... το μωρό μας...

Ήταν 10 Ιανουαρίου, 49 χρόνια πριν εμφανιστεί ο Ιησούς, όταν ο Ιούλιος Καίσαρας διάβαινε τον Ρουβικώνα και άγρια χαράματα ξεκινούσε την πορεία του προς την κατάκτηση της Ρώμης. Δύο χιλιάδες και σαράντα ένα χρόνια αργότερα, μόλις είχε ξεκινήσει η 10^η του Γενάρη, το ωραιότατο και ολοκαίνουργο στρώμα μου καταστρεφόταν από τα νερά του δικού μου Ρουβικώνα και μέσα στο άγριο χάραμα (χωρίς κανέναν σεβασμό για τον ύπνο μας – ασέβεια που διατηρεί 17 χρόνια τώρα) η κόρη μου ξεκινούσε την πορεία της προς την κατάκτηση της ζωής μας...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1072, όταν ο Robert Guiscard έμπαινε πάνοπλος με τον στρατό του στο Παλέρμο. edit (χάρη στην ευγενή προσφορά του Sotiri k): Χίλια οχτακόσια είκοσι χρόνια μετά, ο και καλά ψύχραιμος αν και αγουροξυπνημένος καλός μου, μπαίνει πάνοπλος με βαλιτσάκια, βιβλιάρια, εξετάσεις και τηλέφωνα στο αυτοκίνητο και παραλίγο να ξεκινήσει αφήνοντας εμένα απ’ έξω....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1776, όταν ο Thomas Paine εξέδιδε την «Κοινή Λογική» με τα επιχειρήματα της αμερικανικής επανάστασης. Διακόσια δεκαέξι χρόνια μετά η ανυπότακτη κόρη μου αρνείται να συναινέσει στην κοινή λογική γιατρών, υπερηχογραφολόγων, μαιών και μες στο πρωινό εξέδιδε το δικό της μανιφέστο με τα επιχειρήματα της παραμονής της εντός της μήτρας μου...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1806, όταν ο γάμος του Ναπολέοντα με την Ιωσηφίνα ακυρωνόταν. Εκατόν ογδόντα έξι χρόνια αργότερα και αφού η ακύρωση της εξόδου της κόρης μου δημιουργούσε κάτι που έχει να κάνει με λάμψεις... εκλάμψεις... προεκλάμψεις... (κάτι τέλος πάντων, που λάμπει και φωσφορίζει μέσα στην αίθουσα τοκετών), αποδεχόμασταν μέσα στο μεσημέρι ότι δεν της άρεσε η ιδέα να γεννηθεί Μαρουσιώτισσα και μεταφερόμασταν άρον – άρον στο Αλεξάνδρας, ώστε να γεννηθεί Αθηναία...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1839, όταν έφτανε για πρώτη φορά το τσάι από την Ινδία στην Αγγλία. Εκατόν πενήντα τρία χρόνια αργότερα, κανένα τσάι δε φτάνει για να συνεφέρει την πανικόβλητη (μετά από τόσες ώρες αναμονής και τις διαδρομές Ψυχικό-Μαρούσι-Πλ.Μαβίλη) πλέον μητέρα μου κι έτσι επιστρατεύονται ηρεμιστικά, καμφορές και τέλος υπογλώσσια ώστε να μην κλάψουμε μέσα στο απόγευμα την αποχώρηση της γιαγιάς πριν γελάσουμε με τον ερχομό της εγγονής...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1901, όταν ανακαλύφτηκε η μεγαλύτερη αναβλύζουσα πετρελαιοπηγή στο Τέξας. Ενενήντα ένα χρόνια αργότερα, 19 ώρες αφότου έκανε το πρώτο της βήμα προς την ύπαρξη, η κόρη μου ξεπρόβαλε γεμάτη περιέργεια το κεφαλάκι της μέσα από τον αναβλύζοντα αίμα και αμνιακό υγρό κόλπο μου.

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1919 όταν μετά από διαπραγματεύσεις του Ελ. Βενιζέλου στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισίου, υπόμνημα προσδιόριζε τους Έλληνες εντός της ελληνικής επικράτειας σε 4,5 εκατομμύρια. Εβδομήντα τρία χρόνια αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις δευτερολέπτων των παιδιάτρων με το μωρό μου (όπου όλα τα αιτήματά της έγιναν ασμένως δεκτά), το κλάμα της τροποποιούσε τον πληθυσμιακό προσδιορισμό των Ελλήνων εντός της επικράτειας με την προσθήκη ενός θήλεος ύψους 52 εκατοστών και βάρους 3.800 γρ....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1920, όταν η συνθήκη των Βερσαλλιών έθετε και τυπικά τέλος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εβδομήντα δύο χρόνια αργότερα, ο έκθαμβος Μ. απλώνοντας το χέρι του για ν’ ακουμπήσει το ροζ μωρό που στο βραχιόλι της έχει το δικό μου όνομα και το δικό του επίθετο θέτει και τυπικά το τέλος της χαρωπής διαδικασίας «τοκετός της Μένης» με την οποία τρεις γενιές γυναικών απασχολήσαμε το μισό ΕΣΥ Αθηνών, Πειραιώς και Περιχώρων...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1929, όταν ο Hergé παρουσίαζε στον κόσμο τον γιό του Τεν-Τεν. Εξήντα τρία χρόνια αργότερα, ο καλός μου παρουσίαζε την κόρη του στους εκατοντάδες θείους, θείες, αδέρφια, ξαδέρφια, κολλητούς, που (όπως είναι αναμενόμενο στην Ελλάδα), περίμεναν υπομονετικά απ’ έξω από την αίθουσα τοκετού (σχεδόν κόντεψε να μπει η εντεκάτη του Γενάρη και η φίρμα ακόμα να κάνει εμφάνιση) με καφέδες, σάντουιτς, τσιγάρα, άπειρες μλκιες, φυσικά με ιστορίες τρόμου με ετοιμόγεννες επίτοκες, ανάτοκες και κατάτοκες ικανές να κάνουν τον Πολάνσκι να ξαναγυρίσει το μωρό της Ροζμαρί και την κατακλείδα ΌΟΟΟΟΟΛΑ θα πάνε καλά (ναι θα πάνε.. το ΠΟΤΕ θα πάνε ήταν το ζήτημα)....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1969, όταν χιλιάδες κάτοικοι της Ν. Υόρκης προσφέρουν τροφή για τους λιμοκτονούντες της Μπιάφρας. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα το αμήχανο και άμαθο στήθος μου προσφέρει την πρώτη τροφή στο μωρό μου, που με τη θηλή μου στο στόμα της, μάλλον παρηγοριέται για την αποστέρηση της σιωπής και της ασφάλειας της μήτρας παρά θηλάζει...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1971, όταν η χάρη και η κομψότητα της Coco Chanel χάνονταν μαζί της. Εικοσιένα χρόνια αργότερα, οι γονείς μου χαμογελούν σ’ ένα μαυρομάλικο μωρό με δάχτυλα πιανίστας πεπεισμένοι ότι έχουν μπροστά τους τον ορισμό της καλλονής, το απαύγασμα της κομψότητας και την επιτομή της χάρης.

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1992, όταν η GreenPeace ανακοίνωνε την πίκρα και τη δυστυχία μιας ολόκληρης χώρας πιστοποιώντας τον θάνατο 243.000 Ιρακινών πολιτών κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου. Λίγο πριν βγει η μέρα, ένα μωρό στην αγκαλιά μας, ακύρωνε κάθε πίκρα, κάθε δυστυχία, κάθε θάνατο και μας έταζε μια απέραντη και άσβεστη πληρότητα...