Who's afraid of the big bad game????

Σε μια προσπάθεια να με εκδικηθεί, γιατί σαραντατρία χρόνια τώρα, δεν τον αφήνω ήσυχο, ο παλιοAdaeus με κάλεσε στο παιχνίδι της απόλυτης αυτοέκθεσης καθώς πρέπει να ομολογήσεις:

1ον: ότι κοτζάμ γαϊδούρα/γάιδαρος σου αρέσουν τα καρτούνς... και ΔΕΝ πηγαίνεις στο σινεμά (δήθεν) να συνοδέψεις τα ανηψάκοπαιδάκια σου, ούτε έχεις κάνει πλούσιο το Dvdάδικο της γειτονιάς σου νοικιαζοαγοράζοντας μικυμάους (ξαναδήθεν) για τα μούλικα (αν υπάρξει κανείς/μια που θεωρήσει αυτή την έκφραση ατόπημα πολιτικής ορθότητας, θα του δανείσω τη Ν. ένα Σ/Κ ... ή καλύτερα θα τον υποχρεώσω να πάρει τη θέση μου στο σχολείο για ένα διήμερο και ΤΟΤΕ θα το ξανασυζητήσουμε...) που κλαίει στο σπίτι, αλλά γιατί τα βλέπεις με τον καλό/καλή σου μεταμεσονύχτια προβολή όταν ο/η τσόγλανος (στους διαμαρτυρόμενους για την έκφραση συνιστώ να σταθούν ένα τέταρτο σε διάλειμμα έξω από τα κάγκελα παιδικού σταθμού ή να καθήσουν με την εφημερίδα τους σε παγκάκι πλατείας κυριευμένης -μιλάμε μόνο πειρατική σημαία δεν σηκώνουν- από πιτσιρίκια της ηλικιακής κατηγορίας 10-2 ετών, κατά προτίμηση με ποδήλατο και δη με βοηθητικές ρόδες με τα οποία κάνουν απίστευτες παντιές...) έχει αποκοιμηθεί και (επειδή, ευτυχώς, όπως όλα τα παιδιά που μόλις αποκοιμηθούν μετατρέπονται σε λευκά γατιά Αγκύρας -εντελώς κουφά μιλάμε...) δεν μπορεί να ακούσει και να αντιληφθεί τη γελοιότητα αυτών που (χωρίς να το ρωτήσουν) το έφεραν στον κόσμο και (σα να μην έφτανε αυτό) έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση και την προετοιμασία του για τις δυσκολίες της ζωής (με τα γνωστά επιτυχημένα αποτελέσματα που βλέπουμε γύρω μας -αν και ποτέ στο σπίτι μας...).

2ον: αφού, λοιπόν, εξευτελιστείς ανά το ιντερνετοσύμπαν, για τις διαστροφικές καρτουνοπαρακολουθοσυνήθειές σου, στη συνέχεια σου ζητούν να φτάσεις στον πάτο, αποκαλύπτωντας το παιδικό σου τραύμα, που σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον ήρωα του καρτούν σου
Για παράδειγμα

• έχεις το σύνδρομο της υποταγμένης γυναίκας, αν σ' αρέσει η Σταχτομπούτα,
  
• δεν έχεις την απαραίτητη αυτοεκτίμηση, αν σου αρέσει ο Ντόναλντ Ντάκ,
  
• δεν έχεις καλλιεργήσει τις επικοινωνιακές σου ικανότητες αν σου αρέσει ο Ροζ Πάνθηρας,
  
• είσαι επιθετικός αν σου αρέσει ο κακός κογιότε ή έχεις σύνδρομο καταδίωξης αν σου αρέσει ο Road Runner,
  
• έχεις το σύνδρομο του υπεραλτρουισμού, αν σου αρέσει ο Σούπερμαν
  
• κι είσαι απλά ηλίθιος, αν σου αρέσουν τα Πόκεμον....
  

Λοιπόν, ιντερνετοψυχανάλυτές πιάστε δουλειά... εμένα το αγαπημένο μου είναι η Φαντασία (του 1940 όχι η πρόσφατη του 2000) του Ντίσνευ, και μάλιστα (χωρίς να περιφρονώ τα υπόλοιπα -αισιόδοξα και χιουμοριστικα-μέρη της), το εφιαλτικό προτελευταίο κομμάτι, όπου εικονογραφείται (νομίζω τέλεια) "Η νύχτα στο φαλακρό βουνό" του Μουσόργκσκι.

Κι επειδή οι περισσότεροι από εσάς παθαίνετε ένα nervus collapsus, όταν η κλασική μουσική είναι σε υπερβολική δόση, επαναφέρω τις ισορροπίες σας, με ένα βιντεάκι, όπου η σκηνή παίζεται με μουσική υπόκρουση το Children of the grave των Black Sabbath

Φυσικά, όπως όλα τα blogoπαίχνιδα, δεν τελειώνει παρά όταν βρεθούν οι ατυχείς που παίρνουν την πάσσα για να το συνεχίσουν.... Εγώ νομίζω ότι έχω ενοχλήσει αρκετούς (ήδη η Μετεωρίτης, ούτε που μπαίνει στο blog μου, από φόβο μην της έρθει καμιά πάσα για blogoπαίχνιδο στο κεφάλι, -actually ούτε στο δικό της μπαίνει- αλλά τι κατάλαβε? γλίτωσε από τα παιχνίδια κι έπεσε στα σκληρά... αφού παντρεύεται!!), αλλά δε μου πάει καρδιά να το σταματήσω... κι έτσι θα προσκαλέσω το νατασσάκι και την tzotza (σκεπτόμενη ότι αφού έχουν παιδάκια θα τα χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι και δε θα παραεκτεθούν) να πιάσουν την πάσα και να συνεχίσουν το παιχνιδάκι:

Ποίο είναι το αγαπημένο μου καρτούν?