Catch the ball

Μια χαρά καθόμουν στην παραλία μου. Κρατούσα στο χέρι και τ' αστέρια της Βερενίκης (όχι δεν είμαι ποιητική σαν τη Μαριαλένα, απλά ο Γκετζ έγραψε άλλο ένα μαθηματικό μυθιστόρημα) ενώ ο καλός μου και η κόρη μου είχαν μεταφέρει την ομπρέλα μας δυο πετσέτες πιο αριστερά και έκαναν ότι είναι απορροφημένοι στο βιβλίο τους (και για να τους καρφώσω, Μεγαλοκοπέλα μου, κανείς τους δεν εκτιμά την Όστεν). Έκαναν επίσης και ότι δεν με ξέρουν καθώς είμαι, λέει, εντελώς γελοία με το πρεσβυωπικό γυαλί του φαρμακείου ΚΑΤΩ από το γυαλί του ηλίου (και τι να κάνω? να διαβάζω με σύστημα Μπράιγ?). Και ενώ προσπαθώ να ανταπεξέλθω στο καλοκαίρι της καλής (ελπίζω να μην ακούει, ή μάλλον διαβάζει, ο Adaeus) μάνας, κόρης και συζύγου.....τσούπ (όχι, το σωστό είναι γκουπ!) μου ήρθε στο κεφάλι η μπάλα της Νερίνας!!! Έχετε ιδέα όταν μια μπάλλα διασχίζει όλη την Ελλάδα και σε βρίσκει στο κεφάλι πόσο πονάει? Ξερή έμεινα…. Άσε που έχασα τη σελίδα μου, άσε που χρειάζομαι καινούργια γυαλιά, άσε που έμεινα να κοιτάζω την μπάλλα ως καθυστερημένο: "Τι 'ν' τούτο"... για πάαααρα πολλή ώρα (βέβαια είμαι και διάσημη για τον απίστευτο χρόνο που χρειάζομαι για να εκτιμήσω καταστάσεις, και να προκρίνω λύσεις, αλλά ας μην το κάνουμε τώρα θέμα, το κάνει η Τζο και φτάνει).
Και αφού μου πήρε ώρα πολλήηηη (έφτασε απογευματάκι να το σκέφτομαι, ενώ αντιμετώπιζα τους αιμοβόρους συγγενείς του Κουνουπιού), αποφάσισα ότι αυτή η συγκεκριμένη μπάλα μπορεί να αντιμετωπιστεί ως φιλοσοφικό πρόβλημα, αφού όπως σοφά είπε ο, εδώ και χρόνια αποδημήσας, Βιτγκενστάιν (ο οποίος ήτο και μέγας φιλόσοφος, οπότε δε μας παίρνει να τον αγνοούμε!) φιλοσοφικό είναι κάθε πρόβλημα που έχει τη μορφή "δε βγάζω άκρη". Κι εγώ κοιτώντας τη φωτό, να παριστάνει άθελά της (και μακριά από την αρχική της λειτουργία) τη μπάλα σε ένα ερζατς παιχνίδι, δείχνω να αδυνατώ να κατανοήσω ένα (τουλάχιστον) χαρακτηριστικό της. Την απουσία...
Εδώ, κυριαρχεί μια απουσία. Όχι μια απουσία νοήματος (δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη όσο η Just me, ούτε τόσο φιλοσοφημένη όσο ο Ροϊδης) αλλά η φυσική, σωματική απουσία.
Λείπει αυτός που θα καθίσει «…σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο…», όπως λέει ο Βαρβέρης. Αυτός που θα απολαύσει το σαξόφωνο, που παίζει στο dvd (μη χαίρεσαι Άκη, δεν σκοπεύω να ανεβάσω το τραγούδι, άσε που δεν ξέρω και ποιο είναι, καλύτερα να απευθυνθείς στον Ινδικτο), αυτός που θα ακολουθήσει τον σκύλο στην αυλή για να παίξει μαζί του, με μια αληθινή μπάλα αυτή τη φορά.
Κι αναρωτιέμαι (για να διατηρήσω και την εκτίμηση της Κερασιάς) τι τον έδιωξε από το πλάνο?
«…η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου…», όπως λέει ο Ασλάνογλου???
Ή μήπως τον έβγαλε επίτηδες από το πλάνο ο φωτογράφος θέλοντας (ακολουθώντας και πάλι τον Ασλάνογλου) να πει
«…Μου αρκεί να γεύομαι της απουσίας σου την αίσθηση
μου αρκεί να γεύομαι του ιδεατού σου κόσμου την αφή…»???
Τέλος πάντων όπως ο Ρίτσος
"...Να φανούν ζητώντας τ’ αφανέρωτα,
σύντομα με πρόφτασε το βράδυ...". Ανάβω τσιγάρο (κακή συνήθεια Τάσο το ξέρω) στη βεράντα, μπροστά στα πόδια μου ο Κορινθιακός και έρχεται στο μυαλό μου ο, πατέρας του ρομαντισμού, Ρίλκε που σε μια από τις ελεγείες του Ντουίνο (σιγά μη θυμάμαι ποια!) λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος σε έναν ερμηνευμένο κόσμο... Δε βαριέσαι λοιπόν! Θα αφήσω (ακούγοντας τον Lex, που πιστεύει ότι το κάθετι θα δείξει στην ώρα του...) αυτή την μπαλα να παραμένει "... a heap of broken images..." στην Wasteland του T.S. Eliot...

Κι αφού πω, όπως ο Κακναβάτος
"...Ιδού το βίωμά μου πρώιμο άλφα
Των αλαλήτων ..."

Πιάνω τη μπάλα στα χέρια μου και αύτη τη φορά δεν μου χρειάζεται καθόλου χρόνος για να σκεφτώ σε ποιον θα κάνω πάσα. Στον πιο αγαπημένο μου στη blogoσφαιρα: Εϊ, Adaeus!! CATCH THE BALL