"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Δυο μητέρες νομίζουν ότι είναι μόνες


Ο γιός της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες.
Τώρα κάθε πρωϊ που ανοίγει την πόρτα της
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις,
έξω από χρόνο και χώρο το πένθος.
Το βράδυ το ίδιο
Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας,
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου το πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της,
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς, θα της πέσει το βρέφος της.

Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντήλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά -το σπίτι είναι έρημο.
Δεν έχει σε ποιον ν' αφήσει
σ' αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της

Νικηφόρος Βρεττάκος

8 σχόλια:

MenieK είπε...

γιατί αυτή η δολοφονία έχει άλλο ένα θύμα: τη μάνα

νατασσΆκι είπε...

αυτή τη μάνα σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή.

Πώς θα αντέξει;
..............

dgalanis είπε...

;(

gatti είπε...

Πόση εντύπωση μου έχει κάνει αυτή η μάνα! Αυτή η οικογένεια. Ούτε ένας συγγενής δεν βγήκε στα κανάλια.

Πόση αξιοπρέπεια! Πόσος βουβός θρήνος...

habilis είπε...

Oταν χάνεις το παιδί σου τα έχεις χάσει όλα .
Εχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου .
Δεν υπάρχει τίποτα να πατήσεις ...

MenieK είπε...

@νατασάκι, @gatti, @newmanifesto, @habilis, δεν υπάρχουν λόγια...

Stratos Bacalis είπε...

Πράγματι δεν υπάρχουν λόγια... φιλιά στις μανάδες.

Unknown είπε...

ο βρεττάκος.

ευχαριστώ εσένα που τον έφερες μπρος μας.

πού να αφήσει το βρέφος της...