμε να δώσει και πάνω συναυλία! Να μην τη δει και η Βόρειος Ελλάδα?

Stratos Bacalis είπε...

Γι αυτό με "πάτε" όλοι ε? Με βλέπετε με τα πράσινα και νομίζετε ότι είμαι βάζελος ε? Κούνια που σς κούναγε...

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω ποιος/ποια θα αναλάβει την βιντεοσκόπηση, αλλά θέλω οπωσδήποτε βιντεάκι με το τραγούδι όπου η Χριστίνα βγάζει το κόκκινο γάντι.
Κανονίστε...

MenieK είπε...

@elafini, @νατασάκι, η προσπάθειά σας να βαζελοκαταλάβετε το τίμιον τούτο blog δε θα περάσει (και δε βλέπω και πουθενά τη Μετεωρίτη ή τον adaeus...)!!! Aς είναι, αφού μου υπόσχεστε βραδιά σαν την προχθεσινή το παραβλέπω (αλλά συνεχίζω να αντιστέκομαι, μη γελιέστε)

@sandman, αυτό μας έλειπε να μου βγεις κι εσύ βάζελος...

@afmarx, κόκκινο, αυτή είναι η λέξη κλειδί, κόκκινο (άντε γιατί το παρακάναμε εδώ μέσα με τις πρασινίλες) όσο για το βίντεο... μου φαίνεται μια επαγγελματική συνδρομή, ίσως να 'ταν ευσπρόδεκτη

Ανώνυμος είπε...

Ε, καλά ότι θα με έλεγες ΕΜΕΝΑ, γκρινιάρα....και ότι γράφω κουλά......ΔΕΝ το περίμενα!!!!

ΕΓΩ γκρινιάρα???? Εγώ που στόμα έχω και μιλιά δεν έχω????

ΔΕΝ θα σου το συγχωρήσω....ΠΟΤΕ!!!


Την καλημέρα μου, και από αύριο κομμένη και αυτή!

Stratos Bacalis είπε...

Εγώ βάζελος? Τι λες παιδί μου... με μία από τις πρώτες παιδικές μνήμες να είναι γήπεδο, στην Τούμπα, στους ώμος του πατέρα μου, να βλέπω ΠΑΟΚ να κερδίζει Ολυμπιακό? Πλάκα ΜΕ κάνεις? :-)

indictos είπε...

Μετά από 10 προσπάθειες να συντάξω ένα σχόλιο της προκοπής, έχω μόνο να πώ ότι χαίρομαι που μπήκα στην περιπέτεια του blogging το οποίο έγινε το όχημα να γνωρίσω τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους (αν και τους περισσότερους όχι από κοντά. Ακόμα)

MenieK είπε...

@jo, όχι βρε... για άλλη έλεγα

@sandman, αυτό το αντέχω. Θα προτιμούσα Ηρακλής όπως ο Ινδικτος, αλλά και ΠΑΟΚ το αντέχω :)

@ινδικτε μου, τι εννοείς σχόλιο της προκοπής? όλα σου τα σχόλια (και δε συζητώ για τα ποστ) είναι παραπάνω από "της προκοπής". Όσο για τη χαρά είναι όλη δική μου (αλλά όλη ΣΕ λέω)

Alexis B είπε...

Περί ορέξεος κολοκυθόπιτα.
Αλλά άν της αλλης δέν της πάει, δέν τό'χει δέν της κάθετε τό μικρόφωνο, εεε θά της τό πούμε.
Γιατί τον βασανίζεις τον ενυσχητή ματάκια μου, τί σου έκανε τό έρμο τό μηχάνημα?????
Και να προσέχεις ε!
Τα πολητισμικά σόκ είναι επικύνδηνα, πάρα πολύ
Καλημέρα

MenieK είπε...

@alexis, επικινδυνότατα, δε λές τίποτα...

Stratos Bacalis είπε...

meniek μου, είσαι προσκεκλημένη...

http://sandman-chronicles.blogspot.com/2008/02/game-favourite-poem.html

MenieK είπε...

@sandman, θα ανταποκριθώ με μεγάλη χαρά

Penelope είπε...

Πέρασα να σου πω μια καλησπέρα Μένιεκ και σου απάντησα ! Σε χαιρετώ και κ/σ