"H ομορφιά του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα, όχι ο λόγος της νοσταλγίας"
Μ. Foucault

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Extra large κι ακόμη παραπάνω....

Λοιπόν, κατά τις 3 το μεσημεράκι, μπήκα να φάω το σαντουιτσάκι μου, ήσυχα ήσυχα σε ένα από αυτά τα μεταμοντέρνα του κέντρου όπου στις γιγαντοοθόνες (όσο πιο μοδάτο το μαγαζί τόσο πιο τεράστια η γιγαντοοθόνη) περνούν διάφορες εικόνες από ψηφιακά και δορυφορικά κανάλια και από τα στερεοφωνικά του μαγαζιού (όσο πιο μοδάτο τόσο πιο εξελιγμένο το ηχοσύστημα, και τόσο πιο δυνατό) ακούγεται αυτή η (και καλά) mainstream μουσική, η οποία επιπλέον είναι παντελώς (αλλά μιλάμε, παντελώς) άσχετη με την εικόνα (σχετικοάσχετο, που λέει και η Κερασιά, ποια ακριβώς η λογική αυτής της πρακτικής?). Και εκεί που είμαι με τον οδόντα στο μαρούλι και την μοτσαρέλα (έχω περάσει το πάνω ψωμάκι και ετοιμάζομαι να διαπεράσω και το έτερο), τσούπ, στην γιγαντοοθόνη περνάνε σκηνές από το ένα reality που λέγεται "extra large", απ' ότι με πληροφόρησε η πάντοτε (μιλάμε αυτό δεν το χωνεύω καθόλου... το ίδιο διαβάζουμε, το ίδιο δουλεύουμε - κι εγώ έχω και παιδί που όσο να πεις μια ενημέρωση περί του trash, την έχω από πρώτο χέρι - πώς διάλο γίνεται και αυτή προφταίνει και είναι?) ενήμερη για τα πάντα φίλη μου και όπου κάποιοι υπέρβαροι θα περπατήσουν από την Πρέβεζα στο Βόλο (ή τέλος πάντων μια τέτοια απόσταση). Άναυδη, έμεινα να κοιτώ μια κυρία, που (δε βοηθούσε και η άσχετη μουσική από πίσω, δεν άκουγα και σχεδόν τίποτα) νομίζω εγκατέλειψε την προσπάθεια και προσπαθούσε να δικαιολογήσει ακριβώς αυτή την εγκατάλειψη σε όλους τους συντελεστές (και κατ' επέκταση και στους θεατές) που την αντιμετώπιζαν περίπου ως ρίψασπι!
Κι εκεί, με την Corona στο χέρι, η όλη σύλληψη του reality (μέσα από μια φοβερά στοχευμένη σκηνοθεσία και μια σοφή εικονοληψία, όπου τα ζουμ στα αλλοιωμένα από την προσπάθεια πρόσωπα των συμμετεχόντων και τα ταλαιπωρημένα σωματά τους, υποστηριζόμενα από μπαστούνια, εναλλάσονται με εικόνες βουκολικής ομορφιάς και gros plans στα επικριτικά πρόσωπα, των επαγγελματιών της υγείας - γυμναστές, γιατροί, διαιτολόγοι και λοιποί συγγενείς και φίλοι- αλλά και των ίδιων των συμπερπατούντων) με τρόμαξε.... Όλη η συζήτηση, η οποία περιστρεφόταν γύρω από το πόσο είχε προσπαθήσει η γυναίκα που εγκατέλειπε, πόσο είχε επιβληθεί στον εαυτό της και πόσο είχε ξεπεράσει τα όρια της, με φούντωσε... Αυτή η εικονογράφηση και η μυθοπλασία, μέσα από τη δημιουργία μιας ομάδας υπέρβαρων ατόμων, δομούσε την κοινότητα των υπέρβαρων, της απέδιδε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μια διακριτή ταυτότητα. Σε αυτό το reality show δομείτο μια κοινότητα διαφοροποιημένη από την κοινότητα των ατόμων με φυσιολογικό(?) βάρος, μια κοινότητα της οποίας τα άτομα χαρακτηρίζονται (τουλάχιστον) ως ελειμματικά...
Γυρνώντας σπίτι, έβαλα στο γουγλοψαχτήρι τη λέξη παχυσαρκία... Βγάζει 161.000 αποτελέσματα!!! και στη λέξη obesity 30.800.000 αποτελέσματαααααα!! Η παχυσαρκία, έχει μετατραπεί σε ασθένεια. Είναι η πανδημία της εποχής (χειρότερη από την πανούκλα, αλλά ίσως λίγο καλύτερη από τη χολέρα), Οι δε (δυο όροι που, παρ' ότι σημαίνουν εντελώς διαφορετικό πράγμα χρησιμοποιούνται εν αλλάξ σε πείσμα κάθε επιστημονικής αλήθειας) υπέρβαροι (αυτοί/ες που έχουν βάρος πάνω από ένα δοσμένο - αυθαίρετα- όριο) ή παχύσαρκοι (όσοι έχουν υπερβολικό ποσοστό λίπους σε σχέση με τη μάζα του σώματός τους) οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της (ένα είδος λεπρών, που πρέπει να απομακρυνθούν από το οπτικό μας πεδίο, κλεινόμενοι σε ινστιτούτα αδυνατίσματος, όπου θα μαστιγώνονται ωσότου ξαναγίνει δυνατή η ένταξή τους στην κοινωνία των κανονικών).
Και τελικά, συγγνώμη δλδ, που ρωτάω (μαζί με τον κ. Kirk εδώ), ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα της παχυσαρκίας? Πόσο πραγματικό είναι το ερώτημα?
Στις περισότερες περιπτώσεις βλέπουμε ότι το ζήτημα αντιμετωπίζεται αμφίσημα. Τόσο με οικονομικούς όρους (πόσο στοιχίζει ο/η υπέρβαρος/η στην οικονομία) όσο και υγειινολογικούς/κανονιστικούς (πόσο απέχει από το φυσιολογικό και πως θα ξαναενταχτεί σε αυτό το φυσιολογικό). Σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι προφανής η προσπάθεια επαναρύθμισης και ομαλοποίησης του παρεκκλίνοντος καθώς όλοι πρέπει να ταιριάζουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διαβίωσης και η φύση μας επιτρέπεται να κυμαινεται μέσα σε συγκεκριμένα όρια ακόμα (και ίσως κυρίαρχα) σωματικά.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση στα sites γίνεται προφανές ότι η παχυσαρκία αντιμετωπίζεται όχι απλώς ως μια παρέκκλιση από το κανονικό(?), αλλά ως απειλή για την ίδια την υπόσταση του έθνους (εδώ μπαίνουμε στην ευγονική και τις εθνικιστικές υστερίες των απανταχού δικτατόρων όπου το έθνος αποκτά ένα συλλογικό σώμα και η κατάσταση του απειλείται από το μη φυσιολογικό/τερατώδες). Η πασυσαρκία ανάγεται σε αδυναμία του ατόμου να ανταποκριθεί στις φυσιολογικές διατροφικές επιταγές (ξέρετε που οι μαμάδες όλους/ες μας μεγάλωσαν με ρόκα παρμεζάνα στο τραπέζι μας, την χωριάτικη με τις βούτες του ψωμιού, ούτε που να τις ακούσουν) και στις επιταγές του lifestyle για φυσική δραστηριότητα άσκηση και χαρά (ξέρετε, που οι μπαμπάδες μας όλη μέρα χτυπιόντουσαν με το σκουώς και τα σαββατοκύριακα κάναν κάνυονινγκ, ενώ το καφενείο, τον καναπέ και το γήπεδο ούτε να τα δούν στα μάτια τους), άρα, και οι προτάσεις για την αντιμετώπισή της είναι παρεμβατικές στον τρόπο ζωής των ατόμων, αφορούν σε μεθόδους φροντίδας του εαυτού (τις οποίες ο σοφός και όχι ξεχασμένος παππούς Foucault ονομάζει τεχνικές του εαυτού), στην πραγματικότητα μεθόδους αυτοεπιτήρησης, αυτοελέγχου και εντέλει αυτοπειθάρχησης (οι μεταμοντέρνες κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη πρωτόγονες μεθόδους αστυνόμευσης και επιβολής, στην ουσία προάγουν ως μεθόδους καθυπόταξης μια σειρά από όλο και πιο άυλους περιορισμούς, οι οποίοι όπως στην περίπτωση της παχυσαρκίας, αφορούν στο σώμα).
Η διαρκής συζήτηση για την παιδική παχυσαρκία (γενικόλογη και χωρίς στοιχεία για το πόσο κοινωνικά ταξική είναι, καθώς όσο χαμηλότερη η κοινωνική τάξη, τόσο μεγαλύτερο το ποσοστό υπέρβαρων παιδιών) μεταθέτει την ευθύνη για την αντιμετώπισή της στο σχολείο, στην ήδη επιβαρυμένη με την πειθάρχηση του παιδικού σώματος Φυσική αγωγή, με την οποία ο μαθητής καλείται να (με τις κυριολεκτικές και μεταφορικές έννοιες του όρου) ενσωματώσει τις αρχές του καπιταλισμού (η οικονομική παραγωγή έχει ανάγκη από υγιή σώματα, εύρωστα και σε θέση να αντεπεξέρχονται στις συνθήκες εργασίας), να αποδεχτεί την έννοια της εξουσίας, της υποταγής σε αυτήν. Η επίθεση στο σωματικό μέγεθος, δεν είναι παρά μια άμυνα απέναντι στο σώμα του υπέρβαρου παιδιού (μελλοντικού υπέρβαρου ενήλικου) που φανερώνει μια περιφρόνηση (και μια αποτυχία του συστήματος να το εντάξει) στην κοινωνία των "υγειών" μελλοντικών εργαζόμενων.
Κύριο εργαλείο στην προπαγάνδα κατα της παχυσαρκίας είναι η απεικόνιση των υπέρβαρων σωμάτων ως αποκρουστικά σε σύγκριση με τα λεπτότερα σώματα, σε συνδυασμό με την απαρίθμηση τρομολάγνων στατιστικών για τη (γενικόλογη) διασύνδεση της παχυσαρκίας με θανάτους (στην πραγματικότητα, ως παράγοντας επιβάρυνσης σε περιπτώσεις θανατηφόρων ασθενειών, αλλά αυτό δεν αναφέρεται παρά στις υποσημειώσεις) και την παρουσίαση ερευνών όπου μόνο στην τελευταία σειρά του άρθρου αναφέρεται ότι είναι υπό επαλήθευση και ότι η παχυσαρκία μπορεί να συνδεθεί μόνο παραγοντικά με ασθένειες όπως ο καρκίνος). Ωστόσο (αφήνοντας στην άκρη τις ιατρικές κριτικές, όπου δεν έχω τις γνώσεις, ή τη φιλοδοξία να αντικρούσω) η οπτική της (στρατηγικά απεχθούς) απεικόνισης δε φανερώνει παρά τις προκαταλήψεις της εποχής απέχοντας από τα πληθωρικής σάρκας γυμνά του Schiele, του Renoir, ή του ακόμα νεώτερου (και πιο εμμονικού με τα πληθωρικά σώματα) Bottero, όπου το παχύσαρκο δεν είναι επ' ουδενί αποκρουστικό ή αντιαισθητικό.
Η απέχθεια που δημιουργείται μέσω της κουλτούρας του λεπτού σώματος, η οποία έχει φτάσει στην αντίπερα όχθη με άπειρες διατροφικές διαταραχές όπως η νευρική ανορεξία ή η βουλιμία φέρνει ως φυσικό επακόλουθο την πολυδάπανη κοσμετική με ακόμη ριζικότερες παρεμβάσεις στο σώμα, το οποίο μετατρέπεται σε έναν καμβά απεικόνισης του "ιδανικού" όπως το πρεσβεύει ο υγειινολογικός λόγος της καταναλωτικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που σου ζητά να καταναλώσεις τα πάντα αλλά απαιτεί να αυτοπειθαρχήσεις και να μη χρησιμοποιήσεις ότι αποκτάς ως καταναλωτής....Μιας κοινωνίας που αφού σου ζητήσει να καταναλώσεις οτιδήποτε θα σε οδηγήσει στην παχυσαρκία, μετά (σε ένα κλίμα μετάθεσης της ευθύνης στο άτομο) θα σε εξευτελίσει για την αδυναμία σου και θα απαιτήσει (με αμφιλεγόμενης χρηματοδότησης έρευνες) να καταναλώσεις τώρα και τις υπηρεσίeς απίσχνασης (φαρμακευτικές, αισθητικές, γυμναστικές και λοιπά καλούδια της υγειινολογικής αγοράς) ώστε να επανέρθεις (υγιής και άρα δριμύτερος/η) στη φυσιολογική κατανάλωση και να αισθανθείς ένας/μια ανανήψας/α, ένας/μια μετανοών/ουσα...
Εν τω μεταξύ (ούτε που το είχα προσέξει, καθώς ήμουν απασχολημένη με τη Μετεωρίτη να γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα των ζυμαρικών και να αποκρούουμε τις επιθέσεις που δεχόταν από τον Ίνδικτο και τους πατσαδοφάγους - μπλιέξ) η 24/10 είναι η παγκόσμια μέρα κατά της παχυσαρκίας. Άλλη μια ευκαρία (όπως όλες αυτές οι απεχθείς "παγκόσμιες ημέρες") ώστε να στιγματιστούν οι υπέρβαροι, να κατηγοριοποιηθούν ως μια μειοψηφική ομάδα για την οποία χρειάζονται ειδικά μέτρα ώστε να επιστρέψει στο "κανονικό". Μια ομάδα την οποία η κρατούσα κουλτούρα (κυρίως) κατηγορεί (ακριβώς) για έλλειψη αυτοπειθαρχίας (και γιατί παρακαλώ, ο Σχορτσιανίτης πρέπει να αδυνατίσει για να συνάδει με το θεωρούμενο φυσιολογικό σώμα του αθλητή?) και αδυναμία (άρνηση?) αυτορύθμισης και αυτοπειθάρχησης (πως ακριβώς βελτιώνομαι ως άτομο αν παραλείψω το παγωτό μου?). Η "παράδοση" στην πολυφαγία αντιμετωπίζεται περίπου ως αντίστοιχη της σεξουαλικής ασυδοσίας (ασυδοσία που εγώ προσωπικά βρίσκω επιθυμητότατη, αλλά o περιρρέων πουριτανισμός και καθωσπρεπισμός καταδικάζoυν) και ο παχύσαρκος θεωρείται όχι απλώς παρεκκλίνων αλλά ακόμα και έκφυλισμένος...
Το ποστ φυσικά δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως απόρριψη της φυσικής άσκησης ή της προσπάθειας για διατήρηση μιας όσο το δυνατό καλύτερης υγείας, άλλα ως διαμαρτυρία για τις υπερβολές, τον στιγματισμό και την στοχοποίηση των ατόμων με ζητήματα βάρους (μα καλά, δεν μπορεί να το ράψει το ρημάδι το στόμα του? και γιατί να το ράψει ρε παλλικάρια?). Και για να μην πλακώσετε, ισχυριζόμενοι/ες ότι το ζήτημα είναι προσωπικό, να σας διαβεβαιώσω ότι έχω δείκτη μάζας σώματος 21 (ούαου!).
Απλά αναρωτιέμαι (και ταυτόχρονα, απορρίπτω το) κατά πόσο η εξουσία στις διάφορες μορφές της υπόρρητα επιτηρεί, και στη συνέχεια χρήσιμοποιεί το βάρος, το σωματικό μέγεθος και την αυτοεικόνα (και ένα σωρό άλλα στοιχεία της προσωπικής μας ζωής, όπως το τι θεωρείται φυσιολογικό σεξουαλικά, τι θεωρείται φυσιολογικό ψυχολογικά κ.α) για να επεμβαίνει και να ρυθμίζει στις ζωές μας ?
Κι επειδή ως γνωστόν, Ιt ain't over till the fat lady (την περίπτωσή μας gent) sings....
Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

15 σχόλια:

the navigator είπε...

Όλα τα παρεκλίνοντα περιθωριοποιούνται...και η αδυναμία κάποιων ανθρώπων να ανταποκριθούν στις ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις τους καθιστά αυτόματα περίπου συνώνυμους με την αποτυχία...Δεν ξέρω...είμαστε πια πολύ μα πολύ σκληροί...με το γάντι...

και όπως έλεγε και ο Μηλιώκας...όλα αυτά είναι "Για το καλό μας..."

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα... :))
Ενδιαφέρον... Πάρα πολύ ενδιαφέρον!!! Θα σχολιάσω και το ξέρεις! Αλλά τώρα δεν μπορώ, είμαι λίγο αρρωστούλα!! Θα επανέρθω όμως!

Πάντως όποιος ισχυριστεί ότι - έστω και στο ελάχιστο, έστω και μόνο για μια ματιά - δεν έχει "κοιτάξει λοξά" χοντρό άνθρωπο....θα πει το μεγαλύτερο ψέμα της ζωής του!!! Είμαστε ραστιτσές και με την εξωτερική εμφάνιση, πως να το κάνουμε...

Ανώνυμος είπε...

Επί του κειμένου αργότερα..
Για την ώρα αυτό που μου ήρθε να γράψω:
"πρέπει να ήταν πολύ νόστιμο το έρμο το σαντουιτσάκι" ))))
Καλή σου μέρα και τα λέμε

just me είπε...

Να μου ζήσεις, κοριτσάρα μου (κι όταν βρεθείς κατά Σόλωνος-Σκουφά κλπ μεριά, σφύρα να σε κεράσω μια _δυο τρεις..._Corona που μ' αρέσει κι εμένα πολύ)!

Εννοείται ότι την ίδια ώρα που σε "φτύνουν" για την αδυναμία σου (όχι τη σωματική, την ψυχο-ηθική τοιαύτη) να αντισταθείς στους πειρασμούς μιας ανθρώπινης διατροφής, κάποιες από τις αμφιλεγόμενης χρηματοδότησης έρευνες μελέτες ανακαλύπτουν ΚΑΙ το γονίδιο της παχυσαρκίας _ τελικά πείτε μου τι είμαι, μια ηθικά ξεπεσμένη ή μια καταραμένη από τη μοίρα ύπαρξη (ρητορική η χρήση του πρώτου προσώπου, εννοείται);
:)))

Συγγνώμη που δεν γράφω τίποτε σοβαρότερο και πιο εμπεριστατωμένο, αλλά το ποστ είναι ήδη περιεκτικότατο (κοινωνικο-ιατρικο-καλλιτεχνικά) γλαφυρότατο και... χορταστικότατο, μη μας περιλάβει και η diet police!
:)

Τζεφέρης Πέτρος είπε...

Εγω παλι, θα σου γράψω (νομίζω κάτι ουσιαστικό και μαλιστα απο προσωπική πειρα) Ειμαστε ρατσιστές και μάλιστα οι χειρότεροι σε ότι εχει να κάνει με τα υπερβαρα άτομα. Το "μωρή χοντρή" ή το "ρε βούβαλε" ακουγεται απο τα χειλη των ευγενών κατα τ'αλλα και πολιτισμένων συνανθρώπων μας, γεματων ευαισθησίες (φιλοζωοι, περιβαλλοντολογικά ευαισθητοποιημένοι, φιλέσπλαχνοι , ειρηνηστες κλπ), ως η χειρότερη βρισιά όλων των εποχών!! Βεβαια!! και τα μικρα παιδάκια εχουν γαλουχηθεί αναλογως και η θέα ενός παχύσαρκου ατόμου τους προκαλει αντιδράσεις του τύπου "μαμά μαμα κοίτα μια χοντρήηηηη"

Δεν εχουμε αγωγή , δεν εχουμε παιδεία αλλά δεν έχουμε και τακτ. Αυτα έτσι εξ' απαλών
Περνώντας σε ουσιαστικότερα , θεωρώ ΑΙΣΧΟΣ τα ριαλιτι τέτοιου τύπου , και ανάλογα με τα της Πάνια (χλευασμός της ανθρωπινης αδυναμίας...!! ποσο πουλάει!!!!)

Θεωρω απαράδεκτο επίσης όλο το συστημα των γιατρών και ειδικών διατροφολογων που εχουν στήσει βιομηχανία "αδυνατίσματος" και καταπολέμισης του πάχους. Οχι γιατι θεωρώ σωστό και υγιές το να ειναι κανεις παχύς. Αλλα γιατι θεωρώ ΑΝΗΘΙΚΟ να εκμεταλεύονται ψυχικά νοσήματα (διοτι περι τέτοιων προκειται ) και εξαρτήσεις προκειμένου να πλουτίσουν και πατάνε -πιστέψτε με - επι πτωμάτων και δη παχύσαρκων πτωμάτων.

Και για να μην μακρυγορήσω κι αλλο (συγχωρέστε με) με αλλες κατηγορίες παχυσαρκο-Θήρων (γυμναστήρια,διαιτολόγους, κεντρα αδυνατίσματος , κρέμες, σκευασματα) Θα φωνάξω ΕΛΕΟΣ πια.. Οσοι είναι παχύσαρκοι και δεν εχουν καταφέρει να το πολεμήσουν είναι συνήθως ανθρωποι δυστυχείς και ασθενείς και χαμηλής αυτοεκτίμης (χάρη στους καλους συνανθρώπους μας). Ας σεβαστούμε το δικαίωμα τους στο να είναι άρρωστοι και να χρήζουν περίθαλψης και οχι εκμετάλευσης και χλευασμού!

[αναπνοή]

Ανώνυμος είπε...

"Λευκή με σταφίδες!", που έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν... Δε βαριέσαι! Το ίδιο περίπου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την αποτρίχωση(και τα περελκόμενά αυτής)στους άντρες. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έτυχε να κατέβω μετά από καιρό, για καφέ στη Γλυφάδα. Ε, λοιπόν, παρόλο που έπινα κι εγώ τον ίδιο καφέ με τους υπόλοιπους θνητούς τε 'τρέντυδες', ήμουν ο μόνος με τρίχες στα πόδια και με φυσικό -χωρίς σολάριουμ- (τα συνοδευτικά παρελκόμενα που λέγαμε..) μαύρισμα. Για τα υπόλοιπα μέρη του σώματος, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, αλλά δε θέλει πολλή (ή πολύ?) φαντασία. Το πιο ωραίο που είδα πρόσφατα και μου άρεσε, ήταν κάτι αστραπιαίο σχεδόν στην πρόσφατη ταινία 'του Γκρέκο'. Σε κάποια σκηνή, βρισκόμαστε στο πολυάσχολο ατελιέ του Τιτσιάνο (και των συνεργατών του) στη Βενετία όπου η παραγωγή έργων 'έχει πάρει φωτιά' που λέμε. Ένας 'βοηθός' λοιπόν ζωγρααφίζει γυμνό ενώ η καλλίγραμη και με -υπέρ του δεόντος- κανονικό βάρος ύπαρξη-μοντέλο ποζάρει γυμνή. Σιγά-σιγά, ο φακός -με ένα ανεπαίσθητο travelling- γυρίζει προς τον πίνακα όπου η νωχελική ύπαρξη αποτυπώνεται 30 με 40 κιλά βαρύτερη... Καλό??

MenieK είπε...

@navigator, ναι, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας

@jo, περαστικά πουλάκι μου

@nerina, νοστιμότατο το άτιμο, νοστιμότατο

@just me, μετά την τέταρτη με πέμπτη Corona κι εγώ έναν ηθικό ξεπεσμό τον νοιώθω, γιατί την κατάρα εντάξει το ξέρω... εκ γενετής :)

@οικολογούντες, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο για το κύκλωμα που εκμεταλλεύεται την υστερία για το λεπτό και νεανικό σώμα και δε θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με τον χαρακτηρισμό των υπέρβαρων ως ψυχικά (ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο) ασθενών, ή της (με εξαίρεση την παθολογική) παχυσαρκίας ως ασθένεια. Για μένα δεν είναι παρά ζήτημα lifestyle, ανάλογο με το ζήτημα της αποτρίχωσης και της απεικόνισης που περιγράφει ακριβώς από κάτω ο farinelli. Είναι η άρνηση αναγνώρισης σε κάποιους ανθρώπους του δικαιώματος να έχουν τα κιλά που τους αρέσει και να ζουν τη ζωή που τους αρέσει έχοντας τις διατροφικές συνήθειες που θέλουν και την φυσική ή μη δραστηριότητα που τους ικανοποιεί, η οποία ανάγει το πάνω από ένα (αυθαίρετο) όριο βάρος σε μειονέκτημα. Είναι αυτή η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας ως παρέκκλισης απο το κανονικό που συνδέει μια σωματική κατάσταση με την ηθική ακεραιότητα και την ψυχολογική ισορροπία του ατόμου, πράγμα που έγω θεωρώ απαράδεκτο. Ταυτόχρονα, δε, πυροδοτεί την έκρηξη όλων αυτών των επαγγελματιών (διάβαζε εκμεταλλευτών, σε πολλές περιπτώσεις) της υγείας. Αν δεν αποδεχτούμε την παχυσαρκία ως διαφορετικότητα (αλλά όχι ασθένεια) διάφοροι επιτήδειοι θα βρίσκουν ευεπίφορο έδαφος για να παρέμβουν και να ελέγξουν τις ζωές μας...

αχ βρε @farinelli μου, να 'ξερες πόσες φορές κοιτάζω γύρω μου σε καφέ και μπαρ και ρεστό και όλη αυτή η τρεντίλα με πνίγει (τι κάνω τώρα εγώ εδώ?)...

habilis είπε...

A ,ολα και ολα ,για να λεμε και του στραβου το δικιο ,δεν ειναι για πεταμα η σοφη ρηση : Oτι φαμε οτι πιουμε και οτι αρπαξει ο κωλος μας ...

Ανώνυμος είπε...

Η παχυσαρκία από μόνη της ΔΕΝ είναι σε καμία περίπτωση ψυχική νόσος. Τα παχύσαρκα, και πολλές φορές ακόμη και τα υπέρβαρα άτομα, εξελίσσονται σε ψυχικά άρρωστα άτομα, εξ’ αιτίας της χαμηλής τους αυτοεκτίμησης, που ενισχύεται φυσικά κι από τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίστανται. Μια ψυχική νόσος πάλι, μπορεί να οδηγήσει σε παχυσαρκία. Η κατάθλιψη π.χ μπορεί να έχει ως ένα από τα αποτελέσματα της την παχυσαρκία. Αλλά για να το ξεκαθαρίσουμε: Η παθολογική παχυσαρκία από μόνη της ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΨΥΧΙΚΗ.
Αυτό όμως δεν δίνει το δικαίωμα στον κάθε ένα επιτήδειο, να εκμεταλλεύεται οποιονδήποτε άνθρωπο έχει κάποια κιλά πάνω από αυτό που θεωρείται σήμερα φυσιολογικό (?). Η παχυσαρκία πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο από επαγγελματίες της υγείας. Από γιατρούς που κάπως (?), κάποιος (?)θα τους ελέγχει– εδώ χρειάζεται ένα αυστηρό Κράτος -, και όχι από κάθε λογής κομπογιαννίτες και τσαρλατάνους, που αναλαμβάνουν να μας κάνουν πρότυπα ομορφιάς και υγείας (?).
Μπερδεύουμε ακόμη και τον παχύσαρκο με τον υπέρβαρο!!! Μα ο παχύσαρκος είναι άρρωστος!!! Ο υπέρβαρος όχι!!! Ούτε την ίδια αντιμετώπιση χρειάζονται, ούτε «πάσχουν» από το ίδιο πράγμα!!!

Το αν εμείς οι ίδιοι θα δεχτούμε, θα ανεχτούμε δίπλα μας το διαφορετικό……Με ευχολόγια και ωραία λόγια, δεν γίνεται τίποτα! Είναι πολύ εύκολο να λες κάποια πράγματα, αλλά η πράξη, η καθημερινότητα μας διαψεύδει.

Το lifestyle που αναφέρει και η ΜΕΝΙΕΚ, η μη ανοχή μας στο διαφορετικό, μας κάνουν να θεωρούμε σήμερα πολύ trendy ακόμη και τον θάνατο από νευρική ανορεξία, παρά από παχυσαρκία!!! Και δεν νομίζω ότι είμαι υπερβολική…

Κάνεις – μα κανείς νομίζω – δεν είναι εναντίον ενός υγιούς σώματος, με φυσιολογικά κιλά…. Κανείς δεν θέλει ένα άρρωστο σώμα και έναν άρρωστο οργανισμό. Αλλά λέμε ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ. Μπορούμε να πούμε ναι και στο διαφορετικό από μας, και ας έχει και μερικά κιλά παραπάνω… Μπορούμε όμως????

Μετεωρίτης είπε...

Καλημέρα meniek.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια τον Λάκη Λαζόπουλο σε ένα φοβερό επεισόδιο των 10 μικρών Μήτσων όπου οι "χοντρές" πάτησαν πόδι, βγήκαν στους δρόμους και κυνηγούσαν τις... αδύνατες. Έκαναν επιδρομή στα ινστιτούτα αδυνατίσματος και στα γυμναστήρια...

Η παχυσαρκία δυστυχώς ΕΙΝΑΙ πρόβλημα. Θυμάμαι πολύ πιτσιρίκα την (κοινωνικού τύπου) διαφήμιση με έναν χοντρούλη που έτρεχε και η καρδιά του χτυπούσε ακανόνιστα... και στο τέλος του σποτ ο μικρός "έσκαγε" γιατί η καρδιά του δεν άντεχε.

Στην Αμερική η παχυσαρκία είναι τεράστιο πρόβλημα. Με τόσα φτηνά junk-food και με τον "εθισμό της μυρωδιάς" (από καμινάδες βγαίνει η οσμή των χάμπουργκερς και των λοιπών εδεσμάτων για να κάνουν τον διαβάτη να ξαποστάσει στο fast food και να τιλωθεί με ένα νταμπλ μπέικον μπέργκερ) πολλοί καταφεύγουν στην εύκολη και νόστιμη (λέμε τώρα) λύση που δυστυχώς, σκοτώνει.

Ρατσισμός υπάρχει, ναι. Λίγα κιλά παραπάνω δεν ενοχλούν κανέναν, όταν βλέπεις όμως, ειδικά νέους ανθρώπους, να πέφτουν με τα μούτρα στο κακό φαγητό αγνοώντας τις συνέπειες, ε, ναι, τσαντίζεσαι όσο να' ναι!

Όσο για τα reality shows... τι να πω... δεν το ήξερα καν. Να πω ότι υπάρχει "μήνυμα" από πίσω; Μπααα.
Κάτι σαν τις εκπομπές της Πάνια είανι το όλο εγχείρημα. Με κατάλαβες...

Α, αν είναι να πάτε Κολωνάκι για Corona, καλέστε με κι εμένα! Ποτέ με λεμονάκι όμως μέσα, ε!
Την πίνω σκέτη!

ΚΑΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑ ΜΕΝΙΕΚ και ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους σας!!
(πήρα ενάμιση κιλό πρόσφατα).

Ναπoλέων είπε...

Μικροπαρατηρήσεις, μικροαντιρρήσεις από έναν υπέρβαρο (ίσως και παχύσαρκο... δεν ξέρω τις κλίμακες, δεν έχω ασχοληθεί, αλλά μάλλον έχω καμμιά 15αριά κιλά πάνω από τα "νορμάλ" γεροντόπαχά μου...)

1. Πάσα «κατηγοροποίηση» έχει μια μικρή ή μεγαλύτερη δόση φασισμού. Και όχι μόνον γιατί -έτσι κι αλλοιώς- για αυθαιρεσία πρόκειται.

2. Και βέβαια έχει τον μέγιστο δυνατό βαθμό εκμετάλλευσης από όσους/όσες "στήνουν" τις κατηγορίες.

3. Το "σεντόνι" σου θαυμάσιο, κυρία μου, εμπεριστατωμένο.

4. Οι παχύσαρκοι (κατά κάποιες μελέτες) είναι πιό πρόσχαροι και ανοιχτόκαρδοι από τους άλλους. Πως μετριέται η ...προσχαρότητα και η ανοιχτοκαρδοσύνη; Βράσε ρύζι...

5. Κι εκτός από καθαρά παθολογικές περιπτώσεις (π.χ. θυρεοειδής, είχα μια μακρυνή θεία που πάχαινε συνεχώς τρώγοντας σαν το πουλάκι) δεν μπορούμε να μιλάμε για ασθένεια. Για κακές συνθήκες διατροφής ίσως ναί, η ασθένεια όμως είναι άλλο πράμμα. Μην βρίζουμε, στα καλά καθούμενα, τους πράγματι ασθενείς.

6. Ενοχλούμαι λίγο όταν κάνω κάποια απλά πράμματα με δυσκολία (που δεν θα τήν είχα, αν ήμουν 20 κιλά ελαφρύτερος), όπως π.χ. να φοράω τις κάλτσες μου ή να κόβω τα νύχια των ποδιών μου αλλά παρηγοριέμαι σκεφτόμενος πόση δυσκολία γλιτώνω από το να μην γίνω σκλάβος της -προφανώς έντονης- δίαιτας/ αλλαγής "καλών" συνηθειών κλπ για να χάσω, άν τα έχανα..., αυτά τα 20 κιλά.

7ο και "φαρμακερό": Ως δωρητής σώματος (και πτώματος) σκέφτομαι πως περισσότερο θα χρησιμεύσω ως παχύσαρκος νεκρός παρά άν ήμουν ένα αποστεωμένο γεροντάκι.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

Υ.Γ.
Τί λύσσα σάς έχει πιάσει με την Corona; Οι μεξικάνοι εφεύραν την μπύρα ή μήπως οι αιγύπτιοι;

Μετεωρίτης είπε...

α, όλα κι όλα, η ΚΟΡΟΝΑ έχει διαφανές μπουκάλι, βλέπουμε τη στάθμη του αφρού, ξέρουμε ποσοτικώς που "βρισκόμαστε" και υπάρχει... πλήρης διαφάνεια!!
corona rules!!

MenieK είπε...

@habilis, επάνω τους...

@Jo μου, δεν μπορούσες να τα πεις καλυτερα καρδούλα μου...

@μετεωρίτη, μπορεί να ακούγομαι αντιδραστική, όμως επιμένω ότι είναι άλλο πράγμα το disease risk και άλλο το disease. Είναι κάτι ανάλογο με τη διάφορες άλλες συνδέσεις. Είναι άλλο πράγμα το ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ κι άλλο πράγμα το ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ... Είναι άλλο αυξάνεται ο κίνδυνος και είναι άλλο η νομοτελιακή σύνδεση... Και (χωρίς να ξέρω αν καπνίζεις, εγώ καπνίζω, μη φανταστείς καμιά υστέρω αντικαπνίστρια, εξ' άλλου Corona χωρίς στριφτό...) γιατί μας ενοχλεί τόσο λιγότερο (τουλάχιστον στην Ελλάδα) το θέαμα του καπνιστή (επίσης παράγοντας κινδύνου, και σε κάποιες περιπτώσεις νομοτελειακή σύνδεση με θανατηφόρες ασθένειες) από τον υπέρβαρο (τονίζω διαφορετικό από τον παχύσαρκο, αλλά που ηγεμονική κουλτούρα του λεπτού σώματος, βολικά παραλείπει να κάνει τη διαφοροποίηση). Όσο για το σποτάκι... καλά κι εγώ θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκα, μια διαφήμιση του Old Navy, που έμπαινε πριν τις ταινίες στα σινεμά όπου χαρωπό ζευγάρι μόλις έχει τελειώσει έναν αγώνα τένις και ο άντρας πηδάει (τρισχαριτωμένα, δεν το συζητώ) το φιλέ και μαζί με τη συμπαίκτρια του ανάβουν πανευτυχείς (και υγιέστατοι) από ένα τσιγαράκι...

@ναπολέων μου, αυτή η θεία, όταν λέμε πουλάκι... στρουθοκάμηλο εννοούμε? όσο για το άλλο, είτε οι αιγύπτιοι είτε οι μεξικάνοι είτε οι φραγκισκανοί μοναχοί... η μετεωρίτης έχει δίκιο Corona rules :)

Ν.Α. Λάμπης είπε...

Ώστε, τόοοοοοοοοοοοτε, αυτό έκαναν οι γυμνασμένοι νέοι με τις γυμνασμένες συμπαίκτριές τους μετά τους αγώνες, όχι το "άλλο"...

Γι' αυτό έχουμε δημογραφικό πρόβλημα σήμερα!

Κοίτα τί απορία μού έλυσες, ωρέ μπίρα μ'!

Παχουλός... είπε...

Δές τι τραβάμε...
www.paxoulos.blogspot.com