...Περί Logoτυπων....

Εδώ και μερικές μέρες ο Sandman με κάλεσε σε ένα παιχνίδι:
Που θα ήθελες να δεις το Logo σου?
Όσο κι αν η ερώτηση φαίνεται αθώα, κρύβει (αμέσως μετά από το τελευταίο γραμματάκι της) μια τεράστια χαράδρα αναρωτήσεων στην οποία κινδυνεύεις να πέσεις....
Τι είναι το Logo (όχι στη φυσική του αλλά στην μετα-διάστασή του)?
Μήπως "θέλω να δω", σημαίνει θέλω να κάνω μια δήλωση για εμένα στους άλλους?
Το παιχνίδι αυτό πόσο αφορά στα όρια που ονειρευόμαστε να ξεπεράσουμε αλλά φοβούμενοι τις πληγές τις δικές μας (ίσως και των άλλων) παραμένουμε να κοιτάζουμε διστακτικά???
Η λογοτυπική αυτή έκθεση αφορά όχι μόνο στους φίλους μου κι εμένα αλλά και σε όλους όσους έχουν πρόσβαση στον blogoχώρο μου... Θέλω όλα αυτά τα (αδιάκριτα) μάτια, να κοιτούν το ξεγύμνωμα ενός (έστω και ελάχιστου) κομματιού από την ψυχή μου?
Αυτή η λογοτυπική αλυσίδα, χρησιμεύει στο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο ή απλώς όλοι θα αναζητήσουμε έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τους άλλους σε πρωτότυπες ιδέες και άψογη εκτέλεση?
Κι εκεί που τα ερωτήματα με κατακλύζαν και αγχωνόμουν γιατί περνούσε κι ο καιρός (αν σε καλούν για καφέ δεν πας για after), ξέσπασε μια απρόσμενη διαφωνία στο προηγούμενο post για τον Ριχάρδο και είδα το φως το αληθινό....
Τα ερωτήματά μου δεν ήταν παρά εκφράσεις του Ναρκισισμού μου.... Στην πραγματικότητα απλώς κωλυσιεργούσα γιατί είμαι μια αδέξια με τα υπολογιστικά προγράμματα γενικώς και με τα προγράμματα επεξεργασίας εικόνας ακόμα περισσότερο. Αρνιόμουν να ανεβάσω ποστάκι γιατί ήξερα ότι δε θα μπορούσα να συναγωνιστώ ούτε την τεχνική αρτιότητα των Sandman και Ίνδικτου, ούτε την πρωτοτυπία των θεμάτων που συνάντησα στα περισσότερα blogα που συμμετείχαν στο παιχνίδι και με μαζοχιστική ικανοποίηση επισκεπτόμουν...
Κι έτσι για άλλη μια φορά η ζωή έδωσε τη λύση στα διλήμματα και τα ερωτήματα: Δεν ήταν ζήτημα που ΗΘΕΛΑ να δω το logo μου, ήταν που ΕΠΡΕΠΕ να το δω....
στην προσωπογραφία μου, δια χειρός Νταλί...

Υ.Γ. Καθώς ετοιμαζόμουν να κλείσω αυτό το ποστ και έβαλα την προεπισκόπηση για να δω τι έχω γράψει και τι λινκ θα βάλω, διαπίστωσα οτι (προς χαρά μεγάλη του Ίνδικτου και της Just me) δεν υπάρχει καμια αναφορά σε κανέναν φιλοσοφοκοινωνιολογοδιανοούμενο και μου ΄ρθε στο μυαλό ένα σχόλιο του Ίνδικτου, για ένα βιβλίο που θα έπρεπε να έχει το logo μου, όπου άφηνε για μένα υπονοούμενα (δλδ, όχι και τόσο υπονοούμενα, ξεκάθαρα το έλεγε ο -υποθέτω- χριστιανός) ότι κοιμάμαι με τον Foucault στο μαξιλάρι μου και ξυπνώ με τον Bergson στο μυαλό μου.... Επειδή όμως, στην (απλή και καθόλου σκληρή) πραγματικότητα μου... κοιμάμαι (συνήθως) με τον καλό μου και ξυπνάω (από τις φωνές του καμαριού μου) με την ουρά του Θέμου στο πρόσωπό μου, το μοναδικό βιβλίο όπου θα ήθελα να δω το logo μου είναι αυτό:
όπου θεωρώ ότι οι ήρωες ζουν τον απόλυτο έρωτα...

Υ.Γ. 2 Τώρα τι μου ΄ρθε στο μυαλό? Ότι κανένας (μυθιστορηματικός ή μη) έρωτας δεν είναι απόλυτος αν δεν υπάρξει η κρίση της παρέκκλισης, του παιχνιδιού, της αμαρτωλής φαντασίωσης και (ευκταία) υλοποίησης. Οπότε, καλό θα ήταν να έβαζα το logo μου ΚΑΙ εδώ:
διότι αν είναι να αμαρτήσεις ε... να αξίζει τον κόπο...

Υ.Γ.3 Όπως κάθε φορά που τελειώνει ο ρόλος μου σε κάποιο παιχνίδι, προβληματίζομαι για το σε ποιον/α (που θα έχει διάθεση και δε θα αισθανθεί άβολα) συνblogίτη/ίσα θα περάσω τη μπάλλα. Ειδικά αυτά τα παιχνίδια-πυραμίδες (με πολλαπλούς παραλήπτες) παρουσιάζουν την ειδική δυσκολία ότι δεν ξέρεις αν αυτός που θέλεις να καλέσεις έχει ήδη δεχτεί πρόσκληση. Εγώ πάντως δεν μπορώ παρά να απευθύνω την πρόσκληση στον (σύνηθες θύμα των ιδιοτροπιών μου) Adaeus, στην (πρώτη που με κάλεσε σε παιχνίδι) Νερίνα, στον (συνοπερόφιλο) Farinelli στην (αμφίθυμη απέναντι στο επερχόμενο εορταστικό πνεύμα) Just me και στην (συν-γαβρίνα) Afrodiet

Υ.Γ.4 όποιος/α έχει λάβει και απ' άλλού πρόσληση παρακαλώ να πιστέψει στην καλή μου πρόθεση και την καλοπροαίρετη άγνοιά μου...