....κακόμοιρη μητέρα

Και ξαφνικά, αυτά τα τρομακτικά δεκαοχτώ της ενηλικίωσης προσγειώνονται βαριά επάνω μου, όχι την ημέρα των δέκατων όγδοων γενεθλίων της αλλά ενώ κοντεύουν να τελειώσουν, ενώ της μιλάω στο τηλέφωνο και της προτείνω να πάω να την πάρω από το αεροδρόμιο.

-Ρε μάνα, σε ένα μήνα θα είμαι δεκαεννιά, κι εσύ ακόμα θες να με πηγαινοφέρνεις σαν να είμαι εννιά?????

Η Ν., η δικιά μου Ν., γυρνά από την πόλη που σπουδάζει μια ενήλικη δεκαοχτάχρονη γυναίκα για να βραβευτεί από τη δουλειά του πατέρα της σε μια γιορτή για αριστουχους και αποφοίτους και εισαχθέντες (και δεν ξέρω τι άλλο) κι αυτή η στιγμή της συμβολικής ενηλικίωσης, όπως όλα στη ζωή μου, με βρήκε ανέτοιμη... παντελώς ανέτοιμη, ανίδεη.... παντελώς ανίδεη και ανεπαρκή... για άλλη μια φορά παντελώς ανεπαρκή!

Δεν ξέρω, βλέπεις, να είμαι η μάνα ενός ενήλικου ατόμου, όπως δεν ήξερα να είμαι η κυοφορούσα ενός σκουληκιού που κινιόταν στην μήτρα μου και κυνηγούσα κάθε κίνησή του με την παλάμη μου μην τύχει και ξαφνικά χαθεί...

Είμαι απροετοίμαστη για το ρόλο της μάνας μιας γυναίκας διολισθαίνουσας αργά αλλά σταθερά σε μια μακρινή από εμένα ζωή και γι αυτό πρέπει κάθε βράδυ να τη δω στα skype και τα φατσοβιβλία για να βεβαιώνομαι ότι είναι εκεί, ακόμα δική μου και σάρκινη, όπως ήμουν απροετοίμαστη για το ρόλο της μάνας ένα μωρού που ήρθε θριαμβευτικά και κραυγάζοντας να μπει στη ζωή μου και τα βράδια που κοιμόταν έπρεπε να ακουμπώ το κεφαλάκι του για να βεβαιωθώ ότι είναι αληθινό και όχι πορσελάνινο...

Κάνω αποτυχημένες προσπάθειες, να αντιληφθώ ότι είναι αδύνατο να κρατήθει μέσα στο οπτικό πεδίο της μάνας, μέσα στη σφαίρα της προστασίας της, αυτή τη νεαρή γυναίκα που έρχεται για να ξαναφύγει, όπως αδυνατούσα να κρατήσω μέσα στο οπτικό μου πεδίο και στην περιοχή, όπου η προστασία μου ήταν διασφαλισμένη, το κοριτσάκι που έκανε βόλτα με το ποδήλατό του και περνούσε κάτω από το μπαλκόνι για να βεβαιώνομαι ότι είμαι καλά.

Αγνοώ πώς μια μάνα φροντίζει την απορημένη πρωτοετή της σε πανεπιστήμια και πολυτεχνεία, που παλεύει με μαθήματα εργαστήρια και συνελεύσεις όπως αγνοούσα πώς να ενθαρρύνω το πρωτάκι μου που γέμιζε άπειρες σελίδες με λοξές, ίσιες και καμπύλες γραμμούλες, στραβά γραμματάκια και α-νόητες συλλαβές....

Οσο και να προσπαθώ δεν ξέρω να είμαι η μάνα μιας κοπέλας που ετοιμάζει τις χειμερινές διακοπές της με τον καλό της και τους φίλους της, όπως δεν ήξερα να είμαι η μάνα ενός κοριτσιού που τα καλοκαίρια με άφηνε για κατασκηνώσεις σε όρη και λαγκάδια για ξενόγλωσσα κολέγια στις άκριες της Ευρώπης, για φιλοξενίες σε ξένα παραθεριστικά σπίτια...

Χειροκροτώ χαζά μαζί με τους άλλους γονείς καθώς μια γυναίκα, μια κοπέλα, ένα κοριτσάκι, το μωρό μου περνά από μια εξέδρα και παίρνει στα χεράκια της ένα χαρτί επαίνου, ένα βιβλίο κι ένα λουλούδι που σηματοδοτούν την είσοδο της στην ενηλικίωση, όπως κοιτούσα χαζά τα ενδεικτικά τους ελέγχους και τα απολυτήρια που σηματοδοτούσαν κάθε φορά και ένα καινούργιο στάδιο στο οποίο νομοτελειακά θα αποτύγχανα

Τρομάζω σκεπτόμενη την αδυναμία μου ως μάνας, να τη συνδράμω στην πορεία της στο πανεπιστήμιο, στην πάλη για το επαγγελματικό της μέλλον, στις αποφάσεις που θα καθορίσουν την προσωπική της ζωή κι όλα αυτά μέσα σε κρίσεις, παρακρίσεις κι αντικρίσεις, χειρότερα απ' ότι τρόμαζα σχεδιάζοντας με αφέλεια και άγνοια κινδύνου το μέλλον ενός αγέννητου μωρού... ενός κοριτσιού με κοτσιδάκια, του ομορφότερου κι εξυπνότερου παιδιού στον κόσμο που δεν θα άφηνα ποτέ κανέναν να τη βλάψει...

Ωραίο πράγμα η μητρότητα, αλλά μ' άφηνε και μ' αφήνει πάντα με μια απορία... ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ???

Υ.Γ. φυσικά και την έφερα από το αεροδρόμιο... Αυτό μας έλειπε!!!!