Για την Αμαλία

................

Νάχαμε να της δίναμε μια ρίζα, ένα χορτάρι,

ένα κλωνί βασιλικό τα χείλη να δροσίσει,

ή να την κοινωνούσαμε με μια τούφα χασίσι.

Θα ναρκωνόταν ο σκορπιός που μέσα της σαρτάρει

............................................................................................

Κοιμάται ονειρευάμενη κάμπους με χαμομήλια.

Ξαναγενήκαμε μεμιάς τα ρούχα που φοράμε.

Βογκάει στο πρόσω η μηχανή και τώρα ανηφοράμε

λειψοί πάνω στο σίδερο με κουρασμένα μίλια

(Nίκος Καββαδίας: Cocos islands, 1956)

Το, ας πούμε, κανονικό κείμενο για την Αμαλία το ανάρτησα στο blog μου με το που μπήκε η Παρασκευή.... Και σήμερα που ξαναμπήκα και το είδα, προσεκτικότερα, με πρωινή διαύγεια σκέψης το μετάνοιωσα και το κατέβασα...

Έτσι κι αλλιώς, χωρίς να είμαι εντελώς ενάντια στις συλλογικές κινήσεις, "δυσκολεύομαι να δονούμαι σε καταστάσεις ομοθυμίας"΄, όπως λέει και ο παππούς Derrida. Σκόπευα να βάλω το ποστ σαν κεράκι, στη μνήμη του κοριτσιού που χάθηκε κι όχι σαν συμμέτοχος στην κινητοποίηση. Βλέποντας το κείμενο ξανά σήμερα, σκέφτηκα ότι δεν είναι το κεράκι που θα ήθελα να ανάψω. Αυτό το ξύλινο κείμενο, που μοιάζει να το έχει γράψει συνδικαλιστική ή κομματική οργάνωση, δεν ήθελα να είναι το κείμενο που, αναρτημένο στο blog μου, θα θυμίζει (καλά, μια ψευδαίσθηση επιτρέπεται σε όλους/ες μας) το κορίτσι και τον αγώνα, τον γολγοθά της.

Το κεράκι μου λοιπόν για την Αμαλία ήθελα να είναι, κι ας με συγχωρήσουν όλοι/ες αυτοί/ες που σπατάλησαν κόπο και χρόνο για μια κοινή προσπάθεια, ένα απόσπασμα από τον αγαπημένο μου ποιητή, ο οποίος δανείζει τον τίτλο στο blog, τον Καββαδία κι ο οποίος θα συγχωρήσει, φαντάζομαι, την ανεπαίσθητη παρέμβαση.....

Καλό ταξίδι Αμαλία