...Ο Foucault, ο Θέμος και οι εξεγερμένοι...

Στην τηλεόραση παίζει άλλο ένα αφιέρωμα για το πολυτεχνείο και για εκείνα τα παιδιά που το 73 κατέλυαν το κράτος (δήθεν) δικαίου και εξευτέλιζαν την (οιονεί) ευνομούμενη πολιτεία. Κι εγώ, που εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να αντιμετωπίσω τον Θέμο, ο οποίος εγκατεστημένος στην μπερζέρα αγνοούσε κάθε κανόνα που έχει τεθεί για την εύρυθμη λειτουργία αυτής της οικίας (δεν ξύνουμε τα νύχια μας στον καναπέ, στα καλάθια με τα βιβλία, στην πολυθρόνα, στα χαλιά, δε μασάμε τις κουρτίνες, τα κρόσια από τα ριχτάρια, τα κορδόνια των παπουτσιών, δεν κοιμόμαστε στις πολυθρόνες, στα φρεσκοπλυμένα παπλώματα, στις καρέκλες της τραπεζαρίας, δεν πηδάμε πάνω στους ανθρώπους, που κοιμούνται, στις τρεις η ώρα τη νύχτα επειδή εμείς είμαστε νυχτόβιοι και μας τη σβούρηξε να παίξουμε) έκανα έναν φουκοϊκό συνειρμό και έθεσα ένα από τα πολυάριθμα και περίφημα ερωτήματά μου (με λίγα λόγια πάλι κοινωνιολοπαραληρώ):

Ποια είναι αυτή η εξουσία και το δίκαιο που αφορά (τόσο το Θέμο όσο και) σ’ εκείνα τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα (που δε φέρναν μηνύματα από αγάπες, αλλά μηνύματα θανάτου)?

Μου φαίνεται ορθά είχαν απορρίψει (παιδιά και Θέμος) τον νόμο, καθώς (έστω και ενστικτωδώς) αντιλαμβάνονταν/αι ότι στην πραγματικότητα, αυτός ο νόμος δεν είναι μια καθολικά αποδεκτή αλήθεια, παρά μια κατασκευή, η οποία, αφού επιβληθεί η γενική αποδοχή της ως αυταπόδεικτης αξίας και αναχθεί σε γενική ρυθμιστική αρχή, διασφαλίζει ότι η άσκηση της εξουσίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυθαίρετη ή καταχρηστική, αλλά βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία μ’ ένα θεμελιακό και αποδεκτό δίκαιο.

Ένα δίκαιο, για το οποίο καθόλου δε ρωτήθηκε ο Θέμος που εδώ και πέντε λεπτά βολτάρει εκνευρισμένος πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού (στον τρίτο όροφο και κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να προσγειωθεί στον κήπο) καταγγέλοντας (με τον τρόπο του) την καταπάτηση του μη καταγεγραμμένου (άρα και αναπόδεικτου) δικαιώματός του να διαβιεί ως γάτα στον κόσμο των ανθρώπων...

Τη στιγμή που η ΤV έδειχνε τα αστυνομικά όργανα πειθάρχησης και επιβολής που κυνηγούσαν τα παιδιά (που δεν έψάχναν στους δρόμους αλλά φλέγονταν στη μέση τους) εγώ και ο καλός μου, το φως των ματιών μου, το καμάρι του σπιτιού μας (στέκεται από πάνω μου και διαβάζει, να δει ποιος κατέχει την εξουσία και ποιος είναι οι δυνάμεις καταστολής στην οικιακή μας μικροκλίμακα) παγιδεύαμε το Θέμο πίσω από το γιούκα και θριαμβευτικά (και με ελάχιστες γρατζουνιές έκαστος/η) τον κατεβάζαμε από το κάγκελο (μπαίνω συχνά στον πειρασμό να περάσω κοτετσόσυρμα ένα γύρο, αλλά αφ’ ενός πληγώνεται η αισθητική μου, αφ’ ετέρου σκέφτομαι -δεν το έβαλα για το παιδί, θα το βάλω για το γατί?) διασφαλίζοντας (και οι μεν και οι δε) τη συνοχή και μακροημέρευση του κοινωνικού (οικογενειακού) σώματος.

Καθώς τα εξεγερμένα παιδιά (που καθόλου δεν έμειναν παιδιά – αν ποτέ υπήρξαν) κοιτούν σιωπηλά το τανκ πίσω απ’ τα κάγκελα του Πολυτεχνείου και ο Θέμος γλείφει για να καθαρίσει από τη μάχη τα (θριαβολογούντα) μουστάκια του πάνω στα πόδια της ασυλοδοτούσας κόρης μου, κάτω από το βιβλίο της (φυσικά πάνω στο κρεβάτι και οι δυο, στα φρεσκοπλυμένα παπλώματα), αντιστρέφεται, μέσα μου, το θεώρημα του Κλαούζεβιτς (ξέρετε, ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα) και επιβεβαιώνεται ο Foucault: Η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Η κάθοδος του Θέμου από το κάγκελο, ΔΕΝ είναι η τελευταία μάχη... Η τελευταία μάχη δίνεται στα πόδια ενός εφηβικού κρεβατιού, με τον Θέμο απόλυτα σιωπηλό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν του εμπνεούμε κανέναν φόβο καθώς ξέρει πια ότι η εξέγερση (που πηγάζει από τη γνώση των συνεπειών της εξουσίας) ενάντια στον (ήδη διαβρωμένο, εκ των έσω) θεσμό, δεν μπορεί παρά eventually να επικρατήσει, επιβάλλοντας το δικό της εξουσιαστικό καθεστώς...

Οπότε, αφού το ξέρω, η εκπαιδευτικός, η γατοϊδιοκτήτρια και εφηβομάνα, η διαχείριση της εξουσίας επιβάλλοντας την ειρήνη δεν έχει σκοπό να αναστείλει τις πληγές του πολέμου, αλλά να διατηρήσει την ανισορροπία που καταγράφηκε στην τελική μάχη του πολέμου και να διαιωνίσει τον συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ του νικητή....θέτω το μεγάλο ερώτημα: πώς δεν είχα καταλάβει τόσον καιρό ότι η απόλυτη εξουσία σ’ αυτό το σπίτι ανήκει στο Θέμο?