Κάθομαι στη βεράντα. Πάνω μου ένα φεγγαράκι φέτα από δροσερό πεπόνι. Και στα πόδια μου ο Κορινθιακός μαύρος καθρέφτης....
Κι αναρωτιέμαι.... Τι κάνω μες στα blogs? Μήπως ήρθε η ώρα να ακολουθήσω τον ποιητή?
Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία
Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου
ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα
μ' ένα προχώρημα της άνοιξης
δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι
Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει
σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει
κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα
όχι καρδιά μου τόση ευτυχία
(Αλέξης Ασλάνογλου: Το βράδυ)
5 σχόλια:
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!
:)
Εγώ θα αρκεστώ και με κάτι λιγότερο από πλημμύρα ευτυχία. Τι ωραίο που είναι το φεγγάρι το καλοκαίρι.
:)
Καλό σου βράδυ
Τι κάνουμε μέσα στα μπλογκ;;;;;
(Ακολουθούμε κάποιους ποιητές...)
Καλησπέρα σου.
Jo@ μου, αν και καθυστερημένα, καλή σου μέρα ή μάλλον καλό Σαββατοκύριακο (και σε όλους βέβαια)
adaeus@ πουλάκι μου τι να κάνω? με πιάνουν οι λυρισμοί μου τις καλοκαιρινές νύχτες και γίνομαι υπερβολίκή
kerasia@ :) και σε σένα
just me@ και μας ακολουθούν....
Δημοσίευση σχολίου